န္ေတြဆိုရင္လဲ မိုးေတြ အဆက္မျပတ္ အရမ္းရြာလာတဲ့အခါ အေအးဒါဏ္က ေဆာင္းရာသီနဲ႔မတူစိမ့္ၿပီးေအးတတ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လဲ ဘုရားသားေတာ္ရဟန္းေတာ္တို႔ဆုိတာဆြမ္းအလွဴ႕ရွင္က ပင့္ဖိတ္ရင္ ရာသီဥတု ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ အလွဴ႕ရွင္ရဲ႕သဒၶါတရားကိုငဲ့ၿပီး ၾကြေတာ္မူၾကရတာပါ။သတိရတာေလးတစ္ခု ေျပာခ်င္တယ္။ တစ္ေန႔ နံနက္ပိုင္း အိမ္တစ္အိမ္ကဆြမ္းစားပင့္တဲ့အတြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အလွဴအိမ္ေရာက္ေတာ့ အျခားေက်ာင္းကသံဃာေတာ္မ်ား လဲပင့္ဖိတ္ထားတာကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။အလွဴပြဲမွာအျခားေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကဆြမ္းအလွဴနဲ႔စပ္လို႔ သံဃာေတာ္မ်ားကိုယ္စားတရားခ်ီးျမွင့္ေပးပါတယ္။ ထုိဆရာေတာ္ဟာ တရားေဟာအလြန္ေကာင္းတဲ့ဆရာေတာ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စာေရးသူႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့အထဲမွာတစ္ပါးအပါ အ၀င္ပါ။ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရားေဟာၿပီးလို႔ ေရစစ္ခ်အမွ်အတမ္းေပးေ၀ေတာ့မွာမို႔အလွဴရွင္မ်ား စိတ္ထားတတ္ဖို႔ အတြက္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားက…. “အလွဴလုပ္တဲ့အခါ ၀ိပႆနာတင္ၿပီးအလွဴလုပ္ရပါမယ္။ဒါဟာအက်ဳိးအလြန္မ်ားပါတယ္။ ဒီေန႔ မိမိတို႔ လွဴလုိက္တဲ့ ဆြမ္းစတဲ့ လွဴဖြယ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားဟာမၿမဲဘူးအနိစၥတရားေတြခ်ည္းပဲ၊မိမိတို႔ရဲ႕ရုပ္နာမ္ခႏၶာဟာလဲမၿမဲတဲ့အတြက္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ ၊ အနတၱ ပဲ။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လဲထိုနည္းတူစြာပဲမၿမဲဘူးအနိစၥဒုကၡ အနတၱ ဆိုၿပီးစိတ္ထဲမွာဆင္ျခင္ ၀ိပႆနာတင္ၿပီး နည္းစနစ္က်က် လွဴဒါန္းၾကရမယ္ေနာ္”လို႔ အမိန္႔ရွိေတာ္မူပါတယ္။
ထိုစကားဟာအခုမွသာမဟုတ္၊ဟိုအရင္ကတည္းက ၾကားလာရတဲ့စကားတစ္ခုပါ။ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေနလို႔သာသတိမထားမိတာပါ။ မွတ္ယူထားတဲ့စကားတစ္ခုဟာအခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါအမွန္လို႔ ယူဆလာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “သာသနာေတာ္အတြက္ ေငြအကုန္ခံၿပီး ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းေနၾကတဲ့သူမ်ားအတြက္အယူအဆေလးေတြ မွန္ကန္ရင္ အက်ဳိးမ်ားမွာပဲ” လို႔ ေတြးမိၿပီး ဒီစာကိုေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔စပ္လို႔ ေျပာရရင္ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ တရားေဒသနာေတာ္က ပညတ္ေဒသနာႏွင့္ပရမတ္ေဒသနာ ၂-မ်ဳိးရွိတယ္။ပုဂၢိဳလ္၊ သတၱ၀ါ၊ မိန္းမ ၊ ေယာကၤ်ား ၊ နတ္ လူ စသျဖင့္ ေဟာတဲ့တရားမ်ဳိးကို သမၼဳတိေဒသနာ(ပညတ္ေဒသနာ) လို႔ ေခၚပါတယ္။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ခႏၶာ အာယတန ဓါတ္ သစၥာ သတိပ႒ာန္စသျဖင့္ေဟာတဲ့တရားမ်ဳိးကိုေတာ့ ပရမတၳေဒသနာ (ပရမတ္ေဒသနာ) လို႔ေခၚပါတယ္။ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ ပညတ္နဲ႔ေဟာမွသင့္ေတာ္မယ္ဆိုရင္ ပညတ္ေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူသလို ပရမတ္နဲ႔ေဟာမွသင့္ေတာ္ မယ္ ဆိုရင္လဲပရမတ္ေဒသနာ ကုိေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ထို ေဒသနာေတာ္ႏွစ္မ်ဳိးအနက္က….ပညတ္ကိုေဟာရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းတရား၈-ပါးဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ပညတ္နဲ႔ေဟာသင့္တဲ့အေၾကာင္းတရား ၈-ပါးက……(၁)ဟိရိၾသတၱပၸကိုိ ျပဖို႔အတြက္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ခႏၶာေတြက မေကာင္းမႈကိုလုပ္ရမွာ ရွက္တယ္ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာရင္ နားမလည္ႏုိ္င္ဘူး။ အမ်ဳိးသမီးက မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္တယ္ေၾကာက္တယ္၊ အမ်ဳိးသား၊သူငယ္စတာေတြကလဲ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရကို ရွက္တယ္ ေၾကာက္တယ္ ေျပာမွနားလည္ႏိုင္တယ္။ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္မွ ရွက္ျခင္း ေၾကာက္ျခင္းကို ျပလိုတဲ့အခါမွာျမတ္စြာဘုရားက
ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔(ပညတ္အေနနဲ႔)ေဟာေတာ္မူပါတယ္။(၂)ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပုိင္ဥစၥာရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ျပဖို႔အတြက္လဲ ေဟာေတာ္မူပါ တယ္။ ခႏၶာေတြက ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာရွိတယ္လို႔ေျပာရင္ နားမလည္ႏို္င္ဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါေတြက မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ျပဳထားတဲ့ ေကာင္းမႈကံမေကာင္းမႈကံသာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာရွိတယ္၊ မေကာင္းမႈျပဳရင္ မေကာင္းက်ဳိး ခံစားၾကရတယ္၊ ေကာင္းမႈျပဳရင္ေကာင္းက်ဳိး ခံစားၾကရတယ္ လို႔ ဒီလိုေျပာမွ နားလည္ႏိုင္တယ္။ဒါေၾကာင့္ ကံႏွင့္ကံရဲ႕အက်ဳိးကိုေ၀ဖန္ၿပီး ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ျပလိုတဲ့အခါမွာလည္း ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ အေနနဲ႔(ပညတ္အေနနဲ႔) ေဟာေတာ္မူပါတယ္။(၃)ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးရဲ႕ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္မႈ စြမ္းရည္ကို ျပဖို႔လဲ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ခႏၶာက အိမ္ ေဆာက္တယ္၊ ေက်ာင္းေဆာက္တယ္လို႔ ေျပာရင္ နားမလည္ႏို္င္ဘူး။ ဘုရားလက္ထက္ကဆိုရင္ေတာ့ အနာထပိဏ္သူေဌးက ေဇတ၀န္ေက်ာင္းႀကီးကိုေဆာက္လုပ္တယ္။ ရာဇၿဂိဳလ္သူေဌးက ေက်ာင္းမ်ားစြာကိုေဆာက္လုပ္တယ္ လို႔ ေျပာမွ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးရဲ႕ စြမ္းရည္ျဖင့္ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ပံုကို ျပလိုတဲ့အခါမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါအေနနဲ႔(ပညတ္အေနနဲ႔) ေဟာေတာ္မူပါတယ္။(၄)အာနႏၱရိယံကုိ ျပလုိတဲ့အခါမွာလဲ ပညတ္ကို ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ အာနႏၱရိယ ဆုိတာ ကံငါးပါး က်ဳးလြန္တာကိုေျပာတာပါ။ ခႏၶာက အမိကိုသတ္တယ္ အဘကို သတ္တယ္လို႔ ေျပာရင္နားမလည္ဘူး။ ဘယ္သူ႔သားက သူ႔အေမကိုကိုယ္တုိင္သတ္တယ္၊ အဇာတသတ္မင္းက သူ႔အေဖကုိ သတ္တဲ့အတြက္ ေသတဲ့အခါ ေလာဟကုမၺီငရဲမွာ က်ခံေနရတယ္။ဘယ္ပုဂၢိဳလ္က သံဃာသင္းခြဲလို႔ တရားက်င့္ေသာ္လည္း မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္မရႏိုင္၊ ေသတဲ့အခါလဲလူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ အပါယ္ငရဲမွာ က်ခံၾကရပါတယ္ လို႔ ေျပာမွ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ အာနႏၱရိယကံနဲ႔စပ္လို႔ ျပလိုတဲ့အခါမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါအေနနဲ႔(ပညတ္ေနနဲ႔)ေဟာေတာ္မူပါတယ္။(၅)ျဗဟၼ၀ိဟာရကို ျပလိုတဲ့အခါမွာလဲ ပညတ္ကို ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ျဗဟၼ၀ိဟာရဆိုတာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ ၊ မုဒိတာဥေပကၡာတရားမ်ားကို ပြားမ်ားၿပီးေနျခင္း လို႔ေခၚပါတယ္။ ခႏၶာေတြက ခႏၶာေတြကို က်န္းမာၾကပါေစလို႔ ေမတၱာပို႔ တယ္၊ ဆင္းရဲမွ လြတ္ကင္းၾကပါေစ လို႔ ကရုဏာပြားၾကတယ္ လို႔ ေျပာရင္ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။လူတစ္ေယာက္က သတၱ၀ါေတြကို က်န္းမာၾကပါေစ ဆိုၿပီး ေမတၱာပို႔ရတယ္၊ ဆင္းရဲမွကင္းပါေစ ဆိုၿပီးကရုဏာပြားရတယ္ လို႔ ေျပာမွ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမတၱာပို႔တဲ့သူနဲ႔ အပို႔ခံရသူကိုပါ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔သာေဟာေတာ္မူပါတယ္ ေဒသနာနည္းအရ နားမလည္တဲ့သူေတြက ပရမတ္နဲ႕ ပို႔ေကာင္းတယ္ထင္ၿပီး ရုပ္နာမ္ခႏၶာေတြခ်မ္းသာၾကပါေစ လို႔ ေမတၱာပို႔ေနတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ဒီလိုေတာ့ ေမတၱာပို႔လို႔မရပါဘူး။ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔သာပို႔လို႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သဗၺသတၱာ-အလံုးစံုသတၱ၀ါ၊ သဗၺဣတၳိယ-အလံုးစံု အမ်ဳိးသမီးမ်ားဆိုၿပီးေမတၱာပို႔ပံုကို ပညတ္နဲ႔သာ ေဟာေတာ္မူထားတာပါ။ စာေပက ျဗဟၼစုိရ္တရား ပြားမ်ားရင္ သတၱ၀ါပညတ္ကိုသာအာရံုျပဳရပါတယ္။ ပရမတ္ကို အာရံုျပဳရိုး မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာစတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားကိုျပလိုတဲ့အခါမွာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါအေနနဲ႔သာ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။(၆)ပုေဗၺနိ၀ါသကို ျပဖို႔ရာမွာလဲ ပညတ္ကို ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ပုေဗၺနိ၀ါသဆိုတာ ေရွးဘ၀ေဟာင္းကို ျပန္ၿပီးေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္တာကို ေခၚတာပါ။ ခႏၶာေတြက ဘ၀ေဟာင္းကို ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္တယ္ လို႔ ေျပာရင္နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားက ဘ၀ေဟာင္းကို ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္တယ္။ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ကဘ၀ေဟာင္းကုိ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ တယ္ လို႔ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ ေျပာမွ နားလည္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေရွးဘ၀ေဟာင္းေတြကို ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ပံု(ပုေဗၺနိ၀ါသ)ကို ျပလိုတဲ့အခါမွာ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔သာေဟာေတာ္မူပါတယ္။(၇)ေလာကေ၀ါဟာရကို မပယ္လိုတဲ့အတြက္လဲ ပညတ္ကိုေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ရုပ္နာမ္ခႏၶာေတြဟာ ခဏမစဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့သေဘာမွ်သာရွိတယ္၊ ပုဂၢိဳလ္ရယ္ သတၱ၀ါရယ္ မရွိဘူးဆိုတာ ဘုရားရွင္ အသိဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အနိစၥစတာေတြကို ေဟာသင့္တ့ဲေနရာမွာေဟာပါတယ္။ ေလာကေ၀ါဟာရအရ လူအမ်ားဆိုရိုးကို မပယ္လိုတဲ့အတြက္လဲမိန္းမ ေယာကၤ်ား အမိ အဘ သားသမီး နတ္ လူ ရဟန္း ဆိုၿပီး အမ်ားေျပာဆိုတဲ့အတိုင္း ေဟာေတာ္မူပါတယ္။သမုတိသစၥာနယ္ပယ္မွာ ခႏၶာငါးပါးကို ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမိန္းမ ေယာက်ၤား အေနနဲ႔ ပညတ္ကို သံုးႏႈံးေျပာဆိုမွသာ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ေဟး… ခႏၶာႀကီးလို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူမွ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေလာကေ၀ါဟာရကုိမပယ္လိုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔သာ ေဟာေတာ္မူတာပါ။ (၈)ဒကၡိဏ၀ိသုဒၶိကို ျပဖို႔ရာမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔သာ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ဒကၡိဏ၀ိသုဒၶိ ဆိုတာ အလွဴရဲ႕စင္ၾကယ္ျခင္းကိုျပဆိုတာပါ။ အလွဴစင္ၾကယ္တာ ေလးမ်ဳိးရွိတယ္။ သီလရွိတဲ့သူက သီလမရွိတဲ့သူကုိ ေပးလွဴရင္ဒါယကာဘက္က သီလင္စင္ၾကယ္တဲ့အတြက္ အက်ဳးိေပးနိုင္တယ္။ သီလမရွိတဲ့သူက သီလရွိသူကိုေပးလွဴရင္အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဖက္က သီလစင္ၾကယ္တဲ့အတြက္ အက်ဳိးေပးနုိင္တယ္။ သီလမရွိသူက သီလမရွိသူကိုေပးလွဴရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမစင္ၾကယ္တဲ့အလွဴျဖစ္တယ္။ ႀကီးမားတဲ့အက်ဳိးမေပးနုိင္ဘူး။ သီလရွိသူကသီလရွိသူကို ေပးလွဴရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုးက စင္ၾကယ္တဲ့အလွဴျဖစ္တယ္။ ႀကီးမားတဲ့အက်ဳိးရႏုိင္တယ္။ ဆိုလိုတာက အလွဴဒါနစင္ၾကယ္ႀကီးမားပံုကိုျပဆိုတဲ့အခါမွာ သီလရွိတဲ့ခႏၶာက သီလရွိတဲ့ခႏၶာကို ေပးလွဴရင္ အက်ဳိးႀကီးမားတယ္ လို႔ ေျပာရင္နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ သီလရွိတဲ့အရွင္ျမတ္မ်ားကို သီလရွိတဲ့ဒါယကာမ်ားက ေပးလွဴရင္ အက်ဳိးႀကီးမားတယ္လို႔ပုဂၢိဳလ္အေနဲ႔သာ ေျပာမွ နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ဟာ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔သာေဟာေတာ္မူပါတယ္။(အံ၊႒၊၁၊၇၃) အခ်ဳိ႕က ေပးလွဴတဲ့အခါမွာ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱလို႔ ၀ိပႆနာတင္ၿပီး ေပးလွဴမွ အက်ဳိးႀကီးတယ္လို႔ ေခ်ပ ေျပာဆိုိၾကပါတယ္။ ဒါဟာ “ဘုရားရွင္ကအလွဴရဲ႕စင္ၾကယ္ျခင္း၊အက်ဳိးႀကီးျခင္းကို ျပဖို႔အတြက္ ပုဂၢိဳလ္ကို ျပဆိုတယ္” ဆိုတဲ့အဂၤုတၳရ္အ႒ကထာလာစကားနဲ႔ မညီမညြတ္ျဖစ္ေနတာ ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ေတြးမိပါတယ္၊ လွဴတယ္ဆိုတာအလွဴရဲ႕အက်ဳိးကို အလိုရွိလို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ၀ိပႆနာရႈဖို႔ လွဴတာ မဟုတ္ပါ။ ၀ိပႆနာရႈဖို႔ဆိုရင္ေငြအကုန္ခံၿပီး လွဴေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ဆိတ္ညိမ္ရာ၀င္ၿပိးတရားအားထုတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ၀ိပႆနာကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္နုိင္တယ္။ အလွဴေရစက္ခ်ေနတုန္းတစ္မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ပိုင္းကေလး ၀ိပႆနာရႈတာနဲ႔ဆို အမ်ားႀကီးကြာျခားလွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေပးလွဴတဲ့ေနရာမွာ ထက္ထက္သန္သန္ျဖစ္ဖို႔အတြက္သာအဓိကပါ။ ဒီအတြက္ ပုဂၢိဳလ္ကိုသာ အာရံုျပဳရမွပါ။ တစ္ဖန္ အလွဴဒါနနဲ႔စပ္ၿပီး ေဟာထားတဲ့တရားေတာ္အနက္ဆဠဂၤဒါနသုတ္ (အံ၊၂၊၂၉၅) ဆိုတာရွိတယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကေ၀ဠဳက႑ကၿမိဳ႕မွာ နႏၵမာတာ ဆိုတဲ့အမ်ဳိးေကာင္း သမီးႀကီး တစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့သူမရဲ႕အိမ္မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္စတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို အလွဴႀကီးေပးေနပါတယ္။အဲဒီအလွဴဟာ အဂၤါ ၆-ပါးမွာ တည္ေနတယ္ဆိုတာကို ဘုရားရွင္က ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကေန ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္နဲ႔ျမင္ေတာ္မူပါတယ္။ထိုအေၾကာင္းကို ဘုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဂၤါ ၆-ပါးရွိတဲ့အလွဴအေၾကာင္းကိုလုိရင္းတိုရွင္းပဲ ေျပာေပးပါ့မယ္။ ေပးလွဴတဲ့ေနရာမွာအဂၤါ ၆-ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့အလွဴမ်ဳိး ျဖစ္ရင္ အက်ဳိးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အလွဴေပးတဲ့ဒါယကမွာျပည့္စံုရမယ့္ အဂၤါက ၃-ပါး၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မွာျပည့္စံုရမွာက အဂၤါ ၃-ပါး ေပါင္းလုိက္ေတာ့၆-ပါးျဖစ္တယ္။ အလွဴခံပဂၢိဳလ္မွာ အရိယာမဟုတ္လို႔ရွိရင္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကိေလသာ သံုးပါးနည္းေအာင္က်င့္ေနရပါမယ္။ဒါဆိုရင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ာ အဂၤါ သံုးပါး ျပည့္စံုသြားပါၿပီ။ဒါ့အျပင္ အလွဴေပးတဲ့သူမွာ ျပည့္စံုရမယ့္ အဂၤါ၃-ပါးက မလွဴခင္မွာလဲ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာရွိရမယ္၊ လွဴဆဲမွာလဲ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရွိရမယ္။လွဴၿပီးတဲ့ေနာက္လဲ ေကာင္းမႈပံုရိပ္ကို အာရံုယူကာ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္မႈ ရွိရမယ္။ အဲဒီလိုေစတနာသံုးတန္နဲ႔ျပည့္စံုမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အလွဴရဲ႕အက်ဳိး ႀကီးမားလြန္းလွတယ္။ အသေခ်ၤယ် အပၸေမယ်အက်ဳိးေပးတယ္။ ဥပမာ…သမုဒၵရာအတြင္းရွိ ေရမ်ားဟာ ေရတြက္လို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ မ်ားျပားလြန္းလွသလိုအဂၤါ ၆-ပါးရွိတဲ့အလွဴဒါနဟာ မေရတြက္ႏိုင္ဘဲ မ်ားျပားလွတဲ့ အက်ဳိးရရွိမွာျဖစ္ေၾကာင္းကိုေဟာျပေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသုတ္ေတာ္အရ အလွဴဒါနနဲ႔စပ္လို႔ အလွဴ႕ရွင္ဟာကာလသံုးပါးစလံုးမွာ ၀မ္းေျမာက္မႈရွိဖို႔ လိုတာပါ။ ဒီလို ၀မ္းေျမာက္ဖို႔အတြက္ အနိစၥစတာေတြကိုအာရံုျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ေပးလွဴမဲ့အစား ပုဂၢိဳလ္ကိုသာ အာရံုျပဳ လွဴရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာလိုတာကေတာ့ သာသနာေတာ္အတြင္းမွာ ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္ကနည္းလမ္းမွန္ကန္စြာနဲ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူၾကမယ္ဆိုပါရင္ အလွဴ႕ဒါယကာမ်ားအတြက္ အလြန္ပဲ တန္ဖိုးရွိၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။တင္ျပခ့ဲတဲ့အတုိင္း ပညတ္နဲ႔ေဟာသင့္တဲ့ေနရာ မ်ားမွာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါအေနနဲ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ဒါနစတဲ့ ပညတ္နဲ႕ေဟာသင့္တဲ့ေနရာမွာ အနိစၥ စတဲ့ လကၡဏာတင္ကာ မေဟာသင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပရင္းနိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္။
နည္းမွန္စြာေပးလွဴတတ္ၾကပါေစ...။

ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္)
၁-၉-၂၀၁၁၊ ေန႔လည္ ၁၂း၂၀ နာရီ။