ကိုယ္တစ္ခါမွမသြားမလာဖူးတဲ့ လမ္းခရီး တစ္ခုသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒီလမ္းခရီး အေၾကာင္း ႀကိဳသိထား သင့္တာေပါ့။ ဘယ္ေနရာမွာ ခလုတ္ကန္သင္းက်င္းခ်ိဳင့္ရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ သားရဲတိရစာၦန္ရွိတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေနရာမွာ စသည္သိ ထားရမယ္။ လမ္းခရီးအေၾကာင္း အစမွ အဆံုး ျပည့္စံုေအာင္ ေျပာျပ ႏိုင္တဲ့ သူဆီမွာ ခ်ဥ္းကပ္ရမယ္။ ဒီခရီးကိုသြားဖူး၊ ေရာက္ဖူးသူသာလွ်င္ ေရလည္ေအာင္ ေျပာျပႏိုင္လိမ့္မယ္။ မသြားဖူး၊ မေရာက္ဖူးဘဲနဲ႔ အထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာျပသူဆီ ခ်ဥ္းကပ္မိရင္ လမ္းလြဲမယ္။ ခရီးလမ္းဆံုး ပန္းတိုင္မေရာက္ဘဲ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ဘဝတစ္ခုကို အခ်ည္းႏီွး ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္။
              ဓမၼခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ သာမန္သြားေနက်ခရီးမ်ိဳးထက္ပိုၿပီး တိက်ေသခ်ာ ဖို႔လိုပါတယ္။ သာမန္ ၾကားဖူးနားဝဗဟုသုတကေလးနဲ႔ အားထုတ္ရင္ အားကုန္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္မယ္ဆိုပါစို႔။ တရားဆိုတာ အသိေလးကပ္ထား ၿပီးတာပဲဆိုၿပီး ေဖာင္းပိန္လည္းမမွတ္၊ ထိုင္ထိလည္းမမွတ္၊ ဝင္ေလထြက္ေလ လည္းမမွတ္၊ ေပၚရာ ေပၚရာကို လည္း မ႐ႈမွတ္ဘဲ သိရင္ၿပီးတာပဲ ဆိုၿပီး စိတ္ကပ်ံ႕လြင့္ေနရင္ သြားၿပီ။ လမ္းမွားၿပီ။ ခရီးအစမွာကတည္းက လမ္းလြဲ လိုက္သြားၿပီ။ သြားခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။

                ပထမဆံုး စတင္အားထုတ္ရာမွာ သညာနဲ႔မ်ားမ်ားမွတ္ႏိုင္မွ သတိဝီရိယအားေကာင္း လာၿပီး သမာဓိအား ေကာင္းလာ ပါတယ္။ သမာဓိအားေကာင္းပါမွ ပညာအစစ္အမွန္ ကိုရပါတယ္။ သမာဓိမပါဘဲ ပညာသိကို မရႏိုင္ပါဘူး။  သတိ၊ ဝီရိယနဲ႔ မ႐ႈမွတ္ဘဲသိ ၿပီးတာပဲဆိုရင္ လမ္းလြဲၿပီ။ ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အားထုတ္ရင္ ၾကားဖူးနားဝဗဟုသုတနဲ႔ ေရာ္ရမ္းမွန္းသမ္းၿပီး ထင္ေၾကးနဲ႔ေျပာေနတာေတြကို ထိုးထြင္းသိ၊ ပညာသိလို႔ ထင္သြားမယ္။

             သိသလိုလိုနဲ႔ မသိျခင္းဟာ သြားလ်က္နဲ႔မေရာက္တဲ့ခရီးနဲ႔ တူလွပါတယ္။ သြားသေလာက္ ခရီးမတြင္ေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခ်င္လာတယ္။ လမ္းမွားႀကီးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က် လာတယ္။ တရားမွာ အီသြားတယ္။ တရားမွာ မေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ့တဲ့အျပင္ သံသယဝင္ခ်င္လာတယ္။ တရားက ဟုတ္ေသးရဲ႕လား၊ တရားက ဘုရားေဟာထားတာပဲ။ ဟုတ္လို႔ပဲ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ႀကီးေတြ မဟာစည္ ဆရာေတာ္တို႔၊ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္တို႔
လမ္းဆံုးေရာက္သြားၾကၿပီ။ ကိုယ္အားထုတ္တဲ့ နည္းလမ္းက မဟုတ္ ေသးတာပါ။

                 နည္းလမ္းအမွန္က ပြားမ်ား႐ႈမွတ္မႈနဲ႔သာ သမာဓိထူေထာင္ရတယ္ဆိုတာ သတိရပါ။ ရိပ္သာေရာက္မွ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ အိမ္မွာလည္း အစဥ္တစိုက္ ပြားမ်ားေနႏိုင္ပါတယ္။ ဝိပႆနာမပြားႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ဂုဏ္ေတာ္ပြားပါ။ ေမတၱာပြားပါ။ ကုသိုလ္အားေတြခိုင္ခံ့လာပါတယ္။ ဒါဟာ သမၼာဝါယမပါပဲ။ ဝီရိယေကာင္းလာရင္ သမာဓိလည္းေကာင္းလာပါတယ္။ သမာဓိရလာၿပီဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး ႐ႈမွတ္လို႔ရပါၿပီ။ ဒါဟာ နည္းလမ္းအမွန္ပါပဲ။

            သမာဓိမွမရေသးခင္ ေညာင္းရင္ျပင္၊ ယားရင္ကုတ္၊ အသံၾကားေတာ့ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္နဲ႔ စိတ္အလိုကိုလိုက္ေနျခင္းဟာလည္း လမ္းမွား လိုက္ေနျခင္းပါပဲ။  လမ္းမွန္ကေတာ့ ေညာင္းတာ၊ ကိုက္တာ၊ နာတာ ေဝဒနာေပၚလာရင္ ေပၚတဲ့ေနရာ စူးစိုက္႐ႈမွတ္ပါ။ ဒုကၡေဝဒနာကိုသိမွ ဒုကၡသစၥာကို ပိုင္ျခားသိပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဆက္တည္းသာ ႐ႈမွတ္သြားရင္ ေဝဒနာသက္သက္ကေလး သိသြားလိမ့္မယ္။ သည္းခံၿပီးမွတ္ရင္ ေဝဒနာမရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။

            ကိေလသာပါးေအာင္ တရားအားထုတ္ပါမွ ကိေလသာပြားလာတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ ဖိရင္ႂကြတဲ့သေဘာအတိုင္း ကိေလသာကလည္း ႐ႈမွတ္ၿပီဆိုခါမွ ထႂကြပြားလာတတ္ပါတယ္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးေတြနဲ႔ အလုပ္မအားတုန္းကေတာ့ ကိေလသာက ထႂကြခ်ိန္ သိပ္မရွိရာက ဒီတရားလုပ္ပါမွ ပိုၿပီးထႂကြလာတတ္ပါတယ္။ ဒီလို ထႂကြလာေတာ့ အမွတ္မဆက္ေတာ့ဘူး။ ႐ႈမွတ္တဲ့ဘက္က ႐ႈံးနိမ့္သြားၿပီး ကိေလသာဘက္က အႏိုင္ရသြားတာလည္းရွိပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ အသုဘကို ဆင္ျခင္အပ္ပါတယ္။ အသုဘကို မဆင္ျခင္တတ္ရင္ ကာမဂုဏ္ရဲ႕အျပစ္ေတြကို ျပန္ဆင္ျခင္ရပါမယ္။

            သြားရည္တမ်ားမ်ားနဲ႔ အ႐ိုးကိုက္ေနတဲ့ေခြးငတ္တစ္ေကာင္လို ဘာမွအက်ိဳးမရွိပါလား။ က်ီးကန္းတစ္ ေကာင္ သားတစ္ရသြားေတာ့ မရလိုက္တဲ့က်ီးကန္းေတြက ဝိုင္းအံုထိုးဆိတ္ၾက။ အသားတစ္ကို လႊတ္ခ်လိုက္မွ တဒဂၤသက္သာရာရတဲ့ က်ီးကန္းလိုပဲ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ေတြဆိုတာ မရွိေတာင့္တ ရွိေၾကာင့္ၾကပါလား။ ဒါက ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းတဲ့အပိုင္း..။

               ေၾသာ္ ဘုရားအေလာင္း မႏၶာတုစၾကဝေတးမင္းႀကီးေတာင္မွ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ေတြအေပၚ တပ္မက္ခဲ့လြန္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ဖူးေလၿပီလို႔လည္း ဆင္ျခင္လိုက္ပါဦး။ မႏၶာတုမင္းႀကီးဟာ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ခံစားခြင့္ရခဲ့တာ ကေလးဘဝနဲ႔ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ အိမ္ေရွ႕မင္းဘဝနဲ႔ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ ရွင္ဘုရင္ဘဝနဲ႔ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ဒီေလာက္ခံစားရတာလည္း အားမရႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္ တက္ခံစားတာလည္းအားမရလို႔ တာဝတႎသာတက္ၿပီး သိၾကားမင္းစည္းစိမ္ ခံစားျပန္ပါေရာ။ ႏွစ္ေပါင္းသံုးကုေဋေျခာက္သန္းမွာ သိၾကားမင္းတစ္ေယာက္ စုေတေသလြန္သည့္တိုင္ သူကေတာ့နတ္စည္းစိမ္ခံစားတုန္း။ ဒီလိုနဲ႔ သိၾကားမင္း သုံးဆယ့္ေျခာက္ဆက္သာေျပာင္းသြားတယ္။ သူကေတာ့မေျပာင္းဘူး။ ကိေလသာေတြေလ်ာ့မသြားဘူး။ ကာမဂုဏ္ဆိုတာ ရေလလိုေလ၊ ေသာက္ေလ ေသာက္ေလငတ္မေျပပဲကိုး။ ဒီေတာ့ ရွိတဲ့ သိၾကားမင္းႀကီးသတ္ၿပီး နတ္စည္းစိမ္ ငါတစ္ေယာက္တည္း ခံစားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ယုတ္မာလည္း ဝင္လာေရာ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်ပါေလေရာ။

            ကာမဂုဏ္ရဲ႕အျပစ္ကို ေဖာ္ျပတဲ့ ဒီလိုသုတၱန္ေတြ၊ ဇာတ္ေတာ္ေတြကို ဆင္ျခင္လိုက္ေတာ့ တရားမွတ္လို႔ မေကာင္းေပမယ့္ ကိေလသာအားနည္းသြားတယ္။ ဒါကို ]အပါယ္ေဘးဆင္ျခင္အာနိသင္} လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကီနယ္ပယ္မွာ ခ်ဳံ႕တာမရွိ။ ခ်ဲ႕တာပဲရွိတယ္။ က်ဥ္းတာမရွိ။ က်ယ္လာတာပဲရွိတယ္။ ပစၥဳပၸန္ခ်မ္းသာကို မက္ေမာလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ အမွားပဲ။ အကုသိုလ္ပဲ။ ပရိေယသနေတြလုပ္ေနတာ ဆင္းရဲျခင္းအမွန္ပဲ။  သမၼာအာဇီဝနဲ႔ စီးပြါးရွာပါတယ္ဆိုတာေတာင္ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြပါေနတယ္ မဟုတ္လား။

           ဒါေၾကာင့္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေတြးမယ့္ေတြးရင္ ဒုကၡသစၥာကိုေတြးစမ္းပါတဲ့။ သံသရာေဘးဆိုးႀကီးကို ျမင္လာေစခ်င္လို႔။ ဘုရားေဟာလည္းရွိၿပီးသားပဲ။ သံသရာက်င္လည္ရာမွာ လူ႔ဘဝ၊ နတ္ဘဝဆိုတဲ့ သုဂတိဘဝေကာင္းေတြရတာနည္းတယ္။ အပါယ္ေလးဘံုသာအေရာက္မ်ားတယ္။ ဘဝေကာင္းက လက္သည္းေပၚေျမမႈန္႔ေလာက္ပဲရွိၿပီး ဘဝဆိုးေတြက ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ေျမမႈန္႔ေတြေလာက္ မ်ားတယ္လို႔ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့ၿပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့ အမ်ားထဲပါမသြားေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ၾကရဦးမယ္။ လူ႔ဘဝရသည့္တိုင္ သာသနာေတာ္နဲ႔ၾကံဳဆံုဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ခဲယဥ္းတယ္။ သာသနာေတာ္နဲ ႔ၾကံဳမွ သံသရာေဘးဒုကၡေတြက လြတ္ေၾကာင္းတရား (ဝိပႆနာ) အားထုတ္ခြင့္ ရႏိုင္ပါတယ္။

          သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး အဝိဇၨာတဏွာခိုင္းတာလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေရစုန္လမ္းမွာ ေမ်ာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ခု ဆန္တက္ ၾကရေတာ့မယ္။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေဟာခဲ့သလို အိပ္ရာဖ်ာကပ္ ဘဝမ်ိဳးမေရာက္ခင္ အအိုနဲ႔အနာ အၾကားမွာ လမ္းခြဲရွာစမ္းပါ။ ကံလမ္းက ဥာဏ္လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကပါ။ ဘဝမွာ တရား အားထုတ္ရမယ့္အခ်ိန္နည္းနည္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ေနရမယ့္အခ်ိန္ကေလးအတြင္း (မေသခင္) အားထုတ္ ၾကစမ္းပါ။ အားထုတ္ပါမွ လမ္းမွားေနရင္ (နည္းမွားေနရင္) ထူးျမတ္တဲ့အသိကို မရႏိုင္ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္အားထုတ္ ေသာ္လည္း ဘာမွရမသြားတဲ့ ေယာဂီေတြ ၾကံဳဖူးပါလိမ့္မယ္။

               တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ေတာၾကမ္းခုတ္ရသလိုပဲ။ ေပါင္းေတြ၊ ခ်ဳံႏြယ္ေတြခုတ္ခါမွ သစ္ငုတ္က ေပၚလာသလိုပဲ အားထုတ္ခ်ိန္မွာ ကိေလသာေတြေပၚလာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ရိပ္သာေရာက္မွ အားထုတ္မယ္လို႔ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ေရာက္ရာေနရာမွာ အားထုတ္ၾကစမ္းပါ။ အိမ္မွာလည္း ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား လို႔ရပါတယ္။ ကားေမာင္းသလိုပဲ။ ကုန္းတက္၊ ေတာင္တက္လမ္းကို အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းတက္ရသလို တရားတက္ဖို႔ဆိုတာ အရွိန္အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္အား၊ ေမတၱာအား၊ ႐ႈမွတ္အား၊ ဆင္ျခင္အားေတြေကာင္းမွ အရွိန္ရပါတယ္။

            အိမ္မွာကတည္းက အရွိန္ရလာသူ ရိပ္သာဝင္ေတာ့ လမ္းမွာတင္ထူးေနၿပီ။ ေျမႀကီးေတြက နိမ့္ခ်ည္၊ ျမင့္ခ်ည္၊ လိႈင္းထလို႔၊ နိမိတ္ေကာင္းျပေနတာ။ အခုမွအားထုတ္မယ္ဆိုၿပီး ရိပ္သာဝင္ေတာ့ အရွိန္ ပါမလာေတာ့၊ တရားကမွတ္တိုင္းမရဘူး။ ႐ႈမွတ္ တိုင္း မရေတာ့ ခ်ာလပတ္လည္ၿပီး အ႐ႈံးေပးခ်င္လာတယ္။ ပါရမီမရွိဘူး လို႔ထင္လာတယ္။စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔။ ပါရမီရွိလို႔ ဒီတရားအားထုတ္ခြင့္ရတာ။ ထိုက္တန္လို႔ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ၾကံဳဆံုခြင့္ရတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သံသရာေဘးဆိုးႀကီး၊ အပါယ္ဝဋ္ ဆင္းရဲေဘးဆိုး ႀကီးကို တကယ္ထိတ္လန္႔ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကယ္တင္တဲ့အေနနဲ႔ အားထုတ္ၾကစမ္းပါ။အားထုတ္ရာမွာ လမ္းမွားလမ္းလြဲကို မလိုက္ဘဲ လမ္းမွန္အတိုင္း ေလွ်ာက္ရင္ လမ္းဆံုးပန္းတိုင္ကို မုခ်ပိုင္ပိုင္ ေရာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ျမစိမ္းေတာင္ဆရာေတာ္အရွင္ဇာေနယ်


မူရင္း      www.myaseintaung.net
Link       http://www.myaseintaung.net/Dhamma/Note.html