HAZY LIFE

ေစတီပုထုိးပံုေတာ္မ်ား

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ရန္ကုန္

က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ မြန္ျပည္နယ္

ဥမင္သံုးဆယ္ေစတီ စစ္ကိုင္း

စႏၵမုနိဘုရား မႏၱေလး

ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား မႏၱေလး

ကိုးေသာင္းပုထိုးေတာ္ၾကီးဂူတြင္း ရခိုင္ျပည္



မိဘ ၀တၱရား ၅ ပါး

မေကာင္းျမစ္တာ
ေကာင္းရာညႊန္လတ္
အတတ္သင္ေစ
ေပးေ၀ႏီွးရင္း
ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္
၀တ္ငါးအင္ ဖခင္မယ္တုိ႕တာ။


(၁) မေကာင္းမႈမွတားျမစ္ျခင္း၊
(၂) ေကာင္းမႈ၌ သက္၀င္ေစျခင္း၊
(၃) အတတ္ပညာကုိ သင္ေစျခင္း၊
(၄) ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ သူႏွင့္ထိန္းမ်ားလက္ထပ္ေပးျခင္း၊
(၅) ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ အခ်ိန္၌ အေမြဥစၥာကုိ အပ္ႏွင္းေပးျခင္း။

သားသမီး ၀တၱရား ၅ ပါး

ေကၽြးေမြးမပ်က္
ေဆာင္ရြက္စီမံ
ေမြခံထုိက္ေစ
လွဴမွ်ေ၀၍
ေေစာင့္ေလမ်ဳိး ႏြယ္
၀တ္ငါးသြယ္
က်င့္ဖြယ္သား/သမီး တို႕တာ

ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး ပုခံုးလက္ႏွစ္သစ္ လူျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးျပဳစုခဲ့တဲ့ အေမ အေဖတုိ႔ အုိမင္းမစြမ္း ရွိလာရင္ တုန္႔လွည့္တစ္ဖန္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ ေရွာက္ရမယ့္တာ၀န္က သားသမီးေတြအေပၚမွာ ရွိပါတယ္။မိဘရဲ႕ လက္ငုတ္ လက္ရင္းလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကုိင္ဖုိ႔၊ မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြကုိ စီမံခန္႔ခြဲ လုပ္ကုိင္ဖုိ႔ ၀တၱရားအျပင္၊ ေမြခံထုိက္ေစဆုိတာက ေကာင္းေမြ ဆုိးေမြ ႏွစ္ခု စလံုးကုိ တာ၀န္ယူၾကရမွာ ဓမၼတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဥစၥာဓနအေမြထက္ ကုိယ္က်င့္တရားအေမြ၊ ဘာသာတရားအေမြတုိ႔ကိုပါ ဆက္လက္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


လင္ က်င့္၀တ္ ၅ ပါး

မထီမဲ့ကင္း
အပ္ႏွင္းဥစၥာ
မိစၦာမမွား
၀တ္စားဆင္ယင္
ျမတ္ႏိုးၾကင္
ငါးအင္ လင္က်င့္ရာ။

(၁) ဇနီးမယားအား မထီေလးစား မျပဳျခင္း၊
(၂) ဇနီးမယားအား ရွာေဖြရသမွ် ဥစၥာမ်ားကို အပ္ႏွံျခင္၊
(၃) မိမိ ဇနီးမယားမွ တစ္ပါး အျခားမိန္းမမ်ားႏွင့္ ေဖာက္ျပား က်ဴးလြန္မႈ မရွိျခင္း၊
(၄) ဇနီးမယားအား အခါအားေလ်ာ္စြာ အ၀တ္အစားအသစ္အဆန္းမ်ား ဆင္ယင္ေပးျခင္း၊
(၅) ဇနီးမယားအား ျမတ္ႏိုးၾကင္နာစြာ ဆက္ဆံျခင္း။


မယား က်င့္၀တ္ ၅ ပါး

အိမ္တြင္းမႈလုပ္
သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ
မိစၦာၾကဥ္ေရွာင္
ေလ်ာ္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိ
ပ်င္းရိမမူ
၀တ္ငါးဆူ အိမ္သူ က်င့္အပ္စြာ။

(၁) အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို အဆင္ေျပေစရန္ စီမံခန္ ့ခြဲ ျပဳလုပ္ျခင္း၊
(၂) မိမိလင္ေယာက်္ား အပ္ႏွံလာေသာ ဥစၥာမ်ားကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္း ထိန္းသိမ္းျခင္း၊
(၃) မိမိေယာက်္ားမွ တစ္ပါး အျခားေသာ ေယာက်္ားတို႔ႏွင့္ ကာမအမႈ ကိစၥတြင္ ေဖာက္ျပန္မႈ မရွိျခင္း၊
(၄) မိမိဘက္မွေဆြမ်ိဳး ၊ လင္သားဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးတို႔၌ မွ်မွ် တတ ေပးကမ္းရျခင္း၊
(၅) လုပ္ငန္းကိစၥ အ၀၀၌ ပ်င္းရိျခင္းကင္း၍ ကၽြမ္းက်င္ရျခင္း။


ဆရာ ၀တၱရား ၅ ပါး

အတတ္လည္း သင္
ပဲ့ျပင္ဆံုးမ
သိပၸမခ်န္
ေဘးရန္ဆီးကာ
သင့္ရာအပ္ဖုိ႔ ဆရာတုိ႔ က်င့္ဖုိ႔၀တ္ငါးျဖာ


ဆရာကလည္း တပည့္အေပၚ ဆံုးမစရာရွိတာ ဆံုးမပဲ့ျပင္သလုိ၊ လုိအပ္ တဲ့ခရီးေရာက္ဖုိ႔ ေျခာက္တစ္ခါ ေခ်ာ့တစ္ဖံု၊ ထန္သင့္ရင္ ထန္၊ မာန္သင့္ရင္ မာန္၊ အေပ်ာ့ဆြဲသင့္ရင္ အေပ်ာ့ဆြဲၿပီး လုိရာပန္းတုိင္ေရာက္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာစြာ ပဲ့ျပင္တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းထံမွာ အပ္ႏွံေပးရမွာ ျဖစ္သလုိ၊ သင္ၾကားစရာမွန္သမွ် ဆရာစားမခ်န္ လုိအပ္သေလာက္ သင္ၾကား ေပးရမွာပါ။
ေနာက္ဆံုးအရြယ္ေရာက္လာရင္လည္း အလုပ္အကုိင္ ရွာေဖြေပး တာ၊ စား၀တ္ေနေရး သမၼာအာဇီ၀နဲ႕ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ ဘ၀တစ္သက္တာ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရသည္အထိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ့္ တာ၀န္၀တၱရားရွိပါတယ္။



တပည့္ ၀တၱရား ၅ ပါး

လာမူႀကိဳဆီး
ထံႏွီလုပ္ေကၽြး
သင္ေထြးအံရြတ္
တပည့္၀တ္ မခၽြတ္ငါးခု သာ


တပည့္ျဖစ္သူက ဆရာ၏စကားကုိ ေျမ၀ယ္မက် မွတ္သား၊ နားေထာင္ ႐ိုေသေလးစားၿပီး၊ ဆရာ၏ အမႈကိစၥ မွန္သမွ် လုိအပ္သလုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ေပးရမွာျဖစ္သလုိ၊ အတတ္ပညာကုိလည္း ႐ိုေသေလးစားစြာ သင္ၾကား ေလ့က်က္ၾကရပါမယ္။



အဂၤုလိမာလသုတ္ ရြတ္ဖတ္ရျခင္း အက်ဳိးတရား

မီးအဖြားရခက္ေနေသာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္းတို႔အား သားဖြားရလြယ္ ကူေစသည္။ ဤပရိတ္ေရကို တိုက္ေပးႏိုင္သည္။ ဖြားခါနီးမွ ရြတ္ဖတ္သည္ထက္ ေန႔ေစ့ လေစ့ ဖြားခါနီးလာလွ်င္ မျပတ္ ရြတ္ဖတ္ေပးသင့္သည္။ တိရစၧာန္မမ်ား ေမြးဖြားရလြယ္ေအာင္လည္း ဤပရိတ္ျဖင့္ပင္ ကူညီႏိုင္ေပသည္။

၁။ ပရိတၱံ ယံ ဘဏႏၲႆ၊ နိသိႏၷ႒ာနေဓာဝနံ။
ဥဒကမၸိ ဝိနာေသတိ၊ သဗၺေမဝ ပရိႆယံ။


၁။ ဤအဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္ေသာ မေထရ္ျမတ္တို႔၏ ထိုင္သည့္ ေနရာကို ေဆးေၾကာသည့္ေရသည္ပင္လွ်င္ ေဘးရန္ဟူသမွ်ကို ေျပာက္ကင္း ေစတတ္၏။

၂။ ေသာတၳိနာ ဂဗၻဝု႒ာနံ၊ ယဥၥ သာေဓတိ တခၤေဏ။
ေထရႆ'ဂၤုလိမာလႆ၊ ေလာကနာေထန ဘာသိတံ။
ကပၸ႒ာယႎ မဟာေတဇံ၊ ပရိတၱံ တံ ဘဏာမ ေဟ။

၂။ အဂၤုလိမာလ ပရိတ္ေတာ္သည္ ကိုယ္ဝန္သားကို ခ်မ္းသာလြယ္ကူစြာ ခ်က္ခ်င္း ဖြားေစႏိုင္ေသာအစြမ္းရွိ၏၊ အဂၤုလိမာလအမည္ရွိေသာ မေထရ္ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ပရိတ္ေတာ္ျဖစ္၏၊ အာယုကပ္ ပတ္လံုးတည္၏၊ တန္ခိုးလည္း အလြန္ႀကီး၏၊ ထိုပရိတ္ေတာ္ကို ယခုအခါ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ စုေပါင္း ရြတ္ဆိုၾကပါစို႔။

၃။ ယေတာ'ဟံ ဘဂိနိ အရိယာယ ဇာတိယာ ဇာေတာ။
နာဘိဇာနာမိ သဥၥိစၥ ပါဏံ ဇီဝိတာ ေဝါေရာေပတာ။
ေတန သေစၥန ေသာတၳိ ေတ ေဟာတု ေသာတၳိ ဂဗၻႆ။


၃။ ''အို-ႏွမ ငါသည္ အရိယာဇာတ္ ရဟန္းျမတ္ျဖစ္ေသာအခါမွစ၍ ေသေစလို ေသာ ေစတနာျဖင့္ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ေကာင္ကို သတ္ဖူးသည္ဟုငါမသိေပ'' ထိုသို႔မွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သင့္အားခ်မ္းသာပါေစ၊ ကိုယ္ဝန္သား လည္း ခ်မ္းသာပါေစ။

အဂုၤလိမာလသုတံၱ နိ
႒ိတံအဂုၤလိမာလသုတ္ ျမန္မာျပန္ ျပီး၏။


သီတင္းကြ်တ္လသည္ ျမန္မာလ ၁၂ လတြင္ သတၱမ ေျမာက္ လၿဖစ္ၿပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔ မိုးရာသီခိုေအာင္းရာ ၀ါတြင္းကာလ၏ ေနာက္ဆံုးလၿဖစ္ပါသည္။  ရာသီခြင္မွာ တူရာသီ ၿဖစ္ၿပီး အႆ၀တီ နကၡတ္ႏွင့္ လမင္းတို ့စန္းယွဥ္ကာ မြန္းတည့္ၾကသည္။ ဤရာသီ၏ ပန္းမွာ ၾကာၿဖဴပန္း (Nymphaea  Lotus) ၿဖစ္ပါသည္။

          သီတင္းကြ်တ္လကို ေရွးၿမန္မာေက်ာက္စာမ်ား၌ `သံတူလ´ ဟု ေရးထိုးၾကသည္။  ခ်ိန္ခြင္ပံု ၾကယ္တာရာ နကၡတ္တို ့ စုေ၀းေသာ မိုးကာလဟုလည္းေကာင္း၊ ေတာင္သူလယ္သမားတို႕ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ စပါးပင္မ်ား သန္စြမ္းစြ ေထာင္မတ္ေသာ လဟုလည္းေကာင္း  ဖြင့္ဆိုၾကပါသည္။ ျမန္မာတို႔၏ ၁၂ လ ရာသီပြဲေတာ္မ်ားတြင္ သီတင္းကၽြတ္လတြင္ မီးထြန္းပြဲ ေခၚ ဆီမီးျမင္းမိုရ္ပြဲကို က်င္းပၾကပါသည္။

          ဆီမီးျမင္းမိုရ္ပြဲကို ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္ကတည္းက က်င္းပခဲ့သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သာ၀တၳိျပည္ က႑မၺသရက္ျဖဴပင္အနီး၌ ေရမီးအစုံအစုံ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပေတာ္မူၿပီးေနာက္ သတၱမေျမာက္၀ါတြင္း သီတင္းသုံးရန္အတြက္ တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္သို႔ ႏွစ္လွမ္း သုံးဖ၀ါးျဖင့္ ၾကြေတာ္မူပါသည္။ ႏွစ္လွမ္းသုံးဖ၀ါးျဖစ္ပုံမွာ လူ႔ျပည္တြင္ ဖ၀ါးတစ္ဖက္ကို နင္းလ်က္ ယုဂႏၶိဳရ္ေတာင္ထိပ္သို႔ ေနာက္ဖ၀ါးတစ္ဖက္ကို လွမ္းခ်လိုက္ပါသည္။ ယုဂႏၶိဳရ္ေတာင္ထိပ္တြင္ ထိုဖ၀ါးကို ခ်နင္းလ်က္ ေနာက္ေျခေတာ္တစ္ဖက္ျဖင့္ တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္သို႔ လွမ္းၾကြခ်နင္းလိုက္ပါသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ဖ၀ါးခ်ေတာ္မူရာ သုံးေနရာႏွင့္ ေျခေတာ္ႏွစ္လွမ္း လွမ္းသည္ကို ႏွစ္လွမ္းသုံးဖ၀ါး ၾကြေတာ္မူသည္ဟု ဆိုပါသည္။

          တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ ပင္လယ္ကသစ္ပင္ရင္း၌ ခင္းထားအပ္ေသာ ပ႑ဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ဖ်ာထက္ ၀ယ္ ေနမင္းကဲ့သို႔ တင့္တယ္စြာ စံေနေတာ္မူလ်က္မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ သႏၲဳႆိတနတ္သား အမႈးထား၍ စၾက၀ဠာတိုက္ တစ္ေသာင္းမွ တရားနာလာေရာက္ၾကကုန္ေသာ နတ္ၿဗဟၼာအေပါင္းတို႔အား အဘိဓမၼ တရားေတာ္ျမတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ ဤသည္ကို ရည္၍ -

``မယ္ေတာ္မိနတ္၊ ေက်းဇူးဆပ္၊ ေဟာလတ္ဘိဓမၼာ´´
ဟု ေရွးဆရာျမတ္တို႔ ေျပာဆို ေရးသားၾကပါသည္။ ၀ါတြင္းသုံးလတိုင္ ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေနာက္ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန ့ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္သည္ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းၿခံရံလ်က္ သိၾကားမင္းဖန္ဆင္း ပူေဇာ္ေသာ ေရႊေစာင္းတန္း၊ ပတၱၿမားေစာင္းတန္း၊ ေငြေစာင္းတန္းသုံးသြယ္တြင္ သိၾကားလက္ယာ ျဗဟၼာလက္၀ဲ ထားလ်က္ အလယ္ ပတၱျမားေစာင္းတန္းျဖင့္ သကၤႆနဂိုရ္ၿပည္သို ့ ျပန္လည္ဆင္းသက္ေတာ္မူသည္ဟု ဗုဒၶဘာသာအ႒ကထာစာေပမ်ားတြင္ ဆိုၾကပါသည္။
 
          ထိုေန႔ညတြင္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံုးလတိုင္ ခြဲေနၾကရေသာ ဒကာဒကာမတို႔မွာ ဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္မွ ျပန္လည္ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာျခင္းကို မီးရွဴး မီးတိုင္မ်ား၊ မီးပန္းမ်ား၊ ဆီမီးမ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ႀကိဳဆိုၾကပါ သည္။ ဤျဖစ္စဥ္ကို အေၾကာင္းျပဳလ်က္ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ စတင္ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
 
          အဘိဓမၼတရား ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းႏွင့္ စပ္၍  မွတ္သားရျပန္သည္မွာ -
၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ အထိ ရက္ေပါင္း (၉၀)၊ ၀ါတြင္း (၃) လ - အတြင္း

၁။ ဓမၼသဂၤဏီက်မ္း ကို (၁၂) ရက္
၂။ ၀ိဘင္းက်မ္းကို (၁၂) ရက္
၃။ ဓာတုကထာက်မ္းကို (၆) ရက္
၄။ ပုဂၢလပညတ္က်မ္းကို (၇) ရက္
၅။ ကထာ၀တၳဳက်မ္းကို (၈) ရက္
၆။ ယမိုက္က်မ္းကို (၂၀) ရက္
၇။ ပ႒ာန္းက်မ္းကို (၂၅) ရက္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

          ထိုအဘိဓမၼာတရား ေဒသနာေတာ္ကုိ အတိ၀ိတၳာရ၊ အတိသေခၤပ၊ နာတိ၀ိတၳာရ နာတိသေခၤပဟူ၍ နည္း (၃) နည္း ျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။


(၁) အတိ၀ိတၳာရ ေဒသနာ (အက်ယ္နည္း)

          ဤနည္းျဖင့္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္တြင္ နတ္ျဗဟၼာတို႔အား ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ မယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးဆပ္လိုျခင္း၊ အဘိဓမၼာတရားကို အစအဆံုး တစ္ထိုင္တည္း ေဟာၾကားလိုျခင္း၊ အစ အဆံုး တစ္ထိုင္တည္းေဟာမွသာ တရားနာသူတို႔ အက်ဳိးထူးရႏိုင္ျခင္း၊ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္၏ က်ယ္၀န္းနက္နဲမႈကို သိေစလိုျခင္း၊ လူတို႔သက္တမ္းႏွင့္ သံုးလေလာက္ေဟာမွ ကုန္ႏိုင္မည့္ တရားျဖစ္သည့္အတြက္ လူတို႔႔၏ ဣရိယာပုထ္ျဖင့္ ေဟာသူေရာ နာသူပါ မေနႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဤအဘိဓမၼာအက်ယ္နည္းကို တာ၀တိ ံ သာနတ္ျပည္၌ ေဟာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။


(၂) အတိသေခၤပေဒသနာ (အက်ဥ္းနည္း)

          ဤနည္းျဖင့္ ပညာအရာတြင္ ဘုရားရွင္မွလြဲ၍ အသာလြန္ဆုံး ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူး ရေတာ္မူသည့္ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ေဟာေတာ္မူပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူသားျဖစ္ေတာ္မူသည့္အတြက္ ဆြမ္းခံျခင္း ဆြမ္းစားျခင္း ေရခ်ဳိးသန္႔စင္ျခင္း စသည္ ျပဳလုပ္ရပါသည္။ ဤကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ နိမၼိတ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းၿပီး တာ၀တႎသာတြင္ အဘိဓမၼတရားကို ဆက္လက္ေဟာၾကားေစလ်က္ ဘုရားရွင္ကမူ လူ႔ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူကာ ေျမာက္ကၽြန္းတြင္ ဆြမ္းခံဘုဥ္းေပး၍ ဟိမ၀ႏၱာစႏၵကူးေတာ ၌ ေန႔အခါ ေနေတာ္မူပါသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ျမတ္စြာဘုရားအား ထိုေနရာတြင္ လာေရာက္ ေတြ႕ဆုံ ဖူးေျမာ္လ်က္ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ ျပဳသည့္အခါ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္သာရိပုတၱရာအား အဘိဓမၼာ တရားကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္နည္းျဖင့္ ေဟာေတာ္မူပါသည္။


(၃) နာတိ ၀ိတၳာရ နာတိသေခၤပ ေဒသနာ (မက်ဥ္းမက်ယ္နည္း)
 
          ျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့သည့္ အက်ဥ္းနည္းကို တပည့္ ရဟန္းငါးရာတို႔အား မက်ဥ္းမက်ယ္နည္းျဖင့္ ျပန္လည္ ေဟာေတာ္မူပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာက တပည့္ရဟန္း ငါးရာကုိ ေဟာၾကားေသာ အဘိဓမၼာ ေဒသနာေတာ္အား ျမတ္စြာဘုရားထံေမွာက္၌ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား အစစ္ေဆးခံရာ ျမတ္စြာဘုရားက လက္ခံအတည္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

          ဤသို႔ျဖင့္ အဘိဓမၼာ ေဒသနာေတာ္ႀကီးသည္ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ ခုနစ္၀ါေျမာက္ျဖစ္ေသာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၉ ခု ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ မွ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔အထိ (၃)လအတြင္း နည္း(၃)နည္းျဖင့္ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ တျပိဳင္တည္း ေပၚထြန္းခဲ့ပါသည္။
          အျခားေသာ သုတၱန္ ၀ိနည္း တရားေတာ္မ်ားထက္ သာလြန္ ထူးျမတ္သည့္ တရားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဘိဓမၼတရားဟု ေခၚသည္။ သာမန္ဥာဏ္ရွိသူမ်ားအတြက္ အဘိဓမၼာတရားသည္ သမုဒၵရာေရကို ျခင္ေကာင္၏ ႏႈတ္သီးျဖင့္ ေထာက္သကဲ့သို႔ မမီႏိုင္ေအာင္ နက္နဲလွသည္။ ဘုရားျဖစ္ခါစက ရတနာဃရ ေရႊအိမ္ေတာ္၀ယ္ အျခားေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ဆင္ျခင္သည့္အခါ ထူးျခားမႈတစုံတရာ မျဖစ္ခဲ့ေပ။ အေကာင္ႀကီးသည့္ ငါးႀကီးမ်ား ေရတိမ္တြင္ ကူးခတ္ရသည့္အခါ မလြတ္မလပ္ျဖင့္ က်ဥ္းၾကပ္ေနရာမွ သမုဒၵရာ ေရနက္ရာသို႔ ေရာက္သည့္အခါ စိတ္တိုင္းက် လြတ္လပ္စြာ ကူးလူးေပ်ာ္ျမဴးရသကဲ့သို႔ အဘိဓမၼာတရားကို ဆင္ျခင္သည့္အခါ နက္႐ႈိင္းလွသည့္ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္ နက္နဲလွသည့္ တရားကို စိတ္တိုင္းက် ဆင္ျခင္လိုက္ရသည့္အတြက္ စိတ္ေတာ္မွာ ၾကည္လင္ ရႊင္လန္းေတာ္မူခဲ့ရသည္။ စိတ္ေတာ္ၾကည္သျဖင့္ ကိုယ္ေရအဆင္းလဲ ၾကည္လင္လာသည္။ ကိုယ္ေရအဆင္း ၾကည္လင္လာရာမွ ကိုယ္ေတာ္၏ ေနရာစုံမွ ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ကြန္႔ျမဴးလာေတာ္မူခဲ့ရပါသည္။


          ဤကဲ့သို႔ ထူးျမတ္သည့္ တရားေတာ္ႀကီးကို တာ၀တႎသာနတ္ျပည္တြင္ ေဟာေတာ္မူၿပီးသည့္အဆုံး၌ လူ႔ျပည္သို႔ ျပန္လည္ၾကြဆင္းေတာ္မူသည့္ေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အဘိဓမၼအခါေတာ္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ အထူးျမတ္ဆုံး တရားကို ပူေဇာ္သည့္အေနျဖင့္ ဆီမီးျမင္းမိုရ္ပြဲမ်ား က်င္းပပူေဇာ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကိုးကား…


ရေနာင္းဘေလာခ္႕

ဓါတ္ပံု - ဒီဇိုင္နာ နဂါး

ဗုဒၶက ဘာလို႔ ေရွးဘဝ ေနာက္ဘဝ ယံုခိုင္းသလဲ

ေေ

ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)

စာေရးသူမွာ ဥေရာပသား မိတ္ေဆြ ရွိပါတယ္။ သူတု႔ိလည္း လူငယ္ေတြ ျဖစ္ၾကျပီး ဘာသာေရး အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တဲ့ အခါ သူတို႔ဟာ ဘယ္ဘာသာကိုမွ မကိုးကြယ္ေၾကာင္း သိရေတာ့ အင္မတန္ အံ့ၾသ မိပါတယ္။ ဒါက သက္သက္ပါ။ ဗုဒၶ ဘာသာနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ေျပာဆုိမိတာ ကေတာ့ ေရွးဘဝ ေနာက္ဘဝ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ အေနနဲ႔ ေရွး ဘဝ (Past Existence of life) နဲ႔ ေနာင္လာမယ့္ ဘဝ (Future Life) အေပၚမွာ အယံုအၾကည္ မရွိပါဘူးတဲ့။ လက္ရွိ ဆင္းရဲေနသူေတြ အင္မတန္ ဆင္းရဲျပီး ဒါဟာ ေရွးဘဝ အကုသုိလ္ေၾကာင့္၊ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေတြ က်ျပန္ေတာ့လဲ ဒါက ေရွးဘဝ ကုသုိလ္ ေကာင္းမွုေၾကာင့္လို႔ ေျပာေနၾကတာ လံုးဝ မတရား ပါဘူးတဲ့။ သူဒါကို လံုးဝ လက္မခံ ပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ စာေရးသူလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရွင္းျပ ေပးေတာ့ သူလည္း လက္ခံ သြား ပါတယ္။ စာဖတ္သူ တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ မွ်ေဝ ေပးရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ …

ေရွးဘဝ ဘာေၾကာင့္ ယံုသင့္သလဲ

က်ေနာ္တုိ႔ ေမြးဖြားလာတယ္။ ၾကီးျပင္းလာတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ခ်မ္းသာေတြ၊ ၾကြယ္ဝ သူေတြ လုပ္ငန္း ကိုင္ငန္း အဆင္ေျပသူေတြ မ်ားစြာ ရွိတာကို ျမင္ေတြ႔ ရမွာပါ။ တစ္ဖက္မွာလည္း ဆင္းရဲ သူေတြ၊ အနာေရာဂါ ထူျပားသူေတြ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ကုိ ျပန္ၾကည့္က်ေတာ့လဲ အေျဖက တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒီေတာ့ ဆင္းရဲသူေတြက ခ်မ္းသာသူေတြကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ မုဒိတာ မပြားႏိုင္ပဲ မနာလို အူတုိ ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ မျဖစ္ရင္ မျဖစ္ဘူး။ သို႔ေပမယ့္ ၾကိမ္းေသ ျဖစ္မွာက မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ ႏွိပ္စက္ ညဥ္းဆဲတဲ့ (Self Insulting) ကေတာ့ ၾကိမ္းေသ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ေဒါသ (Anger) စိတ္၊ အမုန္းစိတ္ (Hatred) ေမြးဖြား ေစျပီး ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ထိခိုက္တာတင္ မကပဲေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အျခား သူတစ္ပါး ေတြအေပၚ သက္ေရာက္ ပါေတာ့တယ္။ အလြယ္ အားျဖင့္ ၾကည့္ရင္ ခိုးမယ္။ သတ္မယ္။ လုယက္မယ္၊ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္လာ မွာ ကေတာ့ ကမၻာ ပ်က္တဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။

ဒီေတာ့ ျမတ္စြာ ဘုရားက ေဟာပါတယ္။ ဒါဟာ ေရွးဘဝ အကုသုိလ္ ကံေတြ အက်ိဳးေပးေနျခင္း ေၾကာင့္ပါတဲ့။ ယင္း အကုသုိလ္က သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္ (Cycle of Rebirth) မွာ က်င္လည္ (repeat) ျဖစ္ေနေသး သေရြ႕ ကေတာ့ ခံေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေကာင္းမွုေတြနဲ႔ ျပန္ အစားထိုး ၾကိဳးစားရင္၊ တရား ဓမၼ က်င့္ၾကံရင္ လြတ္ေျမာက္မယ္လို႔ ဆုိခဲ့ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားေဟာ တရားကို လက္ခံျပီး က်င့္ၾကံ သူတို႔ဟာ လက္ရွိမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ၊ ဒုကၡ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေရာက္ေရာက္၊ အဆုိးဆံုး အေနနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ဖယ္ခြာ ခံရရင္ေတာင္ ဒါဟာ ငါျပဳတဲ့ ေရွးဘဝ အကုသုိလ္ ကံေၾကာင့္ ပါလားလို႔ သံေဝဂဥာဏ္ကို တည္ေစ ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေယာနိေသာ မနသိ ကာယ လို႔ေခၚတဲ့ Positive Point of View and Thinking ( အေကာင္းဘက္မွ ရွဳျခင္း၊ ျမင္ျခင္း) ဆုိတဲ့ စိတ္ကို ေပၚေပါက္ ေစပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဒါသ ျဖစ္မယ့္ အစား ေဒါသ ကို ေျဖမယ့္ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာ တာေၾကာင့္ ေကာင္းမွု မျပဳ ရင္ေတာင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ မေကာင္းမွု မျပဳေတာ့ဘူး။ ျပဳရင္ေတာင္မွ သတိ လက္လြတ္မွပဲ ျပဳလုပ္လိမ့္မယ္။ သတိ တစ္ခု ျပန္ယွဥ္တဲ့ အခါ သူ သတိထား သြားလိမ့္မယ္။ အားလံုးသာ ေရွးဘဝကို ယံုျပီး Positive Point of View and Thinking ကို အျမဲေတာ့ remind လုပ္ႏိုင္မယ္ ဆုိရင္ ကမၻာက အျမဲေအးခ်မ္းမွာပါပဲ။ ဒီအခ်က္က ေရွးဘဝကို ယံုသင့္ေၾကာင္း ထဲမွာ အေသးစိတ္ မွ်ေသာ တစ္ခ်က္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ နက္နဲတာ ကေတာ့ စာဖတ္သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ေနာက္မွ ေလ့လာ ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာင္ဘဝ ယံုသင့္ေၾကာင္း

လူေသလူျဖစ္ ထက္ လူေသ ဘာမွ မျဖစ္ (End of life) ကို ယံုၾကည္သူ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ယင္းသို႔ ယံုၾကည္သူ အမ်ားစုမွာ ေတြ႔ရွိရတဲ့ ျပသနာက Action and Reaction အေပၚ လက္ခံမွု နည္းပါး သြားျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ ျပဳလုပ္ လိုက္တဲ့ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္၊ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ တိုင္းမွာ တူညီတဲ့ သက္ေရာက္မွု ကို ျပန္လည္ ခံစား (Suffer) ရမယ္ လို႔ ျမတ္စြာ ဘုရားက ေဟာၾကားခဲ့ ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ျငင္းစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ေသြးထြက္ ေလာက္ေအာင္ မွန္တာကို အမ်ားစု လက္ခံ ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္မ်က္စိ ေရွ႕မွာ ေကာင္းမွု လုပ္သူေတြကို ျမင္ေတြ႔ ရျပီး သူတို႔ေလးေတြ ဆက္ျပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ ကံေတြ၊ အေျခအေနေတြ ၾကံဳေတြ႔ ေနရတာကို အားလံုး ျမင္ၾက မွာပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကံဳပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိ မေကာင္းတဲ့ အမွုကိစၥ ဘက္ကို လွည့္ရေအာင္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကေန စၾကည့္မယ္။ မေကာင္းမွု တစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ျပဳသူ က်ႏ္ုပ္တို႔ရဲ႕ စိတ္အသြင္ သ႑ာန္ ထဲမွာ ကိန္းေအာင္း ေနတတ္ျပီး မရွဳတတ္ရင္ မေသမခ်င္း အခ်ိန္အထိ စိတ္ကို ႏွိပ္စက္ ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါက အလြယ္ဆံုး ရွင္းျပ မူပါ။ မေကာင္းမွုေတြ ၾကီးၾကီး မားမား လုပ္လို႔ မေကာင္းတဲ့ အျပစ္ကို ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း ျပန္ခံ ရတာေတြကလည္း သာဓကေတြ မနည္း ပါဘူး။

သုိ႔ေပမယ့္ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အဆန္း။ အခု အျပစ္လုပ္တယ္။ စိတ္ေကာင္း မထားဘူး။ မဟုတ္တာ လုပ္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ နဲ႔ သူတစ္ပါးကို ႏွိပ္စက္ ညဥ္းဆဲတယ္။ ဘာမွ ဆုိးက်ိဳး မခံးစားရတဲ့ အျပင္၊ လက္ရွိမွာ ဆက္ျပီးေတာ့ေတာင္ ေကာင္းစား ေနပါေသးတယ္။ အဲ့လို လူေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါဟာ ေရွးဘဝ ေကာင္းမွုေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ခံစားဖို႔ အခါ အခြင့္ သင့္ေနေသးလို႔ ျဖစ္ျပီးအဲဒီ မေကာင္းမွု ကံကို ၾကံဳဖို႔ အခါအခြင့္ မသင့္ ေသးလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာ ဘုရားက အဘိဓမၼာမွာ တိတိ က်က် ေဟာၾကားခဲ့ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီတစ္ ဘဝ မၾကံဳရင္ေနာင္ ေနာင္ ဘဝ သံသရာ အဆက္ဆက္မွာ ဒီအတြက္ အေၾကြး ဆပ္ရမယ္.။ ဝဋ္လည္ ရမယ္လို႔ ၾကိမ္းေသ ေဟာခဲ့ ျပန္ပါတယ္။ ဒါကို သိျပီး ဥာဏ္ျဖင့္ ရွုျမင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ စိတ္သ႑ာန္ ထဲမွာ ေယာနိေသာ မနသိကာရ လို႔ေခၚတဲ့ Positive thinking and viewing ကပဲ ျပန္လည္ ကိန္းေအာင္း အံုးမယ္ ဆုိရင္ ဒါဟာ အေတာ္ေလး ေကာင္းသြား ျပီ။ သူ မေကာင္းတာေတြ လက္ရွိမွာ မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ အနာဂတ္မွာ ၾကိမ္းေသ ခံစားရမယ္ အေၾကြးဆပ္ရမယ္ ဆုိတာကို သိသြားတယ္။ ေနာင္ဘဝမွာ ဆပ္ရမယ္ ဆုိတာကို သိသြား တယ္။ အကယ္၍ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ရင္လည္း ဒီဘဝ မခံစား ရရင္ေတာင္ ေနာင္ဘဝ ခံစားရမယ္ ဆုိတာ ကိုလည္း သိသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္းတာေတြပဲ ဆက္တိုက္ လုပ္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အႏွစ္ခ်ဳပ္

အႏွစ္ခ်ဳပ္ အားျဖင့္ ဆုိရရင္ ဒီဘဝ ေကာင္းေနတာေတြ၊ ဆုိးေနတာေတြဟာ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပဲ ေရွးဘဝ အဆက္ဆက္က ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ အမွု ကိစၥ (Wholesome and Unwholesome deeds) ေၾကာင့္ ျဖစ္ျပီး ခု ေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနတာ၊ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနရတာဟာ Cycle of Rebirth ျဖစ္ေနတဲ့ ၃၁ ဘံု (31 Planes of Existence) မွာ ျပန္လည္ ဝဋ္ေၾကြး ဆပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားက ေၾကာက္ဖို႔ အတြက္ ေျခာက္လန္႔ခ့ဲတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဥာဏ္နဲ႔ သိျပီး သတိ (Mindful) အျမဲ ယွဥ္လို႔ ေကာင္းတာေတြသာ လုပ္ေဆာင္ သြားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ဆုိရင္ ျမတ္စြာ ဘုရားက ေရွးဘဝ၊ ေနာင္ဘဝ ကို ဘာေၾကာင့္ ယံုခိုင္း သလဲ ဆုိတာ အၾကမ္းအားျဖင့္ သိရွိျပီလို႔ ေမ်ာ္လင့္ ပါတယ္။ 


https://www.facebook.com/yoyarlaydotcom

 
 
အေမး။    ။အရွင္ဘုရား..ကမၻာတည္သမွ်ကာလပတ္လံုး တည္ၿမဲေနမယ့္ အရာငါးခု ရွိပါတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒီ ငါးမ်ဳိးက ဘာေတြလဲ၊ ဘာေၾကာင့္တည္ၿမဲေနတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
ကိုေပါက္
Portland Oregon State. USA
 
အေျဖ။    ။ ကမၻာတည္သ၍ တည္ၿမဲေနမယ့္အရာေတြ ကမၻာပတ္လံုးတည္မယ့္အရာေတြကို ပါဠိလို ကပၸဌိတိ လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒါက ငါးမ်ဳိးေတာ့ မၾကားမိပါဘူး။ ေလးမ်ဳိးပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။အဲဒါေတြက ငံုး+အိ္မ္+က်ဳ+လ တို႔ပါပဲ။
(၁)  ငံုး။  ။အေလာင္းေတာ္ငံုးမင္း သစၥာျပဳတဲ့ေနရာမွာ တကမၻာပတ္လံုး မီးကြင္းေရွာင္တယ္။
            ေရွးအခါက မဂဓတုိင္းအတြင္းမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ငံုးမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမိ၀မ္းမွ ေမြးဖြားၿပီး ဥခြံကြဲကာ ေလာကအလယ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘမ်ားက အသိုက္မွာပဲေနေစကာ သူတို႔ရဲ႕ႏုတ္သီးနဲ႔အစာေတြ ေဆာင္ယူလာၿပီး ေကၽြးေမြး ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အရြယ္ငယ္လြန္းတဲ့အတြက္ ဘုရားအေလာင္း ငံုးမင္းဟာ အေတာင္ကိုျဖန္႔ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုလဲ မျပန္နုိင္ပါ။ ေျခကိုၾကြၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွာလဲ မသြားလာႏုိင္ပါ။ အဲဒီအရပ္ႀကီးမွာလဲ ႏွစ္တုိင္းဆိုသလို ေတာမီးေလာင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ေတာမီးႀကီးေလာင္တဲ့အခါ ငွက္ေတြဟာ ေသေဘးကို ေၾကာက္ ၾကတဲ့အတြက္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အသိုက္ကေန မီးလြတ္ရာကို ထြက္ေျပး ၾကပါတယ္။ ထို႔အတူ ငံုးမင္းရဲ႕ မိဘမ်ားက သားကုိပစ္ၿပီး မီးလြတ္ရာကို ထြက္ေျပး ၾကတယ္။အသိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္ထဲ က်န္ရစ္ရွာတဲ့ ဘုရားအေလာင္းငုံးမင္းဟာ “ငါ့မွာ ပ်ံႏုိင္တဲ့အစြမ္း၊ ေျခနဲ႔သြားႏုိင္တဲ့အစြမ္းရွိရင္ေတာ့ ဒီကေန ထြက္ေျပးလို႔ရပါရဲ႕ အခုေတာ့ ငါ့မွာ ပ်ံလဲမပ်ံႏုိင္၊ သြားလဲမသြားႏိုင္၊ ငါ့မိဘေတြကေတာ့ ေသေဘးကို ေၾကာက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကၿပီ၊ အခုအခါမွာ ငါ့အတြက္ အားကိုးစရာဆိုလို႔ ဘာမွမရွိေတာ့၊ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ ” လို႔ေတြးပါတယ္။
            အဲဒီအခါက ဘုရားအေလာင္းငံုးမင္းက “ငါ့မွာ ပ်ံစရာအေတာင္ ွရိွေနပါရက္နဲ႕ ငယ္ေသးလို႔ မပ်ံႏုိင္ခဲ့။ သြားစရာေျခ ရွိပါရက္နဲ႔ မသြားနုိင္ခဲ့၊ မိဘတို႔ကလဲ ေသေဘးကို ေၾကာက္လုိ႔ ငါ့ကို စြန္႔ခြါ ထြက္ေျပးသြားၾကၿပီ ၊ ထုိသစၥာစကား မွန္ကန္ရင္ အခုေလာင္ေန တဲ့ ေတာမီးႀကီး ၿငိမ္းေပ်ာက္ ပါေစသတည္း” လို႔ သစၥာျပဳလိုက္ရာ လူစကားနားလည္တဲ့အတုိင္း ေတာမီးႀကီးဟာ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပယ္စာ ပတ္လည္ ၿငိမ္းေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။
            အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ေတာမီးေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ေလာင္ေနပါေစ၊ ဘုရားေလာင္းငံုးမင္းရဲ႕ သစၥာအစြမ္းေၾကာင့္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ ပယ္စာ အရပ္ဟာ တကမၻာပတ္လံုး မီးမေလာင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။(ဇာ၊႒၊၁၊၂၂၉။)
 
(၂) အိမ္။             ။ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္က ဃဋိကာရအိုးထိန္းသည္ဟာ သာသနာနဲ႔အလြန္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကႆပဘုရားရွင္ဟာ သူသီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ဂႏၶကုဋိတုိက္ မိုးမလံုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဃဋိကာရအိမ္ကုိသြားၿပီး ျမက္သက္ငယ္ ရွိ မရွိ စံုစမ္းခုိင္းတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဃဋိကာရအိမ္မွာေတာ့ ျမက္သက္ငယ္ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တဲအိမ္ရဲ႕အမိုးမွာေတာ့ သက္ငယ္မိုး ရွိပါတယ္ လို႔ ဘုရားရွင္အားေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ ဒီလိုဆိုရင္ ဃဋိကာရအိမ္ရဲ႕အမိုး ျမက္သက္ငယ္မ်ားကို သြားျဖဳတ္ခုိင္းပါတယ္။ ရဟန္းမ်ားလဲ ဃဋိကာရအိမ္က ျမက္သက္ငယ္မိုးေတြကို သြားျဖဳတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အိမ္မွာရွိတဲ့ မ်က္မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးက “ဟဲ့ အခုအမိုးလာျဖဳတ္ေနတာ ဘယ္သူေတြတုန္း”လို႔ေမးေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလဲ ျမတ္စြာဘုရားေက်ာင္းေတာ္က ရဟန္းေတြ လို႔ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ လိုသေလာက္သာ ျဖဳတ္ယူၾကေပေတာ့ လို႔ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးရွာတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အမိုးကို ျဖဳတ္ ယူသြားၾကပါတယ္။
တစ္ေနရာကျပန္လာတဲ့ ဃဋိကာရက အမိုးေတြ ဘယ္သူမ်ား ျဖဳတ္တာလဲ ဆိုၿပီး အေမအိုႀကီးကို ေမးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ မ်ား ျဖဳတ္ယူသြား တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေမႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီစကားၾကားရတဲ့ ဃဋိကာရဟာ “ေအာ္…ငါ့အတြက္ အရေတာ္လုိက္ တာ ..ငါ့ကို ျမတ္စြာဘုရားက အလြန္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တာပဲ” ဆိုၿပီး  အမိုးျဖဳတ္တာနဲ႔စပ္လို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ပီတိေသာမနႆေတြျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ မိုးဘယ္ေလာက္ပဲ ရြာရြာ ဃဋိကာရဲ႕ေနအိမ္တ၀ိုက္ မိုးလံုး၀မစိုေတာ့ပါ။ ဒါဟာ တကမၻာပတ္လံုး တည္သြားမယ့္အရာ တစ္ခုပါ။
(တိပိဋကဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ၏ ေဟာစဥ္တရား တတြဲ၊ႏွာ၊၃၄။မဇၥ်ိမပဏာသပါဠိေတာ္၊ႏွာ၂၄၃)
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုရင္ ဃဋိကာရ မိသားစုရဲ ထက္သန္တဲ့ေစတနာေၾကာင့္ အခုလို ျဖစ္ရတာပါ။
(၃)က်ဳ။   ။ေရွးအခါက ေရကန္ႀကီးတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္။အဲဒီမွာ ဘီလူးတစ္ေကာင္လဲ ေစာင့္ေနတယ္။ အဲဒီေရကန္ရဲ႕ပတ္လည္မွာ က်ဳပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒီေရကန္ထဲကိုဆင္းၿပီး ေရေသာက္သံုးၾကတဲ့သူမွန္သမွ်ကုိ ဘီလူးႀကီးက အလစ္မေပး၊ ၀ါးမ်ဳိစားေသာက္ လုိက္ပါတယ္။
            ေတာအုပ္တစ္ခုမွာလဲ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေမ်ာက္မင္း ေနထိုင္ပါတယ္။ ထုိေမ်ာက္မင္းဟာ ေမ်ာက္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အၿခံအရံ ရွိသူျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းက “အေမာင္တို႔…ဒီေတာထဲမွာ အဆိပ္ပင္ေတြလဲ  ရွိတတ္တယ္။ ဘီလူးေစာင့္တဲ့ေရကန္ ေတြလဲ ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ကိုပဲသြားသြား အသီးကုိေတြ႕ရင္ ခ်က္ျခင္း မစားပါနဲ႔၊ ေရကန္ေတြ႕တုိင္း ေရမေသာက္ၾကပါနဲ႔၊ တကယ္လို စာခ်င္တယ္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ငါ့ကိုေျပာပါ ” လို႔ ေမ်ာက္မ်ားကို ၾသ၀ါဒေပး ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ်ာက္မ်ားဟာ ေတာထဲသြားလာရာကေန ေရကန္တစ္ခုကိုေတြ႕တဲ့အခါ ေရေသာက္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အလာကို ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေရာက္ လာတဲ့အခါ ေမ်ာက္မ်ားက သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာ ကိုေျပာၾကတယ္။ ဘုရားအေလာင္းက ေရကန္ကုိ စူးစမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ေရကန္ထဲကုိ ဆင္းတဲ့ေျခရာသာ ျမင္ရၿပီး ျပန္တက္လာတဲ့ေျခရာ မျမင္ရတဲ့အတြက္ ဒီေရကန္ဟာ ဘီလူးေစာင့္တဲ့ေရကန္သာျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေသာက္ၾကနဲ႔လ ို႔ ေျပာပါတယ္။
  အဲဒီအခါမွာ ေရကန္ထဲ ဆင္းတဲ့သူကို စားဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ ဘီလူးႀကီးက ေမ်ာက္ေတြ ေရကန္ထဲမဆင္းတာကို သိတဲ့အတြက္ ေဒါသ ထြက္ၿပီး ေရေပၚတက္လာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေရကန္ထဲမဆင္းတာလဲလို႔ ဘီလူးႀကီးကေမးတဲ့အခါ ဘုရားအေလာင္းေမ်ာက္မင္းက တကယ္လို႔ ေရကန္ထဲဆင္းရင္ သင္ရဲ႕အစာျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ မဆင္းၾကတာပါ။ ေရကန္ထဲမဆင္းရဘဲနဲ႔ ေရကို ေသာက္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ေရကန္နံေဘးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ က်ဳပင္ကို ႏုတ္ၿပီး  က်ဳပင္ရဲ႕အေခါင္းထဲမွာ အဆင့္မရွိဘဲ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ဟင္းလင္းေပါက္ ျဖစ္ေစသတည္းလို႔ သစၥာအဓိ႒ာန္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔မႈတ္လိုက္တာ က်ဳပင္မ်ားဟာ အဆစ္မရွိေတာ့ ဘဲ ေခါင္းေပါက္ႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ေမ်ာက္အေပါင္းလဲ  အေခါင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ က်ဳေတြကို ေရကန္ထဲ ထုိးခ်ကာ ေရကို စုတ္ယူၿပီး ေသာက္ၾကရပါတယ္။  (ဇာ၊႒၊၁၊၁၈၆)
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ အမ်ားအက်ဳိးစီးပြားကို လုိလားတဲ့ ဘုရားအေလာင္းေမ်ာက္မင္းရဲ႕ သစၥာအဓိ႒ာန္ေၾကာင့္ ကမၻာတည္သမွ်ကာလပတ္လံုး ထုိေရကန္နံေဘးမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ က်ဳရိုးေတြဟာ အေခါင္းႀကီးျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
(၄) လ။     ။လ၀န္းမွာ ယုန္အရုပ္ေရးထားတာကို ေျပာတာပါ။ ဒါနဲ႔စပ္လို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု တင္ျပပါ့မယ့္၊ စာခ်စ္သူမ်ားက သီးခံၿပီး ဖတ္ေပးေစလိုပါတယ္။
              ေရွးအခါက ဘုရားအေလာင္းဟာ ယုန္မ်ဳိးဘ၀မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထုိယုန္ဘ၀မွာ ေမ်ာက္၊ ေျမေခြး၊ဖ်ံ မိတ္ေဆြသံုးဦးရွိတယ္။ ယုန္မင္းဟာ အလွဴကိုလဲ ေပးလွဴတတ္သလုိ သီလေစာင့္ထိမ္းၿပီး ဥပုသ္ေဆာက္တည္တာေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြသံုးဦးကိုလဲ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေဟာေျပာဆံုးမေလ့ရွိတယ္။ နက္ျဖန္ဆိုရင္ ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္တယ္။ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကဖို႔နဲ႔ အလွဴခံလာရင္လဲ ကိုယ္ရထားတဲ့ အစာကို ခြဲေ၀လွဴၿပီး က်န္တာကို စားသံုးၾကဖို႔ ယုန္မင္းက ၾသ၀ါဒစကားေျပာၾကားတယ္။  မိတ္ေဆြသံုးဦးကလဲ ေကာင္းပါၿပီ ဆိုၿပီး ၀န္ခံကတိထားခဲ့ၾကတယ္။
          ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္တဲ့အခါ  မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ့ ဖ်ံဟာ အစာရွာထြက္လာပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ငါးၾကင္း ခုႏွစ္ေကာင္ကို ႀကိဳးနဲ႔သီၿပီး သဲျပင္ေအာက္မွာ ဖုံးအုပ္ထားပါတယ္။ ဖ်ံက ပိုင္ရွင္ရွိ/မရွိဆုိတာကို စံုစမ္းတဲ့အေနနဲ႕ အသံ သံုးႀကိမ္ျပဳလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ မေပၚလာတဲ့ အတြက္ ငါးခုႏွစ္ေကာင္ကို ယူၿပီး ခ်ဳံတစ္ခုထဲမွာ ထားကာ“ ေနမြန္းမတည့္မီ အခ်ိန္မွာ စားေတာ့မယ္” ဆုိကာ မိမိရဲ႕သီလကို ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။
         ေျမေခြးကလဲ အစာရွာထြက္လာရာ လယ္တဲတစ္ခုအတြင္း အမဲစုိ႔ႏွစ္ခု၊ ဖြတ္ကင္တစ္ခု၊ ႏုိ႕ဓမ္းတစ္အိုးကို ျမင္တာနဲ႔ အရွင္ရွိမရွိဆိုတာ သိရေအာင္ သံုးႀကိမ္တိတိ အသံျပဳၿပီးေနပါတယ္။ ပိုင္ရွင္မရွိမွန္း သိတဲ့အခါ  အမဲစို႔ႏွစ္ခု၊ ဖြတ္ကင္တစ္ေကာင္နဲ႔အတူ ႏုိ႕ဓမ္းအုိးကိုပါ မိမိေနရာ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာ ထားလုိက္ၿပီး သီလကို ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။
         ေမ်ာက္ကလဲ ေတာအုပ္ကို ၀င္ကာ သရက္ခုိင္ကို ခူးယူၿပီး မိမိေနရာ ခ်ဳံထဲမွာ သိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။ ေနမြန္းမတည့္မီ စားမယ္လို႔ဆုိကာ ကိုယ့္သီလကို ကိုယ္ ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။
          ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္းဟာ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေနရာကထြက္လာၿပီး  “ေနဇာျမက္ကို စားေတာ့မယ္” လို႔ဆုိကာ မိမိသီလကုိ ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။ ယုန္မင္းက “ငါ့ထံေရာက္လာတဲ့ အလွဴခံေတြကို ငါစားတဲ့ ျမက္ပင္မ်ားကို လွဴရင္ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ႏွမ္း ဆန္စတဲ့ပစၥည္းေတြလဲ ငါ့မွာ မရွိ၊ တကယ္လို႕ အလွဴခံ လာမယ္ဆုိရင္ ငါ့ အသားကို လွဴဒါန္းမယ္” လို႔ ရဲ၀ံ့စြာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ယုန္မင္းရဲ႕သီလေၾကာင့္ သၾကားမင္းရဲ႕ပ႑ဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ျဖာႀကီးလဲ ပူလာပါေတာ့တယ္။ သၾကာမင္းက အက်ဳိးအေၾကာင္းဆင္ျခင္ၿပီး သိတဲ့အခါ ယုန္မင္းကို စံုစမ္းမယ္ ဖို႔အတြက္ လူ႔ျပည္ကို ပုဏားအသြင္ နဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။
        ေရွးဦးစြာ ဖ်ံရ႕ဲေနရာကိုသြားတယ္။ ဖ်ံက “ဘာအတြက္လာတာလဲ”ေမးေတာ့ သၾကားမင္းက “အဟာရတစ္ခုခုကို ရလို႔ရွိရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး ေနခ်င္တယ္” လို႔ေျပာတယ္။ ဖ်ံက “ေကာင္းပါၿပီ….ငါ အာဟာရ တစ္ခုခုကို ေပးပါ့မယ္” လို႔ေျပာေတာ့ သၾကားမင္းက “ ခဏေနပါဦး ၊ ေစာေသးတယ္၊ ေနာက္မွပဲ စားၾကတာေပါ့”လို႔ေျပာပါတယ္။ တခါ ေျမေခြးရ႕ဲေနရာ ကိုသြားျပန္တယ္ ။ ေရွးနည္းအတုိင္းပဲ ေျမေခြးဆီမွာ အလွဴခံတယ္။  ေျမေခြးက သူ႔မွာရထားတဲ့ ငါးၾကင္းကင္နဲ႔ႏို႔ဓမ္းကိုေပးလွဴပါတယ္။ သၾကားမင္းက ခဏေနပါဦး ၊ေစာေသးတယ္၊ ေနာက္မွစားမယ္ လို႔ေျပာၿပီး ေမ်ာက္ရွိတဲ့ေနရာကို တခါသြားျပန္တယ္။ ေရွးနည္းအတုိင္း သၾကားမင္းက အလွဴခံတဲ့အခါ ေမ်ာက္က သူ႔မွာ ရွိတဲ့ သရက္ခုိင္ကို လွဴတယ္။ သၾကားမင္းက ခဏေနပါဦး ေစာပါေသးတယ္၊ ေနာက္မွလာစားမယ္ လို႔ဆုိကာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္းထံကို သြားျပန္တယ္။ သၾကားမင္းက  ယုန္မင္းဆီမွာ အာဟာရတစ္ခုခု လိုခ်င္တယ္၊ၿပီးရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ေနခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာေတာ့ ယုန္မင္းက “သင္ဟာ သီလရွိတဲ့သူပဲ၊ ဒီေန႔ ငါမလွဴဖူးတဲ့ အလွဴကို လွဴမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အသင္ပုဏား…မီးပံုႀကီးတစ္ပံုကို မီးေမႊးေပးပါ၊ ပီးရင္ ငါ့ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို မီးထဲခုန္ခ်လိုက္လို႔ က်က္ရင္ ငါ့ရဲ႕အသားကို စားၿပီး သင္ ရဟန္းတရားကို က်င့္ပါ” လို႔ဆုိတယ္။ သၾကားမင္းက မိမိဘာႏုေဘာနဲ႔ မီးတစ္ပံု ခ်က္ျခင္းဆုိသလုိ ေမႊးေပးပါတယ္။ ယုန္မင္းဟာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အေမႊးေတြထဲမွာ ၀င္ခိုေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားေလးေတြ ေသကုန္မွာစိုးလို႔  ကုိယ္ကို သံုးေလးႀကိမ္ ခုန္လိုက္ၿပီးမွ မီးပံုထဲကို စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ခုန္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ မီးလ်ံေတြ ယုန္မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ထိေတြတဲ့အခါ ႏွင္းေတြနဲ႔ ထိရသလို ေအးျမေနတယ္။ ယုန္မင္းက “သင္ေမႊးတဲ့မီးက မပူဘဲ ေအးေနတာပဲ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္တာလဲမသိ” လို႔ သၾကားမင္းကုိေျပာေတာ့ “ငါဟာ ပုဏားမဟုတ္၊ သၾကားမင္းပါ၊ သင့္ကို စံုစမ္းခ်င္လို႔ လာတာျဖစ္တယ္” လို႔ သၾကားမင္းေျပာပါတယ္။
      သၾကားမင္းက “ ယုန္ပညာရွိ….သင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြ တကမၻာပတ္လံုး ထင္ရွားၿပီး တည္ေနေစရမယ္” လို႔ဆုိကာ ေတာင္ကိုညစ္ၿပီး ေတာင္ဆီကိုယူကာ လမွာ ယုန္အရုပ္ကို ေရးပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ကစလို႔ လမွာ ယုန္အရုပ္ဟာ ခုခ်ိန္ထိတည္ရွိေနတဲ့အျပင္ တကမၻာပတ္လံုး တည္သြားမယ့္အရာျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုရင္ ဘုရားအေလာင္းယုန္မင္းရဲ႕ မိမိအသက္နဲ႔ခႏၶာကို အျခားသူအား ရဲ၀ံ့စြာ ေပးလွဴရဲတဲ့ ဒါနပါရမီအစြမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။
 
http://www.venkawwida.net/2014/09/blog-post.html <<< မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...။



ေမတၱာသုတ္သမိုင္း(သုိ႔) ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔(ဝါေခါင္လျပည့္ေန႔)
***********************************************

 ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက ကမၼ႒ာနေယာဂီရဟန္းငါးရာတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံကမၼ႒ာန္း ယူၾကၿပီး၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ၾသ၀ါဒအတိုင္း ဟိမ၀ႏၲာေတာအရပ္ကိုမွီကာ ဂႏၶဓူရေခၚ ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ၿပီး သီတင္းသံုးေနၾကကုန္၏။
ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္တို႔သည္ မိမိတို႔ေနရာ သစ္ပင္၊ ေတာေတာင္တို႔၌ မေန၀ံ့ၾကသည့္အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား စိတ္ဆင္းရဲကာ တရားအားမထုတ္ေတာ့ဘဲ ေတာမွ ျပန္သြားေအာင္ ညအခါ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေသာ အဆင္း၊ အသံတို႔ျဖင့္ နည္းမ်ဳိးစံုသံုးကာ ေျခာက္လွန္႔ၾကေသာေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ေျဖာင့္မတ္စြာ တရားကို ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္၊ သမာဓိ မရႏိုင္ ျဖစ္ၾက၍ ျမတ္စြာဘုရားထံျပန္၍အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္ထားၾကရာ..
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က နတ္မ်ား အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္းမွ ကင္းေ၀းေစရန္ႏွင့္ေမတၱာကမၼ႒ာန္း-ပြားမ်ား တတ္ရန္အလို႔ငွာ၊ ဤေမတၱာသုတ္ပရိတ္တရားေတာ္ကို သင္ၾကားေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ေလ၏။
ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔ သီတင္းသံုးရာ ဟိမႏၲာေတာအရပ္သို႔ ျပန္ႂကြသြားၾကၿပီးလွ်င္ ေမတၱာသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ၾကၿပီး ေမတၱာကမၼ႒ာန္းကို စီးျဖန္းမႈေၾကာင့္ ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္မ်ား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလာၾကကာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈကိုပင္ ရၾက၍ ၀ိပႆနာတရားမ်ားကို
ေရွးကထက္ ပိုၿပီး အားထုတ္ႏိုင္ၾကသျဖင့္ သီတင္းကၽြတ္ေသာအခါ ထို-အရည၀ါသီ ေတာေက်ာင္းေန ရဟန္းငါးရာတို႔သည္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ေရာက္၍ ရဟႏၲာမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း ခုဒၵကပါဠိသုတၱနိပါတ္တို႔ကို ဖတ္႐ႈေသာအားျဖင့္သိႏိုင္ပါသည္။ ဒုတိယ ပ၀ါရဏာျပဳအၿပီးမွာ ဘုရားဖူးဖို႔၊ ျပန္လည္
အစီရင္ခံဖို႔ ေဇတ၀န္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထုိသုိ႔ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ေထာက္ဆၾကည့္မည္ဆုိပါလ်ွင္ နတ္မ်ားေျခာက္လွန္႔သျဖင့္ ေဇတ၀န္ ျပန္ေရာက္တာ
ဝါေခါင္လျပည့္ ဒုတိယ၀ါဆိုေန႔ျဖစ္သလုိ ေမတၱာသုတ္ေတာ္ကုိ နာၾကားခြင့္သည့္ေန႔၊ ေမတၱာသုတ္ေတာ္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ေန႔ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ဝါေခါင္လ
ျပည့္ေန႔ကို ေမတၱာသုတ္ေတာ္ေန႔၊ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ရယ္လို႔ ေခၚဆို
ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ထို႔ျပင္ အဂုၤတၱရနိကာယ္ ဧကဒသကနိပါတ္ အႏုႆတိ၀ဂ္ ၅ခုေျမာက္
သုတ္၌လည္း ေမတၱာတရားကို အဖန္ဖန္ ပြားမ်ားၾကပါလွ်င္.. ရရွိမည့္အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
(ေမတၱာ၏အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားႏွင့္လက္ေတြ႕က်င့္စဥ္ ပို႔စ္အေဟာင္းသို႔ အက်ယ္ဖတ္႐ႈပါရန္..)
၎အျပင္ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ေတာ္၌လည္း ဘုရားေလာင္းသု၀ဏၰသာမသည္ ျခေသၤ့၊ သစ္က်ား၊
ေတာကၽြဲ၊ ေတာ၀က္၊ သမင္မ်ားႏွင့္ ေတာ၌ အတူၿခံရံေနသည္မွာေမတၱာစြမ္းရည္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ ေမတၱာသုတ္တရားေတာ္မွာလြန္စြာ အာဏာတန္ခိုး ႀကီးမားလွေသာ ပရိတ္ေတာ္ျဖစ္၍ ရဟန္း ရွင္ လူပုဂၢိဳလ္အမ်ား ေမတၱာအက်ဳိးကို ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကပါကုန္…။
ေမတၱာသုတ္ ျမန္မာျပန္
၁ + ၂။ ေမတၱာသုတ္ပရိတ္ေတာ္၏ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ နတ္ၾကမ္း၊ ဘီလူးၾကမ္းတို႔သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အာ႐ုံအမ်ဳိးမ်ဳိးကို မျပ၀ံ့ၾကကုန္။ ေမတၱာသုတ္ပရိတ္ေတာ္ကို ေန႔၌ျဖစ္ေစ၊ ညဥ့္၌ျဖစ္ေစ၊ မပ်င္းမရိ အထပ္ထပ္ ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ေသာ သူသည္ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ရျခင္း၊ အိပ္ေပ်ာ္ေသာ သူအား
အိပ္မက္ဆိုးမ်ား မျမင္မက္ျခင္း စေသာ အက်ဳိးမ်ားကို ရရွိႏိုင္၏။ အို-သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ထိုကဲ့သို႔ အာနိသင္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေမတၱာသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရြတ္ဖတ္ၾကပါကုန္စို႔။
၃။ ၿငိမ္းေအးေသာ နိဗၺာန္သို႔ ဉာဏ္ျဖင့္ သက္၀င္၍ ေနလိုေသာ အက်ဳိးစီးပြား၌ လိမၼာေသာ သူသည္ ဤ ဆိုလတၱံ႔ေသာ စည္းကမ္းနည္းလမ္းကို ျပဳက်င့္အပ္၏။
(၁) အက်င့္ကို က်င့္ႏိုင္ေသာ စြမ္းရည္ရွိရမည္။
(၂) ေကာက္က်စ္ဉာဏ္မရွိရ။
(၃) စိတ္ေနစိတ္ထား ေကာင္းစြာ ေျဖာင့္မတ္ရမည္။
(၄) ဆိုဆံုးမ လြယ္ရမည္။
(၅) စိတ္ထား ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ရမည္။
(၆) လြန္ကဲျမင့္ေမာက္ေသာ မာန မရွိရ။
၄။ (၇) ရွိတာေလးႏွင့္ ေရာင့္ရဲလြယ္ရမည္။
(၈) ျပဳစုေမြးျမဴလြယ္ရမည္။
(၉) အမႈကိစၥ နည္းပါးရမည္။
(၁၀) အသံုးအေဆာင္ နည္းပါးရမည္။
(၁၁) ၿငိမ္သက္ေသာ ဣေႁႏၵရွိရမည္။ (မတည္ၿငိမ္သူ မျဖစ္ရ)
(၁၂) ရင့္က်က္ေသာ ပညာရွိရမည္။
(၁၃) ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး ၾကမ္းတမ္းျခင္း မရွိရ။
(၁၄) မိဘေဆြမ်ဳိးတို႔၌ တပ္မက္မႈ ကင္းရမည္။
၅။ ပညာရွိတို႔ ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲႏိုင္မည့္ ဒုစ႐ုိက္ကို စိုးစဥ္း အနည္းငယ္မွ်လည္း မျပဳက်င့္ရာ။ (ဤ ၁၄ပါးတို႔ကား ေမတၱာမပြားမီျဖည့္က်င့္ရမည့္ ေရွ႕ေျပး က်င့္စဥ္မ်ားျဖစ္သည္) ခပ္သိမ္းေသာသတၱ၀ါတို႔သည္ခ်မ္းသာျခင္း ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္သည္၊ ေဘးကင္းကုန္သည္ျဖစ္၍ ခ်မ္းသာေသာ ကိုယ္စိတ္ရွိၾကပါေစကုန္သတည္း။
၆။ ႂကြင္းမဲ့ဥႆံု အလံုးစံုကုန္ေသာ(သက္ရွိသက္မဲ့) သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ထိတ္လန္႔တတ္ေသာ
(ပုထုဇဥ္)ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္လည္းေကာ္ငး၊ စိတ္ဓာတ္ခုိင္ခံ့ေသာ(ရဟႏၲာ)ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊
ရွည္ေသာကိုယ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ႀကီးေသာ ကိုယ္ရွိေသာသတၱ၀ါတို႔သည္လည္း ေကာင္း၊ အလတ္စား ကိုယ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ပုတိုေသာ ကိုယ္ရွိေသာ သတၱ၀ါ တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေသးဖြဲသိမ္ေမြ႕ေသာကိုယ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ႏုပ်ဳိေသာ ကိုယ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း။
၇။ ျမင္ဖူးေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ မျမင္ဖူးေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အေ၀း၌ ေနေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အနီး၌ေနေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ (ရဟႏၲာ)ပုဂၢိဳလ္ တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ (ပုထုဇဥ္ေသကၡ)ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါတုိ႔သည္
ခ်မ္းသာေသာ ကိုယ္စိတ္ ရွိၾကပါေစကုန္သတည္း။
၈။ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို အမ်က္မထြက္ပါေစလင့္၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ အရာ၌
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ရန္လိုေသာ စိတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း မထီမဲ့ျမင္ မျပဳပါေစလင့္၊ အခ်င္းခ်င္း ဆင္းရဲမႈကို အလိုမရွိပါေစလင့္။
၉။ မိခင္သည္ ရင္၌ျဖစ္ေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို မိမိအသက္တမွ် အစဥ္ ေစာင့္ေရွာက္ဘိသကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္ သတၱ၀ါ ခပ္သိမ္းတို႔၌ အတိုင္းအရွည္မရွိေသာ ေမတၱာစိတ္ကို ပြားမ်ားရာ၏။
၁၀။ အထက္ဘ၀ဂ္ ေအာက္အ၀ီစိ ဖီလာကန္႔လန္႔ အလံုးစံုေသာ ေလာက၌ က်ဥ္းေျမာင္းျခင္း မရွိေသာ အတြင္းရန္ အျပင္ရန္ ကင္းေသာ အတိုင္းအရွည္မရွိေသာ ေမတၱာစိတ္ကို ပြားမ်ားရာ၏။
၁၁။ ငိုက္မ်ဥ္းျခင္းကင္း၍ ရပ္ေနသမွ်၊ သြားေနသမွ်၊ ထိုင္ေနသမွ်၊ ေလ်ာင္းေနသမွ်၊ ကာလပတ္လံုး ဤ(ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာ) သတိကို ပြားမ်ားအံ့ဟု ေဆာက္တည္ရာ၏။ ဤသာသနာေတာ္၌ ေမတၱာ ႏွင့္ယွဥ္ေသာ သတိျဖင့္ေနျခင္းကို ျမတ္ေသာေနျခင္း အထက္တန္းက်ေသာေနျခင္း “ျဗဟၼ၀ိဟာရ”ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားတို႔ ေဟာေတာ္မူကုန္၏။
၁၂။ (ထိုေမတၱာ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေသာ သူသည္) သကၠာယဒိ႒ိအစြဲျပဳတ္ၿပီး (ေလာကုတၱရာ) သီလရွိသည္ ျဖစ္လ်က္ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္အျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ ၀တၳဳကာမတို႔၌ တပ္မက္တြယ္တာမႈကို အျပတ္ရွင္းႏိုင္ပါက အမိ၀မ္း၌ တစ္ဖန္(ပဋိသေႏၶ)ေနျခင္းသို႔ မေရာက္ေတာ့ေပ။
ေမတၱာသုတ္ ျမန္မာျပန္ၿပီး၏။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဓမၼရံသီ ၏ ေဖာ္ဝတ္ေမလ္းအားတစ္ဆင့္မ်ွေဝလုိက္ပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံး သက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍ လုိရာဆႏၵမ်ားတစ္လုံးတစ္ဝတည္းျပည့္စုံၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္)

https://www.facebook.com/ashin.wimalawuntha ၏ facebook မွကူးယူေဖာ္ျပသည္...



အရွင္အာနႏၵာကား သာသနာ့သမုိင္းတြင္ အထူးတလည္ ေမာ္ကြန္းတင္ရမည့္ “တသာသနာတြင္မွ တေယာက္” ဆိုေလာက္ေသာ မေထရ္ျမတ္ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား ၄၅-၀ါကာလပတ္လံုး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေဒသနာ အားလံုးကို သူမတူ နာယူမွတ္သားႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ ၀ီရိယ သတိ သမာဓိတရား အားေကာင္းသူျဖစ္သည္။ မ်က္ကြယ္တြင္ ေဟာအပ္ေသာ တရားတို႔ကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရားက အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျပန္ေဟာျပသျဖင့္ တရားဓမၼေရးရာ သူမသိတာမရွိ အျပည့္အစံု စုေဆာင္းထားေသာ ဓမၼဘ႑ာတုိက္ၾကီးပင္ျဖစ္သည္၊ “ဓမၼဘ႑ာဂါရိက = တရားဘ႑ာစုိးၾကီး”ဟုပင္ ဂုဏ္ျပဳခံရသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ အနယ္နယ္မွ ေရာက္လာေသာ ဘုရားဖူးမ်ားကိုလည္း ကာလေဒသ ပုဂၢိဳလ္လုိက္၍ စနစ္တက် ဖူးေတြ႕ခြင့္
ရေအာင္ စီစဥ္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္၊ အမ်ိဳးသမီးတို႔အတြက္ နိဗၺာန္လမ္းပြင့္ေစမည့္ ဘိကၡဳနီသာသနာေတာ္တစ္ရပ္ကို ထူေထာင္ခြင့္ရေအာင္ အားေပးကူညီခဲ့သူ လည္းျဖစ္သည္။ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ားကိုလည္း သာသနာႏွင့္ယဥ္ပါးေအာင္ တရားဓမၼသင္ျပေဟာေျပာေပးရသူလည္း ျဖစ္သည္၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ကိစၥအ၀၀ကို မျငီးမျငဴ တေလးတစား အခါအားေလ်ာ္စြာ စီမံခန္႔ခြဲတတ္သူလည္း ျဖစ္သည္၊ သာသနာေတာ္အရွည္တည္တံ့ေရး အတြက္ ပထမသံဂါယနာပြဲၾကီးတြင္ သုတၱႏၱပိဋကႏွင့္ အဘိဓမၼပိဋက ၀ိႆဇၨက(အေျဖရွင္)အျဖစ္ တာ၀န္ယူေတာ္မူခဲ့သည္။

ဤသာသနာေတာ္၀ယ္ ဧတဒဂ္ငါးတန္ ရာထူး႒ာနႏၱရ ငါးမ်ိဳးပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ အရွင္ျမတ္၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ
ဗုဒၶသာသနာေတာ္သည္ ယေန႔တုိင္ မတုဘက္ႏုိင္သည့္ အယူ၀ါဒေရးရာ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ၾကီးတစ္ရပ္အျဖစ္ တည္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ကမၻာတစ္သိန္းထက္က "ပဒုမုတၱရ ျမတ္စြာဘုရား"ပြင့္ေတာ္မူစဥ္ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္းလ်ာမွာ ပဒုမုတၱရ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဖတူ မိကြဲ ညီငယ္ "သုမနမင္းသား" ျဖစ္ေလသည္။ သုမနမင္းသားသည္ နယ္စြန္ရွိ သူပုန္ေဘးကို ျငိမ္းေအးေအာင္ျပဳသျဖင့္ ခမည္းေတာ္က ဆုခ်ရာ ေနာင္ေတာ္ ျမတ္စြာဘုရားကို ၀ါတြင္းသံုးလ ျပဳစုခြင့္ျပဳရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။
“ျမတ္စြာဘုရား၏ သေဘာထားေတာ္ကို ရယူပါဦး”ဟု ခမည္းေတာ္က ဆုိသျဖင့္ ဘုရားရွင္ထံလာခဲ့ရာ ဘုရားရွင္အားဖူး
ေတြ႕ခြင့္ရရန္ အျခားရဟန္းတုိ႔ မတတ္ႏုိင္၊ ဥပ႒ာကအလုပ္အေကြ်းသုမနေထရ္ကသာ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္သျဖင့္ သုမနမေထရ္ကို အားက်ကာ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တစ္သိန္းကို တစ္၀ါတြင္းလံုး ျပဳစုလုပ္ေကြ်းျပီး ဥပ႒ာကအလုပ္အေကြ်းဆုကို ပန္ခဲ့ေလသည္။

ပဒုမုတၱရဘုရားရွင္ကလည္း “ေနာင္ေသာအခါ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္တြင္ အာနႏၵာအမည္ျဖင့္ ဥပ႒ာကဘုရားအလုပ္အေကြ်း ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သံသရာ၀ယ္ ဘ၀မ်ိဳးစံု က်င္လည္ခဲ့ရသည္။ အထူးအားျဖင့္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀တုိင္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ပါရမီ ကူညီ ျဖည့္သူ
အျဖစ္မ်ားေလသည္။

ေနာက္ဆံုးဘ၀၀ယ္ ကပိလ၀တ္ေနျပည္ေတာ္၌ သုေဒၶါဒနမင္းၾကီး၏ ညီေတာ္ အမိေတာဒနသာကီ၀င္မင္း၏သား ျဖစ္လာေလသည္။
အာနႏၵာမင္းသားဟု မည့္ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ကပိလ၀တ္ေနျပည္ေတာ္သို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကြေရာက္ေတာ္မူသည့္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၄-ခုနွစ္တြင္ ဘဒၵိယ၊ အႏုရုဒၶ၊ ဘဂု၊ ကိမိလ၊ ေဒ၀ဒတ္၊ ဥပါလိတို႔ႏွင့္အတူ အႏုပိယသရက္ဥယ်ာဥ္၌ အရွင္ေဗလ႒သီသကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသည္။ မႏၱာဏီပုတၱ အရွင္ပုဏၰမေထရ္၏ တရားစကားကို ၾကားနာရ၍ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ပဌမေဗာဓိေခၚ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၀ါေတာ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း၌ အျမဲတမ္း အလုပ္အေကြ်းမေထရ္ မရွိခဲ့ေပ၊ တခါတရံ အရွင္နာဂသမာလေထရ္၊ တခါတရံ နာဂိတေထရ္၊ တခါတရံ ဥပ၀ါနေထရ္၊ တခါတရံ လိစၦ၀ီမင္းသား သုနကၡတၱရဟန္း၊ တခါတရံ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ညီ စုႏၵ၊ တခါတရံ သာဂတမေထရ္၊ ရာဓေထရ္၊ ေမဃိယေထရ္ စသူတုိ႔ လုပ္ေကြ်းျပဳစုၾကသည္။ ထုိသို႔ အလုပ္အေကြ်းေထရ္မျမဲသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားအတြက္ ရံခါ အခက္အခဲ ေတြ႕ရတတ္သည္။

တေန႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဇတ၀န္က်ာင္းေတာ္၌ သံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀းေစျပီး “ယခုအခါ ငါဘုရားသက္ေတာ္ ၅၅-ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ၊ အျမဲတမ္း အလုပ္အေကြ်းမေထရ္ရွိမွ သင့္ေတာ္မည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္ကို ၾကားရေသာအခါ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ သႏၱာန္၀ယ္ သံေ၀ဂၾကီးစြာ ျဖစ္ေလသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ စေသာ (အသီတိမဟာသာ၀က) တပည့္ၾကီး ရွစ္က်ိပ္တုိ႔ အသီးသီး ထ၍ ထ၍ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခြင့္ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ၾကေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက ျမစ္ပယ္ေတာ္မူသည္။ ရဟန္းအခ်ိဳ႕က အရွင္အာနႏၵာကို အလုပ္အေကြ်းအရာေတာင္းဆုိရန္ တုိက္တြန္းၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္ကို ျမင္ေတာ္မူပါသည္။ အကယ္၍ အလုိရွိေတာ္မူပါလွ်င္ “အာနႏၵာ-ငါဘုရားကို လုပ္ေကြ်းေလာ့ ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိမ့္မည္၊ ေတာင္းမွရေသာ ရာထူးမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ပါ”ဟု ျပန္လည္ေျပာဆုိေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း “ခ်စ္သားတုိ႔-အာနႏၵာကို မတုိက္တြန္းၾကႏွင့္၊ အာနႏၵာသည္ သူ႔အလုိလုိပင္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေပလိမ့္မည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္
“ပယ္ေလးတန္ ပန္ေလးပါး” ေခၚဆုရွစ္ပါးကို ေတာင္းခဲ့ေလသည္။

“ပယ္ေလးတန္ ပန္ေလးပါး”
--------*------------*----------
(၁) ျမတ္စြာဘုရား - အရွင္ျမတ္ဘုရား လက္ခံရရွိသည့္ ေကာင္းျမတ္ေသာသကၤန္းႏွင့္
(၂) ဆြမ္းတုိ႔ကို မခ်ီးေျမွာက္ေစလုိပါ၊
(၃) ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဂႏၶကုဋီတတုိက္တည္းေနရန္ ခြင့္မျပဳေစလိုပါ၊
(၄) ဘုရားရွင္တစ္ပါးတည္းကိုသာ သီးျခားပင့္ေသာ ေနရာသို႔ ဘုရားတပည့္ေတာ္အား ေခၚမသြားေစလိုပါ။

ဤပယ္ေလးတန္ကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူရန္ ေတာင္းခံလုိက္သည္၊ အေၾကာင္းမွာ “အာနႏၵာျပဳစုလုပ္ေကြ်းသည္မ်ာ လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုး လုပ္ေကြ်းျခင္းျဖစ္သည္”ဟု ေျပာဆုိဖြယ္ မရွိေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

တဖန္ မေထရ္ျမတ္ေတာင္းခံသည့္ "ပန္ေလးဆု"မွာ -

(၁) ျမတ္စြာဘုရား - ရွင္ေတာ္ဘုရားသည္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ လက္ခံထားေသာ ပင့္ဖိတ္ရာအရပ္ကို ၾကြေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္၊

(၂) ရပ္ေ၀းဘုရားဖူးမ်ားအတြက္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဖူးေတြ႕ခြင့္ ေပးေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္၊

(၃) ဘုရားတပည့္ေတာ္ ယံုမွားသံသယရွိ၍ ေမးေလွ်ာက္လုိေသာအခါ ေမးေလွ်ာက္ခြင့္ ျပဳေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္၊

(၄) ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ မ်က္ကြယ္တြင္ ေဟာသမွ်တရားမ်ားကို ဘုရားတပည့္ေတာ္အား ျပန္လည္ေဟာျပ ေပးေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္။

ထုိအခါမွစ၍ အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား အျမဲမျပတ္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းရသူ ျဖစ္လာေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားအား ေရပူေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းျခင္း၊ ဒန္ပူတုိ႔ကို ဆက္ကပ္ျခင္း၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊ ဂႏၶကုဋီပရိ၀ုဏ္ကို တံျမက္လွည္းျခင္း စသည္တုိ႔ကို ျပဳစုေပးေတာ္မူရသည္။ တေန႕လံုး ျမတ္ဘုရားအနီးါပါး၀ယ္
၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ျပဳစုျပီး ညအခါ ဆီမီးတုိင္ ဆြဲကိုင္လ်က္ ဘုရားသီတင္းသံုးရာ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္ကို လွည္လည္ကာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးတြင္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္အား -

(၁) ဗဟုႆုတ ဧတဒဂ္ = အၾကားအျမင္အမ်ားဆံုး၊

(၂) သတိမႏၱ ဧတဒဂ္ = သတိအေကာင္းဆံုး၊

(၃) ဂတိမႏၱ ဧတဒဂ္ = ဉာဏ္ပညာအေကာင္းဆံုး၊

(၄) ဓိတိမႏၱ ဧတဒဂ္ = ၀ီရိယအေကာင္းဆံုး၊

(၅) ဥပ႒ာက ဧတဒဂ္ = ျပဳစုလုပ္ေကြ်းသူတုိ႔တြင္ အေတာ္ဆံုး ဟူေသာ "ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူး ရာထူးဌာနႏၱရငါးမ်ိဳး" တုိ႔ကို
ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။

အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနရျပီး သာသနာေတာ္ေရးရာကိစၥမ်ားကို ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္ေနရသျဖင့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ၀ိပႆနာရူပြားမူမ်ားကို အေလးမေပးႏုိင္ခဲ့ေပ၊ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူျပီး သံုးလႏွင့္ ၄-ရက္အၾကာ သံဂါယနာတင္ရန္အတြက္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းၾကီးတြင္ သံဃသမၼဳတိရ သံဃာ့ကုိယ္စားလွယ္
အပါး ၅၀၀-ေရြးခ်ယ္ၾကရာ ဆဠဘိည၊ ေတ၀ိဇၨ၊ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၱာၾကီး ၄၉၉-ပါးကို အရွင္မဟာကႆပက ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေဒသနာအားလံုးကို အစအဆံုး အျပည့္အစံုသိသူမွာ အရွင္အာနႏၵာသာျဖစ္၍ အရွင္အာနႏၵာမပါေသာ သံဂါယနာပြဲသည္ ျပည့္စံုမည့္ပြဲမျဖစ္ႏုိင္ေပ၊ သို႔ျဖစ္၍ အရွင္မဟာကႆပသည္ ေနာက္ဆံုးတစ္ပါးကို ေရြးခ်ယ္ရန္အတြက္
သံဃာ့ပရိသတ္ကို တာ၀န္ေပးေတာ္မူသည္၊ သံဃာ့ပရိသတ္ကလည္း အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ၾကီး လ်ာထားသည့္အတုိင္း အရွင္အာနႏၵာကိုပင္ မွန္ကန္စြာ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့ၾကသည္။

အရွင္အာနႏၵာသည္ ေသာတာပန္သာျဖစ္ေသးသျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ရပါသနည္းဟု အရွင္မဟာကႆပက ေမးေတာ္မူေသာအခါ “အရွင္ျမတ္ဘုရား-အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ အျမဲထာ၀ရ အနီးကပ္ျပဳစု လုပ္ေကြ်း
ေနထုိင္သူျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားသမွ် မ်က္ေမွာက္ မ်က္ကြယ္ တရားအားလံုးကို တစ္ခုမက်န္ ျပန္လည္နာၾကားသင္ယူရသူျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္တုိ႔ကို စုစည္းရာ သံဂါယနာပြဲသဘင္သည္ အရွင္အာနႏၵာမပါလွ်င္ ျပီးျပည့္စံုေသာပြဲသဘင္ ျဖစ္မည္မထင္ပါ။ အရွင္အာနႏၵာသည္ ေသာတာပန္သာျဖစ္ေသာ္လည္း အဂတိေလးပါး လုိက္စားမည့္သူ မဟုတ္ပါ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံဃသမၼဳတိရ သံဃာ့ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ေရြးသင့္ပါသည္”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ အမွန္မွာမူ အရွင္မဟာကႆပ
ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း အရွင္အာနႏၵာမပါက မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သိေတာ္မူျပီး ျဖစ္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္ မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးသူျဖစ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာလုိက္ ေရြးခ်ယ္သည္ဟု သူတပါးတုိ႔ အျပစ္တင္စကား ေျပာၾကားမူကင္းေ၀းေစရန္ သံဃာ့ပရိသတ္ကို တာ၀န္ေပးေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။

သံဂါယနာတင္ေရးကိစၥ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးမ်ား ေၾကာင့္ၾကမူ မ်ားေနၾကသေလာက္ အရွင္အာနႏၵာကမူ လွည့္လည္၍ တရားေဟာေန၏၊

၀ဇၨပုတၱကမေထရ္ၾကီးသည္ တရားလွည့္လည္ေဟာေနေသာ အရွင္အာနႏၵာအား “ကိ ံ” ေတ ဗိဠိဗိဠိကာ ကရိႆတိ-ငါ့ရွင္ လွည့္လည္ျပီး တရားေတြ ဗလစ္ ဗလစ္ ေဟာေျပာေနဖုိ႔ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အားသြန္ၾကိဳးပမ္းပါ ေတာ့လား”ဟု သတိေပးခဲ့ဖူး၏၊ ထုိအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္ သံဂါယနာတင္အမီ ရဟႏၱာျဖစ္ေရးအတြက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေတာ္မူသည္၊
ဤသံဃာပရိသတ္တြင္ ကိေလသာညွီေစာနံသူ တစ္ဦးရွိေသးသည္ဟု သီတင္းသံုးေဖာ္ မေထရ္အခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာဆုိၾကသည္။

“အာနႏၵာ-သင္သည္ ပါရမီဘုန္းကံၾကီးသူျဖစ္သည္။ ရဟန္းတရားကိုသာ အားထုတ္ပါ၊ မၾကာမီရဟႏၱာျဖစ္ပါလိမ့္မည္”ဟု တခ်ိန္က မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားေတာ္တုိ႔ကို ၾကားေယာင္မိသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားအားလံုးကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး “ငါသည္ ေသကၡအျဖစ္ျဖင့္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းသို႔ ၀င္ရန္မသင့္ေလ်ာ္ဟု” စိတ္ကူးက
အျပင္းအထန္ တရားအလုပ္ အားထုတ္ေတာ္မူသည္။

သံဂါယနာမတင္မီ တစ္ရက္အလုိတြင္ ကာယဂတာသတိတရားကို အျပင္းအထန္ ရူပြားေတာ္မူရာ ၀ီရိယလြန္သျဖင့္ တရားထူးမရျဖစ္ေန၏၊ အရုဏ္တက္ရန္ နီးလာျပီျဖစ္သျဖင့္ ေခတၱမွ် အပန္းေျဖနားေနေတာ္မူရန္ စၾကၤ ံဦးမွ ဖယ္ခြာ၍ အိပ္ရာသို႔ သတိပ႒ာန္းတရားျဖင့္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။ အိပ္ရာေပၚသို႔ အေရာက္တြင္ အသာအယာ ခႏၶာကိုယ္ကို လွဲခ်ေတာ္မူစဥ္ ကိေလသာအာသေ၀ါကုန္ခန္း၍ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူသည္။ ေလ်ာင္း ထုိင္ ရပ္ သြား ဣရိယာပုတ္ ေလးပါးတြင္ မည္သည့္ ဣရိယာပုတ္ႏွင့္ေန႔စဥ္ "ရဟႏၱာ "ျဖစ္ေတာ္ မူသည္ဟု ေျပာ၍မရ၊ ဣရိယာပုတ္ေလးပါးမွ လြတ္၍ "ရဟႏၱာ" ျဖစ္ေတာ္မူသည္။

ဘုရင္အဇာတသတ္သည္ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ယံ စရည္းပင္ေပါက္ရာ သတၱပဏၰိလုိဏ္ဂူ၌ ၾကီးက်ယ္ဆန္းျပား ခမ္းနားစြာ မ႑ပ္ၾကီး
ငယ္တုိ႔ကို ေဆာက္ကာ ပစၥည္းေလးပါးတာ၀န္ယူ၍ ပထမသံဂါယနာပြဲကို ကူညီအားေပးခဲ့သည္။ သံဃာအားလံုး စံုညီခ်ိန္၌
အရွင္အာနႏၵာသည္ တန္ခိုးျဖင့္ ေျမ၌ငုပ္လွ်ိုဳးလာကာ မိမိအတြက္ထားေသာေနရာ၌ တက္သစ္စေန၀န္းအလား ဘြားကနဲ ထြက္ေပၚ ထုိင္ေနေတာ္မူလာသည္၊ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ၾကီးသည္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ကာ “အကယ္၍မ်ား ျမတ္စြာဘုရားသာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိပါမူ ယေန႔ ရဟႏၱာအျဖစ္ ျမင္ေတြ႕ရေသာ အရွင္အာနႏၵာကို ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူေပလိမ့္မည္၊ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသြားျပီးျဖစ္၍ ဘုရားရွင္ကိုယ္စား ငါကပင္ ေကာင္းခ်ီးေပးေတာ့အံ့”ဟု
ေတြးၾကံေတာ္မူကာ အရွင္အာနႏၵအား ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူသည္။

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၁-ႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႕ ပထမသံဂါယနာသဘင္တြင္ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ၾကီး ဦးေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာမေထရ္ၾကီး အပါး (၅၀၀) ၾကြေတာ္မူၾကသည္။ အရွင္မဟာကႆပ က သံဃနာယကေထရ္ၾကီးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူျပီး ပိဋကသံုးျဖာ၏ ပုစၦကေထရ္တာ၀န္ကို ယူေတာ္မူသည္။ ၀ိနယပိဋက၏ ၀ိႆဇၨကေခၚ အေျဖရွင္တာ၀န္ကို အရွင္ဥပါလိက ယူေတာ္မူသည္။
သုတၱႏၱပိဋက၊ အဘိဓမၼပိဋက ႏွစ္ပံု၏ အေျဖရွင္တာ၀န္ကို အရွင္အာနႏၵာကပင္ ယူေတာ္မူသည္။
သံဃာ့မေထရ္ၾကီးျဖစ္ေသာ အရွင္မဟာကႆပက သုတ္တခု တခုကို ေမးစစ္ေတာ္မူတုိင္း “ဧ၀ံ ေမ သုတံ - ဤသို႔ ၾကားနာ
မွတ္သားေဆာင္ထားဖူးပါသည္”ဟု အစခ်ီကာ အရွင္အာနႏၵာ၏ ေျဖၾကားခ်က္သည္ ပိဋကစာေပမ်ားအေပၚ အေၾကာင္းထုပၸတ္
ႏွင့္တကြ မည္မွ်ခုိင္မာေၾကာင္း အာမခံခ်က္ေပးလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ပိဋကေရးရာ သုတ္ေဒသနာမ်ားကို စနစ္တက်ေမးေျဖစိစစ္လ်က္ မွတ္တမ္းတင္ေတာ္မူၾကရာ သံဃာေတာ္အမ်ားက အတည္ျပဳေသာအားျဖင့္ တညီတညာတည္း စုေပါင္းရြတ္ဆုိေတာ္မူၾကသည္။ သံဂါယနာတင္ပြဲသည္ ၇-လတုိင္တုိင္ ၾကာျမင့္ခဲ့၏၊ ဤသို႔ အာဏာစက္ႏွင့္ ဓမၼစက္ ႏွစ္ရပ္ ေပါင္းစပ္ညီညာ သံဂါယနာတင္လုိက္ျခင္းျဖင့္ အဓမၼ၀ါဒီတုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။

အရွင္အာနႏၵာမေထရ္သည္ သက္ေတာ္ ၁၂၀-အထိ သာသနာေတာ္အက်ိဳးစီးပြားကို မ်ားျပားစြာ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူျပီး သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၄၀-ခုႏွစ္တြင္ ကပိလ၀တ္ႏွင့္ ေကာလိယအၾကား ေရာဟိဏီျမစ္အလယ္ထက္ေကာင္းကင္၌ ေတေဇာဓာတ္ေလာင္၍ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူေလသည္။ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ျမစ္ႏွစ္ဘက္ရွိ ျပည္သူမ်ား ကိုးကြယ္ရန္ အဓိ႒ာန္ခဲ့၍ ႏွစ္ျဖာခြဲကာ က်ေရာက္လာၾကကုန္၏၊ တစ္သာသနာတြင္မွ တစ္ေယာက္ဟု ဆုိစေလာက္ေသာ အရွင္အာနႏၵာ၏
စြမး္ရည္ႏွင့္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကား ေထရ၀ါဒ သာသနာ့သမုိင္း၊ ပိဋကစာေပသမုိင္းတြင္ အႏူိင္းမဲ့ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္ၾကီး ေဟာၾကားက်ဴးရင့္ေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ၾသ၀ါဒတရားေတာ္ -

ဗဟုႆုတံ ဥပါေသယ်၊ သုတဥၥ န ၀ိနာသေယ။
တံ မူလံ ျဗဟၼစရိယႆ၊ တသၼာ ဓမၼဓေရာ သိယာ။

အၾကားအျမင္မ်ားသူကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမည္၊ မွီ၀ဲဆည္းကပ္၍ ရအပ္ေသာ အၾကားအျမင္ကိုလည္း မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ မွတ္သားရမည္။ ထုိသို႔ အၾကားအျမင္မ်ားျပားျခင္းသည္ မဂ္တည္းဟူေသာ ျမတ္ေသာအက်င့္၏ အေၾကာင္းရင္းမူလျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ တရားစာေပကို သင္ယူမွတ္သား ေဆာင္ထားထုိက္ေပ၏။

ဓမၼာရာေမာ ဓမၼရေတာ၊ ဓမၼံ အႏု၀ိစိႏၱ ယံ။
ဓမၼံ အႏုႆရံ ဘိကၡဳ၊ သဒၶမၼာ န ပရိဟာယတိ။

တရားေတာ္လွ်င္ ေမြ႕ေလ်ာ္ရာရွိေသာ၊ တရားေတာ္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေသာ၊ တရားေတာ္ကို အဖန္ဖန္ ဆင္ျခင္ရူမွတ္ေသာ၊
တရားေတာ္ကို အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့ပြားမ်ားေသာ ရဟန္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ တရားမွ မဆုတ္ယုတ္ႏုိင္။

အဗၻတီတသဟာယႆ၊ အတီတဂတသတၳဳေနာ။
နတၳိ ဧတာဒိသံ မိတၱံ၊ ယထာ ကာယဂတာသတိ။
 
ျျမတ္စြာဘုရားတည္းဟူေသာ ဆရာလြန္ျခင္းေၾကာင့္ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းမွ ကင္းကြာခဲ့ရေသာ ငါ့အား ကာယဂတာသတိ သည္ပင္ ငါ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္တတ္ေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း အစစ္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။

(ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္)
မွ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ပါသည္။ 
 
(စိမ္႕စမ္းေရ ဘေလာခ္႕မွကူးယူတင္ျပသည္...)



"အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္"
••••••••••••••••••••••••••
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္မွာ တပည့္သာ၀ကတို႔တြင္ "အျမတ္ဆံုး အဂၢသာ၀က မေထရ္ၾကီး" ႏွစ္ပါးအနက္
လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကၾကီးျဖစ္သည္၊ ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး ပညာအရာတြင္ ျပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ မေထရ္ၾကီးျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားမင္း(ဓမၼရာဇ္) ျဖစ္ေတာ္မူ၍ အရွင္သာရိပုတၱရာကား တရားစစ္သူၾကီး(ဓမၼေသနာပတိ)
ျဖစ္ေတာ္မူသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ အားအထားရဆံုးေသာ တပည့္ၾကီးျဖစ္သည္၊ လူ၀တ္ေၾကာင္ ဘ၀ကပင္
ေလာကီေ၀ဒက်မ္းမ်ားႏွင့္ ၀ါဒေရးရာက်မ္းမ်ား၌ ျပိဳင္ဘက္မရွိ ကြ်မ္းက်င္သူျဖစ္သည္၊ သာသနာေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္လာေသာအခါ လူမ်ိဳးစံုတုိ႔ကို အသိဉာဏ္ အလင္းေရာင္ ေပးေ၀ခဲ့သည့္ သာသနာ့အာဇာနည္ၾကီးတို႔ကို အသိဉာဏ္ အလင္းေရာင္ ေပးေ၀ခဲ့သည့္ သာသနာ့အာဇာနည္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။ ထုိအရွင္ျမတ္၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္အသေခၤ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလက"အရွင္သာရိပုတၱရာ" အေလာင္းလ်ာသည္ ပုဏၰားသူေဌးမ်ိဳး၌
ပုဏၰားသူေဌးမ်ိဳး၌ "သရဒ" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ "အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္" အေလာင္းလ်ာသည္ သူၾကြယ္မ်ိဳး၌
"သီရိ၀ၯန" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း ထင္ရွားခဲ့ၾကသည္။

အတူတစ္ကြ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ သီရိ၀ၯနမွာ လူ႔ေလာကတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္ခဲ့ ေသာ္လည္း သရဒလုလင္မွာမူ ေလာကကို ျငီးေငြ႕ျပီး ရေသ့၀တ္ခဲ့သည္။ ဟိမ၀ႏၱာေတာအရပ္၌ သမထကမၼ႒ာန္း တရားအားထုတ္၍ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရေလသည္။ တပည့္ ပရိသတ္ရေသ့ေပါင္း ၇၄၀၀၀-ရွိေလသည္၊ ထုိရေသ့တုိ႔လည္း စ်ာန္အဘိညာဥ္ရရွိၾကျပီး စ်ာန္ခ်မ္းသာျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္ကား "အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရား" ေလာက၌ ပြင့္ေတာ္မူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မုိးေသာက္ယံအခါ သတၱေလာကကို ဉာဏ္ေတာ္ကြန္ယက္ျဖင့္ျဖန္႔က်က္ ၾကည့္ရူရာတြင္ သရဒရေသ့ႏွင့္ တပည့္ရေသ့တုိ႔ကို
ျမင္ေတာ္မူ၍ တစ္ပါးတည္း ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။

သရဒရေသ့သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ေလးစားစြာ ၀တ္ျပဳပူေဇာ္ေနခိုက္ တပည့္ရေသ့မ်ား သစ္သီးရွာရာမွ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အေနာမဒႆီျမတ္စြာဘုရား၏ အဂၢသာ၀ကျဖစ္ၾကေသာ "နိသဘေထရ္ႏွင့္ အေနာမ မေထရ္" တုိ႔ ဦးေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာတစ္သိန္းတုိ႔လည္း ၾကြေရာက္ေတာ္ မူလာၾကသည္။
သရဒရေသ့ ဦးေဆာင္ေသာ တပည့္ရေသ့တုိ႔သည္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟႏၱာတစ္သိန္းတုိ႔အား
ပန္းမ်ိဳးစံုေနရာေတာ္မ်ား ခင္းက်င္း၍ ပန္းထီးၾကီးမ်ား ေဆာင္းမုိးကာ သစ္သီးမ်ိဳးစံု ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းလ်က္ ခမ္းနားစြာ ပူေဇာ္ၾကသည္။

ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ရဟႏၱာတစ္သိန္းတုိ႔သည္ ခုႏွစ္ရက္တုိင္တုိင္ ထုိအရပ္၌ နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားေတာ္မူၾကျပီး သမာပတ္မွ ထၾကေသာအခါ အဂၢသာ၀က နိသဘေထရ္က ဦးစြာ တရားေဟာေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တုိင္ တရားေဟာေတာ္မူရာ "သရဒ" ရေသ့မွတပါး ရေသ့အားလံုးတုိ႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူၾကေလသည္၊

"သရဒ" ရေသ့မွာမူ တရားေဟာေသာ"အဂၢသာ၀က လက္ယာေတာ္ရံ နိသဘေထရ္" ကို
အားက်ေနသျဖင့္ တရားထူးကို မရခဲ့ေပ။ သရဒရေသ့သည္ ေနာင္ပြင့္လတၱံ႕ေသာ ဘုရားတစ္ဆူ၏ထံ၌ နိသဘေထရ္ကဲ့သို႔ အဂၢသာ၀ကျဖစ္ရန္ ဆုပန္ခဲ့ေလသည္။
အေနာမဒႆီျမတ္စြာဘုရားကလည္း ေနာင္ပြင့္လတၱံ႕ေသာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တြင္ သာရိပုတၱရာအမည္ျဖင့္ အဂၢသာ၀ကျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီမ်ားကိုျဖည့္က်င့္လ်က္ သံသရာ၀ယ္
က်င္လည္ခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုးဘ၀သို႔ ေရာက္လာသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာ အေလာင္းလ်ာသည္ မဂဓတုိင္း ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕ေတာ္အနီး ဥပတိႆမည္ေသာ ရြာ၌၀ဂၤႏၱပုဏၰားၾကီး၏ဇနီး ရူပသာရီပုေဏၰးမၾကီး၏ ၀မ္း၀ယ္ ပဋိသေႏၶယူျပီး ေမြးဖြားေသာအခါ ဥပတိႆရြာ အၾကီးအကဲမ်ိဳး၏ သားျဖစ္၍ ဥပတိႆဟု အမည္မွည့္ေလသည္။
ဥပတိႆသည္ မိသားစု ခုႏွစ္ေယာက္တြင္ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္သည္။ "အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္အေလာင္းလ်ာ ေကာလိတ" ႏွင့္
အလြန္ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ငယ္စဥ္မွာပင္ ေ၀ဒသံုးပံု ပညာစံုတတ္ေျမာက္ၾကသည္။ေရႊထမ္းစင္ ၅၀၀၊ လုလင္ေပါင္း ၅၀၀စီ အျခံအရံရွိသည္၊
ရာဇျဂိဳဟ္တြင္ ႏွစ္စဥ္က်င္းပျမဲျဖစ္ေသာ ေတာင္ထိပ္သဘင္ပြဲသို႔ အျခံအရံမ်ားႏွင့္အတူ အျမဲတမ္းသြားလာ ၾကည့္ရူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္၊ တစ္ေန႕၌မူ အျခံအရံမ်ားႏွင့္အတူ အျမဲတမ္းသြားလာ ၾကည့္ရူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္၊ တစ္ေန႔၌မူ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးတု႔ိ ပြဲၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း သံေ၀ဂစိတ္မ်ား ၀င္လာၾကသည္။

“ပြဲၾကည့္သူ ပြဲကသူမ်ား အားလံုးတုိ႔သည္ အႏွစ္တစ္ရာမေရာက္မီ ေသၾကရမည္၊ မေသမီကာလအတြင္း ရရွိေသာအခ်ိန္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၌ အသံုးမျပဳဘဲ ေသျခင္းကင္းရာ(အမတ)ကိုရွာေဖြျခင္း၌ အသံုးျပဳမွ သင့္ေတာ္ေပမည္”ဟု ၾကံစည္ၾကကာ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေရး ရွာေဖြရန္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တုိင္ပင္၍ ေတာထြက္ခဲ့ၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္က ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ေတာ္တခြင္၌ ထင္ရွားေသာ ဆရာၾကီးမွာ သိဥၥည္း ပရိဗုိလ္ၾကီး ျဖစ္သည္။" ေကာလိတႏွင့္ ဥပတိႆ"
တုိ႔သည္ အျခံအရံတပည့္ ၅၀၀ စီႏွင့္အတူ သိဥၥည္းဆရာၾကီးထံ ပရိဗုိဇ္၀တ္ၾကေလသည္။ ႏွစ္ရက္ သံုးရင္ႏွင့္ပင္ သိဥၥည္းဆရာၾကီး၏ အယူ၀ါဒကို နားလည္သြားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သိဥၥည္းဆရာၾကီး၏ အယူ၀ါဒ၌ သူတို႔လုိခ်င္ေနေသာ ေသျခင္းကင္းရာတရားကို မေတြ႕ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိဥၥည္းဆရာၾကီးက မိမိဂုိဏ္းၾကီးကို အတူတကြ လက္တြဲဦးေဆာင္ရန္ လႊဲအပ္ေသာ္လည္း လက္မခံဘဲ ဆရာရွာရန္ လမ္းခြဲ၍ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ တရားထူးေတြ႕က တစ္ဦးကို တစ္ဦး အသိေပးၾကစတမ္းဟုလည္း ကတိက၀တ္ ထားၾကသည္။ ေတြ႕သမွ်ဆရာတုိ႔လည္း ေသျခင္းကင္းရာတရားကို ညႊန္ျပႏုိင္သူမ်ား မဟုတ္ၾက။

မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၁-ရက္ေန႔ေလာက္တြင္ "ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး" တြင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ အရွင္အႆဇိ မေထရ္သည္ ရာဇျဂိဳဟ္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ဥပတိႆသည္ ဆြမ္းခံၾကြလာေသာ အရွင္အႆဇိ မေထရ္၏ တည္ျငိမ္ေသာ ဣေျႏၵ၊ အသားအေရၾကည္လင္မူကို ေတြ႕ျမင္ေသာအခါ တရားထူးရွိသူ ဧကန္ျဖစ္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး မေထရ္ေနာက္ လုိက္ခဲ့သည္။ အရွင္အႆဇိႏွင့္ ေတြ႕၍ တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ရာ အရွင္အႆဇိ မေထရ္က ဥပတိႆပရိဗုိဇ္အား သစၥာေလးခ်က္ အနက္အဓိပၸာယ္ျပည့္၀ေသာ ေအာက္ပါဂါထာ ဓမၼေဒသနာကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ -

"ေယ ဓမၼာ ေဟတုပၸဘ၀ါ၊
ေတသံ ေဟတံု တထာဂေတာ အာဟ။
ေတသဥၥ ေယာ နိေရာေဓာ၊
ဧ၀ံ ၀ါဒီ မဟာသမေဏာ။"

“ျဖစ္ေပၚလာသမွ် သေဘာတရားတုိ႔သည္ အေၾကာင္းတရားလွ်င္ အမြန္အစ ရွိၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ျဖစ္ေပၚလာ သမွ်ေသာ သေဘာတရားတို႔၏ အေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူ၏၊ ထုိျဖစ္ေပၚလာသမွ်ေသာ သေဘာတရားတို႔၏
ခ်ုဳပ္ျငိမ္းရာကိုလည္း ေဟာေတာ္မူ၏။ ၾကီးျမတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသို႔ ေဟာျပေလ့ရွိေတာ္မူ၏”။

"ဥပတိႆ" သည္ ဂါထာထက္၀က္ကို ၾကားနာရုံမွ်ျဖင့္ပင္ " ေသာတာပတၱိဖုိလ္တည္၏။ အရွင္အႆဇိ မေထရ္လည္း
ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးရာ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။ ေကာလိတပရိဗုိဇ္သည္ တည္ျငိမ္ေသာ
ဣေျႏၵျဖင့္ ျပန္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းဥပတိႆကို အေ၀းမွျမင္ရလွ်င္ပင္ တရားထူးေတြ႕ခဲ့ျပီျဖစ္ေၾကာင္း မွန္းဆသိရွိသြားသည္။
ဥပတိႆသည္ သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတအား မိမိ နားၾကားခဲ့ရေသာ သစၥာေလးပါးတရားဂါထာကို ျပန္လည္ေဟာေျပာရာ ေကာလိတလည္း ေသာတာပန္တည္ေလသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ သိဥၥည္းဆရာၾကီးထံသြား၍ ႏူတ္ဆက္ၾက၏။ မေသရာတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူႏုိင္ေသာ ဘုရားရွင္ထံလုိက္ခဲ့ရန္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေဖ်ာင္းဖ်ေခၚေဆာင္ၾကသည္။“ဆရာလုပ္ျပီးမွ တပည့္မခံလုိေတာ့”ဟု ေနာက္ဆံုးအေျဖေပးကာ“ေလာက၌ လူမုိက္ႏွင့္လူလိမၼာ ဘယ္သူကမ်ားသလဲ”ဟု ေမးရာ လူမုိက္ကမ်ားေၾကာင္း ေျဖၾကရသည္။
“သင္တုိ႔ မစိုးရိမ္ၾကႏွင့္၊ လူလိမၼာေတြ ေဂါတမဆီသြား၊ လူမုိက္ေတြ ငါ့ဆီလာၾကလိမ့္မည္”ဟု စကားကုန္ေျပာလုိက္သည္။
ဥပတိႆ၊ ေကာလိတတုိ႔သည္ အျခံအရံ ငါးရာႏွင့္အတူ ပရိဗုိဇ္အရံမွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
သိဥၥည္းဆရာၾကီးသည္ ပရိဗုိလ္အရံၾကီးတခုလံုး ပရိသတ္အေျခြအရံ ကင္းဆိတ္သြားသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရသျဖင့္ ရုတ္တရက္ စိတ္ႏွလံုးပူပန္ကာ ေသြးအန္ျခင္းေ၀ဒနာ ခံစားရေလသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို မရူရက္ၾကသျဖင့္ တပည့္ ၂၅၀တုိ႔သည္
ျပန္လွည့္၍ ပရိဗုိဇ္ေက်ာင္း၌ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္၊
ဥပတိႆႏွင့္ ေကာလိတတုိ႔သည္ တပည့္ ၂၅၀ တုိ႔ႏွင့္အတူ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိၾကျပီးလွ်င္
ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ဧဟိဘိကၡဳရဟန္းအျဖစ္ ရရွိၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာေတာ္မူလွ်င္ တပည့္ ၂၅၀တုိ႔သာ
ဦးစြာ ရဟႏၱာျဖစ္ၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္" ဥပတိႆႏွင့္ ေကာလိတႏွစ္ဦး" မွာမူ တရားထူးမရၾကေသးေပ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕၊ သူကရခတလုိဏ္၌ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္၏တူ"ဒီဃနခပရိဗုိဇ္" အား ဒီဃနခ(ေ၀ဒနာပရိဂၢဟ) သုတ္ေတာ္ကိုေဟာရာ၌ ယပ္ေလးခတ္ေပးေနေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း နာၾကားရ၍ ရဟႏၱာျဖစ္သြားသည္။

ဒီဃနခပရိဗုိဇ္မွာမူ ေသာတာပန္မွ်သာျဖစ္ေလသည္။ ထုိေန႔မွာပင္ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ ေ၀ဠဳ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္၌ ပထမသာ၀က သႏၷိပါတေခၚ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀က ရဟန္းေတာ္ေပါင္း တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာငါးက်ိပ္တုိ႔ ဆံုစည္းစုေ၀း မိၾကသည္၊ ပထမသာ၀ကသႏၷိပါတ-ပထမဆံုးအၾကိမ္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးဟု ေခၚတြင္၏။

ထုိသံဃာ့အစည္းအေ၀းၾကီးကား ဤဘုရား သာသနာေတာ္၌ တစ္ၾကိမ္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္၊ ထုိအစည္းအေ၀းၾကီး၏ ထူးျခားခ်က္ကား -

(၁) တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ျဖစ္ျခင္း

(၂) သံဃာေတာ္ ၁၂၅၀-တုိ႔သည္ မည္သူမွ် မပင့္ဖိတ္ရဘဲ
အလုိအေလ်ာက္ ၾကြေရာက္လာျခင္း၊

(၃) သံဃာေတာ္ ၁၂၅၀ လံုး ဆဠဘိည ရဟႏၱာခ်ည္း ျဖစ္ၾကျခင္း၊

(၄) အားလံုးေသာ သံဃာတုိ႔ ဧဟိဘိကၡဳခ်ည္း
ျဖစ္ေတာ္မူျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။

အဂၤါေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သာ၀ကသႏၷိပါတ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးတြင္ "အဂၢသာ၀ကရာထူး"
အပ္ႏွင္းေတာ္မူျပီး ရဟန္းတုိ႔အား ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာၾကားဆံုးမ၍ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ထုိအစည္းအေ၀းၾကီးတြင္ ဥပတိႆအား အရွင္သာရိပုတၱရာဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊
ေကာလိတအား အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အဂၢသာ၀ကအရာ အပ္ႏွင္းခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။ ေနာင္အခါ သာ၀တၳိျမိဳ႕ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ “ဉာဏ္ပညာၾကီးမားၾကသည့္ ငါဘုရား၏ တပည့္သာ၀ကရဟန္းတုိ႔တြင္ သာရိပုတၱရာသည္ အေတာ္ဆံုး အသာလြန္ဆံုး အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေပ၏”ဟု ပညာအရာ ဓတဒဂ္ဘြဲ႕ထူးျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။

မေထရ္ျမတ္သည္ ၄၄-၀ါ ကာလပတ္လံုး သတၱ၀ါအက်ိဳးငွာ က်င့္ေတာ္မူခဲ့သည္။ မေထရ္ျမတ္၏ တရားေတာ္တုိ႔ကို
ပိဋကတ္စာေပတြင္ မ်ားျပားစြာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။
ပဋိသမၻိဒါမဂ္၊ မဟာနိေဒၵသ၊ စူဠနိေဒၵသပါဠိေတာ္တုိ႔မွာ မေထရ္ျမတ္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ားျဖစ္သည္၊

အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ လူ႔ေလာက၌ ထင္ရွားစြာ တည္ရွိခဲ့သည္မွာလည္း မေထရ္ျမတ္၏ စြမ္းေဆာင္မူေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္၊ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္၌ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္၊ လူ႔ျပည္၌မူ "ရွင္သာရိပုတၱရာ" တစ္ပါးတည္းကိုသာ နည္းရရုံ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့သည္။

ယခုရွိေနေသာ အဘိဓမၼာတရားေတာ္မ်ားသည္" ရွင္သာရိပုတၱရာ" က ၎၏တပည့္မ်ားအား သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့ေသာ အဘိဓမၼာတရားေတာ္မ်ားျဖစ္သည္၊ ဘုရားရွင္အား သာသနာအဓြန္႕ရွည္ေရးအတြက္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား ပညတ္ရန္ႏွင့္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္ ေဟာၾကားေတာ္မူရန္လည္း မေထရ္ျမတ္ကပင္ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။

"ဂါရ၀ နိ၀ါတ" အရာတြင္လည္း မေထရ္ျမတ္သည္ စံတင္အတုယူေလာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္သည္။ တခါေသာ္
အေရးတၾကီး ကိစၥရွိသျဖင့္ သကၤန္းကို မညီမညာ၀တ္ရုံမိေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာအား သာမေဏတစ္ပါးက ညီညာစြာ၀တ္ရုံသင့္ေၾကာင္း ေျပာျပသျဖင့္ သကၤန္းကို ညီညာစြာ ျပန္လည္ ၀တ္ရုံျပီး ကိုရင္ေလးေရွ႕ရပ္ျပကာ သာမေဏငယ္၏ ဆံုးမမူကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္၍ ျပံဳးရႊင္ေက်နပ္စြာ လုိက္နာဖူးသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တခ်ိန္က ဟိမ၀ႏၱာလုိဏ္ဂူတခု၌ တံျမက္မလွည္းဘဲ သမာပတ္၀င္စားေနမိသည့္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားဆံုးမဖူးသည္ကို တသက္လံုး စြဲျမဲစြာ နာယူခဲ့သည္။ ထုိအခါမွ စ၍ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းတုိက္တခုလံုးသို႔ လွည့္လည္၍ တံျမက္လွည္းျခင္း၊ ေရခပ္ျဖည့္ျခင္းစေသာ ေသနာသန၀တ္တုိ႔ကို ျပဳေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ ထုိသို႔ ေသနာသန၀တ္ကို ျပဳျပီးမွ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူျမဲျဖစ္သည္။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသာမေဏတုိ႔ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္အသြယ္သြယ္ကို မပ်င္းမရိ မခိုမကပ္ လုိက္နာေဆာင္ရြက္ေရးအတြက္လည္း ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။

မေထရ္ျမတ္သည္ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ အဂၢသာ၀ကၾကီးအျဖစ္ အထင္ရွားဆံုး အေရးအပါဆံုး ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သူတပါးေက်းဇူးကို သိသည့္အရာတြင္လည္း ျပိဳင္ဘက္ကင္းေတာ္မူ၏၊
မိမိကို ဆြမ္းတစ္ဇြန္းမွ် ေလာင္းလွဴဖူးေသာ ရာဓပုဏၰား၏ ေက်းဇူးကို အသိအမွတ္ျပဳ ေက်းဇူးတံု႔ဆပ္ေသာအေနျဖင့္ ရာဓကို
ရဟန္းျပဳေပးခဲ့သည္။ လြန္စြာဆင္းရဲႏြမ္းပါး၍ ခိုကုိးရာမဲ့ ပုဏၰားအုိၾကီး ရာဓသည္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္သျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔လာကာ ရဟန္းျပဳေပးပါမည့္အေၾကာင္း သံဃာေတာ္တုိ႔အား ေလွ်ာက္ထားရာ သံဃာေတာ္တုိ႔က ဥေပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴရူေနၾကသည္။ ရွင္သာရိပုတၱရာေက်းဇူးသိမူေၾကာင့္ ပုဏၰားအုိၾကီးရာဓသည္
"ဆဠဘိည ပဋိသမၻိဒါပတၱ မဟာသာ၀ကၾကီး" တပါး ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထုိမွတပါး ဆရာ၏ေက်းဇူးကို သိရာ၌လည္း အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ၾကီးသည္ စံတင္ေလာက္ပါေပသည္။
မိမိ မည္သည့္အရပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ေရာက္ရာအရပ္၌ မိမိအား သရဏဂံုတည္ေအာင္ အရိယာဘ၀သို႔ေရာက္ရွိေအာင္ ေဟာျပခဲ့သည့္ မိမိဆရာ "အရွင္အႆဇိမေထရ္" သီတင္းသံုးရာ အရပ္ေဒသဘက္သို႔ ေခါင္းရင္းျပဳ၍ အိပ္စက္ေလ့ရွိသည္။

အဂၢသာ၀ကဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေက်းဇူးရွင္ ငယ္ဆရာကို ဘယ္ခါမွ် မေမ့ေပ။

ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ သက္ေတာ္ ၈၀၊ ၀ါေတာ္ ၄၅-၀ါတြင္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူရန္ မာရ္နတ္ကို ကတိေပးျပီးေနာက္
၀ါကြ်တ္၍ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳခြင့္ေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားျပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေနာက္ဆံုး ေဟာၾကားျခင္းအျဖစ္ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပ၍ တရားေဟာေတာ္မူသည္၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား တရားျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ရွိခိုးပူေဇာ္ျပီး ပရိသတ္ျခံရံကာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွ ထြက္ခြာေတာ္မူခဲ့သည္။

မေထရ္ျမတ္သည္ မိမိအပါအ၀င္ ရဟႏၱာ ၇-ပါး၏ မိခင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုတုိင္ မိစၦာအယူရွိေနေသးသည့္ မိခင္ၾကီးကို ေခ်ခြ်တ္ဖုိ႔ရန္ မိမိဇာတိ ဥပတိႆရြာေခၚ နာလကရြာ ေမြးဖြားရာတုိက္ခန္းသို႔ ၾကြေတာ္မူသည္။ တုိက္ခန္းသို႔ေရာက္၍ မၾကာမီမွာပင္ ေသြးသြန္ေရာဂါျပင္းစြာခံစားေတာ္မူ၏။ မယ္ေတာ္ ရူပသာရီပုေဏၰးမၾကီးသည္ တုိက္ခန္းတံခါး၀ကိုမွီ၍ ညိူးငယ္စြာ ရပ္တည္ေနခိုက္ စတုမဟာရာဇ္နတ္မင္းၾကီးေလးဦးတုိ႔သည္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပစြာျဖင့္ မေထရ္ျမတ္အား ေနာက္ဆံုးဖူးေျမာ္ျပဳစုရန္ ေရာက္ရွိလာၾကကုန္၏။ သူနာျပဳရဟန္းတုိ႔ရွိေနသျဖင့္ မေထရ္က ျပန္လႊတ္ေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သိၾကားမင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ျဗဟၼာမင္းၾကီးတုိ႔သည္လည္းေကာင္း အသီးသီးျပဳစုရန္ လာေရာက္ၾကေလသည္။

နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ လာၾက ျပန္ၾကသည္ကိုျမင္၍ မယ္ေတာ္ပုေဏၰးမၾကီးသည္ အံ့အားသင့္ကာ “သားျဖစ္သူပင္ ဤမွ်တန္ခိုးၾကီး ေသးလွ်င္ သား၏ဆရာဘုရားရွင္မွာ မည္မွ်တန္ခိုးၾကီးေလမည္မသိ”ဟု လည္းစဥ္းစားလ်က္ သားျဖစ္သူအား ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။ မေထရ္ျမတ္က ဤနတ္သိၾကား ျဗဟၼာတုိ႔သည္ ငါတုိ႔ဆရာျမတ္စြာဘုရား၏ အရံေစာင့္ သပိတ္ထမ္း
ထီးေတာ္မုိးၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ေဟာျပေလရာ မယ္ေတာ္ၾကီးမွာ လြန္စြာအံၾသၾကည္ႏူးသြားေလသည္၊ သားမေထရ္၏ တန္ခိုးၾကီးပံု၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္တုိ႔ကို အာရုံစိတ္မွန္းျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ညိုေနခ်ိန္တြင္ မေထရ္ျမတ္က ဗုဒၶဂုဏ္ရည္တုိ႔ကို ဆက္လက္ေဟာျပသျဖင့္ မယ္ေတာ္ၾကီး ေသာတာပန္ျဖစ္သြားသည္။

မယ္ေတာ္ၾကီးကို ေခ်ခြ်တ္ျပီးေနာက္ သံဃာေတာ္တုိ႔ကို စုေ၀းကာ ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူျပီးလွ်င္ လက္ယာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းေတာ္မူလ်က္ သမာပတ္ကိုးပါးကို ရင္ဖ်ားတံု႔လွည့္ ၀င္စားေတာ္မူကာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူေလသည္။ ညီေတာ္ "စုႏၵ" သည္ မေထရ္ျမတ္၏ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေရစစ္တြင္ထည့္ကာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္သြားျပီး ျမတ္စြာဘုရား
လက္ေတာ္သို႔ ဆက္ကပ္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မေထရ္ျမတ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးတုိ႔ကို ဂါထာငါးရာျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူ၍ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ႒ာပနာကာ သာ၀တၳိျပည္တြင္ ေစတီေတာ္တည္ထားေစေတာ္မူေလသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ၾကီး ေဟာၾကားက်ဴးရင့္ေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ၾသ၀ါဒတရားေတာ္ -

မာ ေမ ကဒါစိ ပါပိေစၦာ၊ ကုသီေတာ ဟီန၀ီရိေယာ။
အပၸႆုေတာ အနာဒေရာ၊ ေကန ေလာကသၼိ ကိ ံ သိယာ။

" ယုတ္မာေသာအလုိရွိေသာ ပ်င္းရိေသာ လံု႔လ၀ီရိယနည္းပါးေသာ အၾကားအျမင္နည္းေသာ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒ၌ ရုိေသျခင္းကင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ငါ၏အထံ၌ တရံတခါမွ် မရွိပါေစသတည္း၊ အေၾကာင္းကား ေလာက၌ ထုိသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္အား ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးျခင္းျဖင့္ အဘယ္သို႔မွ် အက်ိဳးထူးလာႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။"

ဗဟုႆုေတာ စ ေမဓာ၀ီ၊ သီေလသု သုသမာဟိေတာ။
ေစေတာသမထမႏုယုေတၱာ၊ အပိ မုဒၶနိ တိ႒တု။

" အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ အၾကားအျမင္မ်ားစြာရွိ၏၊ ပညာလည္းရွိ၏၊ စတုပါရိသုဒၶိသီလတုိ႔၌ ေကာင္းစြာတည္၏၊ စိတ္ကိုေကာင္းစြာထားျခင္းႏွင့္ စပ္ယွဥ္၏၊ ထုိသို႔ေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ငါ၏ဦးထိပ္၌ေသာလည္း တည္ပါေစသတည္း။ "

ဂါေမ ၀ါ ယဒိ ၀ါ ရေည၊ နိေႏၷ ၀ါ ယဒိ ၀ါ ထေလ။
ယတၳ အရဟေႏၱာ ၀ိဟရႏၱိ၊ တံ ဘူမိ ရာမေဏယ်ကံ။

" ရြာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေတာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းရာအရပ္၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျမင့္ေမာက္ရာအရပ္၌ေသာ္လည္းေကာင္း အၾကင္အရပ္၌ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တုိ႔သည္ သီတင္းသံုး ေနထုိင္ၾကကုန္၏၊ ထုိရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တုိ႔ေနေသာ အရပ္သည္ ႏွလံုးေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ ရွိသည္သာလွ်င္တည္း။ "
 
[ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ - ]


မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။
(စိမ္႕စမ္းေရ ဆုိဒ္မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...) 


“အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္”
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္သည္ “လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကမေထရ္ျမတ္” ျဖစ္သည္။
မေထရ္ျမတ္မွာ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ ၾကီးမားလွသျဖင့္ျမတ္စြာဘုရား အားထားရေသာ ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီး
တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ နေႏၵာပနႏၵာနဂါးကို မာန္စြယ္က်ိဳးေအာင္ ဆံုးမေတာ္မူျပီး ျမတ္စြာဘုရားထံ ေခၚေဆာင္ခဲ့ကာ သရဏဂံုတည္ေစခဲ့သည္။
နတ္ျပည္သို႔ႂကြ၍လည္း နတ္သားနတ္သမီးတုိ႔၏ ဘ၀အေၾကာင္း လူ႔ရြာ၊လူသား ဒကာ ဒကာမမ်ားအား အျဖစ္မွန္ကို ျပန္လည္ေဟာျပ အားက်ေစခဲ့သည္၊ ငရဲဘံု ၊ ျပိတၱာဘံုသို႔ ႂကြေရာက္၍လည္း ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားေနၾကရေသာ ငရဲ ၊ျပိတၱာတုိ႔၏ ဘ၀ကို လူ႔ေလာကမွ ဒကာ ဒကာမတုိ႔အား အကုသိုလ္မူမျပဳၾကရန္ ျပန္လည္ေဟာျပေတာ္မူသည္။
အဂၢသာ၀ကမေထရ္ႏွစ္ပါးသည္“ေနႏွင့္လ” ပမာ လြန္စြာ ထင္ရွားသည့္ သာသနာက်က္သေရေဆာင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္အေလာင္းလ်ာသည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္အေသေခၤ်ႏွင္ ့ကမၻာတစ္သိန္းကာလက “သီရိ၀ၯ” ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ဥစၥာၾကြယ္၀သည့္ သူႂကြယ္မ်ိဳး၌ ျဖစ္ခဲ့သည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း သရဒလုလင္ႏွင့္ အတူတကြ ကစားေဖာ္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္၊
“အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရား” ထံေတာ္တြင္ “သရဒရေသ့” သည္ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဆုပန္ဆင္ျပီးေသာ အခါ သရဒရေသ့၏ တုိက္တြန္းခ်က္အရ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္တစ္သိန္းတုိ႔အား ၇-ရက္လံုးလံုး ဆြမ္းသကၤန္းမ်ားလွဴဒါန္းကာ “လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဆု”ကို ပန္ဆင္ခဲ့ေလသည္။
“အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရား”က “ေနာင္အခါ ပြင့္လတၱံ႕ေသာ ေဂါတမမည္ေသာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္၌ “ေမာဂၢလႅာန္”ဟူေသာအမည္ျဖင့္ အဂၢသာ၀ကမေထရ္ျမတ္ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူခဲ့ ေလသည္။

အဂၢသာ၀က ေလာင္းလ်ာ ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ သံသရာ၀ယ္ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ အတူတကြ
ျဖည့္ခဲ့ၾကျပီး ေနာက္ဆံုးဘ၀၌လည္း အတူတကြ လက္တြဲခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးဘ၀၌ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ေတာ္အနီး ေကာလိတရြာတြင္ ေမာဂၢလိအမည္ရွိေသာ ပုေဏၰးမ၏၀မ္း၀ယ္ ပဋိသေႏၶယူခဲ့သည္။
ေကာလိတရြာတြင္ အၾကီးအကဲအမ်ိဳး၏ သားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ေကာလိတ” ဟု အမည္မွည့္ၾကကုန္၏။ “အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း ဥပတိႆႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္အေလာင္း ေကာလိတ” တုိ႔သည္ ေ၀ဒသံုးပံု အတတ္ပညာမ်ိဳးစံု တုိ႔ကို တတ္ကြ်မ္းခဲ့ၾကသည္။
ေကာလိတလုလင္တြင္ အာဇာနည္ျမင္းကေသာ ရထားငါးရာ အေဆာင္အေယာင္ ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ ေတာင္ထိပ္ပြဲသဘင္ကို ႏွစ္စဥ္ အတူတကြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာၾကည့္ခဲ့ၾကျပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ သံေ၀ဂတရားရရွိက သိဥၥည္းပရိဗုိဇ္ ဆရာၾကီးထံ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသည္။
ေနာင္အခါ အရွင္အႆဇိထံမွ နာယူခဲ့ရေသာ တရားဂါထာကို ဥပတိႆ ျပန္လည္ေဟာျပ၍ ေကာလိတလည္း ေသာတာပန္ျဖစ္လာသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ရာဇျဂိဳဟ္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ေရာက္ရွိလာၾကကာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၁-ရက္ေန႔၌ ဧဟိ ဘိကၡဳရဟန္းျဖစ္လာသည္၊
တပို႔တြဲလဆန္း ၈-ရက္ေန႔တြင္ မဂဓတုိင္း ကလႅ၀ါလရြာကို အမွီျပဳ၍ ရဟန္းတရားအားထုတ္ကာ သာ၀က ပါရမီဉာဏ္၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီး ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူသည္။ တပို႔တြဲလျပည့္၌ က်င္းပေသာ
ပထမသာ၀ကသႏၷိပါတ သံဃာ့အစည္းအေ၀းၾကီးတြင္ “အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္”ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ လက္၀ဲေတာ္ရံ
အဂၢသာ၀ကအရာ ရေတာ္မူသည္။
ေနာင္အခါ သာ၀တၳိျမိဳ႕ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးတြင္ “တန္ခိုးအရာ ျပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ ဣဒၶိမႏၱ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕”ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ေ၀ရဥၨာျမိဳ႕၌ ၀ါဆုိေတာ္မူစဥ္ မာရ္နတ္၏ ေႏွာင့္ယွက္မူေၾကာင့္
သံဃာေတာ္တုိ႔အား ဆြမ္းေလာင္းလွဴရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသျဖင့္ ဆြမ္းအခက္အခဲၾကံဳခဲ့ဖူးသည္၊ ထုိအခါ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္က “လက္တစ္ဖက္ကို ကမၻာေျမအသြင္ ဖန္ဆင္းကာ ကမၻာေျမၾကီးေပၚရွိ သတၱ၀ါ ေရ ေျမ ေတာ ၊ေတာင္ ၊ သမုဒၵရာ ျမိဳ႕ရြာ နယ္ပယ္တုိ႔ကို ေျပာင္းေရႊ႕ထားျပီးမွ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေျမၾကီး၏ အတြင္းပိုင္းကို လွန္ေလ်ာကာ ေျမဆီၾသဇာကိုေဆာင္ယူ၍ သံဃာေတာ္တုိ႔အား ဆက္ကပ္ပါမည္။” ဟု ေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္မမူေခ်။
ဘုန္းတန္းခိုးနည္းေသာ ရဟန္းတုိ႔လက္ထက္တြင္ ဒကာ ၊ ဒကာမတုိ႔ အျပစ္တင္ကာ အကုသိုလ္ျဖစ္ၾကမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ စာတုမျမိဳ႕ သွ်ိသွ်ားေတာေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ တုိ႔သည္ စာတုမရြာသုိ႔ ရဟန္းငါးရာႏွင့္ အတူ ဆုိက္ေရာက္လာၾကသည္။ အာဂႏၱဳရဟန္းမ်ားႏွင့္ အာ၀ါသိကရဟန္းတုိ႔ က်ယ္ေလာင္ဆူညံစြာေျပာဆုိေနၾကသည္ကို ျမတ္စြာဘုရားၾကားေတာ္မူလွ်င္ “တံငါသည္တုိ႔ ငါးလုသကဲ့သို႔ ဆူညံစြာ ေျပာဆုိေနၾကဘိသည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပီး နွင္ထုတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။
စတုမျမိဳ႕သား သာကီ၀င္မင္းသားမ်ားက “ျမတ္စြာဘုရား - ဤရဟန္းေတာ္တုိ႔သည္ သာသနာေတာ္သို႔
၀င္ေရာက္လာသည္မွာ မၾကာေသးပါ၊ ရဟန္းသစ္မ်ားသာျဖစ္ၾကပါသည္။
သာသနာေတာ္၏ အဆံုးအမကို ရရွိရန္ ျမတ္စြာဘုရားထံ လာေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေပါက္သစ္စ ေကာက္ပင္ငယ္သည္ေရကို မရလွ်င္ ပ်က္စီးႏုိင္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ႏြားသားငယ္သည္ ေပ်ာက္ေနေသာ မိခင္ႏြားမၾကီးကို ရွာမေတြ႕လွ်င္ အားကိုးမဲ့ကာ ပ်က္စီးရာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ၊ျမတ္စြာဘုရားကို မဖူးေတြ႕ၾကရသည္ရွိေသာ္ နစ္နာဆံုးရွံဳး သြားႏုိင္ၾကပါသည္၊ သံဃာေတာ္မ်ားကို ျပန္လည္ လက္ခံေတာ္မူပါ ျမတ္စြာဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကသျဖင့္ျပန္လည္ လက္ခံေတာ္မူသည္။
ထုိကိစၥကို “သဟမၸတိျဗဟၼာၾကီး”ပင္ ၀င္ေရာက္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရေလသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ တုိ႔သည္ ထုိရဟန္းသစ္သံဃာငါးရာကို ေခၚေဆာင္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္သို႔ အဆံုးအမခံယူရန္ ေရာက္လာၾကရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -
“သံဃာမ်ားကို ငါဘုရားႏွင္ထုတ္ေသာအခါ သင္သည္ မည္သို႔ သေဘာထားသနည္း”ဟု အရွင္သာရိပုတၱရာကို
ေမးေတာ္မူေသာအခါ မေထရ္ၾကီးက “ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာေတာ္အေပၚ၌ တစံုတရာ ေၾကာင့္ၾက စိုက္ေတာ္ မမူေတာ့ဘဲ ဖလသမာပတ္ျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာေနေတာ္မူလုိသည္ ျဖစ္မည္။
ငါလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကဲ့သို႔ပင္ ဖလသမာပတ္ျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာ ေနေတာ့မည္။” ဟု ေအာက္ေမ့ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။
တဖန္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကို မည္သို႔သေဘာထားေၾကာင့္ ေမးေတာ္မူရာ “ျမတ္စြာဘုရားသည္ သမာပတ္ခ်မ္းသာျဖင့္
ျငိမ္းေအးစြာစံေနေတာ္မူလုိဟန္ရွိသည္၊ ယခုအခါ ငါသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္အတူ သံဃာေတာ္တုိ႔ကို
ေစာင့္ေရွာက္ဦးေဆာင္ရန္ အခ်ိန္တန္ေနျပီ”ဟု သေဘာထားေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အရာရာ၌ တာ၀န္ကိုမေရွာင္၊ဦးေဆာင္သည့္စိတ္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္ပြားေစေတာ္မူလုိသျဖင့္
ဤကိစၥ၌ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ ေလွ်ာက္ထားသည္ကိုသာေကာင္းခ်ီးသာဓု ေပးေတာ္မူေလသည္။
တခါက “ေဒ၀ဒတ္”၏ သင္းခြဲ ဆြဲေဆာင္မူေနာက္သို႔ လမ္းမွားစြာ လုိက္ပါသြားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို
ျပန္လည္သိမ္းသြင္းရန္ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါး လုိက္ပါသြားခဲ့သည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာက ပညာျဖင့္စည္းရုံသကဲ့သို႔ ၊ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္က တန္ခိုးျဖင့္သိမ္းသြင္းကာ ညာလက္ရုံး အားထားရသူမ်ား ပီပီ တာ၀န္သိသိ လြဲမွားသူမ်ားကို ျပန္လည္သိမ္းသြင္းျပီး လမ္းမွန္ေရာက္ေစခဲ့သည္။
ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔အေရာက္ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။
“အရွင္ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ျမတ္”၏ နတ္ျပည္ကိုယ္ေတြ႕ ၊ငရဲျပည္ကိုယ္ေတြ႕ တရားေတာ္မ်ားေၾကာင့္ လူတုိ႔သည္
အလွဴဒါန ဥပုသ္သီလ သမထ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ ထက္သန္လာၾကသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို
ပို၍ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လာၾကသည္။
သာသနာေတာ္ စည္ပင္ျပန္႔ပြား ထြန္းကားတုိးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဘုရားအမည္ခံထားၾကေသာ တိတၳိဆရာၾကီး မ်ား အဖုိ႔ ကိုးကြယ္သူနည္းပါး လာဘ္သပၸကာ ရွားလာျပီး ေနမင္း၏ ေရာင္၀ါေအာက္၀ယ္ ပုိးစုန္းၾကဴးပမာ
ေမွးမွီန္ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳလာၾကသည္။
ထုိ႔ထက္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္မေထရ္သည္ ဒကာ ၊ဒကာမတုိ ့အား ငရဲျပည္အေၾကာင္း ေဟာျပေတာ္မူရာ၌
မိစၦာဒိ႒ိအယူရွိသူမ်ားသည္ မည္သို႔မည္ပံု ငရဲ၌ ဆင္းရဲၾကီးစြာခံေနၾကရေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူ၍
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ အေပၚ “တတၳိ” တုိ႔သည္ အညိႇဳးထားလာၾကသည္။
သာသနာျပင္ပ ဂုိဏ္းအသီးသီးမွ တတၳိတုိ႔သည္ “သုႏၵရီ ပရိဗုိဇ္မ၊ စိဥၥမာန၀ိကာ” စေသာ အသိဉာဏ္နည္းသည့္
မိန္းမသားမ်ားကိုပင္ အသံုးျပဳ၍ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္သေရကို ဖ်က္ဆီးရုံမွ်မက တန္ခိုးၾကီးသည့္အရာတြင္ နာမည္ေက်ာ္လွသည့္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ၾကီးကိုပင္လွ်င္ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရန္ ၾကံစည္လာၾကသည္။
ထုိအၾကံအစည္ထေျမာက္ရန္ မေထရ္ျမတ္၏ အတိတ္ကံကလည္း ဖန္လာခဲ့သည္။
အရွင္ေမာဂၢလႅာန္သည္ သံသရာက်င္လည္စဥ္ ဘ၀တစ္ခုကမယားမုိက္၏ စကားကို နားေထာင္ကာ ေက်းဇူးၾကီးလွ
မိႏွင္ဘတုိ႔ကို သူခိုးဓားျပေယာင္ေဆာင္၍ ရုိက္ႏွက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိအကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးရန္ အခြင့္ေရာက္လာ၍
တန္ခိုးအရာ ျပိဳင္ဘက္ကင္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွးၾကမၼာ၀ဋ္ကား မလြတ္သာခဲ့ေခ်၊ “၀ဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွာအပ” ဟူေသာ
ဆုိရုိးစကားအရ ငရဲကို အရိယာမဂ္ျဖင့္ ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ေသာ္လည္း အတိတ္ဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးကိုမူ ေရွာင္လြဲ၍မရ၊ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရသည္။
တိတၳိတုိ႔၏ ေငြေၾကးေပး ခုိင္းေစမူေၾကာင့္ ခိုးသားငါးရာတုိ႔သည္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကို
ရုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ရန္ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကသည္၊ ပထမအၾကိမ္ ၊ ဒုတိယအၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္တုိင္တုိင္ စ်ာန္တန္ခိုးျဖင့္
ေကာင္းကင္ပ်ံကာ ေရွာင္တိမ္းႏုိင္ေသာ္လည္း ၊ တတိယအၾကိမ္မွာမူ ၀ဋ္ေၾကြးၾကံဳလာျပီျဖစ္သျဖင့္ အေတာင္က်ိဳးေသာ ငွက္ငယ္ပမာ စ်ာန္အစြမ္း မျပႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကံတရား၏ စီမံမႈကို ခံရေလေတာ့သည္။
အရွင္ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ျမတ္ၾကီး၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ေတာ္က ကံတန္ခိုး ၊ စ်ာန္တန္ခိုးႏွင့္ ဉာဏ္တန္ခိုးတုိ႔ကို
ခ်ိန္ထုိးညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့ေလျပီ။
ခုိးသားငါးရာတုိ႔ စိတ္တုိင္းက် ေထာင္းထုသျဖင့္ ဖြဲအိပ္ပမာ ညက္ညက္ေၾကေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို မေထရ္ျမတ္သည္
သမာပတ္တန္ခိုးျဖင့္ ျပန္လည္ထိန္းျပီး ျမတ္စြာဘုရားထံအေရာက္ ႂကြေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားအား ရွိခိုးျပီး ၊ပရိနိဗၺာန္ျပဳခြင့္ေတာင္းေလရာပရိနိဗၺာန္မျပဳမီ ဘုရားရွင္၏ တိုက္တြန္းေတာ္မူခ်က္အရ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ တရားေဟာေတာ္မူရသည္။
ျမတ္စြာဘုရားကို ေနာက္ဆံုး ရွိခိုးျခင္းျဖင့္ ရွိခိုးျပီး ေဇတ၀န္ေက်ာငး္ေတာ္မွထြက္ကာ၊ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ေတာ္
ဣသိဂိလိေတာင္ယံ ကာဠသိလာေက်ာက္ဖ်ာထက္၌ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလကြယ္ေန႔၌
ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသြားေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တုိ႔သည္ ရာဇျဂိဳဟ္သို႔ၾကြေလေတာ္မူၾကျပီး အရွင္ျမတ္၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးသျဂၤိဳဟ္ေတာ္မူကာ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို “ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ တံခါးမုခ္အနီး” ၌ ဓာတုေစတီ တည္ထားေစေတာ္မူေလသည္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ျမတ္ၾကီး က်ဴးရင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ၾသ၀ါဒတရားေတာ္ -
ေယ စ ပႆႏၱိ သခၤါေရ၊ ပရေတာ ေနာ စ အတၱေတာ။ပစၥဗ်ာဓိ ံသု နိပုဏံ၊ ၀ါလဂၢံ ဥသုနာ ယထာ။
ရုပ္ ေ၀ဒနာ သညာ သခၤါရ ၀ိညာဏ္ဟူေသာ ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ကို “အႏွစ္သာရရွိ၏၊ အလုိသို႔လုိက္ပါ၏၊ အစိုးရ၏(အတၱ)”ဟု မ႐ႈျမင္ဘဲ ထုိခႏၶာငါးပါးတုိ႔သည္ အႏွစ္သာရမရွိ၊ အလုိသို႔မလုိက္၊ အစိုးမရ(အနတၱ)ဟု ရူျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အစိတ္တစ္ရာစိတ္၍ ထားအပ္ေသာ သာျမီးဖ်ား၏ တစ္စိတ္မွ်ကိုပင္ ျမားျဖင့္ မွန္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္စြမ္းရွိသူကဲ့သို႔ အလြန္သိမ္ေမြ႕ေသာ အနက္ အဓိပၸာယ္ သေဘာတရားကို ထုိးထြင္း၍ သိႏုိင္ေပ၏။
နယိဒံ သိထိလမာရဗၻ၊ နယိဒံ အေပၸန ထာမသာ။နိဗၺာန မဓိဂႏၱဗၺံ၊ သဗၺဂႏၳပေမာစနံ။
အလံုးစံုေသာ ဂႏၳတရားတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကို ေပါ့ေပါ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အားထုတ္ရုံမွ်ျဖင့္
မရရွိႏုိင္၊ နိဗၺာန္ကို အနည္းငယ္မွ်ေသာ ၀ီရိယအစြမ္းျဖင့္ မရရွိႏုိင္။
န ေ၀ အဂၢိ ေစတယတိ၊ အဟံ ဗာလံ ဍဟာမီတိ။
ဗာေလာ၀ ဇလိတံ အဂၢိ ံ၊ အာသဇၨ နံ ပဍယွတိ။
မီးသည္ “လူမုိက္ကို ပူေလာင္ေစအံ့”ဟု လံု႔လမျပဳေပ။
အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေသာ မီးကို
လူမုိက္ကိုယ္တုိင္က ကိုင္တြယ္ထိေတြ႕ျခင္းေၾကာင့္သာ ပူေလာင္ေစ၏။

[ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန
ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ - ]




မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။


(စိမ္႕စမ္းေရ ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...)