ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၁)…
ဟူး… ပူလိုက္တာ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းဆင္းျခင္းပဲ
စစ္ေတြျမိဳ႕ရဲ႕ ေနလံုးၾကီး စႏွုတ္ဆက္ ပါေတာ႕တယ္… စစ္ေတြရံုးက လာၾကိဳေပးတဲ႕
ကားနဲ႕ပဲ လိုက္သြားျပီ… ျမိဳ႕ကို ပတ္ၾကည္႕တာ… ဗိုက္ဆာရေကာင္းမွန္းလည္း မသိလိုက္ဘူး…
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္… ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ တည္းခိုးခန္းယူျပီးေနလိုက္တာ
စစ္ေတြအတြက္ တစ္ေန႕တာကုန္ဆံုးသြားတယ္… ေနာက္ေန႕ ႏိုးတယ္ဆိုရင္ပဲ… မနက္စာစားျပီး…
စစ္ေတြျမိဳ႕ၾကီးကို ႏွုတ္ဆက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ရပါေတာ႕တယ္… စစ္ေတြသေဘၤာဆိပ္ကိုသြားျပီး…
လက္မွတ္၀ယ္… အခန္းငွားျပီး သေဘၤာေပၚတက္ျပီး… စစ္ေတြကိုလက္ျပႏွုတ္ဆက္…
ဗူးသီးေတာင္ျမိဳ႕ (ေမာင္ေတာမေရာက္ခင္) ကိုခရီးဆက္ခဲ႕ပါျပီအခ်ိန္ကေတာ႕ မနက္ ၇း၃၀
ေပါ႕… သေဘၤာက Steamer အမ်ဳိးအစား… ေရယက္လည္းျမန္တယ္… ေရဆူးလည္း သိပ္မနက္ဘူး…
ဒါေၾကာင္ ခက္သြက္သြက္ေမာင္းေနတယ္လို႕ စိတ္ထဲထင္မိတယ္… ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ႕
ျပင္းတာနဲ႕ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္ကိုသြားၾကည္႕မိတယ္… အားပါး လွလိုက္တဲ႕ ရွု႕ခင္းဗ်ာ…
ဇင္ေယာ္ေတြ ၀ဲပ်ံျပီ အစာလိုက္ေတာင္းေနတဲ႕ပံုစံေလးေတြ
မ်က္လံုးထဲအခုထိျမင္ေယာင္ေနတုန္းပဲ.. ကိုယ္႕မွာကလည္း အစာေကၽြးစရာမပါေတာ႕ သူမ်ားေတြ
အစာေကၽြးတာကိုပဲၾကည္႕ရင္ အဲဒီ ရွု႕ခင္းကို ပီတိျဖစ္ခဲ႕မိတယ္… နည္းနည္းၾကာေတာ႕
ဇင္ေယာ္ေတြလည္းဆက္မလိုက္လာေတာ႕ပဲ သူတို႕ရဲ႕မူရင္းေနရာ
သေဘၤာဆိပ္နဲ႕နီးရာမွာပဲေနခဲ႕ၾကတယ္… ကၽြန္ေတာ္လည္းပ်င္းတာနဲ႕ အခန္းထဲ၀င္
စာအုပ္ဖတ္နဲ႕ ေနလိုက္တာ… ၂ နာရီေလာက္ၾကာသြားတယ္ထင္တယ္… သေဘၤာက ကမ္းကပ္ပါျပီ…
ကမ္းကပ္တယ္ဆိုေတာ႕ ျမန္လွခ်ည္လားေပါ႕… ကုိယ္႕စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ဟုတ္ေနတာ…
ေမးၾကည္႕ေတာ႕မွာ အခုမွ ခရီးက ၅ ပံု ၁ ပံု ေလာက္ပဲရိွေသးတယ္တဲ႕… (ေသစမ္း)
ကပ္တဲ႕ကမ္းနာမည္ကိုေတာ႕ မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္… `ေျခေတာ္ရာ` တဲ႕… ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕
ေျခေတာ္ရာ အစစ္လို႕ေျပာပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ ကမ္းကပ္ခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ပဲ ရတာမလို႕
ဆင္းၾကည္႕ဖုိ႕အခြင္႕မရခဲ႕ပါဘူး… စစ္ေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကေတာ႕ အမ်ားၾကီး…
အဲဒီ ဆိပ္ကမ္းမွာဆင္းေနခဲ႕ၾကတာေတြ႕ရပါတယ္… (တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြပါ)… အတက္အဆင္းေတြျပီးသြားေတာ႕
သေဘၤာက ဆက္လက္ထြက္ခြါလာပါတယ္… ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႕ကို လုိက္လာရတာပါ… အေဖာ္လည္းမပါ
အခန္းထဲမွာလည္းပူလည္းပူ ပ်င္းလည္းပ်င္းဆိုေတာ႕ ဟုိသြား ဒီသြားလုပ္ရင္းနဲ႕ ေနာက္ထပ္
ကမ္းတစ္ခုကို ထပ္ကပ္ပါျပီး … ကမ္းနာမည္က ေညာင္ေခ်ာင္းတဲ႕ အဲအခ်ိန္ကေတာ႕
၁၀း၀၀ေလာက္ရိွျပီ ေတာ္ေတာ္စည္တဲ႕ရြာေလးပါ… ကမ္းမကပ္ခင္ ကမ္းစပ္ကအတက္ အဆင္းတံတားေလးမွာ
လူေတြအံုေနေတာ႕ ကိုယ္လိုသူလိုပဲ သေဘၤာစီးမဲ႕သူေတြပဲထင္တာေပါ႕… အမ်ားၾကီးမွ
တကယ္အမ်ားၾကီးပဲ… ကမ္းကပ္မွ ေျပးတတ္လာတာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္အထုတ္ေလးေတြကိုယ္စီနဲ႕…
သူတို႕တက္နင္းမွာစိုးလို႕ မနည္းေရွာင္ ရတယ္… ထမင္းေရာင္းတဲ႕သူေတြကိုး… (သူတို႕လည္း
တစ္၀မ္းတခါးမလြယ္လွဘူး) ကၽြန္ေတာ္လည္းဗိုက္ဆာ ေနတာနဲ႕ ၀ယ္စားမလို႕
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္တယ္… ေျပးလာလိုက္တာ ျပဳတ္က်မတတ္ပဲ… အဲဒီမွာ စေတြ႕တာ…
သူက ရခုိင္ေလး… ျမန္မာလို နားမလည္ဘူး… ဘာဟင္းေတြပါလဲေမးတာ ၁၀၀ တဲ႕… ေသျပီ…
ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းလဲမသိ… အခန္းအျပင္ထြက္ တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္း… ရခုိင္အကိုတစ္ေယာက္က
၀င္ေျပာေပးတယ္… ပုဇြန္…၀က္သား…စသျဖင္႕ေပါ႕ဗ်ာ… တစ္ထုပ္ဘယ္ေလာက္လဲ လို႕ေမးေတာ႕
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၄၀၀ ၅၀၀ ေပးရမယ္ထင္တာကိုး… သူခုဏကေျပာသလိုပဲ တစ္ကယ္ကို
တစ္ထုပ္တစ္ရာဗ်… တန္လိုက္တာေျပာမေနနဲ႕…ပုဇြန္က ၄ ေကာင္ပါတယ္…
အေကာင္လည္းနည္းနည္းၾကီး တယ္ေပါ႕… ၀က္သားက တစ္တုန္း… ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟင္း ၅ ထုပ္
ထမင္း ၄ ထုပ္၀ယ္လုိက္တယ္… ေကာင္ေလးက မ်က္လံုးၾကီးျပဴးၾကည္႕ေနတယ္… တစ္ေယာက္တည္းနဲ႕
အဲေလာက္ေတာင္၀ယ္သလားဆိုတဲ႕ သေဘာေပါ႕ဗ်ာ… ေနာက္မွ
ဗိုက္ကိုလက္ညိွဳးထုိးျပလိုက္တယ္ေလ… နည္းတဲ႕ဗိုက္အိုးမွမဟုတ္တာ (ေၾကာ္ျငာ၀င္တာပါ)
ေကာင္ေလးလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ဗိုက္ကိုျမင္မွ အဲေလာက္၀ယ္ရတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္ နဲ႕တူတယ္
ေပ်ာ္ျပီးျပန္သြားတယ္… ထားလိုက္ပါ… ထမင္း၀ယ္စားတာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီ… ေနာက္ေတာ႕
ကမ္းကခြါျပီး ျပန္ထြက္လာတာေလ… ဒီတစ္ခါ ကမ္းကေနခြါလာလိုက္တာ ေန႕လည္ ၁း၃၀ မွ
ကမ္းထပ္ကပ္တယ္… နာမည္က ရေသ႕ေတာင္တဲ႕ အတက္အဆင္းလည္းမ်ားသလို
ရြာအၾကီးၾကီးတစ္ရြာလို႕လည္းေျပာလို႕ရတယ္… ျမိဳ႕လို႕ေခၚလို႕လည္းရတယ္…
ခရီးတစ္၀က္ၾကိဳးတဲ႕ေနရာလို႕ေျပာၾကတယ္… အဲဒီမွာ ခရီးတ၀က္ၾကိဳးတာ ေသခ်ာရင္
ကၽြန္ေတာ္လည္းေတြးမိတယ္ ေသျပီလို႕… ေနာက္ထပ္ ခရီးတစ္၀က္ဆိုရင္ ည
ေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွပဲ ေရာက္ေတာ႕မယ္ဆိုတာ ေတြးမိတယ္… ရေသ႕ေတာင္ျမိဳ႕ကေနကမ္းခြါျပီး
ေတာက္ေလွ်ာက္လံုး၀ကို မရပ္ပဲ ေမာင္းတာ တစ္ခါမွ အဲဒီသေဘၤာမွာေလာက္ပ်င္းျပီး
ေနမထိထုိင္မသာမျဖစ္ဖူးဘူး… တကယ္ပါ ေနာက္ဆို မစီးပါရေစနဲ႕လို႕ေတာင္ ဆုေတာင္းမိတယ္…
အရမ္းလည္းပင္ပန္းလြန္းတယ္… ဒါေပမယ္႕လည္း ကိုယ္ကသာ ၾကီးက်ယ္ေနတာ သူမ်ားေတြဆို
ကိုယ္႕လို အခန္းနဲ႕မဟုတ္ပဲ ေအာက္မွာပဲ ထုိင္ခံုေသးေသးေလးေတြနဲ႕
တစ္လမ္းလံုးလိုက္လာရတာ ျပန္ျမင္ေတာ႕လည္း ကိုယ္႕ဘ၀က
အဲေလာက္လည္းမဆိုးလွပါဘူးေလဆိုျပီး ျပန္ေတြးမိျပန္ေရာ… ဒီလိုနဲ႕ပဲ
အခ်ိန္ေတြကုန္လာလိုက္တာ… ည ၉း၀၀ ထိုးေလာက္က်ေတာ႕ ဗူးသီးေတာင္ ဆိပ္ကမ္းေရာက္ပါျပီဗ်ာ..ေပ်ာ္လိုက္တာ…
သူမ်ားေတြလိုပဲ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႕ဆင္းျဖစ္တယ္…ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ႕ ေျမၾကီးနဲ႕မထိရတာ ၁
ေန႕နီးနီးပဲေလ… အဲဒါနဲ႕ ကမ္းေပၚေရာက္ေတာ႕ လာၾကိဳမဲ႕ကားရွာေနတာ… ရွာရင္းနဲ႕ကားမေတြ႕ဘူးဆိုလို႕
ေဘးနားက အကိုၾကီးကိုေမးၾကည္႕တာ… ရံုးနာမည္ေလးေျပာျပီးေတာ႕ အဲဒီကားကို သိလားလို႕
ေမးေတာ႕မွာ… သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကိုလာၾကိဳတဲ႕သူျဖစ္ေနတယ္… (ဒီတခါလွ်ာရွည္မိတာ
ကံေကာင္းသြားတယ္ :P) ကားက ေနရာမရလုိ႕ အေ၀းမွာရပ္ထားရလို႕ဆိုပဲ… ထားလိုက္ပါ
ဗူးသီးေတာင္ ေရာက္ျပီဆိုေတာ႕ ေမာင္ေတာ
လည္းေရာက္ဖို႕သိပ္မလိုေတာ႕ဘူးေပါ႕…အဲဒီအထင္နဲ႕ ကားေပၚပစၥည္းေတြ အားရပါးရတင္ က်က်နန
ေရွ႕ခန္းတက္ထိုင္းျပီး… ကားေမာင္းတဲ႕အကုိ႕ကိုေမးၾကည္႕ေတာ႕ (၁း၃၀ ေက်ာ္ေလာက္
သြားရဦးမယ္ညီေလးတဲ႕) တကယ္ကို ရွည္လ်ားလွတဲ႕ ခရီးတစ္ခုဆိုတာကို ေရာက္ခါနီးမွ
ရိပ္မိတာ… ေတာ္ေတာ္ကိုလြန္သြားျပီေလ… မနက္ ၇း၃၀ ကေန စစ္ေတြသေဘၤာဆိပ္ကထြက္တာ ည ၉း၀၀
ထိုးအထိ ေမာင္ေတာ မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး… တကယ္ဆိုရင္ ဒီေလာက္ မေ၀းသင္႕ဘူးလို႕ စိတ္ထဲက
ထင္ခဲ႕မိတယ္… အခုေတာ႕ ကားစီးရင္း တစ္လမ္းလံုးပ်င္းလာသမွ် ကိုအငဲသီခ်င္းေလးလဲ
ေတာက္ေလွ်ာက္ေကာင္းလာတာ… သီခ်င္းဖြင္႕ေပးတဲ႕ ကားဆရာကိုေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ…
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ တျဖည္းျဖည္း သီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္းလိုက္လာရင္းနဲ႕ပဲ…
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ ကိုေရာက္လာခဲ႕ပါျပီ… အခ်ိန္ကေတာ႕ ည ၁၁း၀၀
ထိုးခါနီးေလးပါ…အခုဆိုရင္ေတာ႕ ပထမပိုင္းအေနနဲ႕ ေမာေတာျမိဳ႕ေရာက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္
ေလယာဥ္... သေဘၤာ… ကား… ပင္ပန္းမွူမ်ားစြာနဲ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ႕ရပံုေလးေပါ႕ဗ်ာ…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၂)…
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအခက္အခဲကေတာ႕
အစားအေသာက္ေပါ႕ဗ်ာ… ဘာလို႕လဲေတာ႕ မေမးနဲ႕ ေျပာျပမယ္… ကၽြန္ေတာ္က
၀က္သားအရမ္းၾကိဳက္တာဗ်… ေမာင္ေတာျမိဳ႕ရဲ႕ လူဦးေရက ၁၀ သိန္း
ေက်ာ္ေလာက္ရိွတယ္ဆုိပါစို႕… မြတ္ဆလင္လူမ်ဳိးဦးေရက ၉၀ ရာခိုင္ႏွုန္းေလာက္ရိွပါတယ္…
ရခုိင္လူမ်ဳိးက ၇
ရာခုိင္ႏွုန္းေလာက္ရိွမယ္… က်န္တာက တျခားေသာ ဗမာ…ဟိႏၵဴ…တရုတ္…အစံုေပါ႕…။
အစားအေသာက္ အခက္အခဲကိုရွင္းျပခ်င္လို႕ပါ… လူဦးေရအရၾကည္႕ရင္ကိုပဲ ရွင္းေနပါျပီ…
၀က္သားရွားျပီေလ… မြတ္ဆလင္ေတြက သူတို႕ဘာသာအရ ၀က္သားမစားၾကဘူးဆိုေတာ႕ က်န္တဲ႕
၁၀ရာခိုင္ႏွုန္းက ေတာ္ေတာ္ ေစ်းကြက္အတြက္နည္းသြားျပီေပါ႕… ဒါေၾကာင္႕
၀က္သားၾကိဳက္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ တိုင္ပတ္ျပီ ေျပာတာေပါ႕…
အဲဒါပဲလားဆိုေတာ႕မဟုတ္ေသးဘူး… ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာကတည္း ဟင္းဆိုရင္ အရမ္းစပ္ရင္
မစားဘူးဗ်… ငရုတ္သီးစပ္လြန္းရင္ မစားႏိုင္ဘူးေလ (ၾကီးက်ယ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္)… ကဲ
ဒီလည္းေရာက္ေရာ... ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ရခုိင္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ သြားစားျဖစ္တယ္…
အဲဒီမွာျပႆနာကစတာ… ၀က္သားအခ်ဳိနဲ႕ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ျပင္ေပးပါလို႕ေျပာလိုက္ေတာ႕
အခ်ဳိမရိွဘူးတဲ႕… ရခုိင္နဲ႕ျမန္မာက စကားတူပါတယ္…ရခိုင္က စကားေျပာ၀ဲတာပါ… အဲဒီ
အခ်ဳိမရိွဘူးလို႕ ေျပာတဲ႕ ရခုိင္မေလးေျပာတာကို ေဘးကမြတ္ဆလင္တစ္ေယာက္က
ဘာသာျပန္ေပးရပါတယ္… အဲဒါ ဒုကၡေခၚမလား အေတြ႕အၾကံဳ ေခၚမလားေတာ႕ မေျပာတတ္ေတာ႕ပါဘူးဗ်ာ…
(အခုေတာ႕ရခုိင္လို ၅၀ ရာခိုင္ႏွုန္ေးလာက္နားလည္ေနပါျပီ) ဆက္ဦးမယ္…
အဲဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀က္သားဟင္းေတာ႕ရိွတယ္မလားလို႕ ၀က္သားဟင္ျဖစ္ျပီးေရာဆိုျပီး
မွာစားလိုက္ပါတယ္… အားပါး….(ေကာင္းလို႕မဟုတ္ဘူး) စပ္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႕…
လံုး၀မစားႏိုင္ဘူးဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗိုက္ဆာလြန္းေတာ႕
တစ္ပန္းကန္ေတာ႕ကုန္ေအာင္စားခဲ႕တယ္… ဒီတခါပဲ ထမင္းမစားႏုိင္တာ ျဖစ္ဘူးတယ္… အံ႕ေရာ…။
ေနာက္ေန႕က်ေတာ႕ ရံုးစတက္ရျပီေလ… ရံုးလည္း စ တတ္တတ္ခ်င္းအခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ…
ပထမဆံုးအခက္အခဲက ကၽြန္ေတာ္႕ေရွ႕လုပ္သြားတဲ႕ ဆရာသမားဆီက Hand Over မရလိုက္ဘူးေလ… သူ
လုပ္ထားသမွ် Router, Access Point, Network, Bandwidth Controlling (IP Star), Network ပိုင္းနဲ႕ပတ္သက္သမွ်
အကုန္လုိက္ရွင္းရတာေပါ႕… အစအဆံုး ကုိယ္တုိင္လုပ္ရင္သာ လြယ္ဦးမယ္…
သူမ်ားလုပ္ထားတာေတြ ၾကားျဖတ္၀င္လုပ္ရသလိုျဖစ္ေနေတာ႕ အခက္အခဲရိွတာအမွန္ပဲ… ဒီၾကားထဲ
Database ေတြကလည္းရိွေသးတယ္… ကၽြန္ေတာ္က Database အပိုင္းအရမ္းအားနည္းေတာ႕
ပိုခက္ျပီေပါ႕… ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးနည္းပါး (တကယ္ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားမပါ၀င္ပါ)
အတြက္ အခက္အခဲကေတာ႕ ဘာသာစကားပါပဲ… ေမာင္ေတာက NGO and UN ေတြအကုန္လံုးက အဂၤလိပ္ဘာသာ
စကားကိုအဓိက သံုးပါတယ္… Meeting, Reporting, Requesting…etc ေပါ႕…
တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အဂၤလိပ္စာ မသံုးဘူး လက္ရိွေဒသရဲ႕စကားကိုပဲ
အဓိကထားသံုးတယ္ၾကားလို႕ပါ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာလုပ္တယ္ေတာ႕ မထင္ၾကပါနဲ႕ဗ်ေနာ႕…
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း နည္းနည္းေတာ႕လွ်ာရွည္တတ္လို႕ပါ… :D … ဆက္ဦးမယ္… လတိုင္း
meeting, reporting, requesting ေတြရိွေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလည္း ျဖစ္…
အစိမ္းသက္သက္ၾကီး အစအဆံုးလည္းလုိက္လုပ္ရတာဆိုေတာ႕ ေခါင္းကိုက္ရတာအမွန္ပဲ…
အဆိုးဆံုးက ေမာင္ေတာျမိဳ႕မွာ အိုင္တီပိုင္း အေသအခ်ာ ၀န္ထမ္းခန္႕တဲ႕ INGO ဆိုလို႕
၃ခုေလာက္ပဲရိွတယ္… ကဲ အိုင္တီသမားသံုးေယာက္ပဲရိွတဲ႕ေမာင္ေတာျမိဳ႕… ကိုယ္က
တခုခုျဖစ္ရင္ ဘယ္ေျပးအကူအညီေတာင္းရမွန္းလဲ မသိ… အရာရာ အြန္လိုင္းတက္ရွာ… ရန္ကုန္က
အိုင္တီဆရာကိုလွမ္းေမး…အဲဒါနဲ႕တင္ ပင္ပန္းျပီးအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ကုန္ခဲ႕ရတယ္…
ေနာက္ထပ္ဆိုးတာက ဒီမွာသံုးတဲ႕အင္တာနက္က IP Star ကိုသံုးတယ္… ADSL, Wimax ဘာမွမရ…
မခက္လား…။ IP Star ဆိုတာက ရန္ကုန္မွာလုပ္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ အိုင္တီ ၁၀ ေယာက္မွာ
ကိုးေယာက္မသိဘူး…က်န္တဲ႕တစ္ေယာက္ကလည္းေယာင္၀ါး၀ါးပဲသိမွာ…။ ဘယ္လိုလုပ္အဆင္ေျပ
ေတာ႕မလဲ…။ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀မွာေတာ႕ အခက္ခဲဆံုး လုပ္ငန္းခြင္ကာလကိုျပပါဆိုရင္
လက္ရိွအခ်ိန္အထိေတာ႕ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ၀န္ထမ္းဘ၀ကိုပဲျပရမွာပဲ… အကယ္၍မ်ား
သူငယ္ခ်င္းေတြ INGO and UN ေတြနဲ႕ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ကိုလာမယ္ဆိုရင္ ၾကိဳဆိုလွ်က္ပါ…
ေနတတ္ရင္ေတာ႕ အဆင္ေျပပါတယ္… မေနတတ္ရင္ေတာ႕ ျပန္ေျပးမွာအေသအခ်ာပါပဲ… ေမာင္ေတာမွာ
ရန္ကုန္က လာတဲ႕သူေတြ ၆ လ ျပည္႕တာရွားပါတယ္… ဒါေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္
ပထမဆံုး(INGO) အေတြ႕အၾကံဳေလးကို ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရတာပါ…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၃)…
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕
ေမာင္ေတာမွာ ဆိုင္ကယ္ နဲ႕ ဆိုကၠား အမ်ားဆံုးပဲ… INGO and UN
ေတြရဲ႕ကားေတြရယ္…အစိုးရအဖဲြ႕အစည္းက ကားေတြရယ္ကလဲြရင္ တစ္ျမိဳ႕လံုးကိုယ္ပိုင္ကား ၃
စီးေလာက္ပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္…။
စျပီ…ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဟိုသြားဒီသြားေလးလုပ္ဖို႕တစ္ေယာက္တည္း ဆုိကၠားငွားဖို႕
ထြက္လာတာေပါ႕… ဆိုကၠားတစ္စီးကို လွမ္းတာလိုက္တယ္ (ဆိုကၠားေတြေပါပံုမ်ား
လက္ေညာင္းလို႕ မဆန္႕ရဲ႕ဘူး သူတို႕ေခၚတယ္ထင္မွာစိုးလို႕ :D ) ေစ်းသြားခ်င္လို႕
ဘယ္ေလာက္လဲလို႕ေမးေတာ႕ သူက နားမလည္ဘူး… လက္ခါျပျပီး ထြက္သြားတယ္…
ေနာက္တစ္စီးငွားတယ္… ေစ်းသြားဖို႕ ဘယ္ေလာက္လဲေမးေတာ႕ သူက
ေစ်းလားတဲ႕ျပန္ေမးတယ္…ျပီးေတာ႕ ေသခ်ာၾကည္႕ျပီး လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျပတယ္…
ကိုယ္ကလည္း ဒီေကာင္ဘာေကာင္လဲေပါ႕ ေသခ်ာၾကည္႕ျပီးမွ ၄၀၀ ဆိုေတာ႕ တန္တယ္ေပါ႕…
ခရီးကလည္းေ၀းတယ္ေလ… ရံုးကားနဲ႕သြားဖူးေတာ႕ ေ၀းတာကိုသိတယ္ေလ… စီးသြားေတာ႕
ေအးေဆးေလးေပါ႕… ဟိုေရာက္ေတာ႕ ၅၀၀ တန္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္… ၁၀၀ ျပန္အမ္းတယ္…
ဘာမွမထူးဆန္းဘူး မထင္နဲ႕ ျပန္အမ္းတဲ႕ ၁၀၀ တန္ကို ပံုထဲမွာၾကည္႕လိုက္ဦး…
ေလသြားမယ္… ကိုယ္က တစ္ခါမွလည္း မျမင္ဖူးဘူးေလ… မယူဘူးလို႕ ၁၀၀ တန္
အစစ္ေပးပါလို႕…သူက ျမန္မာလိုနည္းနည္းတတ္လို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ႕… (အခုိသံုးရေလ...ယူထားပါ
= အကိုသံုးလို႕ရတယ္ယူထားပါလို႕ေျပာတာပါ :P ) မယူဘူးလို႕… ၁၀၀တန္ပဲလဲေပးပါဆိုျပီ
ေနပူက်ဲတဲၾကီးထဲ မတ္တပ္ရပ္ျပီးေတာ႕ကို ရန္ျဖစ္တာ… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… ေနာက္ဆံုးေဘးက
ရခုိင္ဆိုင္တစ္ခု အကိုတစ္ေယာက္က ၀င္ျပီးရွင္းေပးရတယ္… ဒီမွာ
ဒီပိုက္ဆံေတြပဲသံုးၾကတာပါတဲ႕ အေၾကြအရမ္းရွားလို႕ပါဆုိမွ ကိစၥျပီးသြားတာ…ကဲ
စဥ္းစားၾကည္႕ဗ်ာ…ဆိုဒ္ကား စီးတာေလးေတာင္ စာေၾကာင္း ၁၃ ေၾကာင္းေလာက္ထြက္တယ္…
လူလည္းပူထူသြားတာပဲ… ဆိုကၠားကိစၥျပီးျပီ ထင္ေနတယ္မလား…မျပီးေသးဘူး
နည္းနည္းက်န္ေသးတယ္… ဆိုကၠားခေလ… ခုဏက ဆိုကၠာသမားေသခ်ာ ၾကည္႕ျပီးလက္ ၄
ေခ်ာင္းေထာင္သြားတာ အလကားမဟုတ္ဘူးဗ်… သူက ကုိယ္႕ကိုႏွပ္သြားတာ… ျမိဳ႕သား
ေဘာ္ေက်ာ႕ဆိုျပီး ကစ္သြားတာ… အျပန္ဆိုကၠားသမားကမွ လိမၼာတယ္… ၁၅၀ ပဲေပးရတယ္… ကဲ ၂၅၀
အကစ္ခံလိုက္ရျပီ… ရင္နာလိုက္တာ… ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုကၠားခကုိ
ရန္ကုန္နဲ႕ယွဥ္ျပီးစီးတာေလ… ၄၀၀ လည္း တန္တယ္ထင္တာေပါ႕… ၄၀၀ က်တဲ႕အကြာအေ၀းကို
ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာအေနနဲ႕ေျပာျပမယ္… ရန္ကုန္မွာဆို (လသာျမိဳ႕နယ္ကေန
အလံုေထာ္လီေကြ႕ေလာက္ေ၀းတာဗ်) အဲေလာက္အကြာအေ၀းကို ၄၀၀ ကၽြန္ေတာ္က
တန္တယ္ထင္တာေပါ႕ဗ်… အျပန္က်ေတာ႕ ၁၅၀ ေျပာေတာ႕ ယံုေတာင္မယံုဘူး… တကယ္ဗ်ာ…
သနားေတာင္သနားတယ္ နင္းရတာ အေ၀းၾကီး ၁၅၀ တည္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၂၀၀ ေပးလိုက္တယ္ဗ်ာ…
၅၀ တည္းပိုေပးတယ္ဆိုေပမယ္႕ ဆိုကၠားသမားကိုၾကည္႕ရတာ မိွုရသြားတဲ႕မ်က္ႏွာမ်ဳိးဗ်… ၅၀
ဖိုးအလွဴက ျမတ္တယ္ပဲ ေျပာရေတာ႕မွာေပါ႕…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၄)…
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႕ အလုပ္ကေနတစ္ဆင္႕သြားခဲ႕ရတဲ႕
Unforgottable Trip တစ္ခုအေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္… အဲဒါကေတာ႕
စစ္ေတြမွာသြားခဲ႕ရတာျဖစ္ပါတယ္… ေမာင္ေတာကေန စစ္ေတြကို Training တစ္ခုသြားတက္ရင္
စစ္ေတြမွာၾကံဳၾကိဳက္ခဲ႕တာပါ… ဘာ Trip လည္းဆိုေတာ႕ မိဘမဲ႕ကေလးမ်ားနဲ႕ စစ္ေတြကမ္းေျခ
ကိုသြားခဲ႕တာေလးပါ…တကယ္ကို အမွတ္တရျဖစ္စရာ မေမ႕ႏုိင္စရာေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ…
ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ခဲ႕ရသလို သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုၾကည္႕ျပီး
၀မ္းလည္းနည္းခဲ႕ရပါတယ္… သင္တန္းနားတဲ႕ေန႕ေလးလည္းျဖစ္…
စစ္ေတြက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အကိုအမမ်ားကလည္း လိုက္ခဲ႕ဖို႕ေခၚတာနဲ႕
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္သြားျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္… ဟိုေရာက္ေတာ႕ ဘယ္သူမွမေရာက္ၾကေသးဘူးဗ်…
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရံုးက ထြက္လာတာက တစ္ဖဲြ႕… ကေလးေတြနဲ႕ သပ္သပ္စီလာမွာက တစ္ဖဲြ႕ဆိုေတာ႕
ကမ္းေျခကိုကၽြန္ေတာ္တို႕အဖဲြ႕ ၾကိဳေရာက္ေနတာေပါ႕… ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ
အုန္းေရအေရာင္ဆိုင္က ၾကိဳဆိုပါ၏ဆိုေတာ႕ကာ တ၀ၾကီးေသာက္ပစ္လိုက္တာေပါ႕ ႏွစ္လံုး
ဆက္တုိက္ကိုေသာက္ပစ္လိုက္တာ… ရင္ထဲအေမာကိုေျပသြားတာပဲ… ခရီးက တအားမေ၀းဘူး…
စစ္ေတြမွာ (တုတ္တုတ္လို႕ေခၚတဲ႕ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္) နဲ႕ကမ္းေျခကိုလာတာေလ… ၃၅
မိနစ္ေလာက္ေတာ႕ စီးရတယ္… သိပ္မၾကာပါဘူး… ကေလးေတြ
တစ္သိုက္ၾကီးနဲ႕ကားႏွစ္စီး ေရာက္လာပါျပီ… အျပစ္ကင္းျပီး ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ႕
ကေလးေတြကိုၾကည္႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးအေပ်ာ္ေတြကူးစက္ခဲ႕ရပါတယ္…
တကယ္ကို
ရိုးသားျဖဴစင္တဲ႕ ကေလးငယ္ေလးေတြပါ… ေရာက္ေရာက္ခ်င္းသူတို႕ေလးေတြထဲ႕
နဲနဲအရြယ္ေရာက္ျပီးသား လူငယ္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕အစီအစဥ္ေတြကို
၀ိုင္းကူညီၾကပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႕အစီအစဥ္ဆိုတာက ထမင္စားဖို႕ ျပင္ဆင္တာရယ္…
ကေလးေတြကစားဖို႕… ပန္းခ်ီဆဲြဖို႕… ေဘာလံုးကန္ဖို႕… စတဲ ႕ကေလးေတြေပ်ာ္ရြင္ေစမဲ႕
အစီအစဥ္ေကာင္းေလးေတြေပါ႕… အဲဒါေလးေတြကို ၀ိုင္းလုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႕ ကေလးေတြနဲ႕
ရင္းႏွီးမွူအေတာ္အတန္ရ ခဲ႕တယ္… ခက္တာက ရခိုင္စကားကုိ အဲဒီတုန္းက
သိပ္နားမလည္ေသးဘူး… အဲဒီေတာ႕ Global Language သံုး ရျပီေပါ႕… ေျခဟန္လက္ဟန္ေလ…
ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပသြားတယ္… ကေလးေတြကလည္း လူၾကီးေတြကို ေၾကာက္စိတ္… ရွက္စိတ္…
ဟန္ေဆာင္စိတ္မရိွဘူး… သူတို႕လိုခ်င္တာကိုရေအာင္ေျပာတယ္ ရေအာင္လုပ္ေပးေတာ႕
သေဘာက်တယ္ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႕ ရယ္ေမာၾကတယ္… သူတို႕နားေထာင္ခ်င္တဲ႕ ပံုျပင္အတိုေလးေတြ…
ပန္းခ်ီဆဲြတာေလးေတြ… သူတိုနဲ႕ အနီးကပ္ေနထုိင္ေျပာဆိုရင္ ကိုယ္ပါစိတ္လြတ္
ကိုယ္လြတ္ေပ်ာ္ရြင္မိတယ္…
အဲလိုဟိုကစား ဒီကစားနဲ႕ ေန႕လည္ထမင္းစားခါနီးေရာက္လာေတာ႕
ကေလးေတြကုိ ထမင္းစားၾကမယ္လို႕လဲ ေခၚလိုက္ေရာ… ေဆာ႕လက္စအားလံုးကို ပစ္ထားျပီး
ထမင္းအိုးနားမွာ ၀ိုင္းေနလိုက္ၾကတာ တကယ္ကို ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းတဲ႕ သဘာ၀
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ…။ အစကေတာ႕ ကေလးေတြနဲ႕အတူပါလာတဲ႕ အေဒၚၾကီးက ထမင္းထည္႕ေပးတယ္…
ၾကာေတာ႕ သူလည္း လက္ေညာင္းလာတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထမင္း၀င္ခပ္ထည္႕ေပးတယ္…
သူတို႕ရဲ႕ ထမင္းအိုးနားမွာ ၀ိုင္းေနရင္ ေျပာေနတဲ႕စကားေတြ ဟန္ပန္အမူအရာေတြကုိ
ၾကည္႕ရင္ ကုိယ္႕မွာေမာရေကာင္းမွန္းလဲ မသိခဲ႕ပါဘူး… (ည တည္းခိုခန္းေရာက္မွ
ဒဏ္ေၾကေဆးလိမ္းရတာေတာ႕ ဘယ္သူမွမသိဘူးေပါ႕ :D ) မိဘမဲ႕ကေလး ဆိုတဲ႕ အသံုးအႏွုန္းထက္
ယဥ္ေက်းတဲ႕အသံုးအႏွုန္းလည္း သံုးလို႕မတတ္ေတာ႕ဘူးဗ်ာ… ဒါေပမယ္႕ ေလာကမွာ
မိဘမဲ႕ကေလးငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရိွေနမလဲဆိုတာေတာ႕ရယ္ အဲဒီမိဘမဲ႕ကေလးငယ္ေတြ
ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ျပီး မိဘေမတၱာငတ္ေနၾကလဲဆိုတာရယ္ကိုေတာ႕ ဘယ္သူမွသိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး…
သိခဲ႕ရင္လည္း ငါကူညီႏိုင္ပါ႕မလားဆိုတဲ႕အေတြးနဲ႕တင္ ၀မ္းနည္းမိမွာ အမွန္ပါပဲ… ေနာက္ဆံုးေတာ႕
ေန၀င္ကာနီး ကေလးေတြကို ျပန္ၾကဖို႕ေျပာေတာ႕ အရမ္းငယ္တဲ႕ ကေလးေတြရဲ႕မ်ာက္ႏွာမွာ
ေျပာင္းလဲမွူ မရိွေပမယ္႕… အရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ႕
ကေလးငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာ မွာေတာ႕ ေျပာင္းလဲမွူ ေတြမ်ားစြာနဲ႕ေပါ႕…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၅)…
ဒီတစ္ခါေတာ႕
အလုပ္ကေနတဆင္႕သြားခဲ႕ရတဲ႕ ေမာင္ေတာျမိဳ႕နဲ႕ အေတာ္အတန္ေလးေ၀းတဲ႕ ေနရာမွာရိွတဲ႕
ေရတံခြန္ေလးအေၾကာင္းေျပာျပမယ္… ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ အဲဒီေရတံခြန္က
ဘူးသီးေတာင္
ေမာင္ေတာမွာ မသိသူမရိွသေလာက္ နာမည္ေက်ာ္တဲ႕ေရတံခြန္ျဖစ္ေနလို႔ေပါ႕… ပံုေလးေတြ တင္ေပးမွာပါ…ဒါေပမယ္႕ ပံုထဲမွာျမင္ရမဲ႕ျမင္ကြင္းက အျပင္မွာ
ေတြ႕ရတဲ႕ ျမင္ကြင္းနဲ႕တျခားဆီပါ… အျပင္မွာေတြ႕လိုက္ရတဲ႕ သဘာ၀ ရွုခင္းက
စိတ္ခ်မ္းသာမွူအျပည္႕ေပးႏုိင္တဲ႕ျမင္ကြင္းတစ္ခုဆုိ အမွားဘူးဗ်… ကၽြန္ေတာ္
အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႕ ျပည္႕ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ အဲဒီလို ခရီးေလးထြက္လိုက္ရတာ
ဘယ္လိုမွ အစားထိုးမရတဲ႕ အရသာေပါ႕… သြားတဲ႕ေန႕ကစေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕… ေမာင္ေတာ ကေန
ဘူးသီးေတာင္က ဘုတ္ဆိပ္ လို႕ေခၚတဲ႕ ဆိပ္ကမ္းကုိသြားမွာ… ေမာင္ေတာ ဘူးသီးေတာင္ကလည္း
၁း၃၀ ခရီးသြားရတာကိုး… အဲဒီမွာ ရံုးကညီအကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ကားေနရာလုခဲ႕ရေသးတယ္… အားလံုးက ကားေကာင္း ပဲစီးမယ္ခ်ည္းလုပ္ေနၾကတာ…
ညိမ္႕တာကိုးဗ် စီးခ်င္ၾကမွာေပါ႕… ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀င္လုေသးတယ္… သိတယ္မလား
ကိုယ္လံုးကခပ္ပိန္ပိန္ဆိုေတာ႕ :D … မရပါဘူး… ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပတဲ႕ကားေလးနဲ႕ပဲ
ခရီးဆက္ၾကတယ္… အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ… ဘူးသီးေတာင္ ေရာက္ေတာ႕ ဘူးသီးေတာင္ကအဖဲြ႕ကလည္း
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကမ်ား ဘုတ္ဆိပ္ေရာက္ေနၾကလဲမသိဘူး… စက္ေလွေပၚေတာင္မွ
ပစၥည္းေတြတင္ျပီးေနျပီး… အားလံုးလူစံုေတာ႕ (အဲဒီေန႕ကအားလံုး အေယာက္ ၆၀
ေလာက္ရိွမယ္… စက္ေလွကႏွစ္စီးေလ…) စက္ေလွထြက္ဖို႕အားလံုးစက္ေလွေပၚတက္…
မိန္းကေလးေတြက စက္ေလွ၀မ္းထဲ၀င္ေန…ေယာကၤ်ားေလးေတြက စက္ေလွေခါင္မိုးေပၚတက္…
(ၾကြားရဦးမယ္… ကၽြန္ေတာ႕ဘ၀
ေကာက္ေၾကာင္းမွာပါတဲ႕ ပံုေတြအားလံုးက ကိုယ္တုိင္ရိုက္ထားတာေတြေနာ္… :D)
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ… ရာသီဥတုပါအေျခအေနပါ
တခါတည္းေရးေပးလိုက္မယ္ဗ်ာ… ေမာင္ေတာ ရာသီဥတုက ေႏြဆိုရင္ ေက်ာေကာ႕ေအာင္ပူတယ္
အပူခ်ိန္ ၃၇ံ ၃၈ံ ေလာက္အျမဲရိွတယ္… မိုးရာသီဆိုရင္ ၁လ လံုး (၂၄နာရီမျပတ္ေနာ္)
မိုးရြာမျပတ္တဲ႕လေတြရိွတယ္… ကဲ ေဆာင္းရာသီ စက္ေလွေပၚေရာက္ေနတာ ေဆာင္းရာသီပဲ…
အေႏြးထည္ခၽြတ္ရင္ နာျပီသာမွတ္… ဂတ္ဂတ္တုန္သြားမယ္...(ျမည္သံစဲြ :D)
ေဆာင္းရာသီဆိုရင္လည္း မနက္ေစာေစာဆိုရင္ အပူခ်ိန္က ၇ံ ေလာက္ပဲရိွတယ္… ေအးခ်က္က
ကမ္းကုန္ပဲ… တအားေအးတာ ေရမကိုင္ႏိုင္ဘူး… (ေျပာခ်င္တာက ေရမခ်ဳိးဘူးလို႕ေျပာတာ :P)
ကဲ ျပန္ဆက္ဦးမယ္… စက္ေလွစထြက္ေတာ႕ အားလံုးက ကင္မရာတစ္ကိုင္ကိုင္နဲ႕
ရိုက္လိုက္ၾကတာ မနည္းပါပဲ… ရွု႕ခင္းကလည္း လွတာကိုးဗ်…
ရိွသမွ်ေယာကၤ်ားေလးေတြအားလံုးေလွေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ျပီးေတာ႕ကို လိုက္လာၾက
တာ… ခရီးကလည္း စက္ေလွနဲ႕ ၃း၃၀ ေလာက္သြားရတယ္ေလ… စက္ေလွေပၚမွာ အရက္ေသာက္တဲ႕သူက
ေသာက္.. ဘီယာကစ္တဲ႕သူကကစ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာမရိွေတာ႕ ရိွတဲ႕သူနဲ႕
ေလပတ္ေဖာ ရတာေပါ႕… ၃း၃၀ ဆိုတာဘာမွမၾကာလုိက္ပါဘူး…
စိုင္းေတာင္ေရတံခြန္ကိုေရာက္ပါျပီ… ေရတံခြန္အလွကို ခဏေလာက္ရွု႕စားၾကည္႔ပါဦး…
အရမ္းလန္းတယ္ေနာ္… အျပင္မွာေတြ႕လိုက္ရတဲ႕ ျမင္ကြင္းက ပိုလွတယ္… ဓါတ္ပံုကေတာ႕
ကင္မရာသိပ္မေကာင္းလို႕ထင္တယ္ (ရုိက္တဲ႕သူကေတာ္ပါတယ္ :P) အရမ္းမလွဘူးျဖစ္သြား တယ္…
ကဲ… စာဖတ္ေနတဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ႕မသိဘူး
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီပံုေတြျပန္ၾကည္႕ရင္းနဲ႕ကို အဲဒီေနရာ
ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သြားခ်င္လာတယ္… စက္ေလွက စိုင္ေတာင္ေရတံခြန္ေရာက္လို႕
ကမ္းကပ္ျပီးတာနဲ႕ အားလံုးတိုးေ၀ွ႕ဆင္းျပီး ဓါတ္ပံုေတြရုိက္ၾကျပန္ေရာ…
ကၽြန္ေတာ္လည္းထပ္ေျပာရမွာပဲေလ… လွတာကိုးဗ်…
ကဲ…အားလံုးလူစံုျပီ စက္ေလွကေန ရိကၡာေတြလည္းခ်ျပီးျပီလည္းဆိုေရာ
ေရတံခြန္ေပၚစတက္ၾကျပီ… ေရတံခြန္က ေအာက္ဆံုးအထပ္ကေန အေပၚဆံုးအထိ ၇
ထပ္ရိွတယ္ေျပာတယ္… အေပၚဆံုးအထပ္ကိုလည္း ေရာက္ၾကတဲ႕သူေတြတအားနည္းတယ္ေျပာတယ္…
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္ခဲ႕တာကလည္း ၃ ထပ္ေျမာက္ပဲ ရိွေသးတယ္… ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္လွတာေနာ္…
တခ်ဳိ႕ေတြေျပာတာကေတာ႕ အေပၚဆံုးထပ္ေရာက္ရင္ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာ
ႏွစ္ျမိဳ႕လံုးကိုလွမ္းျမင္ရတယ္ေျပာတာပဲ… ကိုယ္မွမတက္ႏုိင္တာ… သူမ်ားေျပာတာ
ာေခါင္းညိမ္႕ရတာေပါ႕… :D … အားလံုး သံုးထပ္ေျမာက္ေနရာကိုေရာက္ဖို႕
အမ်ားၾကီးျဖတ္သန္းခဲ႕ရတာပါ… လမ္းမွာ ေရညိွေတြ… ပင္ပင္ပန္းပန္း ၀ါးလံုးသယ္ေနၾကတဲ႕
ကာယလုပ္သားေတြ (သူတို႕ကမေရွာင္ရင္ ၀ါးလံုးနဲ႕ ထိုးခ်မွာ :P) ေရစီးေနတဲ႕
ေရတံခြန္အေသးေလးေတြ စတဲ႕စတဲ႕ အမ်ားၾကီးေတြကိုျဖတ္သန္းျပီးမွ နားမဲ႕ေနရာကို
ေရာက္ခဲ႕ၾကတာပါ… ေနရာအတည္တက်ရျပီ အားလံုးလည္းနားေနၾကျပီ အဲဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူက လူစြမ္းေကာင္း
ထလုပ္တယ္မွတ္လဲ… ဒီေကာင္ၾကီးေပါ႕… ခပ္တည္တည္နဲ႕ အေႏြးထည္နဲ႕ ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး
ေရထဲကို ၀ုန္းကခဲ ဒိုင္ပင္ပစ္လိုက္တာ… အပစ္ေကာင္းတာေလ… ေရကေအးတာမွစိမ္႕ေနတာပဲ…
အားလံုးက မ်က္လံုးၾကီးေတြ ျပဴးျပီးၾကည္႕ေနၾကတယ္… တခ်ဳိ႕ကလွမ္းေအာ္တယ္…
မေအးဘူးလားတဲ႕… အဲဒီေရကန္ကတအားေအးတာ… ေျဖးေျဖးခ်င္းက်င္႕သားရေအာင္ ေရစိမ္ျပီးမွ
ကူးလို႕ရတာတဲ႕… ကိုယ္ကလည္းမသိဘူးေလ သိတယ္မလား…
လူစြမ္းေကာင္းပါဆိုမွ… :D တစ္ခါတည္း
ကမ္းေပၚကိုေျပးတက္ျပီး ေနပူစာျပန္လွုံရတယ္… ဒါေတာင္အခ်မ္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႕မေျပဘူး…
သိပ္မၾကာပါဘူး အားလံုးကလည္း ေရကူးဖို႕တာစူေနၾကျပီ… အ၀တ္ေလးေတြလဲျပီးေရကန္ထဲဆင္းလာၾကတယ္…
ေရွ႕မွာလူစြမ္းေကာင္းလုပ္ျပထားေတာ႕ ဘယ္သူမွအရမ္းမဆင္းၾကဘူး... ေရထဲကို
ေျခေထာက္ဆင္းစိမ္ၾကတယ္… ျပီးမွာ တျဖည္းျဖည္း အခ်မ္းေျပေအာင္ ေရထဲ ဆင္းစိမ္ၾကတယ္…
အဲဒီ ေအးစိမ္႕ေနပါတယ္ဆိုတဲ႕ ေရကန္ကို အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ထားပါေသးတယ္…ၾကည္႕ၾကည္႕ပါဦး… ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ကေတာ႕
အရမ္းသာယာတဲ႕ေရကန္ၾကီးတစ္ခုပဲ… ျမင္ေနရတဲ႕ ေက်ာက္တုန္းၾကီးေပၚ ၀ါးေဖာင္ေတြနဲ႕
ကူးခတ္သြားျပီး ထိုင္ခဲ႕ရတဲ႕အရသာကိုေတာ႕ လံုး၀ေမ႕ႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး… ၀ါးေဖာင္ကို
ဘယ္လိုေလွာ္ေခတ္ ကျမင္းေက်ာထခဲ႕လဲပံုထဲမွာ ၾကည္႕ပါဦးဗ်ာ… စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ပဲ… ေဖာင္လုစီးခဲ႕တာေတြ…
ေဖာင္ခ်ည္ထားတဲ႕ၾကိဳးျပတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရႏွစ္မလိုျဖစ္တာကို ကယ္ခဲ႕ရတာေတြ
အဲဒီရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ၾကီးလာရင္ ဘယ္ေတာ႕မွ
ျပန္ရႏုိင္မွာမဟုတ္ေတာ႕တဲ႕အမွတ္တရေတြပါပဲ…
အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕
ေရကူးျပီးၾကေတာ႕ ေန႕ခင္းထမင္း စားဖို႕ ျပင္ဆင္္ၾကျပီေလ… ရံုးက စီစဥ္လာတဲ႕
ဒံေပါက္ေတြကိုပဲ အားရပါးရစားၾကတာေပါ႕… ၾကည္ဦးဗ်ာ… အားလံုးထမင္းလည္းစားျပီးေရာ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ ေနရာေတြေလွ်ာက္သြားျပီး
ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတာေပါ႕… ကၽြန္ေတာ္က ရွု႕ခင္းပံုေတြကို ရိုက္တာ၀ါသနာပါတယ္..
ဒါေပမယ္႕ ရံုးကလူေတြနဲ႕သြားေတာ႕ ေနာက္ဆံုး ရွု႕ခင္းပံုေတြသိပ္မပါဘူး…
ကုိယ္႕ပံုေတြခ်ည္းပဲျဖစ္သြားတယ္ အဲဒါေတြေတာ႕ ထမင္းစားပ်က္မွာစုိးလို႕မတင္ေတာ႕ဘူး…
:P … အားလံုးတစ္ေနကုန္ ေရကူး ေလွ်ာက္သြားနဲ႕ ပင္ပန္းေနၾကျပီ… အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကနီးလာျပီေလ… အားလံုးျပန္ဖို႕ျပင္ဆင္ၾကရျပီေပါ႕…
အခုကၽြန္ေတာ္ေရးသြားတာေတြက နည္းနည္းေလးေပမယ္႕ တကယ္႕ကာယံကံရွင္ေတြကေတာ႕ အေပ်ာ္ေတြ
တစ္ပံုၾကီးရခဲ႕တာပါ… အားလံုးအျပန္မွာေတာ႕ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွူေတြအျပည္႕နဲ႕
ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ ေတာင္ေပၚက ဆင္းခဲ႕ၾကပါတယ္… ေတာင္ေပၚကအဆင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ကြင္းတခုကိုေတြ႕လို႕ ရိုက္ထားတာေလးပါ…
အဲဒါက ၀ါးေဖာင္ေတြပါ…အဲဒီ၀ါးေဖာင္ေတြကို
ေသခ်ာစည္းေႏွာင္ျပီး… ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာအထိ ခရီးဆက္ၾကတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္…
သူတို႕ရဲ႕ပင္ပန္းမွူကေတာ႕ ေတြးၾကည္႕တာနဲ႕တင္သိႏုိင္ပါတယ္… အဲဒီ ၀ါးေဖာင္ေတြရဖို႕
၀ါးခုတ္ရမယ္…၀ါးခုတ္ဖို႕အတြက္ ေတာင္ေပၚေတြကိုခက္ခက္ခဲခဲတက္ျပီး တက္ခုတ္သယ္
လုပ္ၾကရမယ္… ျပီးရင္ ၀ါးေဖာင္စည္းရမယ္… ေရေမွ်ာျပီး ၀ါးေဖာင္ေတြေပၚကေန
တစ္ရက္ခရီးေလာက္ ခရီးဆက္ရမယ္… တကယ္ကိုမလြယ္လွပါဘူး… လူေတြဟာ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ
ဆိုတဲ႕ စကားပံုလိုပဲ… တကယ္႕ကို ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ရွာေဖြေနတာေတြ႕ခဲ႕တာဟာလည္း
အေပ်ာ္ခရီးကရခဲ႕တဲ႕… သင္ခန္းစားေလးတခု ပါပဲ…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၆)…
ဒီတစ္ခါေတာ႕
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေပၚမွာပဲ ၾကံဳခဲ႕ရတဲ႕ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ ရခိုင္သူရခုိင္သားေတြရဲ႕
တပို႕တဲြလ ရထားဆဲြပဲြေလးအေၾကာင္းေျပာျပပါ႕မယ္… သူ႕ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ႕
ရခိုင္လူမ်ဳိးတို႕ရဲ႕ အစည္ကားဆံုး ရိုးရာပဲြေတာ္ျဖစ္သလို
ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာလည္း ေမာင္ေတာျမိဳ႕ တစ္ေနရာမွာပဲ ၾကံဳေတြ႕ရမွာျဖစ္ျပီး…
ရခုိင္သူ ရခိုင္သားတို႕ရဲ႕ စည္းလံုးတဲ႕စိတ္ဓါတ္အေျခခံကိုလည္း
ျပတဲ႕ပြဲဆိုလည္းမမွားပါဘူး… ရထားဆဲြပဲ ျပဳလုပ္တဲ႕ေန႕က ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း
တပို႕တဲြလျပည္႕ေန႕မတိုင္ခင္ႏွစ္ရက္ နွင္႕ တပို႕တဲြလျပည္႕ေန႕ အားလံုးေပါင္း
သံုးရက္က်င္းပပါတယ္… ရထားဆဲြပဲမတုိင္ခင္ ရခုိင္သူရခုိင္သားေတြ ရထားပဲြ မ႑ာပ္မွာ
သီခ်င္းတုိက္တာေတြ… အကတုိက္တာေတြ… မ႑ာပ္အေဆာက္အဦးအတြက္အျပင္အဆင္ေတြကို
အေတာ္႕ကိုတက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ လုပ္ေနၾကတာ ၁၀ ရက္ေလာက္ၾကိဳျမင္ခဲ႕ရပါတယ္… ရထားပဲြအတြက္
ျပင္ဆင္ခ်ိန္ကို ၁၀ ရက္ေလာက္ ေပးတယ္ဆိုကတည္းက ဘယ္ေလာက္အေလးထားလဲဆိုတာ သိသာပါတယ္… ရထားပဲြေန႕ကိုပဲ
တန္းျပီးေျပာၾက မယ္ဗ်ာ… ရထားပဲြေန႕လည္းေရာက္ေရာ… လမ္းေပၚထြက္လိုက္တာနဲ႕ ေယာကၤ်ားမိန္းမ
အားလံုး ေရလည္လန္းေနၾကတယ္… အားလံုး ပဲြတက္မဲ႕စတုိင္ေတြခ်ည္းပဲေပါ႕… ညေန ၄
နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ႕ မ႑ာပ္ေရွ႕မွာ လူေတြအံုေနပါျပီ… ပဲြစေတာ႕
တာ၀န္ရိွလူၾကီးတစ္ေယာက္က အမွာစကားေျပာၾကားျပီးတာနဲ႕… ရခိုင္မိန္းကေလးမ်ားရဲ႕
ရခိုင္အကနဲ႕စတင္ခဲ႕ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္ပထမရက္က ကင္မရာမပါေတာ႕ အဲဒီပံုေတြေတာ႕
မရိုက္လုိက္ႏုိင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ… ႏွေျမာလိုက္တာတကယ္ပါပဲ… ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ
ရခိုင္အကေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ ေဖ်ာ္ေျဖတာ… လူလည္း ဇာတ္ကိုေညာင္းသြားတာပဲ…
ေမာ႕ၾကည္႕ရတာကိုးဗ်… ျပီးေတာ႕မွ ရထားပဲြဒိုင္က တက္လာျပီး… ေယာကၤ်ားတစ္ဘက္
မိန္းမတစ္ဘက္ ေနရာခဲြခိုင္းတယ္…
လူက တအားမ်ားေတာ႕ ဒိုင္က မုိက္နဲ႕ေအာ္တာေတာင္
တုိးမေပါက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္… တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျငိမ္ေအာင္ခဏေလာက္ေစာင္႕ျပီးမွာ
စည္းကမ္းခ်က္ေတြေျပာတယ္… အဓိကရထားပဲြမွာ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ကေတာ႕
ရထားဆဲြလို႕ႏိုင္တဲ႕ဘက္က သံခ်ပ္ထိုးျပီး စကားနာထိုးၾကတာေပါ႕… မိန္းကေလးေတြ
ႏုိင္ရင္ ေယာကၤ်ားေလးေတြ နားသာပိတ္ထားေတာ႕… ေယာကၤ်ားေလးေတြကလည္း မေခဘူးေနာ္…
စကားနာထိုးတဲ႕သံခ်ပ္ေတြက ရီရတာ အူေတာင္နာတယ္… ႏွစ္ဘက္စလံုးအရမ္းေတာ္ၾကတယ္…
စည္းကမ္းခ်က္ေတြေျပာျပီးေတာ႕ ရထားစဆဲြဖို႕လုပ္ၾကတယ္… ရထားဆိုတာက ေအာက္မွာ
ငွက္ေပ်ာတံုးဘီးထပ္ထားတဲ႕ သစ္သားစင္မွာ အပင္တစ္ခုကို အေသအခ်ာတပ္ထားတယ္…
အဲဒီရထားဆိုတာကို တစ္ဘက္ကို ၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းစီထုတ္ထားတယ္… ၾကိဳးေတြရဲ႕အရွည္ကလည္း
အနည္းဆံုး ေပ ၂၀၀ စီေလာက္ရိွမယ္… ၾကိဳးရဲ႕လံုးပတ္က ၃ လက္မလံုး အၾကီးၾကီးေတြ…
အဲဒီရထားပဲဘယ္ေလာက္စည္လဲဆိုတာ ေအာက္မွာဓါတ္ပံုေတြတန္းစီတင္ထားေပးမယ္…
ၾကည္႕လိုက္ၾကဗ်ာ…အခုေတာ႕စာခ်ည္းပဲေတာက္ေလွ်ာက္ ေရးသြားလိုက္မယ္… ရထားပဲြက
တစ္ေန႕ကို ၇ ပဲြဆဲြၾကတယ္…
ပထမေန႕က ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္း
ရိွန္ေနတာနဲ႕၀င္မဆဲြျဖစ္လိုက္ဦး… ေနာက္ေန႕ၾကေတာ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕သြားဖို႕
တုိင္ပင္ျပီး သြားၾကတယ္… ဒုတိယေန႕ေတာ႕ အပီအျပင္ဆဲြမယ္ဆိုျပီးေတာ႕ေပါ႕…
ပထမေန႕ကလည္းေယာကၤ်ားေလးေတြႏုိင္ထားေတာ႕ စိတ္ဓါတ္က တက္ၾကြေနတယ္…
ဒုတိယေန႕ရထားဆဲြမဲ႕အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ႕… တစ္ဘက္စီေနရာယူျပီး ဆဲြၾကပါေလေရာ… သိတယ္မလား
ကၽြန္ေတာ္တို႕ပါလာျပီေလ… ဘယ္ရမလဲ… ၅ မိနစ္ေတာင္မခံဘူး မိန္းကေလးဘက္ကႏိုင္သြားေရာ
:D … တစ္ပဲြတည္းနဲ႕ လက္အရည္ၾကည္ဖုထသြားတယ္ဗ်ာ… ဒါေပမယ္႕ ရွုံးထားတယ္ဆိုတဲ႕စိတ္နဲ႕
ထပ္ဆဲြတာ… ဘယ္ရမလဲ ေနာက္တပဲြၾကေတာ႕… ထပ္ရွုံးတာပဲ… :P မလြယ္ဘူးဗ်…
မိန္းမနဲ႕ေယာကၤ်ားမႏိုင္ဘူးလားလို႕ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာပဲ… လူက ႏွစ္ဆ
သံုးဆေလာက္ကြာတယ္… ႏွစ္ပဲြလည္းျပီးေရာ လက္ကမခံႏုိင္ေတာ႕ဘူး… ပဲြစီစဥ္သူေတြက
ၾကိဳသိေနတယ္ထင္တယ္… ၾကက္ေျခနီအဖဲြ႕က အဆင္သင္႕ အဲဒီက ၾကက္ေျခနီအကိုၾကီးကလည္း
ဒဏ္ေၾကေဆးလိမ္းေပးတယ္…ပတ္တီးစည္းေပးတယ္… မရဘူး ေသြးပူေနေတာ႕ထပ္ဆဲြတာပဲ…
တခါတည္းေျပာလိုက္မယ္ဗ်ာ… ခဏခဏရွုံးတယ္ေျပာရတာ လက္ေညာင္းလို႕ ဒုတိယေန႕ (၇)ပဲြဆဲြတာ
တစ္ပဲြမွ ေယာကၤ်ားေလးမႏုိင္ဘူးေအးေရာ… အဲဒီေတာ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕အဆံုးအျဖတ္ပဲေလ…
ပထမေန႕က ၅ ပဲြႏိုင္ ၂ ပဲြရွုံး… အခ်ိဳးခ်လိုက္ေတာ႕ ၅ပြဲႏိုင္ ၉ပဲြရွုံး ျဖစ္ေနျပီ…
ေနာက္ဆံုးေန႕ကအဆံုးအျဖတ္ေလ… ရခုိင္ကလူၾကီးေတြကေတာ႕ သူတို႕ႏွစ္တုိင္းအေတြ႕အၾကံဳကို
ေျပာျပပါတယ္…အားတက္စရာပါပဲ… ေနာက္ဆံုး (၅)ႏွစ္ေယာက္ၾကားေလး
တစ္ခါမွမႏိုင္ဖူးဘူးတဲ႕… ကဲ (၆)ႏွစ္ေျမာက္လာျပီထင္တယ္… ေနာက္ဆံုးေန႕မနက္ပိုင္းမွာၾကားရတဲ႕သတင္းကေတာ႕
ေယာကၤ်ားေလးေတြ အားတက္စရာပါ… ဗူးသီးေတာင္က မိန္းကေလးေတြအားလံုးနီးပါး
ကားေတြနဲ႕လာပါလိမ္႕မယ္တဲ႕… ကဲ ကဲ ကဲ… သတင္းကေတာ႕ ဒီလိုပါပဲ သတင္းလႊင္႕တာေပါ႕
မိန္းကေလးေတြဘက္ ေယကၤ်ားေလးေတြေၾကာက္သြားမလား ဆိုျပီး… ဘယ္ေၾကာက္လိမ္႕မလဲ… လန္႕တာ
:D … ညေန ၅ နာရီေလာက္လဲေရာက္ေရာ… အရင္ေန႕ေတြနဲ႕လံုး၀မတူပါဘူး… အရမ္းကို
တိုးတိုးၾကိတ္ပါပဲ… စည္ကားလိုက္တာဗ်ာ… ဘာလို႕လူေတြဒီေလာာက္ေတာင္မ်ားလဲ ဟုိေမးဒီေမး
ေမးၾကည္႕ေတာ႕မွ… မနက္ကၾကားတဲ႕သတင္းက အမွန္ျဖစ္ေနတာကိုး…
ဗူးသီးေတာင္ကေန
ကားေတြနဲ႕လာၾကတာ မနည္းဘူးတဲ႕ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲတဲ႕… ရထားဆဲြရမွာကိုေၾကာက္ေနျပီ…
ဒါေပမယ္႕ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ… ေယာကၤ်ားေလးေတြကလည္း ၂ ရက္လံုး သံခ်ပ္ ၉ ခါပက္ပက္စပ္စပ္
အေျပာခံထားရတာေတာင္မွ မမွတ္ဘူး… ေနာက္ဆံုးေန႕လည္းအမ်ားၾကီးမေရးေတာ႕ ပါဘူးဗ်ာ…
ရံွုးတာပါပဲ… ေနာက္ဆံုးေန႕ ေယာကၤ်ားေလးေတြရွုံးျပီး မိန္းကေလးေတြႏုိင္ေၾကာင္း
ဒိုင္က မုိက္ကေန ေအာ္လိုက္တာ… နားကဲြမတတ္ပဲ… အားလံုးပဲြေတြျပီးျပီဆိုေတာ႕မွ
ေနာက္ဆံုးပိတ္ပဲြဆိုတာရိွေသးတယ္… အဲဒီပဲြကမွ တကယ္႕အႏွစ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ… ၃
ရက္လံုးလံုးဆဲြခဲ႕တဲ႕ရထားၾကီးကို မီးရိွု႕ပစ္တာေလ… အပင္က အဲဒီေတာ႕မွ
ဘာအပင္လည္းဆိုတာသိေတာ႕တယ္… ၀ါးပင္ေတြဗ်… တစ္ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ ေပါက္လိုက္တာ ဆိုတာ
ေဗ်ာက္အုိးက်ေနတာပဲ… အဲဒီရထားကို မီးရိွုေနတုန္း ရခုိင္လူမ်ဳိးေတြ အရမ္းၾကိဳက္တဲ႕
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႕ (ရိုးရာကမမ) ဆိုတဲ႕သီခ်င္းနဲ႕ ကလိုက္ၾကတာ… အရမ္းကိုေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္…
အခုေတာ႕ ရိွတဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးေတြကိုပဲၾကည္႕ရင္း ရခုိင္ရိုးရာ ရထားဆဲြပဲြအေၾကာင္း
ဗဟုသုတေလးကို ဒီမွာပဲ ရပ္နားလုိက္ပါတယ္ဗ်ာ…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၇)…
ဒီတစ္ခါ
အလုပ္တာ၀န္အျပည္႕နဲ႕သြားခဲ႕ရတဲ႕ Field Visit (or) Field Trip ပံုစံေလး
ေျပာခ်င္ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေတာကိုေရာက္ျပီး ၄ လေလာက္အၾကာမွာသြားခဲ႕တာပါ… ေဆာင္းရာသီကုန္ခါနီးမွာ
သြားခဲ႕ရတာဆိုေတာ႕ အေအးကလည္း မေပါ႕ေသးဘူးေလ… မသြားခင္တစ္ရက္ၾကိဳေျပာလိုက္ပါရဲ႕
မနက္ျဖန္ မနက္ (၆)နာရီကားစထြက္မယ္တဲ႕… လူကမ်ားေပမဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕စီးတဲ႕ကားမွာ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေနာက္ထပ္လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္အကိုတစ္ေယာက္ပဲပါပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္က
ေဒတာေတြကို သြားစစ္ဖို႕အဓိကပါ ေနာက္အကိုကေတာ႕ HR
အပိုင္းလိုအပ္တာေလးေတြလုပ္ဖို႕ေပါ႕… မနက္ (၆)နာရီအေရာက္ဆိုေတာ႕ အိမ္ကေန ၅း၃၀
ကတည္းကထ မ်က္ႏွာသစ္ (ေရေတာမခ်ဳိးႏုိင္ဘူး မနက္ပိုင္းအရမ္းေအးတုန္းပဲေလ) ျပီးေတာ႕
ႏွစ္ေယာက္ အတူတူအျပင္ထြက္လာၾကတာေပါ႕… အိမ္ထဲမွာက မီးမရိွလို႕
ေမွာင္တာမ်ားလားမွတ္တယ္… ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ႕က ၅း၃၀ လည္း
ေမွာင္မည္းေနတာပဲ…ဒါေပမယ္႕မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ… ရံုးကို ၆ နာရီ အေရာက္ဆိုေတာ႕သြားေပါ႕…
ဆိုကၠားကလည္းတစ္စီးမွမရိွေသးဘူး…ႏွင္းေတြကလည္းက်တယ္… ေအာင္မေလးဗ်ာ ဒီၾကားထဲမွာမွ
ေခြးေတြကလည္းသူတို႕အစြယ္နဲ႕သြားေတြကို အဟီးဟီးျဖဲျပေနတယ္… လန္႕ေနရတယ္… ဘယ္ေတာ႕မ်ား
ကိုယ္႕ေျခသလံုးကိုေျပးတြယ္မလဲဆိုတဲ႕အေတြးနဲ႕ေပါ႕… ႏွစ္ေယာက္သား
စကားတစ္ေျပာေျပာစမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႕ ရံုးကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္ခဲ႕ပါတယ္… ေရာက္ေတာ႕
ကို႕ထက္ေစာတဲ႕ လူေတြကလည္းတစ္ပံုၾကီးပဲ အထုတ္ေတြအပိုးေတြနဲ႕ေပါ႕… သူတို႕က Field
ထဲမွာ ရက္ရွည္ (၁၀ရက္) ေနရမဲ႕သူေတြဆိုေတာ႕ အေႏြးထည္…ေစာင္…အ၀တ္အစား…
လိုအပ္တာေလးေတြေပါ႕… သူတို႕အထုတ္ေတြကို ကားေပၚတင္ျပီးလို႕
စကားေတာင္ေအးေဆးထုိင္ေျပာေနၾကျပီ ဘယ္အခ်ိန္တကည္းက ေရာက္ေနၾကလဲေတာ႕ မေျပာတတ္ဘူး…
အားလံုးစကားေျပာေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ ပါးစပ္ထဲက အေငြ႕ေလးေတြ ထြက္ေနတာလည္း
တမ်ဳိးၾကည္႕လို႕ေကာင္းတယ္ဗ်… ကဲ အခ်ိန္က်ျပီဆိုေတာ႕ ကားထြက္မယ္ေပါ႕…
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း ကိုယ္စီးရမဲ႕ကားေပၚတက္ျပီး အျငိမ္႕သားေလးပါသြားတာေပါ႕…
ကားထြက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းစျပပါတယ္… ထင္ပါတယ္အလြန္ဆံုး ၅ မိနစ္ေပါ႕…
ဟဲဟဲ တစ္ေခါေခါအိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ… ခရီးေတာ္ေတာ္ေပါက္တဲ႕အထိပါပဲ… ဒါေတာင္
ကားကခဏရပ္ျပီး အဲကြန္းပိတ္သြားလို႕ေနာ္… မဟုတ္ရင္ တလမ္းလံုးအိပ္မွာ… ဒါေပမယ္႕
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မအိပ္ျဖစ္ပါဘူး… တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးနဲ႕ ေနရာကိုသြားရတာဆိုေတာ႕
ပတ္၀န္းက်င္ကိုေလ႕လာရဦးမွာကိုး… ကၽြန္ေတာ္သြားရမွာက Field Base ၃
ခုစလံုးကိုသြားရမွာပါ… ရြာနာမည္ေလးေတြကိုလည္း ဖတ္ၾကည္႔ပါဦး… ၾကိမ္ေခ်ာင္းရြာ...
သမန္းသားရြာ… ခေမာင္ဆိပ္ရြာ… အဲဒီရြာသံုးခုကိုပါ… ပထမဆံုးေရာက္မွာက
ၾကိမ္ေခ်ာင္းကိုပါ ကားနဲ႕ပံုမွန္သြားလို႕ၾကာတဲ႕အခ်ိန္ကေတာ႕ ၂နာရီ
ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေပါ႕… လမ္းမွာက တစ္၀က္ေလာက္အိပ္ျပီး လိုက္လာတာဆိုေတာ႕
က်န္တဲ႕တစ္၀က္ကို အိပ္ခ်င္ဘူးတူး မ်က္ျပဴးဆိုတဲ႕ အထာေလးနဲ႕ ဟိုၾကည္႕ဒီၾကည္႕လုပ္ရင္
ၾကိမ္ေခ်ာင္းကိုေရာက္လာခဲ႕ပါတယ္… အေစာၾကီးကတည္းက ပလန္ခ်ျပီးသားပါ… ၾကိမ္ေခ်ာင္းမွာ
စစ္စရာရိွတာစစ္ျပီး အဲဒီေန႕မွာပဲ ခေမာင္းဆိပ္အထိ အေရာက္ဆင္းရမွာပါ… အဲဒီေတာ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမနားျဖစ္ပါဘူး…
Field Base ကတာ၀န္ရိွတဲ႕ ဆရာ၀န္အမရယ္ Site Officer ရယ္ သူတိုနဲ႕ ေဒတာနဲ႕ပတ္သက္တဲ႕
ကိစၥေတြေဆြးေႏြးျပီး လိုအပ္တာေတြကိုလည္းတုိင္ပင္ ျပီးေတာ႕ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကတာေပါ႕…
ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးေတာ႕ မနက္စာ ထမင္းစားမယ္ဆိုျပီေတာ႕ ၾကိမ္ေခ်ာင္းေစ်းကို သြားၾကပါတယ္…
အဲ… ေျပာစရာတစ္ခုေပၚလာျပီ နည္းနည္းထူးဆန္းတာေလးေပါ႕ ၾကိမ္ေခ်ာင္း သမန္းသား
ခေမာင္းဆိပ္ ရြာသံုးရြာက ေမာင္ေတာမွာ မသိသူမရိွပါဘူး ေ၀းလြန္းေပမဲ႕ NGO and UN
ေတြအကုန္လံုး အဲဒီ ရြာသံုးရြာကိုပဲ အဓိကထား အလုပ္ခြင္တည္ထားတာဆိုေတာ႕ အရမ္းၾကီးတဲ႕ရြာၾကီးေတြဆိုတာ
ခန္႕မွန္းမိမွာပါ… အဲဒီမွာ ထူးျခားတာက ေစ်းေန႕ဆိုတာရိွတယ္ဗ်… မ်က္စိလည္သြားလားမသိဘူး…
ေစ်းကိုေန႕တုိင္းမေရာင္းဘူး တစ္ပတ္မွႏွစ္ရက္ပဲေရာင္းတယ္… ဥပမာ ၾကိမ္ေခ်ာင္းက တနလၤာ
ၾကာသပေတးဆို အဲဒီေန႕ပဲေစ်းရိွတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားတဲ႕ရက္က
သမန္းသားေစ်းေန႕ျဖစ္ေနတယ္…ၾကိမ္ေခ်ာင္းမွာဘာေစ်းမွမရိွဘူး… ၾကိမ္ေခ်ာင္း သမန္းသား
ခေမာင္းဆိပ္ သံုးခုကလည္းေစ်းေန႕ေတြမတူျပန္ဘူး…
ဘာလို႕ေစ်းေန႕ေတြခဲြထားလဲေတာ႕မသိဘူး
ကဲေစ်းအေၾကာင္းေလးထားလိုက္ပါဦး.. ထမင္းစားဖို႕ထြက္လာေတာ႕ လမ္းမွာ
ကုန္းျမင္႕ၾကီးတစ္ခုေတြ႕လို႕ တက္ၾကည္တယ္… ေတာ္ေတာ္လွတယ္ဗ်…
ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး ေနာက္မွေမးၾကည္႕ေတာ႕ အဲဒါက ၾကိမ္ေခ်ာင္းရြာသူရြာသား
ေတြအားလံုး သံုးေရ ေသာက္ေရ အျဖစ္အသံုးျပဳတဲ႕ ေရကန္ၾကီးတဲ႕… ဒါေတြကေတာ႕ အစကဆိုရင္
အံ႕ၾသေကာင္းအံ႕ၾသမယ္… အခုေတာ႕ ဘာမွမထူးဆန္းေတာ႕ပါဘူး… အဲလိုကန္မ်ဳိးကို
ေနရာတုိင္းမွာ ေတြ႕ခဲ႕ရျပီေလ… အဲလိုနဲ႕ပဲ ရိွတဲ႕ထမင္းဆိုင္ေလးမွာ
ထမင္းစားၾကတာေပါ႕… ဘယ္ရမလဲ ရခုိင္ဆိုင္ပဲသြားတာ.. ၀က္သားေလးနဲ႕ ျမိန္သလားမေမးနဲ႕
အစပ္လည္းမေၾကာက္ေတာ႕ဘူး ၾကိဳက္သေလာက္စပ္ အားလံုးနဲ႕တန္းတူ စားႏုိင္သြားျပီ
အေတြ႕အၾကံဳကသင္ေပးသြားတာေလ… ထမင္းစားျပီးေတာ႕ ကားဆရာကိုကိုက ထြက္မယ္ဆိုေတာ႕
အီးလည္လည္ၾကီးနဲ႕ သမန္းသာကိုခရီးဆက္ခဲ႕ၾကတာေပါ႕… ၾကိမ္ေခ်ာင္းနဲ႕
သမန္းသားၾကားမွာေရးစရာအေထြအထူးသိပ္မရိွပါဘူး… သမန္းသားကေန
ခေမာင္းဆိပ္ေရာက္ဖို႕သြားတဲ႕ ၾကားခရီးကမွ နည္းနည္းေရးစရာရိွဦးမယ္… သမန္သားကေန
ေဒတာေတြစစ္ျပီးေတာ႕ ညေန ၃း၃၀ ေလာက္ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္… ခေမာင္းဆိပ္ကို
၄၅မိနစ္ေလာက္ေမာင္းရင္ေရာက္ပါျပီ… ဒါေပမယ္႕ၾကားထဲမွာ
ေတြ႕ခဲ႕ရတဲ႕ျမင္ကြင္းေလးေတြေတာ႕ ဓါတ္ပံုေလးနဲ႕တဲြၾကည္႕ၾကည္႕ပါဦး…
တံတားက်ဳိးတစ္ခုနားကို ေရာက္ေတာ႕ကားဆရာကို ေမးၾကည္႕ေတာ႕ အရင္ႏွစ္ကမိုးတြင္းက
ေရေတြၾကီးျပီး ျပိဳသြားတဲ႕တံတားတဲ႕…တံတားမရိွေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားေတြ
ဘယ္လိုသြားရတယ္မွတ္တုန္းဗ်… ေရထဲကေနကားေမာင္းသြားရတယ္
ေပ်ာ္စရာၾကီးတခါမွေရထဲမွာကားမစီးဖူးဘူး… မယံုဘူးမလား ဓါတ္ပံုကိုၾကည္႕လိုက္… ဟဲဟဲ
အံ႕ၾသသြားမယ္…
တစ္ခါတစ္ရံ ေတာထဲကေန ရြာနားအထိေရာက္လာျပီ သီးႏံွေတြ လာေရာက္စားေသာက္တတ္တဲ႕ဆင္ေတြလည္းရိွပါတယ္...
လမ္းေတြေပၚအထိလည္းတက္ပါတယ္… အရမ္းဆိုးပါတယ္… သူတို႕နဲ႕ ေတြ႕ရင္ ကားစက္ကိုသတ္ျပီး
ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနရပါတယ္… မဟုတ္လို႕ကေတာ႕ အျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႕ ကားကို
ႏွာေမာင္းေတြနဲ႕ဆဲြလန္ပစ္ပါလိမ္႕မယ္… ေတာဆင္းရိုင္းေတြဆိုေတာက
ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးၾကတာေပါ႕… စဥ္းစားသာၾကည္႕ဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္တို႕လို
တခါတေလသြားရတဲ႕သူက အေရးမၾကီးဘူး အျမဲတမ္းသြားရတဲ႕သူဆို
ဆင္နဲ႕ဘယ္ေန႕ေတြ႕မလဲဆိုတာပဲစဥ္းစားရမွာ… တစ္ခုေတာ႕ေျပာျပပါ႕မယ္… Privacy
ခ်ဳိးေဖာက္တယ္လဲ မထင္ၾကပါနဲ႕… ကၽြန္ေတာ္ Field Base တစ္ခုကေဆးရံုမွာ ဆင္နင္းခံရတဲ႕
လူနာတစ္ေယာက္ကို အဲဒီေန႕မွာပဲ ေတြ႕ခဲ႕ရပါတယ္…
အေျခအေနနည္းနည္းဆုိးတယ္လို႕ပဲေျပာရမွာေပါ႕… ကၽြန္ေတာ္သူခံစားေနရတာ
မၾကည္႕ရက္တာအမွန္ပဲဗ်ာ… ဆိုးလြန္းပါတယ္… ဒါလည္း ဘ၀ေတြထဲက ဘ၀လို႕ပဲ
ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရမွာပဲ… ထားပါေတာ႕ဗ်ာ… ဒီလိုနဲ႕ ညေနေစာင္း ၄း၄၀ ေလာက္က်ေတာ႕
ခေမာင္းဆိပ္ေရာက္သြားတာေပါ႕ Field Base သံုုးခုထဲမွာ ခေမာင္းဆိပ္က အေ၀းဆံုးဗ်…
ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုးကလည္း ခေမာင္းဆိပ္ပဲ… အရမ္းေနလို႕ထုိင္လို႕
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ… Field Base ရံုးကလည္းအက်ယ္ၾကီး တကယ္႕ကိုအၾကီးၾကီးပဲ…
ညေနေစာင္းမွေရာက္ေတာ႕ အလုပ္ေတြလည္းရွုပ္ေနၾကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေဒတာေတြမစစ္ျဖစ္ဘူး… ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ ျခံကလည္းက်ယ္ ၅း၃၀ ေလာက္က်ေတာ႕
အားလံုးရွင္းသြားျပီ ဆိုေတာ႕မွ အဲဒီရံုမွာရိွတဲ႕ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တံငွားျပီ
ၾကက္ေတာင္ထြက္ရိုက္တယ္… ေပ်ာ္စရာၾကီး ကေလးလို ေဆာ႕ရတာကိုး…
ရံုးကလူေတြၾကီးပဲဆိုေတာ႕ ရွက္စရာလည္းမလိုဘူးေလ… (အစကတည္းကလည္း သိပ္မရွက္
တတ္တာပါမယ္ထင္တာပဲ :D) ေဆာ႕ျပီးေတာ႕ပင္ပန္းလာတာနဲ႕ ေရခ်ဳိးမယ္လုပ္ေတာ႕
ညပိုင္းေရာက္လို႕ အရမ္းေအးေနျပီ… ေရသြားကိုင္ၾကည္႕တယ္… လက္က်င္လို႕ျပန္ထြက္လာတယ္…
မရဘူး နံခ်င္နံပါေစ မခ်ဳိးဘူး စိတ္ဓါတ္က ညစ္ပတ္ဖို႕ဆိုမာတယ္ေလ… ဒါေပမယ္႕ Field
Base ကအကိုက မခံႏိုင္ဘူးလားမသိပါဘူး ေရေႏြးနဲ႕ခ်ဳိးပါလားဆိုေတာ႕
ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲက်ေပါ႕… ခ်က္ျခင္းေရေႏြးအုိးလာေပးတယ္… ေက်းဇူးတင္လုိက္တာဗ်ာ…
လူကိုေရခ်ဳိးလိုက္တာလန္းသြားတာပဲ… ျပန္ထြက္လာမွ ေသမတတ္ေအးတာ… ေနဖို႕ေပးထားတဲ႕အခန္းထဲ၀င္ျပီး
ေရျမန္ျမန္သုတ္ ေစာင္ျခံဳျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ၅ မိနစ္ေလာက္ ေကြးေနလိုက္မွာ
အခ်မ္းသက္သာသြားတယ္… တကယ္ကိုေအးတာ… ရန္ကုန္မွာအဲဒါမ်ဳိးအေအးဓါတ္က ရိွမွမရိွတာ
ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ… အဲဒီေန႕ညက်ေတာ႕ အိပ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ တကယ္႕ကိုတိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ႕
ေနရာေလးပါပဲ… မနက္က်ေတာ႕လည္း အေစာၾကီးထျဖစ္တယ္… မနက္စာစားသြားစားမယ္လုပ္ေတာ႕
ရြာကလူၾကီးတစ္ေယာက္က ဖိတ္ေကၽြးတယ္… မနက္စာသူ႕အိမ္မွာသြားစားျဖစ္တယ္…
စာလို႕ေကာင္းတယ္ဗ် ကိုယ္တုိင္ခ်က္တာလို႕ေျပာတယ္… ဘယ္အခ်ိန္တည္း ကခ်က္ထားလဲေတာ႕မသိဘူး…
ခေမာင္းဆိပ္မွာလည္း မနက္စာစားျပီးေတာ႕
ေဒတာကိစၥေတြေျပာ… ဘာအလုပ္မွမရိွေတာ႕ ဟုိနားဒီနား ေလွ်ာက္သြားၾကည္႕တာေပါ႕… အဲဒီမွာ
ယိုင္နဲ႕နဲ႕တံတားေလးတစ္စင္းသြားေတြ႕တယ္… ယိုင္နဲ႕နဲ႕ဆိုေပမဲ႕…
ကၽြန္ေတာ္တက္တာေတာင္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး… နယ္ခံတစ္ေယာက္ေျပာျပတာကေတာ႕ အဲဒီတံတားက
ေႏြရာသီ တစ္ခုတည္းအတြက္ေဆာက္ထားတာဆိုပဲ… မိုးရာသီၾကရင္
ေရစီးနဲ႕တစ္ခါတည္းပင္လယ္ထဲကိုပါသြားေရာတဲ႕… ကဲ… အဲလို အၾကံအစည္ေကာင္းေတြနဲ႕
ေသခ်ာကို တံတားထိုးထားတာေနာ္ လန္းတယ္ ၾကည္႕..အေ၀းၾကီးလည္းမသြားျဖစ္ေတာ႕ပါဘူး…
ခဏပဲပတ္ျပီးျပန္လာလိုက္တယ္… အားလံုးကိစၥေတြလည္းျပီးျပီ ဆိုေတာ႕
ေန႕လည္ေလာက္ျပန္ျဖစ္ၾကတယ္… အျပန္ၾကေတာ႕ ၾကားရြာျဖစ္တဲ႕ သမန္းသားကိုခဏပဲ၀င္တယ္…
ၾကိမ္ေခ်ာင္းကိုတိုက္ရိုက္ေမာင္းခ်လာတာ… ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႕
ၾကိမ္ေခ်ာင္းေစ်းေန႕ျဖစ္ေနတယ္… ေကာ္တာပဲဆိုျပီး ၀င္ေမႊတာ… ဒီတခါအေမႊေကာင္းတာ
ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႕အစာေလးသြားေတြ႕တယ္… ဘာမ်ားထင္လဲ…. ဒိန္ခ်ဥ္ပါဗ်ာ… ဒိန္ခ်ဥ္ပါ…
အရမ္းတန္တယ္ အိုးအၾကီးၾကီးမွ ၁၅၀၀
ပဲေပးရတယ္… အိုးတစ္အိုးကလည္း သြန္ထည္႕လုိက္ရင္
ထမင္းႏွစ္လံုးခ်က္ဒန္အုိးကိုျပည္႕ေရာ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ရင္ ၁၃၀၀ ရမလားလို႕
ေစ်းဆစ္ေနတဲ႕ပံုကိုလည္းၾကည္႕လိုက္ပါဦး… ၁၃၀၀ ရရင္ ၅ အိုးယူမယ္ဆိုမွ
မရဘူးဆိုပဲ… ကဲ … ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း ေစ်း၀ယ္ျပီး
ေမာင္ေတာကိုတန္းျပန္လာခဲ႕ၾကတာပါ… ဘာမွထူးထူးျခားျခား မရိွေတာ႕ပါဘူး… ေအာ္…
ေမ႕သြားလို႕… သမန္းသားနဲ႕ ခေမာင္းဆိပ္မွာ ခ်က္ေကၽြးခဲ႕တဲ႕ ေန႕လည္စာ နဲ႕ ညစာကို
ဘယ္ေတာ႕မွမေမ႕ပါဘူးလို႕ သြားေရတမွ်မွ် ငတ္ၾကီးက်ရင္းနဲ႕ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္ဗ်ာ…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၈)…
ဒီတခါေတာ႕
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ထဲက ေက်းရြာေလးတစ္ခုျဖစ္တဲ႕ ေအာင္ဗလရြာဆိုတဲ႕ ေနရာကို
သြားခဲ႕တဲ႕အေၾကာင္းေရးမယ္ဗ်ာ… အစကေတာ႕
မလုိက္ခ်င္သလိုလုိက္ခ်င္သလိုအင္တင္တင္လုပ္ေနတာ… အားလံုးက စက္ဘီးနဲ႕ပဲသြားမယ္
ကားမငွားဘူးလည္းဆိုေရာ… ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတာ… ကားမစီးခ်င္ဘူးေလ… ကားကသံုးဘီးဆိုင္ကယ္(တုတ္တုတ္)
ပဲရိွတာ… အားလံုးစက္ဘီး ဘယ္ႏွစ္စီးရိွလည္း တြက္ၾကည္႕ေတာ႕ ၆ စီး… လူက
၁၅ေယာက္ေလာက္ရိွတယ္… စက္ဘီးႏွစ္စီးက ႏွစ္ေယာက္စီးလို႕မရဘူး… အဲဒီေတာ႕ စက္ဘီး ၄
စီးနဲ႕ ၈ေယာက္သြားတယ္… ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္စီး…က်န္တဲ႕
၅ေယာက္ေလာက္က ဆိုကၠားနဲ႕ညားေရာ… စက္ဘီးေတြစီျပီးနင္းလာလိုက္တာ… လူေတြကလည္း
စက္ဘီးတန္းၾကီးကိုမျမင္ဖူးဘူးလားမသိဘူး ေသခ်ာကို မ်က္ျပဴးၾကီးေတြနဲ႕လိုက္ၾကည္႕တာ… ထားပါေတာ႕…
အဲလိုနဲ႕ ၁၀ မိနစ္ေလာက္နင္းလာလိုက္ၾကတာ… ေမာင္ေတာေစ်းေရာက္လာတယ္…
ေမာင္ေတာေစ်းမွေယာကၤ်ားေလးေတြ စက္ဘီးေစာင္႕ မိန္းကေလးေတြက ဘုရားမွလွဴဖို႕ပန္းေတြ
ပစၥည္းေတြဆင္း၀ယ္ၾကတယ္… အမွန္ေတာ႕ အဲဒီေန႕က ေအာင္ဗလရြာကေစတီကိုသြားဖို႕အဓိကပါ…
ဒါေပမယ္႕ ေစတီကိုဖူးျပီးတာနဲ႕ ဘယ္ကိုေျခထပ္ရွည္ ၾကလဲဆိုေတာမၾကာခင္ဖတ္ရမွာပါ… ေစ်းကေနဆက္ထြက္လာေတာ႕ ေရွ႕ကစက္ဘီးေလးစီးက
ေကာ႕ေကာ႕ေလးနင္းသြားၾကေတာ႕ သူတို႕ေနာက္လုိက္တာေပါ႕ ေနာက္ကဆုိကၠားႏွစ္စီးက
မပါလာဘူး… ဘယ္မွာက်န္ခဲ႕လဲေပါ႕…သူတို႕လမ္းမ်ားမွားကုန္ျပီလားဆိုျပီး စိတ္ပူမိေသးတယ္…
ေတာ္ေတာ္ေလး နင္းလာျပီးမွ ေရွ႕ဆံုးက စက္ဘီးကရပ္ျပီး ဘာျပန္ေမးတယ္မွတ္တုန္း
ဘယ္ကိုဆက္သြားရမွာလဲတဲ႕… အားလံုးက မင္းမသိဘူးလားဆိုေတာ႕ မသိဘူးေလတဲ႕ ဒါဆို
ဘာလို႕ေရွ႕ဆံုးကေနသြားေနတာလဲဆိုေတာ႕ ဒီလုိပဲနင္းလာလုိက္တာေလတဲ႕
ဘာေၾကာင္႕မွမဟုတ္ဘူးတဲ႕… ေသစမ္း… ဟုိလူ႕ေမးဒီလူ႕ေမးေပါ႕ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ
ေအာင္ဗလရြာဘယ္လိုသြားမရမလဲဆိုေတာ႕ ျမန္မာလိုနားလည္းမလည္ၾကဘူး… ၄ ၅ ေယာက္ေလာက္ေမးမွ
ဟိုလက္ညိဳးထိုး ဒီလက္ညိဳးထိုးနဲ႕ ရခိုင္လူမ်ဳိးေတြရွာေမးမွ စိတ္ေအးရေတာ႕တယ္…
လမ္းမွားတာလည္းေတာ္ေသးတာေပါ႕ သိပ္အေ၀းၾကီးမသြားလိုက္ရလို႕… သြားရတဲ႕လမ္းကေတာ႕ၾကမ္းသလား
မေမးနဲ႕ ၾကမ္းတယ္… ေတာ္ေတာ႕ကိုၾကမ္းတာ… ဖင္ကိုနာေနတာပဲ (စက္ဘီးစီးရလို႕ေျပာတာေနာ္
တမ်ဳိးမထင္ၾကနဲ႕ဦး) ၁၅ မိနစ္ေလာက္ သဲထဲ ရံြ႕ထဲ ခ်ဳိင္႕ခြက္ေတြထဲ
စက္ဘီးနင္းလာလိုက္ၾကတာ သြားဖို႕ရည္ရြယ္ထားတဲ႕ ေစတီကိုေရာက္ခဲ႕ၾကပါတယ္…အဲဒီေစတီမွာပဲ ရိုခုိး၀တ္ျပဳျပီး
ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ စုျပီးဓါတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ၾကတယ္… ေစတီေလးရဲ႕တည္ေနရာက
အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္တာလည္း ပါပါတယ္… ေဘးဘက္ ေလးဘက္ေလးတန္မွာ
ဘာမွမရိွဘူး ကြင္းျပင္ၾကီးဗ်… ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေတာ႕
ေစတီရဲ႕မလွမ္းမကမ္းနားမွာရိွတယ္… ေသေသခ်ာခ်ာေလး စည္းရိုးခတ္ထားတယ္ ေမးၾကည္႕ေတာ႕
ေဗာဓိေညာင္တဲ႕… အရမ္းကို ၾကည္ႏူးသြားမိတယ္… တကယ္႕ကို သာယာတဲ႕ေနရာေလးမွာ
ဘုရားရွင္ကို ရည္စူးထားတဲ႕ ေစတီႏွစ္ဆူ တစ္ျပိဳင္နက္ေတြ႕ခဲ႕ရလို႕ေလ… ေစတီကတစ္ခု
ေဗာဓိေညာင္ ကလည္းေစတီပဲေလ အဲဒါေၾကာင္႕ အရမ္း၀မ္းသာမိတယ္… ကေလးေတြကလည္း ဘုရားနားမွာ
ကစားေနလိုက္ၾကတာ… ေပ်ာ္စရာပါ... ဘုရားမွာ
ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ျပီးေတာ႕ ေအာင္ဗလရြာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသြားၾကတယ္… ဆရာေတာ္ကိုေကာ္ဖီမစ္တစ္ေယာက္ကပ္တယ္…
အားလံုးကေတာ႕ ၀တၱဳေငြကပ္ၾကတယ္… ဆရာေတာ္က ခဏတရားေပးတယ္… ဆရာေတာ္က သူၾကံဳေတြ႕ခဲ႕ရတဲ႕
ဘဂၤလာေဒရွ္႕က “ျမိဳ” လို႕ေခၚတဲ႕ လူမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းေျပာျပတယ္… ဓါတ္ပံုေတြလည္းထုတ္ျပတယ္…
ဓါတ္ပံုတစ္ပံုေလာက္စြန္႕ဖို႕ ဆရာေတာ္ကုိ ခြင္႕ေတာင္းခ်င္ေပမယ္႕ ဆရာေတာ္ကို
အားနာမိလို႕ မေတာင္းခဲ႕ေတာ႕ပါဘူး (ေနာက္မွသိခဲ႕ရတာကေတာ႕ အဲဒီ လူမ်ဳိးေတြက
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ကေန ၾကိမ္ေခ်ာင္း သြားတဲ႕လမ္းခဲြမွာ ျမိဳရြာ တစ္ရြာရိွတယ္လိုသိရပါတယ္
အိမ္ေျခ ၁၀ေက်ာ္ေလာက္ပဲရိွတယ္လို႕ေျပာၾကတယ္) အဲဒီ ျမိဳ လူမ်ဳိးေတြက
နားကြင္းအၾကီးၾကီးေတြစြပ္ထားတာပါ… နားကြင္းတဲြေလာင္းမဟုတ္ဘူးေနာ္… နားမွာကို
နားေပါက္အၾကီးၾကီးျဖစ္ျပီး အေသတပ္ထားသလိုမ်ဳိး စြပ္ထားတာ… ဘယ္ေလာက္ၾကီးမလဲဆိုရင္
ေသခ်ာတာကေတာ႕ ပံုမွန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေကာ္ဖီခြက္ထက္မေသးတာအမွန္ပဲ… ကဲ မ်က္လံုးထဲ
ျမင္ေယာင္ေလာက္ျပီထင္ပါတယ္… ဓါတ္ပံုေတြ ရမလာခဲ႕တာေတာ႕ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ…
ဆရာေတာ္ဆီမွာ အလွဴေငြထည္႕ျပီး ခဏအၾကာမွာပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန
ျပန္ထြက္လာခဲ႕ပါတယ္… ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန ျပန္ထြက္ေတာ႕ ရံုးကအမတစ္ေယာက္က အဲဒီ
ေအာင္ဗလရြာေလးမွာ ေနတယ္ေလ… သူအိမ္ကိုသြားလည္ၾကတာေပါ႕… အိမ္ေရာက္ေတာ႕ သူက
မုန္ေတြအမ်ားၾကီးခ်ေကၽြးတာ အားနားလိုက္တာဗ်ာ… (စားတာပါပဲ) မစားခင္ေလးမွာ
အားလံုးအဲဒီအိမ္ရဲ႕ ျခံ၀န္းေလးထဲမွာရိွတဲ႕ ငပိေထာင္းတဲ႕ဆံုကို
အထူးအဆန္းသြားၾကည္႕ၾကေသးတယ္…
;ေမြးေနတာကိုးဗ်… ငပိနံ႕ေလးက သင္းေနတာပဲ…
အဲဒီအိမ္မွာေမြးထားတဲ႕ အမ်ဳိးေတြေတာင္ေတြ႕ခဲ႕ေသးတယ္ (၀က္ကေလးေတြ)
ခ်စ္စရာေလးေတြဗ်ာ… တကယ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္… ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလဲဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္ သေရေတာင္က်တယ္ဗ်ာ… :D … မစားရတာၾကာေတာ႕ ၀က္သားဆိုရင္ မေနႏုိင္ဘူးေလ… စားေသာက္ျပီး
နာရီ၀က္ေလာက္ေအးေဆးေနလိုက္ၾကေသးတယ္… ျပီးေတာ႕ တစ္ေယာက္က စေျပာတယ္… Border Fence
ကိုျမင္ေနရတယ္ သြားၾကမလားတဲ႕… အားလံုးကလည္း ေရာက္မွမေရာက္ဖူးတာ သြားၾကမယ္ဆိုျပီး
ထြက္လာၾကတာ… အျမင္ကေတာ႕ နီးနီးေလးဗ်ာ…ေရာက္ဖို႕ေလွ်ာက္လုိက္ရတာ… နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာတယ္…
(သတိ ေနာက္ခံ Border Fence ကိုသာၾကည္႕ရန္ တကယ္ကို ပံုမရိွလို႕ပါ... :P )
ျပီးေတာ႕ လယ္ကြင္းေတြကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာေလ… အဖုအထစ္ေတြခ်ည္းပဲ…
ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္းေရာက္သြားတာပါပဲ… အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႕သူေတြရိွတယ္… အစိုးကရ
ခ်ထားတဲ႕ အေစာင္႕ေတြလည္းရိွတယ္… သူတို႕ကို အေသအခ်ာေျပာဆိုအကူအညီေတာင္းတာေပါ႕…
ခဏေလာက္ သြားျပီး ၾကည္႕ခ်င္လို႕ပါ… အမွတ္တရဓါတ္ပံုေလးေတြရိုက္ခ်င္လို႕ပါလို႕
ေျပာေတာ႕သူတို႕ကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင္႕ျပဳပါတယ္…
အဲဒါနဲ႕ေအးေဆးဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾက ေဆာ႕ၾကတာေပါ႕… ေဆာ႕တယ္္ဆိုတာက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး
ဓါတ္ပံုကို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးရိုက္ၾကတာကိုေျပာတာပါ… ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူ
ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကပါလာတယ္… သူကေတာ႕ အဆင္မေျပလို႕ Border Fence
နားကိုလုိက္မလာဘူး ဆိုျပီးအေ၀းမွာပဲရပ္က်န္ေနခဲ႕တဲ႕… အၾကာၾကီးလည္းမေနပါဘူး
ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတာနဲ႕ ခဏပဲ ျပန္တာပါ… အျပန္လမ္းမွာေတာ႕ တစ္လမ္းလံုး
စကားေတြေအာ္ေျပာ ျငင္းခုန္ရင္းနဲ႕ပဲ ျပန္လာခဲ႕ၾကတယ္ေလ… ထူးျခားတာကေတာ႕ Border
Fence ဆိုတာက ေတာ္ရံုတန္ရံု ေရာက္ဖို႕မလြယ္တဲ႕ ေနရာပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္ခဲ႕တဲ႕
အခ်ိန္တုန္းကေတာ႕ လုပ္ငန္းခြင္အခ်ိန္ပဲရိွပါေသးတယ္ အခုေတာ႕အားလံုး သံဇကာေတြလည္း
တပ္ျပီးျပီလို႕သိရပါတယ္… ေမာင္ေတာမွာ ေနလို႕ Bangladesh နဲ႕လည္းတအားနီးလို႕ Border
Fence ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ႕ေရာက္ဖူးခဲ႕ရတာပါ… အဲလို အေတြ႕အၾကံဳမ်ဳိးဆိုတာ
ေနာက္အလုပ္တစ္ေနရာကိုေျပာင္းရင္ သက္သက္ခ်ည္းျပန္လာဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ေတာ႕ဘူးေလ…
အဲဒီအတြက္ မေရာက္ဖူးတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သိေစခ်င္လို႕ ျမင္ဖူးေစခ်င္လို႕
ပံုေတြနဲ႕အတူ ေရးေပးလိုက္တာပါ…က်န္တာေတာ႕
တအားထူးထူးျခားျခားၾကီးမရိွလွပါဘူး… အင္း…ေမ႕လို႕… အျပန္မွာကၽြန္ေတာ္႕ စက္ဘီး
Chain ၁၀ ခါေလာက္ျပဳတ္ျပဳတ္က်လို႕ စက္ဘီးကိုလူကျပန္စီးသြားပါေၾကာင္း…။ ။
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၉)…
ဒီတခါေတာ႕
အခုလပိုင္းေလးကမွျဖစ္သြားတဲ႕ လက္တေလာသတင္း ပူပူေႏြးေႏြးေလးကို ေရးမယ္ဗ်ာ…
ဓါတ္ပံုေတြလည္း ေ၀ေ၀ဆာဆာရိွေနေတာ႕ အဆင္ေျပတယ္ေျပာလို႕ရတာေပါ႕… ျဖစ္ပ်က္ခဲ႕တဲ႕
ေန႕စဲြေလးကို မေမ႕ပါဘူး… (၁၅.၆.၂၀၁၀) မွာပါ… မိုးေတြကရြာလိုက္မွ တအားပါပဲ…
စိတ္ညစ္စရာမၾကံဳခဲ႕ရေတာ႕ အဲဒီေန႕က မိုးရြာတာေတာင္ ေပ်ာ္ေနမိပါေသးတယ္… (၁၄.၆.၂၀၁၀)
ည ၉ နာရီေက်ာ္တည္းက သည္းသည္းမဲမဲရြာတဲ႕မိုး ေနာက္ေန႕ မိုးလင္းတဲ႕အထိ
လံုး၀မတိတ္ေသးဘူးေလ… မနက္အိပ္ရာထေတာ႕ အခန္းျပဳတင္းကေန ၾကည္႕လိုက္တယ္
မိုးကရြာေနတုန္းပဲ ေအးေအးလူလူပဲ သြားတုိက္မ်က္ႏွာသစ္ ေရမိုးခ်ဳိးျပီး
အလုပ္သြားဖို႕ Ferry ထြက္ေစာင္႕ေနလိုက္တယ္… ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းကုိင္ျပီး ဟိုၾကည္႕ဒီၾကည္႕ေပါ႕…
ထူးထူးျခားျခား ဒီေန႕မွ ကားလည္းတစ္စီးမွမျဖတ္ ဆိုကၠားလည္းမလာ
ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္လဲေပါ႕… စဥ္းစားရင္နဲ႕ နာရီၾကည္႕လုိက္ေတာ႕ ၈း၃၀ ခဲြေနျပီ… အဲေတာ႕မွ
နည္းနည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ခ်င္သြားတယ္ ရံုးတက္ခ်ိန္က မနက္ ၈း၃၀ ေလ အခုပဲ
ရံုးတက္ခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ Ferry ကမလာေသးဘူးေပါ႕ဆိုျပီး နည္းနည္းစိတ္တိုသြားတယ္ အဲဒါနဲ႕
ရံုးကိုဖုန္းဆက္မယ္ဆိုျပီး ဖုန္းဆုိင္သြားမွ ရံုးက အကိုတစ္ေယာက္
ေရတစ္ပိုင္းရဲြရဲြစိုၾကီးနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္… လက္ထဲမွာလည္းထီးၾကီးနဲ႕
ဘာလို႕မ်ား ေရေတြရြဲေနပါလိမ္႕လို႕ေတာ႕ေတြးမိေသးတယ္ အဲဒီအကိုကိုေမးၾကည္႕လုိက္တယ္
ရံုးကားလည္းမလာဘူး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဘာညာေပါ႕… အဲဒီေတာ႕မွ သူက ေျပာတာ ညီေလးက
ဘာမွမသိေသးဘူးလားတဲ႕ ဒီေန႕ရံုးဘက္ကို ကားေရာလူေရာသြားလို႕မရဘူးဆိုေတာ႕
ဘာမ်ားျဖစ္လို႕လဲ ထပ္စပ္စုမွ တစ္ညလံုးမိုးေတြၾကီးလို႕ ေရေတြျပည္႕ေနျပီေလတဲ႕
ျမိဳ႕ထဲမွာလည္းသြားၾကည္႕ဦး အိမ္ေတြေရျမွဳပ္ေနျပီဆိုမွ ဘုရားတမိတယ္…
ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႕ေနရာက ျမိဳ႕ျပင္ျဖစ္ေနေတာ႕ အျမင္႕ပိုင္းေလ…
ေရမတက္ဘူး… ကၽြန္ေတာ္မိုးရြာတာကိုေပ်ာ္ခဲ႕မိတာေတာင္ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားတယ္
ေသခ်ာတယ္ အဲဒီရံုးကအကိုေျပာပံုအရေတာ႕ အိမ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရျမွဳပ္ကုန္ျပီဆိုတာ…
ကၽြန္ေတာ္လည္းဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္မဲ႕အတူတူေတာ႕ အေျခအေနသိရေအာင္ဆိုျပီး
သြားၾကည္႕လုိက္ေသးတယ္ အားပါ တစ္ကယ္႕ကိုေရလြမ္းေနတဲ႕ျမိဳ႕ၾကီးပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေရကခါးေလာက္ေရာက္လာေတာ႕ ေရွ႕ဆက္ မသြားခ်င္ေတာ႕တာနဲ႕ လွည္႕ျပန္ခဲ႕ရတယ္...အေျခအေနကကေတာ႕
အရမ္းမဆိုးလွဘူးလို႕ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ္႕မယ္…
စကားရိုင္းသြားရင္ေတာ႕ခြင္႕လႊတ္ပါ ကိုယ္တိုင္မခံစားရရင္ေတာ႕ ဘယ္အရာမွ
ဆုိးတယ္လို႕ထင္မွာမဟုတ္ပါဘူး… ၀င္ခံစားၾကည္႕ေပးဖို႕ပဲ ေျပာခ်င္တာပါ… အဲဒီေန႕က
ရံုးမတက္ခဲ႕ရတာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ေတာ႕ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြကို
မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ခဲ႕ရတာပါပဲ… မတတ္ႏိုင္ဘူး… ကံအေၾကာင္းမလွဘူးလို႕ပဲဆိုရမွာပဲ… ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀မွ
ဒီေလာက္ဆိုး၀ါးတဲ႕စိတ္ပ်က္စရာ ျမင္ကြင္းတခါမွမ်က္ျမင္မၾကံဳခဲ႕ဖူးပါဘူး… ရန္ကုန္မွာ
နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက သစ္ပင္ေတြျပိဳတာေတြျမင္ခဲ႕ရတယ္ စေလာင္းေတြ သြပ္ခ်ပ္ေတြ အစရိွတာေတြ
လမ္းမွာျပန္႕ၾကဲေနတာျမင္ခဲ႕ရတယ္ ဒါေပမယ္႕ ဘယ္လိုမွ သိပ္မခံစားခဲ႕ရဘူး
(တကယ္႕နာဂစ္ဒဏ္ခံေဒသျဖစ္တဲ႕ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကေတာ႕ အရမ္းဆိုးရြားတာ မွန္ပါတယ္
ကိုယ္တုိင္ျမင္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳကိုပဲေျပာတာပါ) မခံစားရဖူးဆိုလို႕ မင္းအိမ္မွ
ဘာမွမျဖစ္တာလုိ႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕ စေလာင္းေတြ အင္တာနာေတြ ေလတုိက္လိုက္တာ
အေပ်ာက္ပါပဲ… ထားလုိက္ပါ… အခုေျပာခ်င္တာက အိမ္ေတြေရျမွဳပ္တာ မၾကံဳဖူးေသးတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ေတာ႕ အရမ္းကို အံ႕ၾသျပီး စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ႕ ျမင္ကြင္းပါပဲ… ေရလြမ္းခံရတဲ႕အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ
(အိမ္ပိုင္ရွင္ဆိုလို႕ အိမ္ၾကီးရခိုင္ေတြမထင္ပါနဲ႕ တဲပုတ္လို႕ပဲေခၚပါေစ
အဲလိုမ်ဳိးအိမ္ေတြပါ) ၀မ္းနည္းျပီး စိတ္ပ်က္ေနတယ္ဆိုတာ အထင္းသားျမင္ေတြ႕ခဲ႕ရေတာ႕
ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္႕ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ သူတို႕ကိုၾကည္႕ေလ လွုပ္ရွားမွမဲ႕ေနတယ္
ဒါေပမယ္႕ တည္ျငိမ္မွုေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္ ဒါေပမယ္႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ
စကားလံုးေတြျပည္႕ေနတယ္… စကားလံုးနဲ႕ေဖာ္ျပဖို႕ခက္တဲ႕ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြ
သူတို႕ဆီမွာ ျပည္႕ႏွက္ေနတယ္… အဲဒီအခ်ိန္စဥ္းစားမိတာ ငါ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္လဲဆိုတာပဲ…
တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ေတာ႕ ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူး… ဒါေပမယ္႕ အလုပ္ကေနတဆင္႕
ကူညီႏိုင္တာေတြက အမ်ားၾကီးပဲလို႕စဥ္းစားမိ လိုက္ေတာ႕လည္း စိတ္ထဲနည္းနည္း
သက္သာသြားပါတယ္… အဲဒီေန႕ပဲ ခ်က္ျခင္းသတင္းရလိုက္တာကေတာ႕ ဘူးသီးေတာင္မွာလည္း
ေရၾကီးလို႕ ၂၈ေယာက္ေသသြားျပီလို႕ သိခဲ႕ရတယ္… ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေပၚမွာေတာ႕
ေသဆံုးမွုမရိွဘူးလို႕သိရတယ္… ဒါေပမယ္႕ ေမာင္ေတာဆိုတာက အက်ယ္ၾကီးပါ… ရြာငယ္ေပါင္း
ရာနဲ႕ခ်ီျပီး ဖဲြ႕စည္းထားတဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီးလို႕ေတာင္ေျပာလို႕ရပါတယ္… သတင္းေတြ
သတင္းေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ရေနတာပါ ဘယ္ရြာကေတာ႕ ျမွဳပ္သြားျပန္ျပီ… ဘယ္ရြာကေတာ႕
ေရထဲေမွ်ာသြားျပီ စသျဖင္႕သတင္းေပါင္းမ်ားစြာကို နားမေထာင္ခ်င္လည္း ၾကားေနခဲ႕ရပါတယ္…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ကံၾကမၼာကရဲ႕ လွည္႕စားမွု ဒဏ္ေခတ္မွုက တခါတေလမွာ
ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းသေလာက္ တခါတစ္ေလ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ
လံုး၀ကို ယံုၾကည္သြားပါျပီ… ပံုေလးေတြကိုၾကည္႕ရင္းနဲ႕ပဲ ေကာက္ေၾကာင္း (၉)
ကိုခဏနားမယ္ဗ်ာ…
ရခိုင္ျပည္နယ္
ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေရာက္ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း(၁၀)…
ေရျမွဳပ္တာလည္း
ျမွဳပ္ျပီးကုန္ျပီေလ… မျပင္ႏိုင္တာကို မစဥ္းစားေတာ႕ပဲ ဘယ္ဘက္က တတ္ႏုိင္မလဲ
ဆိုတာေလးပဲ စဥ္းစားေနမိတာ… ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း ဒီဘက္မွာ စားက်က္လုေနတဲ႕
အဖဲြ႕အစည္းေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ႕ ကိုယ္တိုင္လည္း လက္ရိွ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ႕ အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္တဲ႕ WFP
(ၾကြားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္) နဲ႕ပဲ ေယာင္၀ါး ကုသိုလ္ေလးပဲ ယူလိုက္တာေပါ႕… ကၽြန္ေတာ္႕တို႕အဖဲြ႕အစည္း
ေဆာင္ပုဒ္ကိုက Fighting Hunger Worldwide… ေနာက္တစ္ခုက World Food Programme
ဆိုတာရဲ႕ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ရိွေသးတယ္.. We Feed People တဲ႕… ကၽြန္ေတာ္
အဲဒီစာသားေလးအရမ္းၾကိဳက္တယ္… ကဲ…အလွဴအဒါန္း ကုသိုလ္အေၾကာင္းေလးပဲ စလိုက္မယ္ဗ်ာ…
ကၽြန္ေတာ္ ေရၾကီးတဲ႕အခ်ိန္ကာလ အတြင္းမွာ… ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ႕ကို သြားခဲ႕ရတယ္…
သြားခဲ႕ရပံုကလည္း တစ္သက္စာ မေမ႕စရာပါပဲ… ဒီ နံပါတ္ (၁၀) က ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ႕ရတဲ႕
ခရီးလမ္းေၾကာင္းနဲ႕တင္ျပီးသြားမွာပါ… အဲဒီေန႕ မနက္ (၆)နာရီေလာက္တည္းက ႏိုးေနတယ္…
ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ အ၀တ္အစားေတြထည္႕ရမယ္ေလ… ကိုယ္က ဘူးသီးေတာင္မွာ ၁၀ရက္ေလာက္
ေနရမယ္လို႕ တာ၀န္က်တာကိုး… အဲဒါနဲ႕ ရိွတဲ႕ အ၀တ္စုတ္ေလးေတြ… သြားတိုက္ေဆး/တံ…
ဆပ္ျပာနဲ႕ တျခားလိုတာေလးေတြ ဖိသိပ္ထည္႕ျပီး ကားအလာကိုေစာင္႕ေနလိုက္တယ္… ဒီေန႕
လမ္းေလွ်ာက္သြားရမယ္ဆိုလို႕ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္ဆိုျပီး ရင္ခုန္ေနတာ… လာၾကိဳတဲ႕ကားကလည္း
ခ်ိန္းထားတဲ႕အခ်ိန္အတုိင္းပါပဲ ေရာက္လာပါတယ္… ဒါနဲ႕ အိမ္ကေနရံုးကိုသြားျပီး
ယူစရာရိွယူ… ျပီးတာနဲ႕ ေမာင္ေတာကေန ဘူ၊သီးေတာင္ ေတာင္ပတ္ကားလမ္းပိုင္း
ရသေလာက္ထိလာခဲ႕တယ္… ရသေလာက္ဆိုလို႕ အေ၀းၾကီးမထင္နဲ႕ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲရိွေသးတယ္
လမ္းစေလွ်ာက္ရမဲ႕ေနရာက ေရာက္ျပီ… အားလံုး ၇ မုိင္ လမ္းေလွ်ာက္ရမယ္တဲ႕… ၾကားတာနဲ႕ နည္းနည္းတြန္႕သြားတယ္…
ဒါေပမယ္႕လည္း ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ အားတင္းထားရတာေပါ႕… ကုသိုလ္ေရး ကုသိုလ္ေရး
ဆိုျပီးေတာ႕… အဲဒါနဲ႕ ကားကေရွ႕ဆက္သြားမရေတာ႕တဲ႕ ေနရာေရာက္ေတာ႕ ရပ္လည္းရပ္ေရာ… အို…
ဓါးျပတုိက္မလို႕လားမွတ္ရတယ္… လူေတြကားနားကို အံုလာလိုက္တာ လန္႕ေတာင္လန္႕သြားတယ္…
လက္ထဲမွာလည္း ဒုတ္ေတြနဲ႕… ခပ္တည္တည္နဲ႕ ကားေပၚမွာပဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္… အမွန္ေတာ႕
ဘာမွန္းမသိလုိ႕ လန္႕ျပီးကားေပၚက မဆင္းရဲေသးတာ… ျပီးေတာ႕မွ ကားေမာင္းတဲ႕ဆရာသမားက
အထုပ္ထမ္းေပးဖို႕ ေစာင္႕ေနၾကတာပါဆိုမွ စိတ္ေအးသြားတယ္… ျပီးေတာ႕မွ ကားေပၚကဆင္းျပီး
အထုပ္သယ္ေပးမဲ႕ အထမ္းသမားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီး ေစ်းစကားေျပာတာေပါ႕…
ေမးၾကည္႕ေတာ႕ ၁၅၀၀ ေပးပါနဲ႕… ဟင္ခနဲျဖစ္သြားတယ္… ျပန္ေမးလိုက္တယ္… မင္းက
ဘယ္အထိလုိက္မွာလဲလို႕… သူက ဘူးသီးေတာင္ေရာက္တဲ႕လို႕ေျပာတယ္… ကၽြန္ေတာ္အံၾသျပီး
ထပ္ေမးလိုက္တယ္… ၁၅၀၀ ဟုတ္လားလို႕… သူက ဒါဆို ၁၀၀၀ ပဲေပးတဲ႕… အဲဒီမွာ ဇာတ္စရွုပ္တာ…
ကိုယ္ေမးတာက ၁၅၀၀ ကိုနည္းလို႕ပိုေပးမလို႕… (ပိုေပးမယ္ဆိုလို႕ အထင္မၾကီးနဲ႕ အားလံုး
ရံုးပိုက္ဆံနဲ႕ရွင္းမွာ) အဲဒါသူက ေစ်းစြတ္ေလွ်ာ႕ေနလို႕ လက္ကုတ္ျပီး သပ္သပ္ေခၚျပီး
မင္းကို ၃၀၀၀ ေပးမယ္လို႕ေျပာလိုက္ေတာ႕ မ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး
ၾကည္႕ေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရတယ္… သူလည္း ၀မ္းသာသြားျပီး
ကားေပၚကရိွသမွ်အထုပ္ေတြ ဆဲြခ်ေနလို႕ မနည္းတားယူရတယ္… အဲဒါနဲ႕ အထုပ္သယ္မဲ႕သူလည္း
ငွားျပီးျပီ ဆိုေတာ႕ေရွ႕ဆက္ဖို႕ပဲရိွတာေပါ႕… အဲဒီမွာ သယ္ေပးတဲ႕ဆရာသမားက
ဆရာဖိနပ္ခၽြတ္ေလွ်ာက္ အရမ္းေခ်ာတယ္လို႕ေျပာတယ္… ကိုယ္ကလည္ မခၽြတ္ခ်င္တာနဲ႕ ရပါတယ္ကြာလို႕
ခပ္ေပါ႕ေပါ႕ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… သိပ္မၾကာပါဘူး ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲရိွမယ္… ဖိနပ္က
ရြံနဲ႕ေခ်ာျပီ ဖင္ထိုင္လဲေတာ႕တာပဲ… ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေတာ႕ ျပံဳးေနတယ္ေလ…
အဲဒါရွက္ရမ္းရမ္းျပီးအျမန္ျပန္ထ ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီးမွ ေလွ်ာက္ရတယ္… ေအာ္…
သူ႕ေနရာနဲ႕သူေတာ႕ ျမွဳပ္ကြက္ေလးေတြရိွေနတာပါပဲ…အဲဒါနဲ႕ဆက္ေလွ်ာက္တာလိုက္တာ
နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ႕ တအားေမာလာတယ္ မိုးကလည္း ရြာတုန္းက ေသေအာင္ရြာျပီးမွ
အဲဒီေန႕ကမရြာဘူး… ပူလိုက္တာမွမေျပာနဲ႕ ေနကပူ ေခၽြးကထြက္ လူကေညာင္း အဲလိုဒုကၡေတြ…
ဒါေပမယ္႕လည္း ပန္းတိုင္ကိုအေရာက္သြားမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ႕ ရဲေဘာ္စိတ္ေလးေမြး…
ၾကိဳးစားအားတင္ေလွ်ာက္ရတာေပါ႕… အဲဒီမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ျပိဳၾကသြားတဲ႕
လမ္းတစ္ေနရာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္… ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္မ်ား
ကားတစ္စီးစီးျဖတ္ေနတဲ႕အခ်ိန္ လူေတြသြားေနတဲ႕ အခ်ိန္မ်ား ဆိုျပီးေတြးမိလို႕
ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႕ သံုးလိုက္တာပါ…အသဲယားစရာၾကီးဗ်ာ… အဲဒီကေန
ဘယ္လိုလမ္းေလွ်ာက္ရမယ္ေတြးေနတုန္း ဆရာသမားက ေရွ႕ကေန သစ္ပင္ၾကားထဲတုိး၀င္သြားတယ္…
ေအာ္ ေျမာင္လမ္းကိုး… (ေျမာင္ဆိုတာ ရခုိင္အေခၚပါ… အမွန္ေတာ႕ ေခ်ာက္ ထဲကသြားရတာပါ) သြားရင္နဲ႕
နားရင္းနဲ႕ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ခရီးတ၀က္က်ဳိးေနျပီလုိ႕ ေျပာပါတယ္…
စိတ္ကေဇာတစ္ခု ေဆာင္ေနရင္ သိပ္ျပီးေမာရမွန္းမသိဘူးဆိုတာ မွန္ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္လို
အပ်င္းၾကီးတဲ႕လူေတာင္ ၂နာရီေလာက္ခရီးကို ေလွ်ာက္ခဲ႔ႏုိင္ျပီေလ… အဲဒီ
ခရီးတ၀က္က်ဳိးမွာ ရုပ္လည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႏွုံးခ်ိျပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ဆုိေတာ႕
ေမာေတာ႕ေမာတာပဲေလ… အဲဒီနားမွာပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္လိုက္တယ္… ၅
မိနစ္ေလာက္နားလိုက္တယ္… ေတာ္ေတာ္ေလး အေမာေျပသြားတယ္… အဲဒါျပီးတာနဲ႕
ေရွကဆက္ေလွ်ာက္ေတာ႕ သိပ္မၾကာခင္ေလးမွာပဲ ေက်းဇူးရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း
ဒုကၡေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္…ခရီးကေတာ႕ လမ္းခ်ည္းပဲေလွ်ာက္ေနရေတာ႕
ဘာေရးရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္… ဒါေပမယ္႕ ၃နာရီ
နီးနီးေလာက္ေလွ်ာက္ျပီးတဲ႕အခ်ိန္မွာေတာ႕ လူက လံုး၀ကို အေနအထားမဟန္ေတာ႕ပါဘူး… အဆိုးဆံုးကေတာ႕
ကၽြန္ေတာ္႕ေပါ႕ဆမွုျဖစ္တဲ႕ ေသာက္ေရဘူးမပါလာခ်င္းပါပဲ… အဲဒါအရမ္းေမာျပီး
ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႕ ေရဆာလြန္းတာ တစ္ကုိယ္လံုး တုန္ေတာင္တုန္တယ္ဗ်ာ… အခု
ဒီစာေလးဖတ္ျပီး ခရီးထြက္ရင္ေတာ႕ ေရဘူးမပါ ေႏြခါမွသိ ဆိုသလိုမ်ဳိး မျဖစ္ရေအာင္…
သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေရဘူးမေမ႕နဲ႕ေပါ႕… အဲလို မခံႏုိင္ျဖစ္ေနတဲ႕ပံုကို
အထုပ္သယ္ေပးတဲ႕ဆရာသမားက သိတယ္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခဏနားမယ္ဆိုျပီး ေနရာေလးတစ္ခုကို
အေ၀းကေနလက္ညိဳးထုိးျပတယ္… ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွုမဲ႕အမွတ္မဲ႕ပါပဲ… ဒါေပမယ္႕
အနီးေရာက္ေတာ႕ ၀င္လည္းနားေရာ အားပါး အေမာကိုေျပသြားတာပဲ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ေရအုိးေလးရိွေနတယ္ဗ်ာ…
သန္႕တာ မသန္႕တာ အပထား လူဆိုတာ အရမ္းငတ္ရင္ မရွက္ႏုိင္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း
သန္္႕တာမသန္႕တာမၾကည္႕ဘူး ၂ ခြက္ အားရပါးရေမာ႕ထည္႕လိုက္တယ္… အဲဒါကို အမွတ္တရ
ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ ဆရာသမားကို အကူအညီေတာင္းတာ သူက မရိုက္တတ္ဘူးတဲ႕ ကင္မရာေပးတာကို
မကိုင္ခ်င္ဘူးဆုိလို႕ ကိုယ္႕ဖာသာ အဲဒီေနရာေလးကိုပဲ ရိုက္လာေတာ႕တယ္ဗ်ာ…
အဲဒီကေန အေမာေျပျပိး ခရီးဆက္ေတာ႕ ဆရာသမားက
မိနစ္၃၀ေလာက္ဆိုေရာက္ျပီလို႕ေျပာတယ္… လူက သူေျပာမွ ငိုရမလို ေပ်ာ္ရမလိုနဲ႕… လူက
၃နာရီေက်ာ္လမ္းေလွ်ာက္လာျပီးလို႕ ေသမတတ္ေမာေနတာကို သူက
နာရီ၀က္ပဲလိုတယ္လို႕ေျပာရက္တယ္… ေတာ္ေတာ္အသည္းမာ (အသဲမာ) ျပီးစာနာစိတ္မရိွတဲ႕လူ…
ဒါေပမယ္႕ တစ္လမ္းလံုး သူကပဲ ေဖးမျပီးေခၚလာတဲ႕အတြက္ ေက်းဇူးတင္တဲ႕အေနနဲ႕
အျပစ္မတင္ရက္ေတာ႕ပါဘူး… ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္ဆုိလည္း နာရီ၀က္ေပါ႕ ခက္တာက လူကိုယ္တုိင္က
ခါးကိုင္းေနျပီ... ေနာက္ေတာ႕ လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ေရေတြ
အရိွန္နဲ႕စီးဆင္းေနတဲ႕ေနရာကိုေရာက္လာတယ္… အဲဒီေနရာေနလွမ္းၾကည္႕လိုက္ေတာ႕
မွုန္၀ါး၀ါးနဲ႕ ကားေတြလူေတြကို လွမ္းေတြ႕ေနရပါျပီ… အဲလိုဆိုေတာ႕ ေျခလွမ္းကလည္း
အားေတြတက္လာ လူကလည္း ေရာက္ခ်င္စိတ္နဲ႕ ေရထဲ ႏံြထဲျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္တာ ဘယ္လိုကေန
ဘယ္လိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြားခဲ႕တာ ကၽြန္ေတာ္႕အထင္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ခဲ႕ရမယ္
ထင္တယ္… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ခရီးတခုရဲ႕ပန္းတိုင္ကေတာ႕
အျမဲတမ္းတည္ရိွေနရဲ႕ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္…။
