အသက္က တစ္ႏွစ္ၾကီးလာျပန္ျပီ... လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၂၆ ႏွစ္ရဲ႕ ဒီေန႕ေလးက ပါပါး မာမား အသဲတုန္ အူတုန္ျဖစ္မဲ႕ ေန႕ေလးဆိုရင္ မမွားေလာက္ပါဘူး... အခုထိလည္း တုန္ေနတုန္းပါပဲ... အေ၀းကေန ဟိုသြားဒီသြား တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိတ္ပူ ဟိုစားဒီစား အစားမွားမွာစိတ္ပူ... ေနာက္ဆံုး Facebook သံုးတာ ကအစ စိတ္ပူေပးေနတဲ႕ မာမား... ၂၆ ႏွစ္ျပည္႕လည္း ဒီသားက ကေလးပါပဲ... ဘယ္အခ်ိန္မဆို မာမားေရွ႕မွာ သားဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ... အထူးသျဖင္႕ ျဖဴစင္တဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ေနပါတယ္... ကေလးကေလး နဲ႕ေရးေနလို႕ လူအျမင္ကတ္မွာစိုးလို႕ ေျပာင္းလုိက္ပါဦးမယ္...

ကံတရားက ေဖးမေပးလို႕ လက္ရိွလူျဖစ္ေနတဲ႕ဘ၀ေလးမွာ ပံုမွန္လူတန္းစားထက္ မႏိွမ္တဲ႕ အေျခအေနေလးတစ္ခုကို ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ရရိွခဲ႕တယ္... ဒီ <အေဖ> ဒီ အေမ ဒီ မိသားစု နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အေပၚ အေမအေဖအရင္းနဲ႕တမွ် ခ်စ္ၾကတဲ႕ ဦးေလး အေဒၚ ေတြနဲ႕ ဆံုေတြ႕ရတဲ႕ ဒီဘ၀ တျခားဘာနဲ႕မွ မလဲႏိုင္ပါဘူး... အဲဒါ သစၥာပါ...

လူ႕ေလာကမွာ ၂၆ ႏွစ္လံုးလံုး ခ်စ္တဲ႕ခင္တဲ႕သူေတြရဲ႕ ခ်စ္တာေတြ... စိတ္ပူတာေတြ... စိုးရိမ္တာေတြ... ျပဳစုေစာင္႕ေရွာက္တာေတြ... သနားယုယတာေတြ... စတဲ႕ ေကာင္းမြန္ ျပည္႕စံုျခင္းေတြနဲ႕ အတူ... မနာလုိ မုန္းတီးသူေတြရဲ႕ ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ တုိက္ခုိက္တာေတြ.. မ်က္ႏွာေျဗာင္တုိက္ လုပ္ၾကံတာေတြ... မုန္းတီးတာေတြ... မၾကိဳက္မႏွစ္သက္တာေတြ... မဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ ေျပာဆိုဖန္တီးတာေတြ... စတဲ႕ မေကာင္းမႈတရားေတြလည္း ၾကံဳဖူးပါျပီ... အဲ႕လို ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္းေတြရဲ႕ ဒဏ္ကိုခံခဲ႕ရတဲ႕ ၂၆ ႏွစ္တာ ခႏၶာကိုယ္လည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ယိုင္ႏွဲ႕ေနျပီလဲဆုိတာ ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ေတာင္ မသိတဲ႕အထိ အသိတရားကလည္း ကင္းမဲ႕ေနတုန္းပါ...

ငယ္ငယ္တုန္းက ဗုဒၶဘာသာကို သာမာန္ကိုးကြယ္မႈမ်ဳိးနဲ႕ ကိုးကြယ္ခဲ႕ဖူးတယ္... အႏွစ္သာရမရိွတဲ႕ အယူေတြလည္း ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ႕ဖူးတယ္... မိစာၦဒိ႒ိတရားေတြလည္း အဟုတ္ၾကီးမွတ္ျပီး အထင္ၾကီးဖူးတယ္... တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အသိတရားရလာေတာ႕ အႏွစ္သာရမရိွတာေတြ ေသြဖယ္ျပီး ႏိႈင္းတုမရတဲ႕ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာကို နည္းနည္းျခင္း ေလ႕လာ သင္ယူခြင္႕ေတြရရိွခဲ႕တယ္... အခုခ်ိန္မွာေတာ႕ မိရုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ေန ေသြဖယ္ေနျပီ ဆိုတာေတာ႕ ကိုယ္တုိင္ယံုၾကည္မႈ အျပည္႕ ရိွလာတဲ႕အထိျဖစ္လာျပီ... အိမ္မွာရိွခဲ႕တဲ႕ နတ္ေတြ (ျမန္မာ...တရုတ္... ကုလား...) ဘယ္နတ္မွမက်န္ေအာင္ ရွင္းလင္းသုတ္သင္ႏုိင္ခဲ႕ျပီး... ေၾကာက္လို႕ ကိုးကြယ္ရတဲ႕ မိစာၦဒိ႒ိ၀ါဒကို စြန္႕လႊတ္ႏုိင္ခဲ႕တယ္... သားရယ္ မာမားရယ္ ၂ ေယာက္ေပါ႕... ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ လြတ္လပ္တယ္... ပြင္႕လင္းတယ္... ေမးခြန္းေတြနဲ႕ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏုိင္တယ္... နိဗၺာန္ဆိုတဲ႕ ပန္းတိုင္ရိွတယ္... အဲ႕ဒီလို တန္ဖိုးရိွတဲ႕ ဘာသာတရားတစ္ခုရဲ႕ေအာက္မွာ ေနရတဲ႕ လူ႕ဘ၀တိုလြန္းေတာ႕လည္း စိတ္ညစ္မိတယ္...

ငယ္ငယ္ကတည္းကေန တကၠသိုလ္ေအာင္ျပီးလို႕ လုပ္ငန္းခြင္၀င္တဲ႕အထိ (ေမာင္ေတာျမိဳ႕ မေရာက္ခင္ အထိ)... အိမ္ဆိုတဲ႕ ေအးမွ်တဲ႕ အရိပ္ကေလးမွာ အပူအပင္မရိွ လိုခ်င္တာ ပူစာ... စားခ်င္တာ၀ယ္ စား... လုပ္ခ်င္တာ ဇြတ္လုပ္... ေအးမွ်ျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုး ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ႕ဘူး... ၂၀၀၉ ကစျပီး

ေမာင္ေတာ (ရခုိင္ျပည္နယ္) ဘက္ကို အလုပ္လုပ္ဖို႕ အိမ္ကေနခြါျပီး အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ သိလုိက္ရမွ အိမ္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိလိုက္ရတယ္... ဒါေတာင္ အတိအက်မဟုတ္ေသးပါဘူး...

ေ၀းေလ သိေလ ဆိုတဲ႕ စကားက အရမ္းမွန္တာ... သူမ်ားေတြက ဘယ္သူနဲ႕ေ၀းဘယ္၀ါနဲ႕ေ၀း ဆိုျပီး အဓိပၸါယ္ျပန္ေကာင္းျပန္မယ္... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ အိမ္နဲ႕ေ၀းေလ အိမ္ရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈ တန္ဖိုးသိေလပဲ... အခုဆိုရင္ေတာ႕ ၁၀၀% ေသေသခ်ာခ်ာသိသြားခဲ႕တဲ႕အခ်ိန္ေပါ႕... 

ဂ်ီေတာ႕ပ္မွာ အခုတင္ထားျဖစ္တဲ႕ စာသားေလးလိုပါပဲ... အဲ႕ဒီစာသာေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ ၂၆ႏွစ္ျပည္႕ ေမြးေန႕ေလးမွာ ရင္ကိုအထိုးႏွက္ဆံုးနဲ႕ အမွန္တရားအေပးဆံုးစာသားေလးပါပဲ... အဲဒါေလးကေတာ႕...

THERE IS NO PLACE LIKE HOME