ဦးဇင္္းကနယ္ကပါ၊ရန္ကုန္ဗုဒၵတကၠသိုလ္မွာ ေနာက္ဆံုးနွစ္ပညာသင္ယူေနတဲ႕အခ်ိန္ကေပါ့…

တစ္ေန႕ဦးဇင္းရဲ႕ဒကာမတစ္ေယာက္ရဲ႕သမိးရန္ကုန္လာတဲ႕အခိုက္နယ္ကေနလူၾကံဳပါးလိုက္လို႕

ပစၥည္းလူၾကံဳထည့္ေပးလိုက္တာ..အဲဒီဒကာမကလည္းဦးဇင္းေနတဲ႕ေက်ာင္းကိုမလာတက္ေတာ့

ဦးဇင္းကပဲစိးရမယ့္ကားနံပါတ္ေတြ၊ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္ေတြအေသအခ်ာေၿပာၿပၿပီး..

ေရာက္ေလာက္မယ့္အခ်ိန္ေလာက္ကိုဦးဇင္းလည္းကားမွတ္တိုင္ကေနေစာင့္ေနပါ့မယ္လို႕

အေသအခ်ာကတိေပးလိုက္တယ္ေလ၊ခ်ိန္းထားတဲ႕ေန႕ ေန႕လည္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့

ဦးဇင္းလည္းကမာၻဘုရားမွတ္တိုင္မွာခ်ိန္းထားေတာ့ေနကပူေနေပမယ့္လာမယ့္ဒကာမကလည္းလည္

လည္ဝယ္ဝယ္ကားမစီးတက္တဲ႕သူၿဖစ္တာေၾကာင့္ ေစာင့္ေနရမွာဆိုးတာနဲ႕နည္းနည္းေစာေစာေလးသြားၿပိး

ေစာင့္မယ္ဆိုတဲ႕စိတ္ကူးနဲ႕ေပါ့။သိတဲအတိုင္းရန္ကုန္ေနကလဲပူလိုက္တာမွအရမ္း၊ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့

အဲဒီဒကာမကလည္းေရာက္သင့္တဲ႕အခ်ိန္ထပ္အမ်ားၾကီးေနာက္က်ေနတာေတာင္ ေရာက္မလာေသးေတာ့

ဦးဇင္းလည္းေဒါသထြက္တာေပါ့။ ကားေတြသာတစ္စီးၿပီးတစ္စီးလာေနတာအဲဒီဒကာမကေပၚမလာေသးဘူးေလ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲအဲဒီလိုကားမွတ္တိုင္မွာ ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းတဲ႕ ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ကဦးဇင္းနားလာၿပီး ဘုန္းဘုန္းရယ္သားထမင္းမစားရေသးလို႕

သားကိုပိုက္ဆံငါးဆယ္ေလာက္ေပးပါတဲ႕သားေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗိုက္ဆာေနလို႕ပါဆိုၿပီးပိုက္ဆံလာေတာင္းေတာ့ ဦးဇင္းလည္းရန္ကုန္မွာ

အဲလိုမ်ိဳးလုပ္စားေနတဲ႕ကေလးေတြကိုေစတနာမရွိလို႕ရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါ္ဘူး ဒါေပမယ့္မလွဴတက္ဘူး။

ကေလးေတြပ်က္စီးရာကိုတြန္းမပို႕ခ်င္ဘူးေလ..အဲဒီေန႕ကစိတ္ေတြကလည္းတိုေနတဲ႕အခ်ိန္

အဲဒီကေလးကလည္းအဲလိုမ်ိဳးလာေတာင္းေတာစိတ္ကလည္းတိုေနတာနဲ႕ အဲဒီကေလးကိုခပ္တည္တည္ပဲ

ေအာ္ေယာက္လြတ္လိုက္တယ္ေနာက္တစ္ခါလည္း လာမေတာင္းနဲ႕ထပ္လာရင္မင္းကိုထုပစ္မယ္လို႕

ၿခိမ္းေၿခာက္ရင္းခ်ိန္းထားတဲ႕ဒကာမကိုဆက္ေစာင့္ေနတာေပါ့။ဦးဇင္းကအဲဒီကေလးေၾကာက္ၿပီး

ထြက္သြားမယ္ထင္တာမထြက္ပဲဦးဇင္းနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာပဲဦးဇင္းကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနေတာ

့ဦးဇင္းစိတ္ထဲကထင္မိတယ္…ေၾသာ္ကေလးေတြလည္းမေၾကာက္တက္ပါလား..

အင္းဒီတစ္ခါထပ္လာေတာင္းရင္ေတာ့တစ္ကယ္ပဲခပ္နာနာေလးထုပစ္လိုက္မယ္လို႕စိတ္တိုေနတာနဲ႕ကလည္းေရာၿပိး

ေတြးထားမိတယ္။လာရဲလာၾကည့္ေပါ့ေလလို႕ၾကံဳးဝါးရင္းေပါ့။အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာလာသည့္တိုင္ေအာင္

အဲဒီကေလးကလည္းဘယ္မွမသြားပဲဦးဇင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနဦးဇင္းကိုပဲကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနေတာ့…

ဦးဇင္းမွာဘာရယ္မဟုတ္ပိုလို႕ေဒါသထြက္မိေနတယ္။မွတ္တိုင္တစ္ခုလံုးမွာလည္ေနလည္ခင္းၾကီးၿဖစ္ေနတာ

ေၾကာင့္ဦးဇင္းရယ္အဲဒီေကာင္ေလးရယ္နွစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာေပါ့။သိပ္မၾကာဘူးအဲဒီေကာင္ေလးဦးဇင္း

နားကိုမရဲတရဲနဲ႕တၿဖည္းၿဖည္းတိုးလာတာ..ဦးဇင္းကလည္းစိတ္ထဲကေနလာခဲ႕နင့္ကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့

ခပ္နာနာေလးထုပစ္လိုက္မယ္ေပါ့လို႕စိတ္ထဲကအသာက်ိမ္းေမာင္းရင္းၾကည့္ေနတုန္းပဲအဲဒီကေလးက

ဦးဇင္းနဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ေႏြပူပူေခ်ြးေစးေတြေၾကာင့္ေရာေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ႕အတြက္ အေရာင္ေတာင္မွိန္ေနတဲ႕ငါးဆယ္တန္နွစ္ရြက္ကိုအသာၿဖန္႕ၿပီးဘုန္းဘုန္းတဲ႕သားေတာင္းတာ

အခုဆိုရင္(၁၀၀)ပဲရွိတယ္တဲ႕အဲဒါဘုန္းဘုန္းကားခမရွိရင္သားေတာင္းထားတဲ႕(၁၀၀)ထဲက(၅၀)ယူပါလားတဲ႕။

ဦးဇင္းရင္ထဲဘာၿဖစ္သြားမွန္းမသိဘူးမွန္းမသိဘူး.ကိုယ္စိတ္ထဲကေတာ့ေဒါသေတြနဲ႕ဒီကေလးအေပၚမွာ

မၿဖဴစင္ခဲ႕သေလာက္ဒီကေလးကေတာ့မွတ္တိုင္မွာအၾကာၾကိးေစာင့္ေနတာကားခမရွိရွာလို႕ဆိုၿပီး

မေၾကာက္မရြံ႕နဲ႕ေတာင္းတားတဲ႕ပိုက္ဆံထဲကတစ္ဝက္ယူပါလို႕လာေပးတဲ႕အဲဒီကေလးရဲ႕

နွလံုးသားေလာက္ေတာင္ကိုယ္ရဲ႕နွလံုးသားမၿဖဴပါလားေတြးရင္းဒီေန႕အထိေတြးမိတိုင္းအမည္မသိတဲ႕

အသိတရားတစ္ခုက်န္ရစ္ခဲ႕တယ္…ကဲစာဖတ္သူတို႕ကိုလည္းဦးဇင္းလိုမ်ိဳးေလးတစ္ခုခုက်န္ခဲ႕ေစခ်င္တဲ႕

ဆႏၵေၾကာင့္အခုလိုတင္ၿပေပးလိုက္ရတာပါ

(ဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳၿဖစ္ရပ္မွန္အားၿပန္လည္ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။)