HAZY LIFE

ေစတီပုထုိးပံုေတာ္မ်ား

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ရန္ကုန္

က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ မြန္ျပည္နယ္

ဥမင္သံုးဆယ္ေစတီ စစ္ကိုင္း

စႏၵမုနိဘုရား မႏၱေလး

ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား မႏၱေလး

ကိုးေသာင္းပုထိုးေတာ္ၾကီးဂူတြင္း ရခိုင္ျပည္


ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ေစာင့္ထိန္းၾကတဲ့ သီလကုိ ကုိယ္က်င့္သီလလုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ဒီစကားလုံးေလးဟာ အဓိပၸါယ္ သိပ္ေလးနက္ပါတယ္။ “ကုိယ္က်င့္သီလ”တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ကုိယ္က်င့္မွ ကုိယ္ရမွာကုိး။ ကုိယ္မက်င့္ဘဲ ဘုရားေရွ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ သီလေတြယူယူ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ သီလေတြေပးေပး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မက်င့္ရင္ ပါးစပ္ေပးေပးၿပီး၊ ပါးစပ္ယူ ယူတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ဟာ နိဗၺာန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနိဗၺာန္ကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ အေျခခံ ေလွခါးကေတာ့ သီလပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္အဆုံးအမေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးတဲ့ သူေတြဟာ ဒီနိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားအဆုံးအမဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္ကုိပဲ ေျပာတာပါ။ ဒီသိကၡာသုံးရပ္ကုိ မဂၢင္ရွစ္ပါးပဲလုိ႔ အလြယ္နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္သြားဖုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေျဖာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းမွာ သီလတည္မႈ၊ သမာဓိရွိမႈ၊ ပညာျပည့္မႈေတြ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ သီလတည္မွ သမာဓိတည္ႏုိင္ၿပီး၊ သမာဓိတည္မွလည္း ပညာရႏုိင္ပါတယ္။ ဒီသုံးမ်ိဳးလုံးဟာ တစ္ခုတည္း၊ တစ္စပ္တည္းပါး။ ဒါေၾကာင့္ သုံးမ်ိဳးလုံးေပါင္းၿပီး တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းအျဖစ္ရွိေနတာပါ။ အေရအတြက္အားျဖင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာပါပဲ။ ဒါကုိ သိကၡာသုံးရပ္ အက်င့္ျမတ္လုိ႔ေျပာႏုိင္ၿပီး ဗုဒၶရဲ႕ အဆုံးအမ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမေတြ တည္ေနဖုိ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနလုိ႔ မရပါဘူး။ တည္ေအာင္က်င့္ယူမွ ရပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္ယူရပါတယ္။ အဲဒီလုိက်င့္တဲ့အခါ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ကုိယ္က်င့္ သီလကုိ အရင္ဆုံးလုံၿခဳံေအာင္ က်င့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အတြက္ သီလဟာ အေျခခံ အက်ဆုံးျဖစ္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလမလုံျခဳံပဲ အထက္လုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ဆုံးမသလုိ “အေပၚပုိင္းကေတာ့ တုိက္ပုံအက်ႌ၊ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႔ ေအာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ပုဆုိးမပါတဲ့သူ“ လုိပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအာက္ပုိင္းလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေစဖုိ႔ ငါးပါးသီလဟာ ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိ ၿမဲေနရမယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

သီလဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ဒီသီလကုိ ေစာင့္ထိန္းၾကဖုိ႔ ဆရာသမားမ်ားက အၿမဲဆုံးမေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆုံးမတဲ့အခါမွာလည္း ဥပမာေလးမ်ားေပးၿပီး ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္ေတြကုိ ျပၿပီးလည္း ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ သီလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆုံးမၾကတဲ့ ဆုံးမမႈေတြထဲက ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ သိႆေကာ၀ါဒ ဆုံးမစာမွာ ဆုံးမထားတဲ့ သီလဆုိင္ရာ အဆုံးအမေတြကေတာ့ ဥပမာဥပေမယ် စုံလင္လွပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အဆုံးအမေလးမ်ားကုိ တစ္ဆင့္မွ်ေ၀ရင္း ကုိယ္က်င့္သီလျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်င့္သုံးရယူၾကဖုိ႔ ထပ္မံ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

”ဗီလုံးငွက္ေသာ္လည္း ကၽြဲေျခရာခြက္ကုိ အမွီရလွ်င္ ဂဠဳံႏွင့္တူ၏၊ အႏၲရာယ္မရွိ။
ပုထုဇဥ္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူ၏၊ အပါယ္မေရာက္။
ေရရွိမွ ၾကာပြားသည္၊ သီလရွိမွ သမာဓိမ်ားသည္။
ဗဟုသုတရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမတည္ေသာ ကန္ႏွင့္တူ၏။
ပညာရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
စာေပပုိ႔ခ်ႏုိင္လ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမခ်ိဳေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
တရားေဟာေကာင္းလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အနံ႔မေမႊးေသာ ပန္းႏွင့္တူ၏။
က်မ္းဂန္တတ္လ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အဆိပ္သီးပင္ႏွင့္တူ၏။
ဘုန္းႀကီးလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အႏွစ္မရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
သီလရွိမွ ဒါနႏွင့္ဘာ၀နာ အက်ိဳးေပးသန္၏။
ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္၊ နတ္ျပည္တက္လုိလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
အကုသုိလ္သည္ သတၱ၀ါကုိ အပါယ္ဆဲြခ်၏၊ သီလရွိသူကုိ မဆဲြခ်ႏုိင္။
ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ သေဘၤာလုံေအာင္ဖာ၊ သံသရာကူးလုိလွ်င္ သီလလုံေအာင္ဖာ။
ေလာကီဥစၥာေစာင့္လွ်င္ တစ္သက္ခ်မ္းသာ၏၊ သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ခ်မ္းသာ၏။
ဆီမီးသည္ လင္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏၊ ၿငိမ္းလွ်င္ေမွာင္၏၊ ေညွာ္နံ႔ထြက္၏။
သီလသည္ ေစာင့္ထိန္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏၊ ပ်က္လွ်င္ေမွာင္၏၊ ေညႇာ္နံ႔ထြက္၏။ ”

အထက္ပါ သီလဆုိင္ရာ အဆုံးအမမ်ားမွာ ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုံးအမ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဆုံးအမမ်ားကုိၾကည့္ရင္ သီလရဲ႕ အေရးပါမႈကုိ အလြယ္တကူ သိႏုိင္ပါတယ္။ အေျခခံျဖစ္တဲ့ သီလမလုံံၿခဳံရင္ က်န္တဲ့ဒါနဘာ၀နာ အလုပ္မ်ားမွာ အက်ိဳးေပးအားနည္းၿပီး ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနတတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ အတြက္ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခဳံမွကုိ ျဖစ္မွာပါ။ နိဗၺာန္မရေသးတာေတာင္ ဘ၀ကူးေကာင္းဖုိ႔၊ သံသရာခရီးမွာ အပါယ္မလားဖုိ႔ အနည္းဆုံး ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခဳံဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ သီလမလုံၿခဳံပဲ ဒါနေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္အပါယ္ တံခါးပိတ္ဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ဒါနဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ခ်မ္းသာမႈ သက္သက္ကုိသာ အက်ိဳးေပးႏုိင္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ သီလမလုံၿခဳံပဲ ဘာ၀နာ အားထုတ္ေနရင္လည္း သမာဓိတည္ဖုိ႔ ခဲရင္းသလုိ သမာဓိ မတည္ရင္လည္း အထက္မဂ္ဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔ခဲရင္းလွပါတယ္။ အခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ ဒါနအက်ိဳးေပးသန္ဖုိ႔နဲ႔ ဘာ၀နာဉာဏ္ေတြျမင့္ဖုိ႔ သီလသည္သာ ပဓာနက်တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ျဖစ္ကုိယ္ခံ၊ ကုိယ္လုပ္ကုိယ္စံ၊ ကုိယ္က်င့္ကုိယ္ရဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ကုိယ့္ဘ၀ အတက္အက် အ႐ႈံးအနိမ့္ကုိ ဖန္တီးႏုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ခ်မ္းသာေစတတ္တဲ့ ဒီသီလကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က်င့္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ရယူႏုိင္ေအာင္ ကုိယ္က်င့္သီလရဲ႕ အေရးပါမႈ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားအတြက္ သတိေပးရင္း ပုဆုိးထမီလုံေအာင္ ၀တ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။

အရွင္၀ိစိတၱ(မနာပဒါယီ)

 

ရဟန္းေတာ္မ်ားထဲမွ နယ္ခ်ဲ႕တို႔အား ရဲရဲေတာက္ ေတာ္လွန္ခဲ့သူကား ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမျဖစ္သည္။ သူသည္ ရခိုင္အမ်ဳိးသား ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ သံဃာေတာ္တပါး ျဖစ္႐ံုသာမက အိႏၵိယႏိုင္ငံႏွင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ အဂၤလိပ္စာတတ္ ရဟန္းေတာ္တပါးျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ ယခုႏွစ္ ၂၀၁၂ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔တြင္ (၇၃) ႏွစ္ျပည့္ၿပီျဖစ္သည္။
ဆရာတာ္ ဦးဥတၱမအား ရခိုင္ျပည္နယ္၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕၊ ႐ူပရပ္၌ အဖ ဦးျမ၊ အမိ ေဒၚေအာင္သူတို႔မွ ခရစ္ ၁၈၇၉ ခု၊ ဒီဇင္ဘာ (၂၇) ရက္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ငယ္နာမည္မွာ ေပၚထြန္းေအာင္ျဖစ္ၿပီး ေမြးခ်င္း (၃) ဦးအနက္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္၏ ညီမွာ ေက်ာ္ထြန္းေအာင္ျဖစ္ၿပီး ညီမမွာ မအိမ္စိုး ျဖစ္သည္။ ညီျဖစ္သူ ေက်ာ္ထြန္းေအာင္သည္ ေနာင္အခါတြင္ ရွင္အရိယဘြဲ႔ျဖင့္ ရဟန္းျဖစ္ေတာ္မူသည္။
ဆရာေတာ္ ေပၚထြန္းေအာင္သည္ (၁၆) ႏွစ္အရြယ္တြင္ မိဘမ်ားက ရွင္သာမေဏ၀တ္ေပးသျဖင့္ ‘ရွင္ဥတၱမ’ ဟု တြင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ရွင္သာမေဏ စာျပန္ပဲြ၌ ပထမရခဲ့သျဖင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေသာ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ဆရာေတာ္အား သားအျဖစ္ ေမြးစားကာ ကာလကတၱား (ယခု ကိုးလ္ကတၱား) ၿမိဳ႕သို႔ပို႔၍ ပညာသင္ေစသည္။ ကာလကတၱားတြင္ သံုးႏွစ္ခန္႔ေနၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာ (၁၀) တန္း အဆင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ႂကြလာခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ပခုကၠဴၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္၍ ေရစႀကိဳတိုက္တြင္ ဗုဒၶဘာသာစာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို သာမေဏ၀တ္ျဖင့္ ဆက္လက္သင္ၾကားသည္။ ထိုသို႔သင္ၾကားေနစဥ္ပင္ ဆရာေတာ္အား ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္စပ္သူ ဘံုေဘဘားမားကုမၸဏီ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ပၪၥင္းဒါယကာျပဳလ်က္ ရဟန္းခံေပးခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္း၀တ္ႏွင့္ပင္ ကာလကတၱားၿမိဳ႕သို႔ တဖန္ျပန္သြားသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ အိႏိၵယတြင္ရွိခိုက္ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္တခုတြင္ ပါ႒ိႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာစာေပဆိုင္ရာမ်ားကို ဧည့္ပါေမာကၡအျဖစ္ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ သကၠတ၊ ဘဂၤါလီ၊ နာဂရီ စေသာ ေရွးေဟာင္း ဟိႏၵဴစာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို သင္ၾကားခဲ့သည္။ အိႏိၵယတြင္ သီတင္းသံုးေနစဥ္အတြင္း ဆရာေတာ္အား ဟိႏၵဴမဟာဆပ္ဗာအသင္းႀကီး၏ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကသည္။
အိႏိၵယတြင္ (၈) ႏွစ္မွ် သီတင္းသံုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ပါရီၿမိဳ႕သို႔ ပညာသင္သြားခဲ့သည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ ႐ုရွား- ဂ်ပန္စစ္ပဲြ (၁၉၀၄-၀၅) ၌ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကဲ့သို႔ေသာ ႏုိင္ငံငယ္ေလးက ႐ုရွားကဲ့သို႔ အင္အားႀကီးမားေသာ ႏိုင္ငံအား အႏုိင္ရလိုက္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ဂ်ပန္အား အထင္ႀကီးေလးစားကာ ဂ်ပန္သို႔ ပညာသင္ထြက္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္တြင္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာသိပၸံေက်ာင္းႀကီး၏ ဥကၠ႒ အမတ္ႀကီး အိုတာနီ (ထိုစဥ္က စက္မႈလက္မႈ၀န္ႀကီး) ၏ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈျဖင့္ ဂ်ပန္ဘာသာစကားကို (၂) ႏွစ္ခန္႔ သင္ယူခဲ့သည္။ ယင္းေက်ာင္း၌ပင္ ဆရာေတာ္သည္ သကၠတႏွင့္ ပါဠိဘာသာကို ဘာသာေဗဒပါေမာကၡအျဖစ္ ျပန္လည္ပို႔ခ်ေပးခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္ ဂ်ပန္ျပည္၌ ရွိေနစဥ္တြင္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ေခတၱေရာက္ရွိေနေသာ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့သည္။ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ဆရာေတာ္၏ ၾသ၀ါဒခံယူၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမကတ႐ုတ္ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဂ်ပန္ျပည္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လ်က္ တ႐ုတ္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးကို မည္သို႔မည္ပံုေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း နည္းေပးလမ္းျပ ၫႊန္္ၾကားေျပာျပခဲ့သည္။ ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္က ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမအား အထူးၾကည္ညိဳေလးစား၍ သူႏွင့္အတူ တ႐ုတ္ျပည္ လိုက္လည္ရန္ ပင့္ဖိတ္ေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ တကၠသိုလ္မွ ခြင့္သံုးလယူၿပီးလွ်င္ ၁၉၀၉ ခုႏွစ္၌ ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္ႏွင့္အတူ ဂ်ပန္မွ ကိုးရီးယား၊ ကိုရီးယားမွ ဆိုက္ပန္၊ ဆိုက္ပန္မွ မန္ခ်ဴးကိုး၊ မန္ခ်ဴးကိုးမွ က်ိဖု၊ က်ိဖုမွ ပီကင္း၊ ပီကင္းမွ ဟန္ေခ်ာင္၊ နန္ကင္း၊ ရွန္ဟိုင္း၊ အမြိဳင္ၿမိဳ႕ အသီးသီးသို႔ ခရီးလွည့္လည္ခဲ့သည္။
ထိုေခတ္ထိုအခါက ျမန္မာလူမ်ိဳးတဦးအေနျဖင့္ ထိုမွ်မ်ားျပားေသာ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားသို႔ လွည့္လည္သြားလာျခင္း၊ အခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနထိုင္မႈျပဳလုပ္ႏိုင္ျခင္းမွာ အံ့ခ်ီးဖြယ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ ဂ်ပန္ျပည္၌ ပါေမာကၡလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဆြမ္းစရိတ္ေလာက္သာယူ၍ ေစတနာျဖင့္ သင္ၾကားျပသခဲ့ေပသည္္။ ဂ်ပန္မွအျပန္ ေျမာက္ကိုရီးယား၊ ယင္းမွတဆင့္ တ႐ုတ္ျပည္၊ တ႐ုတ္ျပည္မွတဆင့္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားရွိ ဆိုင္ဂံု (ယခု ဗီယက္နမ္ဆိုရွယ္လစ္သမၼတႏိုင္ငံ၊ ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕ေတာ္) သို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္လည္ႂကြေရာက္လာသည္။
ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ႂကြၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ ခရီးလွည့္ကာ ၀ံသာႏုရကၡိတ ေခၚ အမ်ိဳးဂုဏ္ေစာင့္ထိန္းေရး၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္အေၾကာင္း ေဟာေျပာကာ “၀ံသာႏု” အသင္းမ်ား တတိုင္းျပည္လံုးအႏွံ႔ ဦးေဆာင္စည္း႐ံုး ဖဲြ႔စည္းခဲ့သည္။ ထိုအခါ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက စစ္ပုလိပ္မ်ားျဖင့္ ၎အစုအဖဲြ႔မ်ားကို လိုက္လံၿဖိဳခြင္းခဲ့ေလသည္။
ဆရာေတာ္သည္ နိုင္ငံေရးတရားမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေဟာေျပာတတ္သည့္အတိုင္း သံဃာေတာ္မ်ားအား ေက်ာင္းတြင္သာ က်ိန္း၍ မေနၾကရန္ႏွင့္ တိုင္းျပည္သည္ ကြၽန္ဘ၀သို႔ သက္ဆင္းေန၍ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား ကြၽန္ဘ၀ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ ကြၽန္မ်ားကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာမွာလည္း ကြၽန္ဘာသာႏွင့္ ကြၽန္သာသနာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ သံဃ့ာသမဂၢီအသင္းအဖဲြ႔မ်ား ဖဲြ႔စည္းကာ လြတ္လပ္ေရးရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ေဟာေျပာခဲ့ေလသည္။
သို႔ကလို ဆရာေတာ္၏ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းမ်ားေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမအား အဂၤလိပ္အစိုးရ ၁၉၂၁ ခု မတ္လ (၃၁) ရက္ေန႔တြင္ အစိုးရအား အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ တရားေဟာေျပာမႈဟုဆိုကာ ရာဇသတ္ႀကီး ဥပေဒပုဒ္မ ၁၂၄ (က) အရ ဖ်ာပံုခ႐ိုင္၊ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕တြင္ ဖမ္းဆီးခဲ့ေပသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ႏိုင္ငံေရးျဖင့္ ပထမဆံုး အျပစ္ေပးခံရေသာ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္တပါးျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္အား ဖမ္းမိန္႔ထုတ္ခဲ့သူမွာ အေရးပိုင္ ဦးဘိုးလွ (သမၼတ ေဒါက္တာဘဦး၏ဖခင္) ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္အား ေက်ာင္းကုန္းမွ အစိုးရသေဘၤာျဖင့္ မအူပင္တရား႐ံုးသို႔ ေခၚေဆာင္ကာ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ (၁၂) လ အျပစ္ေပးၿပီး မအူပင္ေထာင္၌ အက်ဥ္းခ်ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္သည္ အက်ဥ္းခံသည့္ေန႔မွစ၍ သကၤန္းခြၽတ္၍ ေထာင္အ၀တ္ကို ၀တ္ဆင္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္သည္ ၁၉၂၂ ခု ဇြန္လ (၂၆) ရက္ေန႔ မအူပင္ေထာင္မွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အစိုးရအား ဦးမၫြြတ္ဘဲ ဆက္လက္၍ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔လွည့္ကာ ႏုိင္ငံေရးတရားမ်ား ေဟာေျပာခဲ့ေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ ၁၉၂၄ ခု ေအာက္တိုဘာလ (၁၆) ရက္ေန႔တြင္ ရာဇသတ္ပုဒ္မ ၁၂၄ (က) ျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ (၃) ႏွစ္ ထပ္မံအျပစ္ေပးခံရကာ ဒုတိယအႀကိမ္ အက်ဥ္းက်ခဲ့ျပန္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ၁၉၂၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ အက်ဥ္းမွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာျပန္သည္။ ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အနယ္နယ္သို႔ လွည့္လည္၍ အမ်ဳိးသားႏိုးၾကားေရးတရားမ်ားကို ေဟာၾကားရာ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္တြင္ တတိယအႀကိမ္ အဖမ္းခံရျပန္သည္။
ဤသို႔လွ်င္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသည္ လြတ္လပ္ေရးမရမီ သူ႔ကြၽန္ဘ၀တေလွ်ာက္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္တိုင္ေအာင္္ အက်ဥ္းခ်ျခင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္သည္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕ယြင္းကာ ၁၉၃၉ စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး၌ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူစဥ္က ဆရာေတာ္၏ သက္ေတာ္မွာ (၆၀) ႏွစ္ ရွိ၍ သိကၡာေတာ္မွာ (၄၁) ၀ါ ရွိၿပီျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ေဆး႐ံုမွ ယူေဆာင္၍ မပုပ္မသိုးေအာင္ ေဆးရည္စိမ္ၿပီး မွန္ေခါင္းသြင္းကာ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေညာင္တုန္းေက်ာင္း၌ ထား၍ စ်ာပနအခမ္းအနား က်င္းပခဲ့သည္။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး (၃) ရက္ေျမာက္ေန႔ စက္တင္ဘာ (၁၁) ရက္ေန ့တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ ဦးဘ ဦးစီး၍ ဆရာေတာ္၏ အႏိၱမစ်ာပနကို စည္ကားစြာ က်င္းပခဲ့ေလသည္။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး (၉) ႏွစ္မွ်ၾကာေသာ္ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးသည္ ဆရာေတာ္ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည့္ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးပန္းတိုင္သို႔ အေရာက္ခ်ီတက္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူကို မွတ္တမ္းတင္ေသာအားျဖင့္ အိႏိၵယႏုိင္ငံ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ရွိ နာဂရီပရက်ာရ္နီဆဘာ အမည္ရွိေသာ စာေပအဖဲြ႔အစည္းတခုက ထုတ္ေ၀သည့္ ဟိႏၵဴဘာသာစြယ္စံုက်မ္းတြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပဲြေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမအေၾကာင္းကို တခမ္းတနား ေရးသားေဖာ္ျပထားေလသည္။ ဂ်ပန္နို္င္ငံကလည္း ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္ဘာသာျဖင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမအေၾကာင္း စာအုပ္မ်ား ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မ်ား၌လည္း ဆရာေတာ္၏ အထၳဳပၸတိၱအက်ဥ္းကို ထည့္သြင္းသင္ၾကားေစသည္။
သို႔ကလို ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးဗိမာန္ႀကီးကို ဦးစြာပႏၷက္ခ်ေပးခဲ့သည့္ ေက်းဇူးရွင္ အာဇာနည္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမကို ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔ အၿမဲတေစ သတိတရရွိေစရန္အတြက္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရွိ သမဂၢအဖဲြ႔က ဦးစီးကာ ၁၉၄ရ ခု စက္တာဘာ (၉) ရက္ေန႔တြင္ အခမ္းအနားတရပ္ကို ေရႊတိဂံုေျခရင္းရွိ ပုလိပ္သမဂၢ အေဆာက္အအံု၌ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔ကိုပင္ “ဦးဥတၱမအထိမ္းအမွတ္ေန႔” အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပလာခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္ ဦးဥတၱမအသင္းႏွင့္ ဦးဥတၱမပန္းၿခံတို႔ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရွိ ဦးဥတၱမပန္းၿခံတြင္ ဆရာေတာ္အား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ၁၉၆၃ ဇန္န၀ါရီလ (၁၀) ရက္ ၾကာသပေတးေန႔၌ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ ေၾကး႐ုပ္တုကို သြန္းလုပ္ စိုက္ထူခဲ့ေလသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္လည္း ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္း၌ အနစ္နာခံကာ လူထုအား ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ ႏုိးၾကားလာေစရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမအား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔က်ေရာက္တိုင္း ဦးဥတၱမေန႔အျဖစ္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္း ေတာင္ဘက္ေျခရင္းရွိ ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံကို ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက ဆရာေတာ္အား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဦးဥတၱမပန္းၿခံဟု မွည့္ေခၚခဲ့ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ေန၀င္းေခါင္းေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရလက္ထက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္ေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ေပၚေပါက္လာမည္ကို အေၾကာက္လြန္၍ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ အမိန္႔ျဖင့္ တနိုင္ငံလံုးတြင္ ဦးဥတၱမေန႔ က်င္းပမႈကို ပိတ္ပင္တားဆီးလိုက္ေလသည္။ ထိုမွ်သာမက ဦးဥတၱမပန္းၿခံကိုလည္း ကန္ေတာ္မဂၤလာပန္းၿခံဟု အမည္ေျပာင္းလဲလိုက္ေလသည္။ ထိုနည္းတူစြာ နအဖစစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္လည္း ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမႏွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ အေၾကာင္းကို စာနယ္ဇင္းမ်ား၌ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းကို စာေပစိစစ္ေရးဌာနမွ ပိတ္ပင္လိုက္သည္မွာ ယေန႔တိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။
မည္သို႔ဆိုေစ ယခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔တြင္ ဆရာေတာ္အား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ ႏုိင္ငံေရးပံုရိပ္လႊာကို ေခတ္ၿပိဳင္တြင္ ေရးသား၍ ေက်းဇူးဆပ္လိုက္ရေပသည္။     ။

(ေခတ္ၿပိဳင္သတင္းစာ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

http://freedomnewsgroup.com/2012/09/09/u-oattama/