HAZY LIFE

ေစတီပုထုိးပံုေတာ္မ်ား

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ရန္ကုန္

က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ မြန္ျပည္နယ္

ဥမင္သံုးဆယ္ေစတီ စစ္ကိုင္း

စႏၵမုနိဘုရား မႏၱေလး

ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား မႏၱေလး

ကိုးေသာင္းပုထိုးေတာ္ၾကီးဂူတြင္း ရခိုင္ျပည္



လက္အုပ္ခ်ီရွိခုိးျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ ဦးဇင္းတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာလူမ်ိဳးမ်ား သိရွိသူနည္းလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ သိရဲ႕သားနဲ႔ မလုိက္နာက်တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ရွိခုိးတဲ့အခါမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူညီၾကတာကုိ ဦးဇင္းျမန္မာျပည္ေနစဥ္က ခဏခဏ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဦးဇင္းကလည္း လူတစ္ေယာက္ရွိခုိးတဲ့အခါမွာ ဒီလူ ဘာသာေရးလုိက္စားလား မလုိက္စားဘူးလားဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔ အဲဒီရွိခုိးတဲ့ပံုစံကုိ လူတစ္ေယာက္ရွိခုိးတဲ့အခါ ေသခ်ာၾကည့္တာက မ်ားပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိနဲ႔မရင္းႏွီးေသာသူမ်ားျဖစ္ပါက ေျပာဆုိေပးဖုိ႔က မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မိမိႏွင့္မရင္းႏွီးရင္ ဦးဇင္းက စကားလည္းမေျပာတက္ မေျပာရဲတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးဇင္းက အားလံုးကုိ ရင္းႏွီးခ်င္တယ္။ ဒါမွလည္း အျမင္မေတာ္တာရွိရင္ ကုိယ္က ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာရဲမွာေလ။
ဦးဇင္း ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ ဘုရားေစတီေပၚတြင္ ေတြ႕ဆံု၍ စကားေျပာျဖစ္ေသာအခါမွာလည္း သူတုိ႔က မင့္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာလူမ်ိဳးေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘုရားရွိခုိးတဲ့အခါ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူညီၾကတာလဲ။ မင့္တုိ႔ဘုရားက ရွိခုိးျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး မိန္႔ၾကားေပးခဲ့တာ မရွိဘူးလားဆုိၿပီး အေမးခံရဖူးလုိ႔ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ရတာလည္း မနည္းပါဘူး။ အခုတစ္ခါ သီရိလကၤာႏုိင္ငံေရာက္၍ မိမိတက္ႏုိင္သမွ် ပညာမ်ားကုိ အြန္လုိင္းကေနတဆင့္ ျဖန္႔ျဖဴးေပးေနေတာ့လည္း gmail ကေန ရွိခုိးျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ခဏခဏ အေမးခံရလုိ႔ ေျဖေပးရတာလည္း မ်ားလွပါၿပီ။



ေခါင္ေလာင္းေတာ္ဘြဲ႔ - အဝိႏၵေဆာက္ ေခါင္းေလာင္းေတာ္
အေလးခ်ိန္- ၁၈၀၀၀၀ ပိႆာ (တန္ခ်ိန္ ၂၉၀)
အတုိင္းအတာ - အဝ(၈)ေတာင္၊ xxx (၁၂) ေတာင္
သြန္းလုပ္သည့္ေန႕ - သကၠရာဇ္ (၈၃၇) ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလဆန္း(၈)ရက္၊ ၾကာသေတးေန႔
ေရႊတီဂုံေစတီေတာ္သုိ႔ တင္လႉသည့္ေန႔ - သကၠရာဇ္ (၈၃၈) ခုႏွစ္၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔
ေဒါပုံျမစ္လည္တြင္ နစ္ျမဳပ္သြားသည့္ႏွစ္ - သကၠရာဇ္ (၉၇၄)ခုႏွစ္
ေက်ာ္ၾကားမႈ - ေပ်ာက္ဆံုးနစ္ျမွဳပ္ေနမႈ

ကမာၻ႕အၾကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းၾကီး

ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းႀကီးသည္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေခါင္းေလာင္းကို စိန္ေခၚသည့္ ေခါင္းေလာင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ယင္းကား မြန္ဘာသာအားျဖင့္ 'အပိႏၷေသာ္' သို႔မဟုတ္ 'ဓမၼေစတီ' ေခါင္းေလာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေလာင္း ဘြဲ႕အမည္မွာ ျမန္မာဘာသာအားျဖင့္ 'အဝိႏၵေဆာက္'ဟု ေခၚပါသည္။ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းသည္ ဇာကိုလိုေကာ ေခါင္းေလာင္းထက္ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းေတာ္ႀကီး တစ္ခုစာ ပို၍ ႀကီးမားေနသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕ရွိရသည္။ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းကို ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔အျပင္ ဇာကိုလိုေကာ ေခါင္းေလာင္းသည္ (၁၈) ရာစုတြင္ သြန္းလုပ္ေသာ ေခါင္းေလာင္းျဖစ္ၿပီး


အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာ႐ံုေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနေသာ အသွ်င္အာနႏၵာအား ျမတ္စြာဘုရားသည္-
     ''အာနႏၵာ ထို အဓိက႐ုဏ္းသည္ ၿငိမ္းၿပီေလာ''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အသွ်င္ဘုရား ထို အဓိက႐ုဏ္းသည္ အဘယ္မွာ ၿငိမ္းပါအံ့နည္း၊ အသွ်င္အႏု႐ုဒၶါ၏ အတူေနတပည့္ ဗာဟိယမည္ေသာ ရဟန္းသည္ သံဃာကြဲျပားရန္နည္းမ်ဳိးစံု အားထုတ္လ်က္ ရပ္တည္ေနပါ၏၊
    ထိုသို႔ ျဖစ္ရာ၌ အသွ်င္အႏု႐ုဒၶါသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ် ေျပာစေကာင္း၏ဟူ၍ မေအာက္ေမ့ပါဟု (ေလွ်ာက္၏)။

    အာနႏၵာ အႏု႐ုဒၶါသည္ သံဃာ့အလယ္ဝယ္ အဓိက႐ုဏ္းတို႔၌ အဘယ္အခါက ေမးစိစစ္ဖူးသနည္း၊ အာနႏၵာ ျဖစ္ေပၚသမွ် အဓိက႐ုဏ္းအားလံုးတို႔ကို သင္တို႔ေသာ္လည္း ၿငိမ္းေစရမည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ သာရိပုၾတာ ေမာဂၢလာန္တို႔ေသာ္လည္း ၿငိမ္းေစၾကရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။

     အာနႏၵာ ဤအက်ဳိးထူးေလးမ်ဳိးတို႔ကို ျမင္ေသာ ရဟန္းယုတ္သည္ သံဃာကြဲျပားျခင္းကို ႏွစ္သက္ လိုလား၏။ အဘယ္ေလးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ-

    အာနႏၵာ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းယုတ္သည္ သီလမရွိ ယုတ္ညံ့ေသာ သေဘာရွိ၏၊ မစင္ၾကယ္ ယံုမွားဖြယ္ အက်င့္ရွိ၏၊ ဖံုးလႊမ္းအပ္ေသာ အမႈရွိ၏၊ ရဟန္း မဟုတ္ဘဲလ်က္ ရဟန္းဟု ဝန္ခံ၏၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ မရွိဘဲလ်က္ ျမတ္ေသာ အက်င့္ရွိ၏ဟု ဝန္ခံ၏၊ အတြင္းပုပ္၏၊ (ကိေလသာ) မိုးစြတ္၏၊ ေယာက္သြားပုပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းအား- ''ဤရဟန္းသည္ 'သီလမရွိ၊ ယုတ္ညံ့ေသာ သေဘာရွိ၏၊ မစင္ၾကယ္ ယံုမွားဖြယ္အက်င့္ရွိ၏၊ ဖံုးလႊမ္းအပ္ေသာ အမႈရွိ၏၊ ရဟန္းမဟုတ္ဘဲလ်က္ ရဟန္းဟု ဝန္ခံ၏၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ မရွိဘဲလ်က္ ျမတ္ေသာ အက်င့္ရွိ၏ဟု ဝန္ခံ၏၊ အတြင္းပုပ္၏၊ (ကိေလသာ) မိုးစြတ္၏၊ ေယာက္သြားပုပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္၏'ဟု ငါ့ကို့ရဟန္းတို႔ အကယ္၍ သိကုန္မူ ညီၫြတ္လွ်င္ ငါ့ကို


(ဒါန ၊ သီလ ၊ ဘာဝနာ ၊ သံုးခုမွာဘယ္ဟာအေရးႀကီးဆံုးပါလဲ ဘုရား။ တခ်ိဳ႕က သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ခ်င္လ်ွင္ ဒါန၊သီလ မလိုအပ္ဘူးလို႕ ဆိုေနၾကမ်ားမွာမွန္ မမွန္ေျဖ ၾကားေပးေစလိုုပါ၏။)

“ဘုရားဆူဆူ ဒါနကူမွ သံုးလူသင္းက်စ္ ဧကန္ျဖစ္၏”လို႔ ေတာင္ၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသက ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာက်မ္းမွာ ေရးသားခဲ့တယ္။

ဘုရားအေလာင္းေတြဟာ ပါရမီျဖည့္ရင္ ဒါနပါရမီကို အရင္ျဖည့္ေလ့ရွိၾကတယ္။

အရပ္ထဲမွာ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ “အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္မွာေပါ့”တဲ့။ မရွိလို႔ မလႈဳ မလႈဳလို႔ မရွိတဲ့။ မရွိရင္ အူမေတာင့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အူမေတာင့္ဖို႔အတြက္ ရွိဖို႔လိုတယ္။ ရွိဖို႔အတြက္ လႈဳဖို႔လုိတယ္။ လႈဳတယ္ဆုိတာ ဒါနျပဳတာပဲ။

ဒါနမရွိေတာ့ အရာရာ ခ်ိဳ႕တဲ့တယ္။ အရာ ခ်ိဳ႕တဲ့ေတာ့ အူမမေတာင့္ေတာ့ဘူး။ အူမ မေတာင့္ေတာ့ သီလမေစာင့္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါန မရွိသူမ်ားဟာ သီလပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ႏိုင္ဖုိ႔ အင္မတန္ခက္ခဲပါတယ္။

သီလပါရမီကုိ မျဖည့္က်င့္ႏိုင္မွေတာ့ သစၥာပါရမီလဲ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမတၱာပါရမီလဲ မျပည့္က်င့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ထက္ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြကို မနာလိုမရႈ႕စိမ့္ျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။ ဘယ္မွာ ေမတၱာပါရမီျဖည့္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။

ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ထက္ခ်မ္းသာသူက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတဲ့စကားကိုေတာင္မွ “ငါ့ကို မရွိလို႔ ဆင္းရဲလို႔

ေမး။ ။ ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္အခု တရားစာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး လက္ေတြ႕လိုက္နာက်င့္သံုးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီမွာ အခက္အခဲရွိတာတစ္ခုက အမွ်ေ၀ျခင္းပါပဲဘုရား။ လမ္းသြားရင္း အမွ်ေ၀ခ်င္တယ္။ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ေတြကို အဲပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ လမ္းေစာင့္နတ္၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္အစရွိသျဖင့္ အမွ်ေ၀ခ်င္လို႔ပါဘုရား။
ခက္တာက အမွ်ကို အက်ယ္ႀကီးလူၾကားေအာင္ ေအာ္ရြတ္လို႔ကလည္းမရ။ လူၾကားသူၾကားထဲမွာ အထူးအဆန္းႀကီးလိုျဖစ္ေနၿပီး ရွက္လည္းရွက္လို႔ပါဘုရား။ ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ အမွ်အမွ်လို႔ရြတ္ရင္ေကာ သူတုိ႔ၾကားပါမလားဘုရား။ သူတို႔ကိုယ့္ကုသိုလ္ကို သာဓုေခၚႏိုင္ပါလားဘုရား။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စိတ္ထဲကေနပဲရည္စူးၿပီး စိတ္ထဲကေန
ရြတ္ရင္ ရပါသလားဘုရား။ ဒါမွမဟုတ္ အသံမထြက္ပဲ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရံု ေလသံေလာက္ေလးနဲ႔ ေပးလို႔ရပါသလားဘုရား။


စုစုေ၀၊ ရန္ကုန္

အမွ်ေ၀ျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဦးဇင္းတုိ႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေသခ်ာက်နစြာ မသိတာက မ်ားပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ေသခ်ာေျပာျပတဲ့လူမရွိသလုိ ေျပာျပတဲ့လူရွိေတာ့လည္း ေသခ်ာမွတ္သားထားမႈ အားနည္းေနလုိ႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ ဦးဇင္းသိသမွ်ကုိ အကုန္ေျပာျပေပးပါမယ္။ ေနာက္ သူမ်ားေမးရင္ ေျပာျပတတ္ေအာင္ ေသခ်ာမွတ္ထားၾကေပါ့ေလ။

ဒါနေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါ အလွဴ၀တၳဳဟာ အလွဴရွင္လက္ကေန အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လက္သုိ႔ေရာက္ရင္ အလွဴအထေျမာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နိဗၺာန္ကိုဆုေတာင္းၿပီး ဒါနျပဳမွသာ မိမိဒါနဟာ ပါရမီဒါနျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ အနည္းဆံုး-ဣဒံ ေမ ပုညံ နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတုလုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီး အမွ်ေ၀မွသာ ပတၱိဒါနျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ဣဒံ ေမ ပုညဘာဂံ သဗၺသတၱာနံ ေဒမလုိ႔ဆုိၿပီး အမွ်ေ၀ကာ ဒါနအလွဴကို အဆံုးသတ္ၾကစၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုေတာင္းျခင္း။ အမွ်ေ၀ျခင္းတို႔မွာ ကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ရမွာမုိ႔ တျခားတေယာက္အား ကိုယ္စားျပဳလုပ္ခုိင္းလုိ႔ မရဘူးဆုိတာလည္း သိထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကုိယ္စားလွဴခုိင္းၿပီး အမွ်ေ၀လုိ႔မရဘူးလားဆုိၿပီး ေမးတတ္လုိ႔ပါ။

ဆုေတာင္းတဲ့အခါမွာလည္း ဤသို႔လွဴဒါန္းရေသာအက်ိဳးအားေၾကာင့္ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလို၏လုိ႔ ဆုေတာင္းရမွာျဖစ္သလုိ အမွ်ေ၀တဲ့အခါမွာလည္း ဤေကာင္းမႈ၏ အဖို႔ဘာဂကို သတၱ၀ါအားလံုး ရရွိၾကပါေစဟု စိတ္ေစတနာ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ ျပဳလုပ္မွသာ ဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔လုိ ျဖစ္မွာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းႀကီးဘ၀မွာ ဒါနျပဳတိုင္း ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေ၀ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိေရစက္ခ် အမွ်ေ၀ေပးမႈေၾကာင့္ မာရ္နတ္စစ္လာတိုက္ရာတြင္ ေဗာဓိပင္ႏွင့္ ေရႊပလႅင္ကိုရေရး (သဗၺညဳတဉာဏ္ကိုရေရး)အတြက္ ေ၀ႆႏၲရာဘ၀တြင္ လွဴဒါန္းခဲ့ၿပီး ေရစက္ခ်ခဲ့သည္ကို ဤမဟာပထ၀ီေျမႀကီး အသိသက္ေသျဖစ္သည္ဟု သက္ေသျပဳတဲ့အတြက္ ပထ၀ီေျမႀကီးက သက္ေသခံခဲ့တာပါ။ အလွဴရွင္မွာ အျခားအကုသိုလ္အက်ိဳးေပးလုိ႔ ငရဲသို႔ ေရာက္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ယမမင္းက အမွ်ေပးေ၀ဖူးသည္မဟုတ္ေလာဟု သတိေပးလုိ႔ ကုသိုလ္ကို သတိရကာ ငရဲမွ လြတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါျပင္ ပုညကိရိယ၀တၳဳ(၁၀)ပါးတြင္ အမွ်ေ၀ျခင္း (ပတၱိဒါန)ဟာလည္း ဒါနစတဲ့ ကုသုိလ္တို႔လုိ ကုသုိလ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေ၀ျခင္းဟာ ကုသုိလ္တစ္မ်ိဳး တိုးပါတယ္။ အလွဴတစ္ခုလုပ္ရာတြင္ ဆုေတာင္းျခင္းမျပဳဘဲ လွဴဒါန္းျခင္းမွာ ေပးကမ္းျခင္းသက္သက္သာျဖစ္လုိ႔ နိဗၺာန္ကို ဆုေတာင္းမွသာ ဒါနပါရမီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒါနျပဳလုပ္ၾကသူတိုင္း ဆုေတာင္းျခင္း၊ ေရစက္ခ်ျခင္းတုိ႔ကို မျပဳမေန ျပဳလုပ္ၾကတာပါ။။

အမွ်ေ၀ျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေသခ်ာက်နစြာသိျမင္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အမွ်ေ၀ေရစက္ခ်တဲ့အခါမွာ ေရစက္ခြက္နဲ႔ေအာက္ခံေလးပါၾကတာကုိ အားလံုးသိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေရွးေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ ေရစက္ခ်တဲ့အခါ ေရစက္ခြက္ကုိ အလံုးပိတ္နဲ႔မဟုတ္ဘဲ ရုိးရုိသာမန္ဖန္ခြက္ကုိသာ အသံုးျပဳခုိင္းၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေရစက္ခ်မဲ့ေရခြက္ထဲက ေရရဲ႕သန္႔စင္မႈကုိျမင္ၿပီး မိမိရဲ႕စိတ္ကုိ ျဖဴစင္ေနေအာင္ထားဖုိ႔ႏွင့္ ငါျပဳလုပ္တဲ့ေကာင္းမႈဟာ ေဟာဒီေရလုိ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္လွတဲ့ ေကာင္းမႈျဖစ္တဲ့အတြက္ ခုေကာင္းမႈရဲ႕အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ျမတ္နိဗၺာန္ကုိ ေရာက္ရပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းအာရံုျပဳႏုိင္ေအာင္လုိ႔ပါ။ ေရကဲ့သုိ႔ျဖဴစင္ေအာင္ထားၿပီး ဆုေတာင္းႏုိင္ေအာင္လုိ႔ ေရကုိျမင္ရေအာင္ ထားခုိင္းျခင္းပါ။

ဒါျပင္ ဒီေရဟာ ေျမႀကီးကုိသြန္းခ်လုိက္တဲ့အခါ ျပန္ယူလုိ႔မရသလုိ ငါလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကုိလည္း ငါဟာ ႏွေျမွာတြန္႔တုိျပန္လည္လုိခ်င္တဲ့စိတ္မရွိဘဲ လြတ္လြတ္စြန္႔ႀကဲၿပီးသား မုတၱစာဂီျဖစ္ေနေအာင္ အာရံုျပဳထားရပါမယ္။ ငါျပဳခဲ့ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိ တကယ္မ်ားငါေမ့ေလ်ာ့ေနသည္ရွိေသာ္ ကမၻာေျမႀကီးထဲ ေရမ်ားေလာင္းခ်ၿပီး ေရစက္သြန္းခ် သက္ေသအရာတည္ထားခဲ့အတြက္ ငါအားျပန္လည္ အမွတ္ရေအာင္ ကူညီေပးပါေစလုိ႔ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ ေရစက္ခြက္ထဲကေရကုိ ေျမႀကီးေပၚသြန္းခုိင္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္လုိ႔ မိမိက ေရစက္ခြက္ထဲက ေရကုိ မျမင္ရရင္လည္း ေရစက္ခ်လုိ႔ ေရေလးက်ဆင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုေျပာခဲ့သလုိ အာရံုျပဳေပးပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ေရွးတုန္းကေတာ့ ေရကုိ ေအာက္ခံမပါဘဲ ေျမႀကီးေပၚကုိ တုိက္ရုိက္သြန္းခ်ၾကတယ္။ ခုေတာ့ ေအာက္ခံပါေတာ့ ေျမႀကီးေပၚတုိက္ရုိက္ မေရာက္ဘဲျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မိမိစိတ္မွာ ႏွေျမွာတြန္႔တုိမႈေတြမျဖစ္ဘဲ လြတ္လြတ္စြန္႔ႀကဲမ်ားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ အာရံုျပဳယူရၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေရစက္ခြက္မလုိဘဲ အထက္ကေျပာခဲ့သလုိ အာရံုျပဳႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိင္စရာမလုိဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေရစက္ခြက္ကုိင္ရတာဟာ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္မတုိ႔သည္ ေကာင္းမႈျပဳသူတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေပးေ၀တဲ့ေကာင္းမႈကုိ အမွ်ယူၾကပါလုိ႔