HAZY LIFE

ေစတီပုထုိးပံုေတာ္မ်ား

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ရန္ကုန္

က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ မြန္ျပည္နယ္

ဥမင္သံုးဆယ္ေစတီ စစ္ကိုင္း

စႏၵမုနိဘုရား မႏၱေလး

ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား မႏၱေလး

ကိုးေသာင္းပုထိုးေတာ္ၾကီးဂူတြင္း ရခိုင္ျပည္

ဦးဇင္း က်မ္းတင္ဖုိ႔ ေခါင္းစဥ္ကုိ တကၠသုိလ္က Professor ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ သံုးရက္တုိင္တုိင္ သြားေဆြးေႏြးရတယ္။ ဦးဇင္းက ကုိယ္ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးကုိ ဒီလုိေလး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

Dear Sir,

I want do research for Master of Philosophy degree these two topics. Can you choose them one of for me please? These are my research titles.

1.    A study of Buddhist social characteristics of five precepts

2.    The analyses of the universal characteristics of preserving five precepts

I think that someone become part of one’s life. There are five important aspects of life. This era some children very bad and they don’t know about religion exactly. If they know about religion will be abstain from killing, stealing, sexual misconduct, lying and drink that cause heedlessness. And then, what they observe characteristics to be gentleman the present life. If they observance of the fifth precepts not only contributes to happiness in the life and peace in society, it also prepares a person for the practice of Mental Development.

I think that according to the teachings of the Buddha, in order to understand the five precepts exactly one must clearly observe and abandon the latent tendencies. Later, he will free from all suffering. So, I want this era children to give knowledge and to know the five precepts are very important for the universal people and go to free from suffering.

That why, you want me to confirm about this research title for my master of philosophy degree.

လူသားအားလံုးနဲ႔ဆုိင္ေသာ ငါးပါးသီလကုိယ္က်င့္တရားမ်ားကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတင္ျပျခင္းဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကုိ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သီလနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး လူငယ္ေတြ သိပ္နားမလည္ၾကလုိ႔ပါ။ တကယ္လုိ႔ သီလအေၾကာင္းကုိ လူငယ္ေတြနားလည္မယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ ငါးပါးသီလကုိ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ ေစာင့္ထိန္းမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာလည္း လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္မယ္။ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာလည္း ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ျပည့္စံုၿပီး ေနာက္ဆံုး မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ကုိပါ ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလအေၾကာင္းကုိ ဦးဇင္းအေနနဲ႔

“အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဖခင္ႀကီးက သူမ်ားေတြလို ဘုရားလဲ မရွိခိုးဘူး၊ ပုတီးလဲ မစိပ္ဘူး၊ တရားလဲ မထိုင္ဘူး ဘုရာ့။ အဲဒါကို တပည့္ေတာ္ ဘယ္လိုယူဆရမလဲ။ ဗုဒၶဘာသာအရဆိုရင္ မိစၧာဒိ႒ိလို႔ ေခၚရမလား။ သူ႔ကို ဘုရားရွိခိုး ပုတီးစိပ္ တရားထိုင္ဖို႔ေျပာတိုင္း သူက သူမ်ားေတြလို ဘုရားတရားအလုပ္ မလုပ္ေပမယ့္ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ၿပီးတာပဲ၊ ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး ဘုရားဒကာအမည္ခံ၊ ပုတီးႀကီး လက္မွာ အၿမဲခ်ိတ္၊ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ဘုရားကို ရွိခိုးၿပီး ဆုေတာင္းေနေပမယ့္၊ တရားရိပ္သာဝင္ၿပီး ဉာဏ္စဥ္တရားေတြ နာခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဆယ္ရက္တရားစခန္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဝင္ၿပီးၿပီလို႔ ဆိုေပမယ့္ စိတ္ေကာင္း မရွိရင္၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာန ဣႆာ မစၧရိယေတြ မ်ားေနမယ္ဆိုရင္ အလကားပါပဲလို႔ ျပန္ေျပာတယ္ ဘုရာ့။ အဲဒါ အယူမ်ား မွားေနသလား ဘုရာ့”ဟု ေမးေလွ်ာက္ရာ - “ေအး .. သူ႔ရဲ႕ အယူအဆကို မွားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရဘူးကြဲ႕။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရား၊ လက္က ကားယား ကားယား ဆိုသလို အေျပာတမ်ိဳး အလုပ္တမ်ိဳးနဲ႔ လူေတြကို ျမင္ေတာ့ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေနတာထက္စာရင္ ဟန္မေဆာင္ဘဲ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ထားတာက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ ေျပာတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”ဟု ေျဖသိမ့္လိုက္ရသည္။

မွန္ပါသည္။

ဘုရားဒကာဟု အမည္ခံ၍ ဘုရား တရား သံဃာကို မ႐ိုမေသ ဆက္ဆံလွ်င္၊ တရားအားထုတ္ၿပီးသားပါဟု ဆို၍ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာနေတြကို သာမန္လူေတြေလာက္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္လွ်င္၊ ပုတီးကို လက္မွာ ခ်ိတ္ၿပီး စိတ္ယုတ္မာျဖင့္ သူတပါးကို ျပစ္မွား ေျပာဆိုေနလွ်င္ မည္သူမဆို ‘မလုပ္ မေျပာ၊ လုပ္မွ ေျပာ၊ သေဘာစင္လွေစ၊ အေျပာသာခ်ဲ႕ အလုပ္မဲ့ ကဲ့ရဲ႕မလြတ္ေခ်’ ဆိုသည္ႏွင့္အညီ အကဲ့ရဲ႕ အေဝဖန္ ခံရမည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဘာသာေရးလုပ္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ ယဥ္ေက်းမႈမရွိသူမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ‘စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔သာ ပဓာန၊ ဘာသာေရးလုပ္စရာ မလိုပါ’ဟု ယူဆကာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ရာမ်ားကို မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေနတတ္ၾကသည္။

ဘာသာေရးလုပ္သည္ ဆိုသည္မွာ ဘာသာတရားလာ ဆိုဆံုးမခ်က္မ်ားကို မသိ,သိေအာင္ ေလ့လာျခင္း၊ ေလ့လာၿပီးသည့္အတိုင္း မျပဳလုပ္သင့္သည္တို႔ကို မျပဳလုပ္ျခင္း၊ ျပဳလုပ္သင့္သည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။


စိတ္ကို မေကာင္းေစတာ ကိေလသာ

သူတပါးအသက္ကို သတ္ျခင္း၊ ခိုးယူျခင္း၊ မိမိ၏အိ္မ္ေထာင္ဖက္အေပၚ သစၥပ်က္ျခင္း၊ မုသားဆိုျခင္း၊ ၾကမ္းတမ္း႐ိုင္းပ်စြာ ေျပာဆိုျခင္း၊ တေယာက္အေပၚတေယာက္ အထင္အျမင္လြဲေအာင္ မဟုတ္တရား သတင္းလႊင့္ျခင္း၊ အက်ိဳးမရွိ ေရာက္တတ္ရာ စကားမ်ားကို ဗလြတ္႐ႊတ္တ ေျပာဆိုျခင္း၊ သူတပါးစည္းစိမ္ဥစၥာကို မတရား ရယူရန္ ၾကံစည္ ၾကိဳးစားျခင္း၊ သူတပါးတို႔ တရားသျဖင့္ ရွာေဖြရရွိထားေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရာထူးဂုဏ္သိရ္ကို ပ်က္စီးေစရန္ ၾကံစည္ ၾကိဳးစားျခင္း ဟူသည့္ မေကာင္းမႈ ဆယ္မ်ိဳးမွ ကင္းေဝးေနသျဖင့္ စိတ္ေကာင္းရွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏။
သူတပါးကို ကူညီျခင္း၊ ေကၽြးေမြး ေပးကမ္းမႈ ရက္ေရာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းရွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ စိတ္ကို ညစ္ႏြမ္းေစသည့္ ကိေလသာတရားမ်ား စိတ္ထဲတြင္ ရွိေနေသးလွ်င္ ထိုစိတ္ကို


လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က တကယ့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို
အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

                ကာလအေနနဲ႕ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ ကာလပါ။ ျပည္က
  ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။

                အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီျပည္မွာပဲ မ၀ိမလာလို႕ အမည္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္
  ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕အဓိပၸာယ္က အညစ္အေၾကးကင္းစင္သူ၊ သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။ ဒါက တင္စား
  ထားတဲ့ ႐ုဠီ နာမည္ပါ။ တကယ့္အရွိ အႏြတၳအမည္ မဟုတ္ပါဘူး။

                ၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆံုးစာရင္း၀င္တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့
  အေမျဖစ္သူက ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခင္ရဲ႕
  အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရပါတယ္။

                ၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း " ၀ိမလာ ၀ိမလာ " ဆိုၿပီး ေရပန္း
  စားေနပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ဆီကို သူေဌးသူၾကြယ္ေတြေလာက္ပဲ သြားႏိုင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သာမန္လူေတြ
  ေတာ့ မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ၀ိမလာ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႕ရဲ႕အလွ သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သိပ္ၿပီး
  ဂုဏ္ယူပါတယ္။

                ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဟာ ေ၀သာလီျပည္ထဲကို ဆြမ္းခံၾကြလာ
  ပါတယ္။ ၾကြလာရင္း ၀ိမလာ ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ ၀ိမလာက အိမ္ထဲကေန
  အျပင္ကို ထြက္အၾကည့္နဲ႕ ဆံုသြားပါတယ္။ ၀ိမလာက အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႕
  တစ္ၿပိဳင္နက္ ရင္ခုန္သြားပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။

                တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိရင္ အဲဒီသူဆီက အခ်စ္ကိုလည္း ျပန္လိုခ်င္တာက ဓမၼတာပါ။
  ၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီက အခ်စ္ကိုရဖို႕အတြက္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္
  ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့အလွကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ အ၀တ္ေတြ
  ထဲက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့အ၀တ္တစံုကို ထုတ္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ တန္ဖုိးအႀကီးဆံုး လက္ေကာက္တို႕၊ ဆြဲႀကိဳး

ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား က်န္းခံသာလို႔မာပါစဘုရား။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က စိပ္ပုတီးစိတ္တာ ရွိခဲ့ပါသလားဘုရား။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထိုသို႔ေမးရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားတြင္ စိပ္ပုတီးကို မေတြရေသာေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္ဘုရား။ ယေန႔ေခတ္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ သက္သက္လြတ္စားၾကသည္ကို ျမင္ေနေတြေနရပါသည္ ဘုရား။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က  သက္သက္လြတ္စားျခင္းရွိခဲ့ပါသလားဘုရား။ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားေတာ္မ်ား၊ သာဓကမ်ားရွိခဲ့ပါသလား အရွင္ဘုရား။ ရွင္းလင္းျပသ ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား။

သီဟေအာင္၊ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ဆုိဒ္

ေျဖ။ ။ စိပ္ပုတီးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဦးဇင္းသိသေလာက္ေျပာျပရမယ္ဆုိရင္ စိပ္ပုတီးဟာ ျမတ္ဗုဒၶမပြင့္ခင္ကတည္းက သမထက်င့္စဥ္ကုိ က်င့္ၾကတဲ့ ရေသ့ေတြရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ စိပ္ပုတီးစိပ္ျခင္းဟာ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္လုိ႔ သမထက်င့္စဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါျပင္ ဟိႏၵဴစတဲ့ တႏၱရ၊ မႏၱရဂုိဏ္းသားေတြဟာလည္း မန္းမုတ္ျခင္းေတြကုိ အသံုးျပဳတဲ့အတြက္ ေခါက္ေရမွတ္မိေအာင္ ပုတီးကုိအသံုးျပဳၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ပုတီးဟာ ေထရ၀ါဒတုိ႔ အသံုးအေဆာင္မဟုတ္ဘဲ မဟာယာန၊ ဟိႏၵဴ၊ တႏၱရ၊ မႏၱရဘာသာတုိ႔ရဲ႕ အသံုးအေဆာင္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ခုေခတ္မွာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားတြင္လည္း ၀ိပႆနာျဖစ္တဲ့ ထြက္သက္၀င္သြက္၊ ရုပ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးရဲ႕ အၿမဲမရွိျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ကုန္စရာေတြနဲ႔ျပည့္ေနျခင္း၊ မိမိျဖစ္ခ်င္တုိင္း အစုိးမရတဲ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီးပါလားလုိ႔ ၀ိပႆနာကုိ မရႈ႕ႏုိင္ေသးတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနနဲ႔ျဖင့္ သမထက်င့္စဥ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ဗုဒၶါႏုႆတိဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားျခင္းတုိ႔၌ စိပ္ပုတီးကုိ အသံုးျပဳေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ၀ိပႆနာကုိ တုိက္ရုိက္ခ်က္ျခင္း မရႈ႕မွတ္ႏုိင္ေသးလုိ႔ စိပ္ပုတီးနဲ႔ သမထက်င့္စဥ္ကုိ စတင္က်င့္တာဟာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမထေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္မေနဘဲ ၀ဋ္ဒုကၡမွလြတ္ေျမာက္မဲ့ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ကုိပါ အဆင့္တတ္ရန္ မေမ့ဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ စိပ္ပုတီးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဒီေလာက္ဆုိ ရွင္းမယ္ထင္ပါတယ္။

အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း

“လူမွာအမ်ိဳး၊ ၾကက္မွာအရိုး”  “ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္၊ မိလိုက္ဖပါ” ဆိုတဲ့စကားေတြကို လူတိုင္းလိုလိုၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူဆင္းသက္လာခဲ့တဲ့မ်ိဳးရိုးက အလြန္အေရးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ 

   လူေကာင္းသူေကာင္း မ်ိဳးရိုးသန္႔က ေမြးဖြါးလာတဲ့သူဟာ လူေကာင္းသူေကာင္းေလးျဖစ္ၿပီး။ လူဆိုးလူမိုက္ေတြက ေမြးဖြါးလာတဲ့သူက လူဆိုးလူမိုက္ျဖစ္မယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။

   ဒါေပမဲ့မ်ိဳးရိုးတစ္ခုထဲေၾကာင့္ လူေကာင္းသူေကာင္းမျဖစ္နိုင္သလို လူဆိုးလူမိုက္         တစ္ေယာက္လည္းမျဖစ္နိုင္တာကို သူေတာ္ေကာင္းေတ ြဆီေရာက္သြားလို႔ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္သြားတဲ့ ေက်းႏွင့္လူဆိုးသူခိုးေတြဆီေရာက္သြားလို႔ ဆိုးသြမ္းသြားတဲ့ ေက်းညီေနာင္နဲ႔ ဥပမာ ေပးၾကပါတယ္။
“ေရႊပင္နားေတာ့ ေရႊေက်း၊ ေငြပင္နားေတာ့ ေငြေက်း၊” လို႔ လဲစာဖြဲ႔ၾကပါတယ္။

     အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္(၀ါ) သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ရဲ့ အမူအက်င့္၊ စိတ္ထားေတြဟာ ရုပ္ခႏၶာေပၚတြင္သာမက စိတ္ခႏၶာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးေပၚမွာမူတည္ေနလို႔ပါပဲ။ 

          ဒါေၾကာင့္ ဓမၼေဘရီ ဆရာေတာ္ အရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း) ရဲ့တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ပ႒ာန္းတရား ေတာ္၊  ကမၼပစၥည္းအခန္းမွာ၊ “ဗီဇနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္” ဘယ္ဟာအဓိကက်သလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာကို သေျပကန္ ဆရာေတာ္ အရွင္ဝါေသ႒ာဘိဝံသ မေထရ္ႀကီးကို ကိုးကားၿပီး ပစၦိမဘဝိကပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့ မုခ်ေသခ်ာတဲ့ ဆုႀကီးပန္ နိယတပစၦိမဘဝိက မ်ားမွာသာ ဗီဇက ပိုအေရးႀကီးၿပီး၊ဆုႀကီး ပန္မဟုတ္တဲ့ အနိယတပစၦိမဘဝိက ပုဂၢိဳလ္ မ်ားမွာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ပိုအေရးႀကီး တယ္လို႔ ရွင္းလင္းျပထားပါတယ္။

က်မ အခုေဖၚျပမဲ့ မ်ိဳးရိုးဗီဇ (Genetics) ဆိုတာကေတာ့ အဲ့ဒီေလာက္မရႈပ္ေထြး၊ မခက္ခဲပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ရုပ္သက္သက္ကိုသာသိတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ့ ေတြ႔ရွိခ်က္မို႔ပါပဲ။

   က်မတို႔ရဲ့ရုပ္လကၡဏာေတြဟာ အမိအဖတို႔ရဲ့ မ်ိဳးရိုးဗီဇ (Genes) ေတြကရတာ          ျဖစ္ၿပီး၊ က်မတို႔ရဲ့



အာဖရိကတိုက္၊ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံငယ္ေလးက ခရစ္ယာန္မိသားစုမွာ Steven ကို၁၉၆၆-ခုႏွစ္က ဖြားျမင္ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ငယ္ငယ္က ဘာသာတရားဆိုလို႔ ခရစ္ယာန္နဲ႔အစၥလာမ္ ၂-ခုတည္းသာရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ ၁၀ ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ေရာက္မွ
အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ေဂါတမ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုနာမည္ေလာက္သာ ၾကားဖူးခဲ့သူပါ။ အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ သူဟာအိႏၵိယႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးရဟန္းေတာ္ ၂-ပါးနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဝါဒကို အနည္းငယ္
ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ထိုင္းဘုန္းေတာ္ႀကီး ၂-ပါး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူဟာ ဗုဒၶဝါဒကိုဆက္လက္ေလ့လာဖို႔ သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူက
တိဗတ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္းလားမားရွိရာကို သြားေရာက္ အ႐ိုအေသေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေလ့လာဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြမ်ားတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ
ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရကူး နည္းျပလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘဝဟာအတိုင္းအတာတစ္ခုျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ
ေလာကီဥစၥာျပည့္စံုမႈေတြ မွာ ဘယ္လိုမွ မေမြ႔ေလ်ာ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းလက္ရွိအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အမိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။
မိသားစုနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက သူ႔ကို ခရီးေဆာင္အိပ္ႀကီးသယ္ေဆာင္ၿပီး ျပန္လာမဲ့ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရး သမားႀကီးအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာပါ။သူ႔ကိုတကယ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာစာအုပ္ေတြနဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရးကူးရာမွာ
သံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြသယ္လာတဲ့ ဆံပင္ရိတ္ထားတဲ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ ေရကူးစရာ ပင္လယ္မရွိ တရားေဆြးေႏြးစရာဗုဒၶဘာသာဝင္ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံကို