အေမး။ ။ ဘုန္းဘုန္းဘုရား သားသမီးက ေတာ္ရင္ထက္ျမက္ရင္လိမၼာရင္ မိဘမ်ားမွာက သုဂတိဘံု ေရာက္တယ္ဆိုတာ လက္ခံႏုိင္ပါသလားဘုရား။ ေျဖၾကားေပးေစလုိပါတယ္ဘုရား။

ေမာင္ေဇာ္မ်ဳိး
ရန္ကုန္



အေျဖ။ ။ သားသမီးမ်ား ေတာ္တယ္ထက္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ စီးပြားေရးမွာ ေတာ္ထက္တာကိုေျပာတာလား၊ စီးပြားေရးမွာ ေတာ္ထက္ရံုမွ်နဲ႔ သားသမီးခ်မ္းသာၿပီး သူေဌးျဖစ္ရံုမွ်နဲ႔ မိဘေတြကိုသုဂတိဘံုေရာက္ေအာင္ အေထာက္အပံ့မေပးႏုိင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕ေတာ္ထက္တဲ့ အက်င့္သီလျပည့္စံုတဲ့ သားသမီးေတြေၾကာင့္ သုဂတိဘံုေရာက္ၾကရတဲ့ မိဘမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။

ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားတဲ့အတုိင္း သားသမီးမ်ားက မိဘမ်ားကုိ ေက်းဇူးတကယ္ဆပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ မိကိုလက္်ာ ဖကိုလက္၀ဲ ပုခံုးေပၚထမ္းၿပီး ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာၾကာေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးပါေသာ္ လည္း ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔ မေခၚပါဘူး။ အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ ဒါနကုသုိလ္နည္းတဲ့ မိဘမ်ားကုိ ဒါနကုသိုလ္ျပဳတတ္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ေအာင္ ဖန္တီးေပး စြမ္းေဆာင္ေပးမယ္၊ သီလမရွိတဲ့ မိဘမ်ားကို သီလေစာင့္ထိန္းခ်င္စိတ္ရွိလာေအာင္၊ သီလေစာင့္ထိန္းနိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးမယ္၊ ဘာ၀နာတရား မပြားေသးတဲ့ မိဘမ်ားအား ဘာ၀နာပြားခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ ပြားမ်ားနုိင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးမယ္ စြမ္းေဆာင္ေပးမယ္ဆိုရင္၊ မိဘမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္တယ္လို႔ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားပါတယ္။

ဘုရားရွင္ ညြန္ၾကားသလို ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမရွိတဲ့ မိဘမ်ားအား ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားမ်ား အားထုတ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာၿပီး တကယ္လည္း ဒါန သီလ ဘာ၀နာတရားမ်ားနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ကာ ေသလြန္သြားမယ္ ဆိုပါရင္ မိဘမ်ားဟာ သုဂတိဘံုသို႔ ေရာက္နုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေတာ္တဲ့ထက္တဲ့ သားသမီးမ်ားလို႔ ေခၚႏုိင္ပါတယ္။

သာမန္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမ်ား သေဘာရွိသံုးေဆာင္ေစၿပီး လိုေလေသးမရွိ ျပဳစုရံုမွ်နဲ႔ေတာ့ မိဘမ်ား သုဂတိဘံုသုိ႔ မေရာက္ႏုိင္ပါ။ ေတာ္တဲ့ထက္တဲ့ သားသမီးမ်ားလည္း ျဖစ္မလာႏုိင္ပါ။ ႀကံဳတုန္းေျပာပါအံုးမယ္။ သားသမီးမ်ား ေတာ္တယ္ထက္တယ္ဆိုလို႔။

ေလာကမွာ သားသမီး သံုးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ (၁) အတိဇာတ၊ (၂) အႏုဇာတ၊ (၃)အ၀ဇာတ တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မိဘမ်ားထက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ပညာ ပိုလြန္တဲ့ သားသမီးမ်ားကို “အတိဇာတ” လို႔ေခၚတယ္။ မိဘနဲ႔ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာ တန္းတူရွိတဲ့ သားသမီးမ်ားကို “အႏုဇာတ”လို႔ ေခၚတယ္။ မိဘမ်ားထက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ယုတ္ည့ံတဲ့သူကိုေတာ့ “ အ၀ဇာတ”လို႔ ေခၚပါတယ္။

ကိုယ္ဟာ ဘယ္အမ်ဳိးအစားအထဲမွာ ပါတယ္ဆုိတာ ခြဲျခားသိဖို႔ပါ။ သားသမီးေတာ္ထက္တဲ့အတြက္ ဖခင္ႀကီး သုဂတိဘံုေရာက္သြာရတဲ့အေၾကာင္းကို သၿဂိဳလ္ဘာသာဋီကာမွာ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခါက ေသာဏဂိရိေခၚတဲ့ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ရဟန္းေတာတစ္ပါး သီတင္းသံုးေတာ္မူပါတယ္။ သူ႔အမည္က အရွင္ေသာဏ၊ အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၱာတစ္ပါးျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ သူ႔မွာ ဖခင္အိုႀကီး ရဟန္းတစ္ပါးလည္းရွိပါတယ္။ ဖခင္ ရဟန္းႀကီးဟာ လူ႔ဘ၀တုန္းက မိသားစုအတြက္ မုဆိုးအလုပ္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ႀကီးလို႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ၿပီး သားေတာ္ရဟန္းထံမွာ ရဟန္းျပဳၿပီးေနပါတယ္။

ဖခင္ရဟန္းႀကီး ေသခါနီးအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ေတာင္ေျခက ေခြးနက္ႀကီးေတြ လာကိုက္ေနသေယာင္ နိမိတ္ထင္ေနတဲ့အတြက္ “ ဟဲ့..ေခ်ာက္ထုတ္ပါသားရဲ႕”ဆိုၿပီး ဆက္ကာဆက္ကာ ေအာ္ဟစ္ေနပါတယ္။ ဒီအသံကို သားရဟန္းၾကားေတာ့ “ဘာျဖစ္တာလဲ ဦးဇင္းႀကီး”ေမးေတာ့ “ေခြးႀကီးေတြ……ေခြးႀကီးေတြ”လို႔ ဖခင္ရဟန္းႀကီးက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

“’ဒါဟာငရဲနိမိတ္ေတြပဲ၊ ဒီအတုိင္းေသသြားလို႔ကေတာ့ ငရဲေရာက္မွာ ေသခ်ာေနပီ၊ ငါလို သားတစ္ေယာက္လံုး ရွိေနပါလွ်က္နဲ႔ ဖခင္ရဟန္းႀကီး ဘာ့ေၾကာင့္ ငရဲက်ရမွာလဲ”လို႔ေတြးကာ ကိုရင္ေလးေတြကို ပန္းခူးခုိင္းၿပီး ေစတီရင္ျပင္ေတာ္မွာ ပန္းေမြ႕ရာခင္းေစေတာ္မူပါတယ္။

ဖခင္ရဟန္းႀကီးကိုေတာ့ ေညာင္ေစာင္းနဲ႔အတူ ေစတီရင္ျပင္အေရွ႕ကို ခ်ထားေစပါတယ္။ အဲဒီအခါ သားရဟန္းက “ဦးပဇင္းႀကီးအတြက္ ပန္းပူေဇာ္ေပးထားပါတယ္၊ ၾကည္ညိဳပါ”လို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဖခင္ရဟန္းႀကီးဟာ ၾကည္ညိဳ၀မ္းေျမာက္ဆဲခဏမွာ ေခြးနက္ႀကီးေတြ မထင္ေတာ့ဘဲ နတ္သမီးေတြ ထင္လာပါတယ္။ ဒီမွာ ဖခင္ရဟန္းႀကီး ေျပာလိုက္တာက “ဟဲ့….သား ဖယ္ေပးပါ………ဖယ္ေပးပါ….သားရဲ႕ မိေထြးေတြ လာေနတယ္” လို႔ ေယာင္ယမ္းေျပာဆိုေနစဥ္ စုတိစိတ္က်ၿပီး ေသဆံုးသြားပါတယ္၊ ေသလြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ အတိဇာတလို႔ဆိုတဲ့ သားရဟန္းရဲ႕ ေတာ္မႈထက္မႈေၾကာင့္ ဖခင္ရဟန္းႀကီး ငရဲက်မဲ့ဆဲဆဲက သီသီေလးလြတ္ကာ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ သာဓကတစ္ခုပါ။ ဒါေလာက္ဆိုရင္ ေမးသူေရာ စာဖတ္ေနသူမ်ားပါ သေဘာေပါက္ေလာက္ပီထင္ပါရဲ႕။

ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com