မင္းကြန္း တိပိဋက ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေဆာင္က်င္းပေသာ ၿပိတၱာတုိ႔၏ အကၽြတ္ အလြတ္ပြဲ (ေပတ ဥဒၵိႆဒါန)ကုိ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးကုိယ္တုိင္ ပါဝင္ဖူးသည္။ ထုိ႔ အျပင္ ယခု ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၾကၿပီျဖစ္ေသာ တိပိဋက ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆရာ ေတာ္ႀကီး အေတာ္မ်ားမ်ား ႂကြေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ၾကေၾကာင္းလည္း မိန္႔ၾကားသည္။
          အကၽြတ္အလြတ္ပြဲျပဳလုပ္ေသာ ကာလမွာ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္၊ နံနက္ ခုနစ္နာရီတြင္ ႏွစ္စဥ္ အခ်ိန္မေျပာင္းဘဲ တိတိက်က် ျပဳလုပ္သည္။ ထုိအကၽြတ္ အလြတ္ပြဲကုိ ဦးေဆာင္ၾကေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ သံမဏိ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ ရည္ ဦးသူတုိ႔က ဦးေဆာင္ၾကသည္။ ႀကံေတာသုသာန္၌ပင္ ေပတဥဒၵိႆဒါန(တေစၧစာ)ကုိ အုိးႀကီးအုိးငယ္ေတြႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကသည္။
          ဦးေမာင္ေမာင္မွာ အဂၤလိပ္တုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေခတ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ ေက်ာင္း သားအ႐ြယ္ကပင္ အဂၤလိပ္အစုိးရကုိ ေတာ္လွန္လာသူ၊ သံမဏိဘြဲ႕ရလာသူ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔ကာ ဆရာေတာ္၏ အဆုံးအမ၌ တည္ လာသူ ျဖစ္သည္။
          မင္းကြန္း တိပိဋက ဆရာေတာ္က ႀကံေတာသုသာန္၌ အကၽြတ္အလြတ္ပြဲ ျပဳလုပ္ ျခင္းမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အဓိက သုသာန္ႀကီးျဖစ္သျဖင့္ မကၽြတ္မလြတ္သူမ်ားလည္း အမ်ား အျပားပင္ ရွိေနၾက၍ ျဖစ္ေပမည္။
          စာေရးသူမွာ ကမာ႐ြတ္ၿမိဳ႕နယ္ လွည္းတန္း၌ေနသူျဖစ္ရာ နာနတ္ေတာ၊ ေျခာက္ ပင္ခံ၊ ကြမ္းၿခံမွသည္ စာေရးသူတုိ႔ ေနေသာ စပယ္ၿခံရွိ ႀကံေတာသုသာန္ႏွင့္ နီးေသာ အရပ္မ်ားက လူႀကီးသူမမ်ားသည္ ယခုအထိ ႀကံေတာသုသာန္က တေစၧ၊ သရဲ၊ မွင္စာ၊ က်တ္၊ ေပတမ်ားအေၾကာင္းကုိ အခြင့္အခါသင္လွ်င္ ေျပာၾကားတတ္ ၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။
          ႀကံေတာသုသာန္ကုိ သက္ဆုိင္ရာက ေရေဝး၊ေ႐ႊတေကာႏွင့္ ထိန္ပင္ကုိ ေျပာင္းရာ၌လည္း သရဲ တေစၧကုိ ကားအစီးေပါင္း မည္ေ႐ြ႕မည္မွ် တုိက္ယူရသည္။ သရဲ တေစၧေတြ မ်ားလြန္း၍ ကားမထြက္ႏုိင္ ျဖစ္ကာ ျပန္ဆင္းခုိင္းရေၾကာင္း၊ ေနာက္ကားႏွင့္ ပုိ႔မည္ျဖစ္ ေၾကာင္း ေျပာရသလုိ အလည္လြန္ေန၍ သူမ်ားေတြ ေျပာင္းသြားၾကသည္ကုိ မသိလုိက္ သျဖင့္ ႀကံေတာ၌ပင္ တေစၧတစ္ေကာင္ က်န္ေနခဲရာ ညညက်လွ်င္ ထုိတေစၧ မည္သုိ႔ ငုိေနပုံ၊ မည္သုိ႔ ေျခာက္လွန္႔ပုံတုိ႔ကုိလည္း ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာၾကားေနၾကသည္ကုိ ၾကားခဲ့ရသည္။
          ဤသုိ႔ သုသာန္ေျပာင္းသည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ သီတဂူဆရာေတာ္ကလည္း “သီတဂူ၏ ဘဝပုံရိပ္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ”စာအုပ္တြင္ ယခု သီတဂူ အာယုဒါန ေဆး႐ုံ ေဆာက္လုပ္ရန္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားသည္။
          “ဆြမ္းဦးပုညရွင္ အေနာက္ဘက္ ဆူးခ်ဳံေတာေတြနဲ႔ ေျမ႐ုိင္းႀကီးကုိ ရွင္းလင္းတဲ့ အခါ နာနတ္ေတာ သုသာန္ကေလးကုိ ထုလုိက္၊ ၿဖိဳလုိက္၊ ဖ်က္လုိက္ လုပ္ရပါတယ္။ ႐ုပ္ အေလာင္း ျမွဳပ္ႏွံထားတဲ့ အုပ္ဂူေပါင္း (၃၇)ဂူက အ႐ုိးေတြကုိ တူးၿပီး မီး႐ႈိ႕ပစ္လုိက္ရပါ တယ္။
            အခ်ဳိ႕အုတ္ဂူေတြထဲမွာ ပုပ္သုိးေနတဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းေကာင္မ်ားကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ရွင္းလင္းေနဆဲ ေျမလြတ္ႀကီးမွာ တဲထုိးလုိ႔ ေနၾကရတယ္။ အလုပ္သမားေတြ၊ အင္ဂ်င္ နီယာေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ တစ္ေတြဟာ ညက်ရင္ အလွည့္နဲ႔ အိပ္ၿပီးေတာ့ သတိထား ေနၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္သမားေတြကုိ ေခါင္းလာမ,တယ္။ တခ်ဳိ႕ အလုပ္သမား ေတြကုိ ေျခေထာက္ကေန အိပ္ရာေပၚက ဆြဲခ်တယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ တဲအမုိးေပၚခဲေတြ က်လာတယ္။
            ၾသဝါဒါစရိယ ပထမဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္က သံဃာဆြမ္းကပ္၊ ပရိကၡရာရွစ္ပါးလႉ၊ အမွ်ေဝ၊ ပရိတ္ ႐ြတ္၊ အမိန္႔ေတာ္ျပန္ လုပ္ရမယ္လုိ႔ ၾသဝါဒေပးတဲ့အတြက္ ထုိၾသဝါဒ အတုိင္း အားလုံးလုိက္လုပ္ၾကတယ္။ အမွ်ေဝ အမိန္႔ေတာ္ျပန္ၿပီးတဲ့ ညေနခင္းမွာ တီအီး အလဲဗင္း အမုိးဖြင့္ကားႀကီးကုိ အဆင္သင့္ျပင္ ထားၿပီး“လာၾကေဟ့၊ တက္ၾကေဟ့၊ မင္းတုိ႔ကုိ အိမ္ေျပာင္းေပးမယ္”လုိ႔ ဖိတ္ေခၚၿပီး


အသစ္လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္တဲ့ သုသာန္ဇရပ္နဲ႔ သုသာန္အသစ္ဆီသုိ႔ ေမာင္းသြားၿပီး အားလုံးကုိ ပုိ႔လိုက္တယ္။
            တက္ၿပီးလုိက္ပါလာၾကတာ တစ္ေယာက္ကုိမွ် မျမင္ရေပမယ့္ ေမာ္ေတာ္ကား ႀကီးရဲ႕ တာယာကေတာ့ ျပားေနတာပဲ။ အဲဒီညရဲ႕ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေဆး႐ုံေျမ ကြက္ႀကီးထဲ အားလုံး ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ၾကရတယ္။”
ဟု ေရးသားေဖာ္ျပထားေလ၏။  
ဤသုိ႔ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး၏ ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ကုိ ဖတ္႐ႈရျခင္းအားျဖင့္ ေပတ(ၿပိတၱာ)တုိ႔သည္ သုသာန္၌ အေနမ်ားၾကသည္မွာ ထင္ရွားေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝနတ္ ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီျဖစ္ေသာ တိပိဋက ဆရာေတာ္ကလည္း ေပတဥဒၵိႆဒါန (အကၽြတ္အလြတ္ပြဲ)ကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ႀကံေတာသုသာန္၌ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ထိ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေပတ(ၿပိတၱာ)ဆုိသည္မွာ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဟူေသာ အပါယ္ေလးဘုံ၌ ပါဝင္သည္။ လူတုိ႔ ေျပာေနၾကေသာ သရဲ၊ တေစၧ၊ မွင္စာ၊ သဘက္၊ ဖုတ္၊ က်တ္၊ ဥစၥာေစာင့္၊ ႐ုကၡစုိး၊ စုန္း၊ ဘီလူး စသည္တုိ႔မွာ အားလုံး ေပတေခၚ ၿပိတၱာ မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ၿပိတၱာတုိ႔၏ဘုံသည္ ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္တုိ႔အထက္ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၌ ရွိ၏။ ယင္းတုိ႔ေနရာဘုံမွာ ေတာ၊ ေတာင္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ သုသာန္၊ သစ္ပင္၊ လုိဏ္ေခါင္း၊ ေက်ာင္းပ်က္ အိမ္အုိ၊ ဥယ်ာဥ္ စသည္တုိ႔၌ ေနထုိင္ၾကသည္။
လူတုိ႔သည္ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ၿပိတၱာ ျဖစ္ၾကရျခင္းအေၾကာင္းမွာ လူ႔ဘဝ လူ႔ ေလာက၌ အၾကင္သူတုိ႔ သည္ -

• ·         ဥစၥာစြဲ၊ သားမယားစြဲတုိ႔ျဖင့္ ေသလြန္သူမ်ား။
• ·         ျငဴစူျခင္း၊ ဝန္တုိ မစၧရိယႏွင့္ ေသလြန္သူမ်ာ။၊
• ·         မိမိကုိယ္တုိင္ ေပးကမ္းလႉဒါန္းျခင္း မရွိသူမ်ား။
• ·         သူတစ္ပါးတုိ႔ ေပးကမ္းလႉဒါန္းသည္ကုိ တားျမစ္အႏၲရာယ္ျပဳသူမ်ား။

ထုိသူတုိ႔သည္ ၿပိတၱာဘုံ၌ ျဖစ္ၾကရေလသည္။
ၿပိတၱာဘုံသုိ႔ က်ေရာက္သြားသူတုိ႔မွ အၿမဲမျပတ္ အစာေရစာငတ္ျပတ္၍ ေနေနၾက ရသည္။ သူတုိ႔၏ အကုသုိလ္ ဂ႐ုံကံ၊ လဟုကံကုိ လုိက္၍ အႏွစ္တစ္ရာ၊ အႏွစ္တစ္ ေထာင္၊ အႏွစ္တစ္ေသာင္း၊ အႏွစ္တစ္သိန္းတုိ႔ ကာလပတ္လုံးလည္းေကာင္း၊ ဘုရားတစ္ ဆူႏွင့္ တစ္ဆူၾကား၊ ဘုရားတစ္ဆူ၊ ႏွစ္ဆူ၊ သုံးဆူၾကား၊ ေလးဆူၾကား စသည္ျဖင့္ အကုသိုလ္ကံ၏ အေလးအေပါ့ေပၚတြင္ ဝဋ္ခံၾကရသည္။
ၿပိတၱာဘုံတုိ႔သည္ အမ်ဳိးအစားအားျဖင့္ မ်ားစြာ ရွိကုန္ၾကသည္။
၁။ စႏၲတ ၿပိတၱာ = သူတစ္ပါးစြန္႔ထားေသာ တံေတြး၊ ႏွပ္၊ အန္ဖတ္တုိ႔ကုိ စားရ ေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၂။ ကုဏပါသ ၿပိတၱာ = ေႁမြ၊ ေခြး၊ လူေသ စေသာ အေကာင္ပုပ္မ်ားကုိ စားရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၃။ ဂုတခါဒက ၿပိတၱာ = လူ႔မစင္ စားရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၄။ အဂၢိဇာလမုခ ၿပိတၱာ = အစားမစားရဘဲ ပါးစပ္မွ မီးလွ်ံထြက္ေနေသာ ၿပိတၱာ မ်ဳိး။
၅။ သုစိမုခ ၿပိတၱာ = ခႏၶာကုိယ္ႀကီးၿပီး ပါးစပ္က အပ္နဖားေပါက္မွ်ရွိကာ အစား အစာမ်ားကုိ ပါးစပ္က မသြင္းႏုိင္၊ နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္က သြင္း၍ စားရေသာ ၿပိတၱာ မ်ဳိး။
၆။ တဏွာဋိက ၿပိတၱ = ေရမေသာက္ရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။ ေရေတြ႕ေသာ္လည္း ေရမ်ားမရွိေတာ့ဘဲ ေရမ်ားက ေသြး၊ ျပည္၊ က်င္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားရသည့္ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၇။  သုနိဇၩာမက ၿပိတၱာ = မီးေလာင္ထားေသာ သစ္ငုတ္ႏွင့္တူၿပီး ႀကဳံလွီပိန္ကပ္ ကာ အ႐ုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ အဝတ္မရွိ ကုိယ္တုံးလုံးေနရသည္။ အနံ႔အသက္ အလြန္ဆုိး သည့္အျပင္ ေျခခြင္ လက္ခြင္ႏွင့္ မ်က္လုံးအစုံက အျပင္သုိ႔ ျပဴးထြက္ေနသည္။ ထမင္းဆာျခင္း၊ ေရငတ္ျခင္းဒဏ္ကုိ အျပင္း အထန္ ခံစားေနရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၈။ သတၱဂၤ ၿပိတၱာ = လက္သည္း ေျခသည္းတုိ႔က ဓားလွံလုိ ခၽြန္ထက္ေနၿပီး မိမိ ၏ အသားကုိ ဖဲ့စားေနရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၉။  ပဗၺတဂၤ ၿပိတၱာ = ကုိယ္ခႏၶာမွာ ေတာင္ေလာက္ရွိၿပီး ဇီးကြက္မ်က္ႏွာႏွင့္ ကုိယ္ခႏၶာမွ အခုိးအလွ်ံေတြ အၿမဲထြက္ကာ တစ္ကုိယ္လုံး မီးေလာင္ကၽြမ္းခံ ေနရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၁၀။  အဇဂရ ၿပိတၱာ = စပါးႀကီးေႁမြႏွင့္တူေသာ ခႏၶာရွိၿပီး ညအခါ တေျပာင္ ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကုိယ္ခႏၶာႏွင့္ သြားလာလွည့္ပတ္ေနၿပီး ေန႔အခါ ဆင္းရဲအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားေနရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၁၁။ ခုပၸိပါသိက ၿပိတၱာ = ထမင္းငတ္ ေရငတ္ အၿမဲခံေနရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၁၂။ နိဇၩာမတဏွိက ၿပိတၱာ = ပါးစပ္မွ မီးလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ ထြက္ေနၿပီး ေရဆာ ထမင္းဆာ ဒုကၡကုိ အၿမဲခံေနရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၁၃။ ပရဒတၱဴပ ၿပိတၱာ = မိမိအစြမ္းအစနဲ႔ ဘာမွ မစားရဘဲ လူ႔ျပည္က ေဆြမ်ဳိး ေတြ ကုသုိလ္ေပး အမွ်အတန္းေဝမွ စားရေသာက္ရ အသက္ရွည္ရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၁၄။ ကာလကဥၥိက ၿပိတၱာ = ကုိယ္ခႏၶာ သုံးဂါဝုတ္ရွိၿပီး အသားအေသြးနည္း ကာ သစ္႐ြက္ေျခာက္လုိ အ႐ုိးက်ဲျခင္း၊ အပ္နဖားေပါက္ေလာက္သာ ပါးစပ္ေပါက္ရွိျခင္း၊ စားေသာက္ရေသာအခါ ေစာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္ျပဳၿပီးမွ စားေသာက္ရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၁၅။ ေဝမာနိက ၿပိတၱာ= ေန႔ခံ ညစံ ၿပိတၱာမ်ဳိး။ ေန႔အခါ ငရဲထိိန္း အလုပ္လုပ္ရၿပီး ငရဲေခြးတုိ႔ ကုိက္ျခင္းကုိ ခံရျခင္း၊ ဓားလွံလွီးျဖတ္တာ ခံရျခင္း၊ ညအခါက်မွ နတ္ကဲ့သုိ႔ စည္းစိမ္ခံစားရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
၁၆။ မဟိႏၶိက ၿပိတၱာ = ေဝမာနိက ၿပိတၱာမ်ဳိးတြင္ ပါဝင္၍ ငရဲျပည္မွာ ယမမင္း သြားလုပ္ရသည္။ အဆင္းလွသည္။ စည္းစိမ္ႀကီးသည္၊ သုိ႔ေသာ္ စားေသာက္ခ်င္တုိင္း မစားရ။ တစ္ခါတစ္ရံမွ စားေသာက္ရသည္။ ေတာင့္တမႈ အာသာ ဆႏၵျပင္းျပေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
စသည္ျဖင့္ မိမိျပဳခဲ့ေသာ အကုသုိလ္ကံအလုိက္ ခံစားေနေသာ ၿပိတၱာတုိ႔သည္ မ်ားျပားစြာ ရွိၾကကုန္ သည္။
အပ္သြားလုိ အေမြးရွိေသာ ၿပိတၱာ၊
မိေက်ာင္းေရလုိ ကုိယ္ေရရွိေသာ ၿပိတၱာ၊
လက္သည္းေျခသည္း ရွည္ေသာ ၿပိတၱာ၊
ေျခတစ္ေခ်ာင္းသာရွိေသာ ၿပိတၱာ၊
မ်က္စိတစ္လုံးသာ ရွိေသာ ၿပိတၱာ၊
မ်က္စိမ်ားစြာရွိေသာ ၿပိတၱာ၊
ပါးစပ္၊ မ်က္စိ၊ ႏွာေခါင္းတုိ႔သည္ ရင္ဘတ္၌သာ တည္ရွိေသာ ၿပိတၱာ -
စသည္ျဖင့္လည္း ရွိေသးသည္။
ထုိသုိ႔ ၿပိတၱာအမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိၾကရာတြင္ မိမိတုိ႔ အစာအာဟာရအလုိ႔ငွာ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကုိ ပူးဝင္ကာ ေတာင္းဆုိ စားေသာက္ရေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိးတုိ႔လည္း ရွိေသးသည္။
အနံ႔ခံ႐ုံႏွင့္ အာဟာရ ျပည့္ဝသြားေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး၊ ခ်က္ေၾကာ္ၿပီးေသာ အာဟာရ ကုိမွ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး၊ အစိမ္းလုိက္ စားရမွ တင္းတိမ္ေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး၊ အရွင္လတ္လတ္ကုိမွ ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္ေအာင္ ဝါးစား တတ္ေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိး။
ေပတ(ၿပိတၱာ)တုိ႔ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ တေစၧ၊ သူရဲ၊ မွင္စာ၊ သဘက္၊ ဘီလူး၊ ႐ုကၡစုိး၊ က်တ္ စသည့္ ၿပိတၱာတုိ႔က လူတုိ႔အား ေျခာက္လွန္႔တတ္ေသာ အျခင္းအရာတုိ႔မွာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေလသည္။
အေျခာက္ခံရသူ ကံနိမ့္ေန၍ အေျခာက္ခံရျခင္း၊
ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္လုိ၍ ေျခာက္ျခင္း၊
ခ်စ္ခင္၍ ေျခာက္ျခင္း၊ အမွ်အတန္းေပးေဝမႈကုိ ရလုိ၍ ေျခာက္ျခင္း၊
စားေသာက္လုိ၍ ေျခာက္ျခင္း၊ ဥစၥာေပးလုိ၍ ေျခာက္ျခင္း၊
မွာထားလုိ၍ ေျခာက္ျခင္း၊ ႏႈတ္ဆက္လုိ၍ ေျခာက္ျခင္း၊
သားမယားတုိ႔ကုိ စြဲလမ္းခင္မင္၍ ေျခာက္ျခင္း၊
ဘုရားသံ တရားသံကုိ ၾကားေနရ၍ ႐ြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္သည္ကုိ မလုိလား မႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္း -
စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းတုိ႔လည္း ရွိသည္။
အမွန္မွာမူ ၿပိတၱာတုိ႔က ေျခာက္သည္မဟုတ္၊ သူတုိ႔ဆႏၵကုိ လူတုိ႔အား ေျပာျပလုိ ၍၊ အကူအညီ ေတာင္းလုိ၍ ကုိယ္ထင္ျပရာ သူတုိ႔၏ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ သူတုိ႔၏ အတၱေဘာ ကုိယ္ခႏၶာသည္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ ႐ြံရွာဖြယ္ ရွိေနသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ သူတုိ႔၏ အတၱေဘာကုိ လူတုိ႔က ႐ုတ္တရက္ ျမင္ၾကရေသာအခါ လန္႔ဖ်ပ္ေၾကာက္႐ြံ႕ ကုန္ၾကသည္။ ဤသည္ကုိပင္ တေစၧေျခာက္သည္ဟု လူတုိ႔ ေျပာၾကသည္။
အေျခာက္ခံရသူ အခ်ဳိ႕က ေျပာျပၾကသည္မွာ ေခါင္းက ပုတ္ေလာက္၊ မ်က္လုံး ႀကီး ႏွစ္လုံးက လင္းကြင္းေလာက္ တစ္ကုိယ္လုံးတြင္ အေမြးစုတ္ဖြား အရွည္ႀကီးႏွင့္ စသည္ျဖင့္ သူတုိ႔ ျမင္ရာကုိ သူတုိ႔ ေျပာၾကသည္။ သူတုိ႔ျမင္သလုိပင္ ထုိထုိသုိ႔ေသာ ႐ုပ္ဆင္းသဏၭာန္ရွိၾကသည့္ ေပတမ်ားကား အမ်ားအျပားပင္။
အမွန္က လူတုိ႔ ေတြ႕ျမင္ရေသာ ထုိအတၱေဘာ ကုိယ္ခႏၶာသည္ သူတုိ႔၏ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေန၊ ခံစားေနရေသာ ကုိယ္ခႏၶာပင္ ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔ေၾကာက္ေအာင္ တမင္လုပ္ႀကံ၍ ျပျခင္း မဟုတ္ေပ။ ၿပိတၱာတုိ႔မွာ အမွန္တကယ္ အလြန္သနားစရာေကာင္းေသာ သတၱဝါမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ ေပတဝတၳဳကား မ်ားစြာ ရွိေပသည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါက ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္လည္း ေပတမ်ားစြာကုိ ကုိယ္တုိင္ျမင္ေတြ႕ၾကရေၾကာင္း ေပတ ဝတၳဳေတာ္မ်ာ၌ ုပါရွိေလသည္။
ဥပမာအားျဖင့္ ဂဏေပတ ဝတၳဳ၌ ဘုရားရွင္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္း သုံးေနေတာ္မူစဥ္ အရွင္ေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္သည္ သာဝတၳိျပည္သုိ႔ ဆြမ္းခံႂကြ ေတာ္မူေလရာ အဝတ္မပါ ဗလာကုိယ္ခ်ည္းႏွင့္ ႐ုပ္ရည္မလွ ပိန္ခ်ဳံးက်ကာ အေၾကာ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ ၿပိတၱာမ်ားကုိ ေတြ႕၍ သူတုိ႔၏ အကုသိုလ္ကံမ်ားကုိ ေမးျမန္ကာ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ဘုရားရွင္က တရားနာ ပရိသတ္တုိ႔အား ေဟာၾကား ေတာ္မူေလ သည္။
တစ္ခါကလည္း ကာလကဥၥိက ၿပိတၱာႀကီးသည္ ေရငတ္လြန္း၍ အနက္ တစ္ယူဇနာရွိေသာ မဟာဂဂၤါ ျမစ္ႀကီးထဲသုိ႔ ေရေသာက္ဆင္းသြားသည္။ ၿပိတၱာႀကီး ေရာက္ေသာ္ ဂဂၤါျမစ္ေရသည္ ခန္းေျခာက္ကုန္၏။ အခုိးအလွ်ံေတြထြက္ၿပီး ျမစ္ႀကီး၏ ေအာက္ ေက်ာက္ျပားႀကီးသာ ေတြ႔ရသည္။ ၿပိတၱာႀကီးကား ေရစီးသံကုိ ၾကားေနရ၏။ သုိ႔အတြက္ ေရကုိ ဆက္လက္ရွာေဖြသည္။
ဤသုိ႔ႏွင့္ နံနက္အ႐ုဏ္က်င္းလာသည္။ ေရကုိကား ရွာမေတြ႕ေသး။ ထုိအခ်ိန္ မွာပင္ နံနက္၌ သံဃာ အပါးသုံးဆယ္တုိ႔သည္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းအလုိ႔ငွာ ထြက္ႂကြလာသည္။ ထုိအခါ ေရလုိက္ရွာေနေသာ ၿပိတၱာႀကီးႏွင့္ ဆုံမိၾက၏။
ရဟန္းမ်ားက ၿပိတၱာႀကီးကုိ ေမး၏။
“ၿပိတၱာႀကီး၊ မဟာဂဂၤါျမစ္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္အရာကုိ လုိက္ရွာေနသနည္း”
“အရွင္ဘုရားတုိ႔၊ တပည့္ေတာ္ ေရငတ္လြန္း၍ ေရလုိက္ရွာေနပါသည္ဘုရား။”
ထုိအခါ ရဟန္းတုိ႔က -
“ၿပိတၱာႀကီး၊ သင့္ေရွ႕မွာ မဟာဂဂၤါျမစ္ႀကီးပဲ၊ ေရေတြ တသြင္သြင္ စီးေနသည္ မဟုတ္ေလာ။”
“တပည့္ေတာ္ နားထဲမွာ ေရစီးသံကုိမူ ၾကားေနရပါသည္ဘုရား။ သုိ႔ေသာ္ ေရကုိ ကား မျမင္ မေတြ႕ရပါလားဘုရား။”
ထုိအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၿပိတၱာႀကီး၏ အကုသိုလ္ကံကုိ သေဘာ ေပါက္ သြားၾက၏။ ၿပိတၱာႀကီးကုိုလည္း အလြန္သနားသြားၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းတုိ႔က-
“ၿပိတၱာႀကီး၊ ဒီေလာက္ေတာင္ သင္ ေရေသာက္ခ်င္ေနရင္ မဟာဂဂၤါျမစ္ျပင္မွာ လွဲအိပ္လုိက္ပါ။ ငါတုိ႔ သင့္အား ေရတုိက္ေပးၾကပါမည္။”
ၿပိတၱာႀကီးသည္ ရဟန္းမ်ား မိန္႔ၾကားသည့္အတုိင္း လွဲအိပ္လုိက္သည္။
ရဟန္းအပါး သုံးဆယ္တုိ႔သည္ သပိတ္အလုံးသုံးဆယ္တုိ႔ႏွင့္ ဂဂၤါျမစ္ထဲက ေရကုိ ခပ္ၿပီး ၿပိတၱာႀကီး၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ေလာင္းထည့္ၾကသည္။
တစ္မနက္လုံး သပိတ္အလုံးသုံးဆယ္ႏွင့္ ရဟန္းအပါး သုံးဆယ္တုိ႔ ေလာင္း ထည့္ၾကေသာ ေရသည္ ၿပိတၱာႀကီး၏ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ တစ္လက္ဆြန္းမွ်သာ ဝင္သည္။ ၿပိတၱာ ႀကီးကား ေရငတ္ေနေသာ အာသာ မေျပေခ်။
ဤကဲ့သုိ႔ ေရငတ္ေနေသာ ၿပိတၱာ၊ အစာငတ္ေနေသာ ၿပိတၱာတုိ႔သည္ ဒုႏွင့္ေဒး ရွိၾကေပသည္။ ဤသုိ႔ေသာ ၿပိတၱာမ်ဳိးတုိ႔ကုိ ေပတဥဒၵိႆဒါန ျပဳရျခင္းသည္ ၿပိတၱာ တုိ႔အတြက္ အလြန္အက်ဳိးမ်ားေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တိပိဋက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္တကြ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း ေပတဥဒၵိႆဒါန (အကၽြတ္အလြတ္ပြဲ)လုပ္ၾကသည္မွာ သနားစရာ ေကာင္းေသာ ၿပိတၱာမ်ားအတြက္ အက်ဳိးတရား ႀကီးမားလွေပသည္။

မွတ္ခ်က္။            ။သူရဇၨမဂၢဇင္း (အတြဲ(ဂ) အမွတ္(၁)၊ ၂၀၀ဂ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၂၈ မွ ၁၃၁ ထိ)မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။