အေမး။ ။ What does Buddhism believe how the world was made? ဗုဒၶဘာသာမွာ ကမၻာကို ဘယ္ကစတာလဲလို႔ ယံုၾကည္ပါသလဲဘုရား။

ေမာင္တိုးနႏၵ
Sydney, Australia

အေျဖ။ ။ တစ္ျခားျခားေသာ ဘာသာမ်ားက ကမၻာႀကီးကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကေတာ့ ကမၻာႀကီးကို ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သဘာ၀တရားက ျဖစ္လာတာပါလို႔ ေျပာရပါ့မယ္။ လူသားမ်ားဟာ ဘယ္ကစတင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မျမင္ႏုိင္သလုိ ကမၻာႀကီးဟာ ဘယ္ကစျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ အေမးအတြက္ အေျဖမရွိပါဘူး၊ ၾကက္ဥအစရွာမရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားက ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာပံုကိုေတာ့ မိန္႔ေတာ္မူထားတာရွိပါတယ္။ အဲဒါကို ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီေအာင္ ေျပာေပးပါမယ္။

ေမွာင္မိုက္မဲမဲ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးအတြင္း တစ္ေနရာမွာ ကမၻာစတင္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေရွးဦးစြာ ကမၻာျပဳမိုးလို႔ေခၚတဲ့ မိုးဖြဲေလးမ်ားက် လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာအစမိုးဖြဲကလို႔ ေျပာရမလိုလိုပင္။ ထုိမိုးဖြဲေလးမ်ားဟာ တစတစႏွင့္ ၾကာရိုးေလာက္ႀကီးလာပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ၀ါးလံုးေလာက္ ႀကီးလာပါတယ္။ ၀ါးလံုးေလာက္ကေန၊ က်ည္ေပြ႕ေလာက္ႀကီးလာပါတယ္။ က်ည္ေပြ႕မွတဆင့္ ထန္းပင္လံုးေလာက္ မိုးေရအယဥ္ႀကီးၿပီး အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းတဲ့အခါ ယခင္က ကမၻာမီးေလာင္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေရမ်ားျပည့္လာပါတယ္။

ထိုေရမ်ားကို ေအာက္သို႔ မဆင္းသြားရေလေအာင္ “အဇဋာကာသ”လို႔ ေအာက္ဖက္ေကာင္းကင္ မွ ေလအဟုန္ထၿပီး အထက္သုိ႔ပင့္တိုက္တင္ထားသလို၊ ေရအယဥ္မ်ား နံေဘးသုိ႔ မထြက္ေအာင္ ေလမ်ား ပတ္လည္တုိက္ၿပီး တားဆီးေပးထားတယ္။ ေရအယဥ္မ်ားဟာ ေလေၾကာင့္ ေအာက္သုိ႔ လည္းမက် နံေဘးကိုလည္းမထြက္ဘဲ ပဒုမၼာၾကာရြက္ေပၚက ေရေပါက္မ်ားလို တစ္လံုးတစ္ခဲတည္း တည္ေနပါေတာ့တယ္။ ကာလၾကာတဲ့အခါ ကမၻာျဖစ္မဲ့ ေရအယဥ္လံုးႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္သုိ႔ေလွ်ာခ် ခန္းေျခာက္လာၿပီး ယခင္က ကမၻာေျမႀကီး တည္ရာအရပ္ကိုေရာက္တဲ့အခါ အလြန္အားႀကီးတဲ့ ေလအဟုန္ႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။

ဥပမာ-မတ္ခြက္ကို ဖင္ေအာက္မွာ အေပါက္ေဖါက္ထားၿပီး မတ္ခြက္ထိပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္
ရင္ ေလကခ်ဴပ္ထားတဲ့အတြက္ ေရေအာက္ကို မဆင္းေတာ့ပါဘူး။ ထို႔အတူ ေလအဟုန္က ေရအယဥ္ေတြကို ခ်ဴပ္ထားတဲ့အတြက္ ေရအယဥ္မ်ား ေအာက္သို႔မေလွ်ာက်ဘဲ ေရျပင္ႀကီး ရပ္တည္ေနပါတယ္။ ဒီလို ေရျပင္ႀကီး ရပ္တည္ေနလာရာက ကာလၾကာတဲ့အခါ ထုိေရအယဥ္မ်ားဟာ ရသပထ၀ီလို႔ေခၚတဲ့ ေျမအဆီ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္လြဲလာပါေတာ့တယ္။ (ေရမ်ားအနည္ထိုင္လို႔ၾကာရင္ ႏြံျဖစ္သလို) ထိုရသ ပထ၀ီ ေျမအဆီမ်ားဟာ ႏို႔ရည္အထက္၌ တက္ေနတဲ့ မလိႈင္မ်ားလို ႀကိဳင္ေမြးခ်ဳိဆိမ့္ေသာ အနံ႔အရသာ ရွိတယ္။

ဒီလို ကမၻာသစ္တည္ေထာင္မိေသာ္လည္း လ၊ ေန၊ ေနကၡတ္တို႔ မစံုေသးပါဘူး။ လ၊ ေန၊ ေနကၡတ္ျပည့္စံုမွ ကမၻာတည္တာျပည့္စံုတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရသပထ၀ီ ေျမအဆီမ်ားတည္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ယခင္ကမၻာပ်က္တုန္းကမပါတဲ့ ျဗဟၼာ့ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားဟာ ကံအရွိန္ကုန္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ သက္တမ္းေစ့လို႔ပဲျဖစ္ေစ စုေတၾကကာ ေအာက္ဘံုမ်ားသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဴိ႕ဆိုရင္ လူ႔ျပည္မွာ ပဋိသေႏၶ တည္ၾကပါတယ္။ (ဆိုလိုတာက ျဗဟၼျပည္မွ စုေတၿပီး လူ႔ျပည္မွာ လူလာျဖစ္တာပါ) ကမၻာဦးလူသားေတြ ဟာ ျဗဟၼာစိတ္ အထံုပါတဲ့အတြက္ ကာမစိတ္ကို အားေပးတဲ့ ဣတၳိဘာ၀၊ပုရိသာဘ၀ရုပ္ မေပၚေသးပါ။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ တို႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္မွာ သြားလာႏိုင္ၾကတယ္။ ဘာအစားအစာမွ မစားရဘဲ ပီတိနဲ႔သာ ေနနိုင္ၾကပါတယ္။

ကာလအတန္ၾကာတဲ့အခါ လူတစ္ေယာက္လက္ေဆာ့ၿပီး ေျမဆီလႊာကို “ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ”ဆိုၿပီး လက္နဲ႔တို႔ကာ စားၾကည့္ေတာ့ အရသာရွိလွတာ ေတြ႕ရပါတယ္။“ ေကာင္းမွန္းသိ သာအိတစိုစို”ဆိုတဲ့အတုိင္း ထပ္ကာထပ္ကာ လ်က္စားပါေတာ့တယ္။ အတုျမင္အတတ္သင္ဆိုသလို တျခားသူမ်ားကလည္း လိုက္ၿပီးလ်က္ၾကည့္ၾကရာ ေနာက္ေတာ့ အဆုပ္ေလးလုပ္ၿပီး ထမင္းလို စားလာၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အရသာေပၚတတ္မက္တဲ့ ရသတဏွာျဖစ္လာကာ ကိုယ္ေရာင္မ်ားေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး အေမွာင္ႀကီး က်ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ကမၻာဦးလူအမ်ားဟာ အေမွာင္ႀကီးထဲေနရတာ အလြန္ေၾကာက္ၾကတဲ့အတြက္ ရဲ႕ရင့္ေစႏိုင္ရန္ ကံအားေလ်ာ္စြာ အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွ ယူဇနာအားျဖင့္ (၅၀)မိုင္အားျဖင့္ (၄၀၀)ခန္႔ အခ်င္းရွိတဲ့ အေရာင္၀န္းႀကီးတစ္ခု ထြန္းေတာက္လာပါတယ္။ ထိုအေရာင္၀န္းႀကီးဟာ ကမၻာ့လူမ်ားကို ရဲရင့္ေစတတ္တဲ့အတြက္ ‘ေန’လို႔ေခၚတြင္ပါတယ္။ သူရံ ဇေနတိ သူရိယံ= အရဲဓါတ္ကိုျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ သူရိယ (ေန)လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ပါတယ္။ ေန၀န္းႀကီးေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္ ညဥ္႕အခါသို႔ေရာက္ေသာအခါ လူေတြက“ အရင္ေရာင္၀န္းႀကီးႏွင့္တူတဲ့ အေရာင္တစ္ခု ထပ္ထြက္ရင္ေကာင္းမွာပဲ”လို႔ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေပၚၾကျပန္တယ္။ အလိုဆႏၵအတုိင္း (၄၉)ယူဇနာ၊ (၃၉၂)မိုင္ခန္႔ရွိတဲ့ အေရာင္၀န္းတမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ကမၻာဦးလူသားမ်ား ဆႏၵအတုိင္းျဖစ္ေပၚလာတဲ့အတြက္ ကာလၾကာတဲ့အခါ ဆႏၵမွ စႏၵျဖစ္လာပါတယ္။ ေနနဲ႔လတုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အခါ အျခားနကၡတ္မ်ားလည္း ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ကမၻာႀကီး ျဖစ္ေပၚလာပံုပါပဲ။ (သၿဂိလ္ဘာသာဋီကာ၊ ႏွာ -၃၂၃၊၃၂၄)

ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com