လူ လူခ်င္း တူပါလ်က္ ………….


အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္တိုျပီး အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္ရွည္ၾက၏။


အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အနာေရာဂါ ထူေျပာျပီး အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အနာေရာဂါ ကင္းရွင္း က်န္းမာၾက၏။


အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာ လွပျပီး အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ ၾက၏။


အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ ေလးစားသူ အေျခြအရံ ေပါမ်ားျပီး အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ ေလးစားသူ အေျခြအရံ နည္းပါးၾက၏။


အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာ ျပည့္၀ျပီး အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ဆင္းရဲမြဲေတ ခ်ိဳ႕တဲ့ၾက၏။


အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ယုတ္နိမ့္ေသာ အမ်ိဳး၌ လူျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမ်ိဳး၌ လူျဖစ္ၾက၏။


အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ဥာဏ္ထိုင္း ပညာမဲ့ျပီး အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ဥာဏ္ေကာင္း ပညာရွိၾက၏။


လူေတြ ဘာေၾကာင့္ မတူကြဲျပား ေနၾကရပါသနည္း …………………..???

သည္ေမးခြန္းမ်ားကို လူတိုင္း စိတ္ထဲက ေမးမိၾကပါသည္။ အေျဖကို သိခ်င္ၾကပါသည္။ သိသလိုလိုႏွင့္ တကယ္ သေဘာမေပါက္ၾကေသးသူမ်ား မ်ားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိခ်င္သလို သိခ်င္လြန္း၍ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆၀၀ ခန္႔က သုဘလုလင္ ဆိုေသာ လူငယ္တစ္ဦးက ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသို႔ အထက္ပါ အေမးပုစၦာမ်ားကို ေမးေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။

ထိုအခါ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကို ဆရာမကူ သယမၻဴဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရွာေဖြ သိရွိခဲ့ေသာ သံုးေလာက ထြတ္ထား ျမတ္စြာဘုရားက ထိုအေမးမ်ားကို ျပန္လည္ ေျဖၾကားေသာ အားျဖင့္ စူဠကမၼသုတ္ေတာ္ ကို ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

ထိုသုတၱန္အရ ဘ၀အဆက္ဆက္ က်င္လည္ရာ သံသရာတြင္
(၁) သူတစ္ပါး အသက္ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သူမ်ားသည္ အသက္တိုျခင္း ၊
(၂) သူတစ္ပါးကို ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းဆဲခဲ့သူမ်ားသည္ ေရာဂါမ်ား ျဖစ္တတ္ျခင္း ၊
(၃) ေဒါသအမ်က္ ၾကီးသူမ်ားသည္ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ျခင္း ၊
(၄) မိမိထက္ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရာထူး စသည္ သာသူမ်ားအေပၚ မနာလိုစိတ္ ေမြးၾကသူမ်ားသည္ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္၀န္းရံသူ အေျခြအရံ မရွိနည္းပါးျခင္း၊
(၅) ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို တြန္႔တိုႏွေမ်ာသျဖင့္ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္း မျပဳခဲ့သူမ်ားသည္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း ၊
(၆) မာနၾကီးျပီး ဂါရ၀တရား (ရိုေသထိုက္သူကို ရိုေသျခင္း) ၊ နိ၀ါတ တရား (မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ္႔ခ်ျခင္း) တို႔ကင္းသူမ်ားသည္ ယုတ္နိမ့္ေသာ အမ်ိဳး၌ ျဖစ္ရျခင္း ၊
(၇) မိမိ မသိမတတ္သည္မ်ားကို ပညာရွိမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္း၍ ဘ၀အဆက္ဆက္ ပညာပါရမီ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ျခင္း မရွိသူမ်ားသည္ ဥာဏ္ထိုင္း အသိပညာနည္းျခင္း

စသည့္ အျပစ္မ်ားကို အသီးသီး ရရွိၾကျပီး
ဆန္႔က်င္ဖက္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း ျပဳခဲ့သူမ်ားသည္ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ား ျဖစ္သည့္
(၁) အသက္ရွည္စြာ ေနရျခင္း
(၂) အနာေရာဂါ ကင္းစြာ ေနရျခင္း
(၃) ရုပ္ရည္ အဆင္း လွပျခင္း
(၄) ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ ေလးစားသူ အေျခြအရံမ်ားျခင္း
(၅) ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀ ျပည့္စံုျခင္း
(၆) ျမင့္ျမတ္ သန္႔စင္ေသာ အမ်ိဳးအႏြယ္၌ လူျဖစ္ရျခင္း
(၇) ဥာဏ္ပညာ အသိတရား ၾကီးမားျခင္း စသည္တို႔ကုိ အက်ိဳးအျဖစ္ ယခုဘ၀၌ ပိုင္ဆိုင္ရရွိၾကေပ၏။

ထိုအက်ိဳးဆက္သည္ ျမတ္စြာဘုရား လမ္းညႊန္ ေဟာၾကားခဲ့သည့္ မဂၤလသုတ္လာ ေကာင္းမြန္ေသာ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္သည့္ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ ဟူေသာ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ အထူးရွိျခင္း မဂၤလာတရားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကီလူ႔ေဘာင္မွစ၍ ေလာကုတၱရာ ကိစၥမ်ားတိုင္ေအာင္ အေတာ္ေလး အေရးၾကီးလွသည္႔ မဂၤလာတစ္ပါးဟု ဆိုလွ်င္ မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္ပါ။
ထိုသို႔ေသာ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ “ကံသာလွ်င္ အမိ ၊ ကံသာလွ်င္ အဖ” ဟူေသာ စကား ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဓိပၸာယ္ေကာက္ မလြဲေအာင္ ယူသင့္ေပသည္။

သိုးေဆာင္းစကားပံု တစ္ခုလည္း ရွိပါသည္။ ထိုစကား၏ အဓိပၸာယ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀တြင္ မၾကာခဏ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခံစား အားငယ္ေနရတတ္ေလ့ ရွိပါသည္။ ထိုစကားကေတာ့ “ကံတစ္ေအာင္စသည္ ဥာဏ္တစ္ေပါင္ထက္ ပိုေကာင္းသည္” ဟူေသာ စကားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္တြင္ ျပဳလုပ္ေနေသာ ကံမ်ားကေရာ အေရးမပါဘူးလားဟု ေမးစရာ ရွိသည္။ ထိုကံမ်ား ၾကိဳးစားမွဳမ်ားသည္ အေရးမပါမဟုတ္ ၊ ပါပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ့္တကယ္ အေရးၾကီးဆံုး အျမင့္မားဆံုးေသာ ဆိုေသာ ေနရာမ်ား အရာ၀တၳဳမ်ားကို ဥာဏ္တစ္ေပါင္ ၊ ၀ီရိယတစ္ေပါင္ေလာက္ မကပဲ တန္ခ်ိန္ႏွင့္ခ်ီ၍ က်ားကုတ္က်ားခဲ သံုးခဲ့ပါေသာ္လည္း ကံတစ္ေပါင္သမားမ်ားကသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ရရွိဆြတ္ခူး သြားၾကသည္ကို ခဏခဏ ေတြ႔ေနရပါသည္။ တစ္ခါက အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးသလို ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာတရားႏွင့္ မျပည့္စံုသူမ်ား အတြက္ကေတာ့ သံသရာသည္ သံပုရာထက္ အျပန္တစ္ရာ ခ်ဥ္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အျပစ္တင္၍ ရမည္ မထင္ပါ။ စိတ္ကို ဆက္၍ ျဖဴေအာင္ထားကာ ေကာင္းမွဳ ကုသိုလ္မ်ား ျပဳျခင္းျဖင့္ ကံကို ျပင္ရန္သာ ရွိပါသည္။

(ဤေနရာတြင္ ၾကားျဖတ္ ေျပာလိုသည္မွာ ဘ၀ျခားမွ အက်ိဳးေပးေသာကံ၊ ကာလတို အတြင္း အက်ိဳးေပးေသာ ကံ၊ ကာလရွည္အတြင္း အက်ိဳးေပးေသာ ကံ စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶအလိုက် ကုသိုလ္ကံအမ်ိဳးအစားမ်ား ခြဲျခားထားပံုမွ ေရြးခ်ယ္ျပဳလုပ္ပံုကို အလ်ဥ္းသင့္၍ တကယ္ တတ္ကြ်မ္းနားလည္သူမ်ားေတြ႔လွ်င္ ဆည္းကပ္၍ ေမးျမန္း ထားသင့္သည္ဟု ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္)

ေနာက္ထပ္ ေဆြးေႏြးစရာ စိတ္၀င္စားစရာ တစ္ခ်က္ ရွိပါေသးသည္။ သံသရာ တစ္ေလ်ာက္တြင္ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေသာ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရမည္ ျဖစ္ျပီး ေကာင္းေသာ ဘ၀ေတြလည္း ပါခဲ့ဖူးမွာ ေသခ်ာလွေပသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ယခု ထိုကံေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီတုန္း။

ယခုလက္ရွိ ေကာင္းေသာ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ထားရသည္ ၊ ဆက္လက္၍ ေကာင္းလိုလွ်င္ ဘာဆက္လုပ္ ရမည္နည္း။
ယခုလက္ရွိ ဆိုးလွေသာ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ထားရသည္ ၊ ဆက္လက္၍ မဆိုးလိုေတာ့လွ်င္ ဘာဆက္လုပ္ ရမည္နည္း။
ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္ မ်ားထဲမွ ယူ၍ ပညာရွင္မ်ား သီကံုးထားေသာ လကၤာအပိုင္းအစေလး တစ္ခုသာ ရြတ္ျပလိုက္ပါမည္။

“ေရွးကေကာင္းလို႔ အခုေကာင္းပါတယ္
အခုေကာင္း ေနာင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္”
“ေရွးကဆိုးလို႔ အခုဆိုးပါတယ္
အခုဆိုး ေနာင္ ပိုဆိုးပါလိမ့္မယ္” ဟူ၏။

ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ဆရာမ်ား သင္ေပးခဲ့သည့္ စူဠကမၼသုတ္ေတာ္၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကဗ်ာေလးကို မွတ္သား သတိရဖြယ္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။

သတ္ျဖတ္ခဲ့လွ်င္ ၊ သက္တိုရလို႔
ေရွာင္ၾကရွားၾက ၊ သက္ရွည္လို။

ညွဥ္းဆဲခဲ့လွ်င္ ၊ ေရာဂါမ်ားလို႔
ေရွာင္ၾကရွားၾက ၊ က်န္းမာလို။

ေဒါသၾကီးလွ်င္ ၊ ရုပ္ရည္ဆိုးလို႔
သည္းခံအက်ိဳး ၊ လွမည္ကို။

မနာလိုလွ်င္ ၊ ေျခြရံနည္းလို႔
နာလိုသူပဲ ၊ ေျခြရံပို။

မလွဴခဲ့လွ်င္ ၊ ဥစၥာမြဲလို႔
ခ်မ္းသာဖို႔လည္း ၊ ဒါနလို။

မာနၾကီးလွ်င္ ၊ မ်ိဳးႏြယ္ယုတ္လို႔
မာနကိုျဖဳတ္ ၊ မ်ိဳးျမတ္လို။

မေမးျမန္းလွ်င္ ၊ ပညာနည္းလို႔
ေမးျမန္းသူပဲ ၊ ပညာပို။

ဆိုးေအာင္ျပဳက ၊ ဆိုးတာရ
ေကာင္းမွ ၊ ေကာင္းမည္ဆို။

အဲဒါက စူဠကမၼသုတၱ အမိန္႔ေတာ္ကို။

ဆက္လက္၍ အေတြးေ၀ဖြယ္ ေမးခြန္းေလးတစ္ခု ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။

“အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ဒါနကုသိုလ္ ပါ၍ ခ်မ္းသာခဲ့ပါလ်က္ / ေကာင္းေသာ ကုသိုလ္ကံမ်ား ခံစားခဲ့ရပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၾကာရွည္မခံ ပ်က္စီး ေလ်ာ့ပါး ဆံုးရွံဳးကုန္ၾကရပါသနည္း”