HAZY LIFE

ေစတီပုထုိးပံုေတာ္မ်ား

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ရန္ကုန္

က်ိဳက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ မြန္ျပည္နယ္

ဥမင္သံုးဆယ္ေစတီ စစ္ကိုင္း

စႏၵမုနိဘုရား မႏၱေလး

ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား မႏၱေလး

ကိုးေသာင္းပုထိုးေတာ္ၾကီးဂူတြင္း ရခိုင္ျပည္



အရွင္အာနႏၵာကား သာသနာ့သမုိင္းတြင္ အထူးတလည္ ေမာ္ကြန္းတင္ရမည့္ “တသာသနာတြင္မွ တေယာက္” ဆိုေလာက္ေသာ မေထရ္ျမတ္ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား ၄၅-၀ါကာလပတ္လံုး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေဒသနာ အားလံုးကို သူမတူ နာယူမွတ္သားႏုိင္ေသာ ဉာဏ္ ၀ီရိယ သတိ သမာဓိတရား အားေကာင္းသူျဖစ္သည္။ မ်က္ကြယ္တြင္ ေဟာအပ္ေသာ တရားတို႔ကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရားက အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျပန္ေဟာျပသျဖင့္ တရားဓမၼေရးရာ သူမသိတာမရွိ အျပည့္အစံု စုေဆာင္းထားေသာ ဓမၼဘ႑ာတုိက္ၾကီးပင္ျဖစ္သည္၊ “ဓမၼဘ႑ာဂါရိက = တရားဘ႑ာစုိးၾကီး”ဟုပင္ ဂုဏ္ျပဳခံရသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ အနယ္နယ္မွ ေရာက္လာေသာ ဘုရားဖူးမ်ားကိုလည္း ကာလေဒသ ပုဂၢိဳလ္လုိက္၍ စနစ္တက် ဖူးေတြ႕ခြင့္
ရေအာင္ စီစဥ္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္၊ အမ်ိဳးသမီးတို႔အတြက္ နိဗၺာန္လမ္းပြင့္ေစမည့္ ဘိကၡဳနီသာသနာေတာ္တစ္ရပ္ကို ထူေထာင္ခြင့္ရေအာင္ အားေပးကူညီခဲ့သူ လည္းျဖစ္သည္။ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ားကိုလည္း သာသနာႏွင့္ယဥ္ပါးေအာင္ တရားဓမၼသင္ျပေဟာေျပာေပးရသူလည္း ျဖစ္သည္၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ကိစၥအ၀၀ကို မျငီးမျငဴ တေလးတစား အခါအားေလ်ာ္စြာ စီမံခန္႔ခြဲတတ္သူလည္း ျဖစ္သည္၊ သာသနာေတာ္အရွည္တည္တံ့ေရး အတြက္ ပထမသံဂါယနာပြဲၾကီးတြင္ သုတၱႏၱပိဋကႏွင့္ အဘိဓမၼပိဋက ၀ိႆဇၨက(အေျဖရွင္)အျဖစ္ တာ၀န္ယူေတာ္မူခဲ့သည္။

ဤသာသနာေတာ္၀ယ္ ဧတဒဂ္ငါးတန္ ရာထူး႒ာနႏၱရ ငါးမ်ိဳးပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ အရွင္ျမတ္၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ
ဗုဒၶသာသနာေတာ္သည္ ယေန႔တုိင္ မတုဘက္ႏုိင္သည့္ အယူ၀ါဒေရးရာ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ၾကီးတစ္ရပ္အျဖစ္ တည္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ကမၻာတစ္သိန္းထက္က "ပဒုမုတၱရ ျမတ္စြာဘုရား"ပြင့္ေတာ္မူစဥ္ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္းလ်ာမွာ ပဒုမုတၱရ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဖတူ မိကြဲ ညီငယ္ "သုမနမင္းသား" ျဖစ္ေလသည္။ သုမနမင္းသားသည္ နယ္စြန္ရွိ သူပုန္ေဘးကို ျငိမ္းေအးေအာင္ျပဳသျဖင့္ ခမည္းေတာ္က ဆုခ်ရာ ေနာင္ေတာ္ ျမတ္စြာဘုရားကို ၀ါတြင္းသံုးလ ျပဳစုခြင့္ျပဳရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။
“ျမတ္စြာဘုရား၏ သေဘာထားေတာ္ကို ရယူပါဦး”ဟု ခမည္းေတာ္က ဆုိသျဖင့္ ဘုရားရွင္ထံလာခဲ့ရာ ဘုရားရွင္အားဖူး
ေတြ႕ခြင့္ရရန္ အျခားရဟန္းတုိ႔ မတတ္ႏုိင္၊ ဥပ႒ာကအလုပ္အေကြ်းသုမနေထရ္ကသာ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္သျဖင့္ သုမနမေထရ္ကို အားက်ကာ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တစ္သိန္းကို တစ္၀ါတြင္းလံုး ျပဳစုလုပ္ေကြ်းျပီး ဥပ႒ာကအလုပ္အေကြ်းဆုကို ပန္ခဲ့ေလသည္။

ပဒုမုတၱရဘုရားရွင္ကလည္း “ေနာင္ေသာအခါ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္တြင္ အာနႏၵာအမည္ျဖင့္ ဥပ႒ာကဘုရားအလုပ္အေကြ်း ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သံသရာ၀ယ္ ဘ၀မ်ိဳးစံု က်င္လည္ခဲ့ရသည္။ အထူးအားျဖင့္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀တုိင္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ပါရမီ ကူညီ ျဖည့္သူ
အျဖစ္မ်ားေလသည္။

ေနာက္ဆံုးဘ၀၀ယ္ ကပိလ၀တ္ေနျပည္ေတာ္၌ သုေဒၶါဒနမင္းၾကီး၏ ညီေတာ္ အမိေတာဒနသာကီ၀င္မင္း၏သား ျဖစ္လာေလသည္။
အာနႏၵာမင္းသားဟု မည့္ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ကပိလ၀တ္ေနျပည္ေတာ္သို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကြေရာက္ေတာ္မူသည့္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၄-ခုနွစ္တြင္ ဘဒၵိယ၊ အႏုရုဒၶ၊ ဘဂု၊ ကိမိလ၊ ေဒ၀ဒတ္၊ ဥပါလိတို႔ႏွင့္အတူ အႏုပိယသရက္ဥယ်ာဥ္၌ အရွင္ေဗလ႒သီသကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသည္။ မႏၱာဏီပုတၱ အရွင္ပုဏၰမေထရ္၏ တရားစကားကို ၾကားနာရ၍ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ပဌမေဗာဓိေခၚ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၀ါေတာ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း၌ အျမဲတမ္း အလုပ္အေကြ်းမေထရ္ မရွိခဲ့ေပ၊ တခါတရံ အရွင္နာဂသမာလေထရ္၊ တခါတရံ နာဂိတေထရ္၊ တခါတရံ ဥပ၀ါနေထရ္၊ တခါတရံ လိစၦ၀ီမင္းသား သုနကၡတၱရဟန္း၊ တခါတရံ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ညီ စုႏၵ၊ တခါတရံ သာဂတမေထရ္၊ ရာဓေထရ္၊ ေမဃိယေထရ္ စသူတုိ႔ လုပ္ေကြ်းျပဳစုၾကသည္။ ထုိသို႔ အလုပ္အေကြ်းေထရ္မျမဲသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားအတြက္ ရံခါ အခက္အခဲ ေတြ႕ရတတ္သည္။

တေန႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဇတ၀န္က်ာင္းေတာ္၌ သံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀းေစျပီး “ယခုအခါ ငါဘုရားသက္ေတာ္ ၅၅-ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ၊ အျမဲတမ္း အလုပ္အေကြ်းမေထရ္ရွိမွ သင့္ေတာ္မည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္ကို ၾကားရေသာအခါ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ သႏၱာန္၀ယ္ သံေ၀ဂၾကီးစြာ ျဖစ္ေလသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ စေသာ (အသီတိမဟာသာ၀က) တပည့္ၾကီး ရွစ္က်ိပ္တုိ႔ အသီးသီး ထ၍ ထ၍ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခြင့္ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ၾကေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက ျမစ္ပယ္ေတာ္မူသည္။ ရဟန္းအခ်ိဳ႕က အရွင္အာနႏၵာကို အလုပ္အေကြ်းအရာေတာင္းဆုိရန္ တုိက္တြန္းၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္ကို ျမင္ေတာ္မူပါသည္။ အကယ္၍ အလုိရွိေတာ္မူပါလွ်င္ “အာနႏၵာ-ငါဘုရားကို လုပ္ေကြ်းေလာ့ ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိမ့္မည္၊ ေတာင္းမွရေသာ ရာထူးမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ပါ”ဟု ျပန္လည္ေျပာဆုိေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း “ခ်စ္သားတုိ႔-အာနႏၵာကို မတုိက္တြန္းၾကႏွင့္၊ အာနႏၵာသည္ သူ႔အလုိလုိပင္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေပလိမ့္မည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္
“ပယ္ေလးတန္ ပန္ေလးပါး” ေခၚဆုရွစ္ပါးကို ေတာင္းခဲ့ေလသည္။

“ပယ္ေလးတန္ ပန္ေလးပါး”
--------*------------*----------
(၁) ျမတ္စြာဘုရား - အရွင္ျမတ္ဘုရား လက္ခံရရွိသည့္ ေကာင္းျမတ္ေသာသကၤန္းႏွင့္
(၂) ဆြမ္းတုိ႔ကို မခ်ီးေျမွာက္ေစလုိပါ၊
(၃) ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဂႏၶကုဋီတတုိက္တည္းေနရန္ ခြင့္မျပဳေစလိုပါ၊
(၄) ဘုရားရွင္တစ္ပါးတည္းကိုသာ သီးျခားပင့္ေသာ ေနရာသို႔ ဘုရားတပည့္ေတာ္အား ေခၚမသြားေစလိုပါ။

ဤပယ္ေလးတန္ကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူရန္ ေတာင္းခံလုိက္သည္၊ အေၾကာင္းမွာ “အာနႏၵာျပဳစုလုပ္ေကြ်းသည္မ်ာ လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုး လုပ္ေကြ်းျခင္းျဖစ္သည္”ဟု ေျပာဆုိဖြယ္ မရွိေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

တဖန္ မေထရ္ျမတ္ေတာင္းခံသည့္ "ပန္ေလးဆု"မွာ -

(၁) ျမတ္စြာဘုရား - ရွင္ေတာ္ဘုရားသည္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ လက္ခံထားေသာ ပင့္ဖိတ္ရာအရပ္ကို ၾကြေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္၊

(၂) ရပ္ေ၀းဘုရားဖူးမ်ားအတြက္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဖူးေတြ႕ခြင့္ ေပးေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္၊

(၃) ဘုရားတပည့္ေတာ္ ယံုမွားသံသယရွိ၍ ေမးေလွ်ာက္လုိေသာအခါ ေမးေလွ်ာက္ခြင့္ ျပဳေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္၊

(၄) ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ မ်က္ကြယ္တြင္ ေဟာသမွ်တရားမ်ားကို ဘုရားတပည့္ေတာ္အား ျပန္လည္ေဟာျပ ေပးေတာ္မူေစခ်င္ပါသည္။

ထုိအခါမွစ၍ အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား အျမဲမျပတ္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းရသူ ျဖစ္လာေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားအား ေရပူေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းျခင္း၊ ဒန္ပူတုိ႔ကို ဆက္ကပ္ျခင္း၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊ ဂႏၶကုဋီပရိ၀ုဏ္ကို တံျမက္လွည္းျခင္း စသည္တုိ႔ကို ျပဳစုေပးေတာ္မူရသည္။ တေန႕လံုး ျမတ္ဘုရားအနီးါပါး၀ယ္
၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ျပဳစုျပီး ညအခါ ဆီမီးတုိင္ ဆြဲကိုင္လ်က္ ဘုရားသီတင္းသံုးရာ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္ကို လွည္လည္ကာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးတြင္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္အား -

(၁) ဗဟုႆုတ ဧတဒဂ္ = အၾကားအျမင္အမ်ားဆံုး၊

(၂) သတိမႏၱ ဧတဒဂ္ = သတိအေကာင္းဆံုး၊

(၃) ဂတိမႏၱ ဧတဒဂ္ = ဉာဏ္ပညာအေကာင္းဆံုး၊

(၄) ဓိတိမႏၱ ဧတဒဂ္ = ၀ီရိယအေကာင္းဆံုး၊

(၅) ဥပ႒ာက ဧတဒဂ္ = ျပဳစုလုပ္ေကြ်းသူတုိ႔တြင္ အေတာ္ဆံုး ဟူေသာ "ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူး ရာထူးဌာနႏၱရငါးမ်ိဳး" တုိ႔ကို
ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။

အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနရျပီး သာသနာေတာ္ေရးရာကိစၥမ်ားကို ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္ေနရသျဖင့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ၀ိပႆနာရူပြားမူမ်ားကို အေလးမေပးႏုိင္ခဲ့ေပ၊ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူျပီး သံုးလႏွင့္ ၄-ရက္အၾကာ သံဂါယနာတင္ရန္အတြက္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းၾကီးတြင္ သံဃသမၼဳတိရ သံဃာ့ကုိယ္စားလွယ္
အပါး ၅၀၀-ေရြးခ်ယ္ၾကရာ ဆဠဘိည၊ ေတ၀ိဇၨ၊ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၱာၾကီး ၄၉၉-ပါးကို အရွင္မဟာကႆပက ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေဒသနာအားလံုးကို အစအဆံုး အျပည့္အစံုသိသူမွာ အရွင္အာနႏၵာသာျဖစ္၍ အရွင္အာနႏၵာမပါေသာ သံဂါယနာပြဲသည္ ျပည့္စံုမည့္ပြဲမျဖစ္ႏုိင္ေပ၊ သို႔ျဖစ္၍ အရွင္မဟာကႆပသည္ ေနာက္ဆံုးတစ္ပါးကို ေရြးခ်ယ္ရန္အတြက္
သံဃာ့ပရိသတ္ကို တာ၀န္ေပးေတာ္မူသည္၊ သံဃာ့ပရိသတ္ကလည္း အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ၾကီး လ်ာထားသည့္အတုိင္း အရွင္အာနႏၵာကိုပင္ မွန္ကန္စြာ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့ၾကသည္။

အရွင္အာနႏၵာသည္ ေသာတာပန္သာျဖစ္ေသးသျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ရပါသနည္းဟု အရွင္မဟာကႆပက ေမးေတာ္မူေသာအခါ “အရွင္ျမတ္ဘုရား-အရွင္အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ အျမဲထာ၀ရ အနီးကပ္ျပဳစု လုပ္ေကြ်း
ေနထုိင္သူျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားသမွ် မ်က္ေမွာက္ မ်က္ကြယ္ တရားအားလံုးကို တစ္ခုမက်န္ ျပန္လည္နာၾကားသင္ယူရသူျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္တုိ႔ကို စုစည္းရာ သံဂါယနာပြဲသဘင္သည္ အရွင္အာနႏၵာမပါလွ်င္ ျပီးျပည့္စံုေသာပြဲသဘင္ ျဖစ္မည္မထင္ပါ။ အရွင္အာနႏၵာသည္ ေသာတာပန္သာျဖစ္ေသာ္လည္း အဂတိေလးပါး လုိက္စားမည့္သူ မဟုတ္ပါ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံဃသမၼဳတိရ သံဃာ့ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ေရြးသင့္ပါသည္”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ အမွန္မွာမူ အရွင္မဟာကႆပ
ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း အရွင္အာနႏၵာမပါက မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သိေတာ္မူျပီး ျဖစ္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္ မိမိႏွင့္ ရင္းႏွီးသူျဖစ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာလုိက္ ေရြးခ်ယ္သည္ဟု သူတပါးတုိ႔ အျပစ္တင္စကား ေျပာၾကားမူကင္းေ၀းေစရန္ သံဃာ့ပရိသတ္ကို တာ၀န္ေပးေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။

သံဂါယနာတင္ေရးကိစၥ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးမ်ား ေၾကာင့္ၾကမူ မ်ားေနၾကသေလာက္ အရွင္အာနႏၵာကမူ လွည့္လည္၍ တရားေဟာေန၏၊

၀ဇၨပုတၱကမေထရ္ၾကီးသည္ တရားလွည့္လည္ေဟာေနေသာ အရွင္အာနႏၵာအား “ကိ ံ” ေတ ဗိဠိဗိဠိကာ ကရိႆတိ-ငါ့ရွင္ လွည့္လည္ျပီး တရားေတြ ဗလစ္ ဗလစ္ ေဟာေျပာေနဖုိ႔ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အားသြန္ၾကိဳးပမ္းပါ ေတာ့လား”ဟု သတိေပးခဲ့ဖူး၏၊ ထုိအခါ အရွင္အာနႏၵာသည္ သံဂါယနာတင္အမီ ရဟႏၱာျဖစ္ေရးအတြက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေတာ္မူသည္၊
ဤသံဃာပရိသတ္တြင္ ကိေလသာညွီေစာနံသူ တစ္ဦးရွိေသးသည္ဟု သီတင္းသံုးေဖာ္ မေထရ္အခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာဆုိၾကသည္။

“အာနႏၵာ-သင္သည္ ပါရမီဘုန္းကံၾကီးသူျဖစ္သည္။ ရဟန္းတရားကိုသာ အားထုတ္ပါ၊ မၾကာမီရဟႏၱာျဖစ္ပါလိမ့္မည္”ဟု တခ်ိန္က မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားေတာ္တုိ႔ကို ၾကားေယာင္မိသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားအားလံုးကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး “ငါသည္ ေသကၡအျဖစ္ျဖင့္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းသို႔ ၀င္ရန္မသင့္ေလ်ာ္ဟု” စိတ္ကူးက
အျပင္းအထန္ တရားအလုပ္ အားထုတ္ေတာ္မူသည္။

သံဂါယနာမတင္မီ တစ္ရက္အလုိတြင္ ကာယဂတာသတိတရားကို အျပင္းအထန္ ရူပြားေတာ္မူရာ ၀ီရိယလြန္သျဖင့္ တရားထူးမရျဖစ္ေန၏၊ အရုဏ္တက္ရန္ နီးလာျပီျဖစ္သျဖင့္ ေခတၱမွ် အပန္းေျဖနားေနေတာ္မူရန္ စၾကၤ ံဦးမွ ဖယ္ခြာ၍ အိပ္ရာသို႔ သတိပ႒ာန္းတရားျဖင့္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။ အိပ္ရာေပၚသို႔ အေရာက္တြင္ အသာအယာ ခႏၶာကိုယ္ကို လွဲခ်ေတာ္မူစဥ္ ကိေလသာအာသေ၀ါကုန္ခန္း၍ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူသည္။ ေလ်ာင္း ထုိင္ ရပ္ သြား ဣရိယာပုတ္ ေလးပါးတြင္ မည္သည့္ ဣရိယာပုတ္ႏွင့္ေန႔စဥ္ "ရဟႏၱာ "ျဖစ္ေတာ္ မူသည္ဟု ေျပာ၍မရ၊ ဣရိယာပုတ္ေလးပါးမွ လြတ္၍ "ရဟႏၱာ" ျဖစ္ေတာ္မူသည္။

ဘုရင္အဇာတသတ္သည္ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ယံ စရည္းပင္ေပါက္ရာ သတၱပဏၰိလုိဏ္ဂူ၌ ၾကီးက်ယ္ဆန္းျပား ခမ္းနားစြာ မ႑ပ္ၾကီး
ငယ္တုိ႔ကို ေဆာက္ကာ ပစၥည္းေလးပါးတာ၀န္ယူ၍ ပထမသံဂါယနာပြဲကို ကူညီအားေပးခဲ့သည္။ သံဃာအားလံုး စံုညီခ်ိန္၌
အရွင္အာနႏၵာသည္ တန္ခိုးျဖင့္ ေျမ၌ငုပ္လွ်ိုဳးလာကာ မိမိအတြက္ထားေသာေနရာ၌ တက္သစ္စေန၀န္းအလား ဘြားကနဲ ထြက္ေပၚ ထုိင္ေနေတာ္မူလာသည္၊ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ၾကီးသည္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ကာ “အကယ္၍မ်ား ျမတ္စြာဘုရားသာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိပါမူ ယေန႔ ရဟႏၱာအျဖစ္ ျမင္ေတြ႕ရေသာ အရွင္အာနႏၵာကို ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူေပလိမ့္မည္၊ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသြားျပီးျဖစ္၍ ဘုရားရွင္ကိုယ္စား ငါကပင္ ေကာင္းခ်ီးေပးေတာ့အံ့”ဟု
ေတြးၾကံေတာ္မူကာ အရွင္အာနႏၵအား ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူသည္။

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၁-ႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႕ ပထမသံဂါယနာသဘင္တြင္ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ၾကီး ဦးေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာမေထရ္ၾကီး အပါး (၅၀၀) ၾကြေတာ္မူၾကသည္။ အရွင္မဟာကႆပ က သံဃနာယကေထရ္ၾကီးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူျပီး ပိဋကသံုးျဖာ၏ ပုစၦကေထရ္တာ၀န္ကို ယူေတာ္မူသည္။ ၀ိနယပိဋက၏ ၀ိႆဇၨကေခၚ အေျဖရွင္တာ၀န္ကို အရွင္ဥပါလိက ယူေတာ္မူသည္။
သုတၱႏၱပိဋက၊ အဘိဓမၼပိဋက ႏွစ္ပံု၏ အေျဖရွင္တာ၀န္ကို အရွင္အာနႏၵာကပင္ ယူေတာ္မူသည္။
သံဃာ့မေထရ္ၾကီးျဖစ္ေသာ အရွင္မဟာကႆပက သုတ္တခု တခုကို ေမးစစ္ေတာ္မူတုိင္း “ဧ၀ံ ေမ သုတံ - ဤသို႔ ၾကားနာ
မွတ္သားေဆာင္ထားဖူးပါသည္”ဟု အစခ်ီကာ အရွင္အာနႏၵာ၏ ေျဖၾကားခ်က္သည္ ပိဋကစာေပမ်ားအေပၚ အေၾကာင္းထုပၸတ္
ႏွင့္တကြ မည္မွ်ခုိင္မာေၾကာင္း အာမခံခ်က္ေပးလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ပိဋကေရးရာ သုတ္ေဒသနာမ်ားကို စနစ္တက်ေမးေျဖစိစစ္လ်က္ မွတ္တမ္းတင္ေတာ္မူၾကရာ သံဃာေတာ္အမ်ားက အတည္ျပဳေသာအားျဖင့္ တညီတညာတည္း စုေပါင္းရြတ္ဆုိေတာ္မူၾကသည္။ သံဂါယနာတင္ပြဲသည္ ၇-လတုိင္တုိင္ ၾကာျမင့္ခဲ့၏၊ ဤသို႔ အာဏာစက္ႏွင့္ ဓမၼစက္ ႏွစ္ရပ္ ေပါင္းစပ္ညီညာ သံဂါယနာတင္လုိက္ျခင္းျဖင့္ အဓမၼ၀ါဒီတုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။

အရွင္အာနႏၵာမေထရ္သည္ သက္ေတာ္ ၁၂၀-အထိ သာသနာေတာ္အက်ိဳးစီးပြားကို မ်ားျပားစြာ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူျပီး သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၄၀-ခုႏွစ္တြင္ ကပိလ၀တ္ႏွင့္ ေကာလိယအၾကား ေရာဟိဏီျမစ္အလယ္ထက္ေကာင္းကင္၌ ေတေဇာဓာတ္ေလာင္၍ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူေလသည္။ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ျမစ္ႏွစ္ဘက္ရွိ ျပည္သူမ်ား ကိုးကြယ္ရန္ အဓိ႒ာန္ခဲ့၍ ႏွစ္ျဖာခြဲကာ က်ေရာက္လာၾကကုန္၏၊ တစ္သာသနာတြင္မွ တစ္ေယာက္ဟု ဆုိစေလာက္ေသာ အရွင္အာနႏၵာ၏
စြမး္ရည္ႏွင့္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကား ေထရ၀ါဒ သာသနာ့သမုိင္း၊ ပိဋကစာေပသမုိင္းတြင္ အႏူိင္းမဲ့ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္ၾကီး ေဟာၾကားက်ဴးရင့္ေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ၾသ၀ါဒတရားေတာ္ -

ဗဟုႆုတံ ဥပါေသယ်၊ သုတဥၥ န ၀ိနာသေယ။
တံ မူလံ ျဗဟၼစရိယႆ၊ တသၼာ ဓမၼဓေရာ သိယာ။

အၾကားအျမင္မ်ားသူကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမည္၊ မွီ၀ဲဆည္းကပ္၍ ရအပ္ေသာ အၾကားအျမင္ကိုလည္း မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ မွတ္သားရမည္။ ထုိသို႔ အၾကားအျမင္မ်ားျပားျခင္းသည္ မဂ္တည္းဟူေသာ ျမတ္ေသာအက်င့္၏ အေၾကာင္းရင္းမူလျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ တရားစာေပကို သင္ယူမွတ္သား ေဆာင္ထားထုိက္ေပ၏။

ဓမၼာရာေမာ ဓမၼရေတာ၊ ဓမၼံ အႏု၀ိစိႏၱ ယံ။
ဓမၼံ အႏုႆရံ ဘိကၡဳ၊ သဒၶမၼာ န ပရိဟာယတိ။

တရားေတာ္လွ်င္ ေမြ႕ေလ်ာ္ရာရွိေသာ၊ တရားေတာ္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေသာ၊ တရားေတာ္ကို အဖန္ဖန္ ဆင္ျခင္ရူမွတ္ေသာ၊
တရားေတာ္ကို အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့ပြားမ်ားေသာ ရဟန္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ တရားမွ မဆုတ္ယုတ္ႏုိင္။

အဗၻတီတသဟာယႆ၊ အတီတဂတသတၳဳေနာ။
နတၳိ ဧတာဒိသံ မိတၱံ၊ ယထာ ကာယဂတာသတိ။
 
ျျမတ္စြာဘုရားတည္းဟူေသာ ဆရာလြန္ျခင္းေၾကာင့္ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းမွ ကင္းကြာခဲ့ရေသာ ငါ့အား ကာယဂတာသတိ သည္ပင္ ငါ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္တတ္ေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း အစစ္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။

(ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္)
မွ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ပါသည္။ 
 
(စိမ္႕စမ္းေရ ဘေလာခ္႕မွကူးယူတင္ျပသည္...)



"အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္"
••••••••••••••••••••••••••
အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္မွာ တပည့္သာ၀ကတို႔တြင္ "အျမတ္ဆံုး အဂၢသာ၀က မေထရ္ၾကီး" ႏွစ္ပါးအနက္
လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကၾကီးျဖစ္သည္၊ ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး ပညာအရာတြင္ ျပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ မေထရ္ၾကီးျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားမင္း(ဓမၼရာဇ္) ျဖစ္ေတာ္မူ၍ အရွင္သာရိပုတၱရာကား တရားစစ္သူၾကီး(ဓမၼေသနာပတိ)
ျဖစ္ေတာ္မူသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ အားအထားရဆံုးေသာ တပည့္ၾကီးျဖစ္သည္၊ လူ၀တ္ေၾကာင္ ဘ၀ကပင္
ေလာကီေ၀ဒက်မ္းမ်ားႏွင့္ ၀ါဒေရးရာက်မ္းမ်ား၌ ျပိဳင္ဘက္မရွိ ကြ်မ္းက်င္သူျဖစ္သည္၊ သာသနာေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္လာေသာအခါ လူမ်ိဳးစံုတုိ႔ကို အသိဉာဏ္ အလင္းေရာင္ ေပးေ၀ခဲ့သည့္ သာသနာ့အာဇာနည္ၾကီးတို႔ကို အသိဉာဏ္ အလင္းေရာင္ ေပးေ၀ခဲ့သည့္ သာသနာ့အာဇာနည္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။ ထုိအရွင္ျမတ္၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္အသေခၤ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလက"အရွင္သာရိပုတၱရာ" အေလာင္းလ်ာသည္ ပုဏၰားသူေဌးမ်ိဳး၌
ပုဏၰားသူေဌးမ်ိဳး၌ "သရဒ" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ "အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္" အေလာင္းလ်ာသည္ သူၾကြယ္မ်ိဳး၌
"သီရိ၀ၯန" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း ထင္ရွားခဲ့ၾကသည္။

အတူတစ္ကြ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ သီရိ၀ၯနမွာ လူ႔ေလာကတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္ခဲ့ ေသာ္လည္း သရဒလုလင္မွာမူ ေလာကကို ျငီးေငြ႕ျပီး ရေသ့၀တ္ခဲ့သည္။ ဟိမ၀ႏၱာေတာအရပ္၌ သမထကမၼ႒ာန္း တရားအားထုတ္၍ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရေလသည္။ တပည့္ ပရိသတ္ရေသ့ေပါင္း ၇၄၀၀၀-ရွိေလသည္၊ ထုိရေသ့တုိ႔လည္း စ်ာန္အဘိညာဥ္ရရွိၾကျပီး စ်ာန္ခ်မ္းသာျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္ကား "အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရား" ေလာက၌ ပြင့္ေတာ္မူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မုိးေသာက္ယံအခါ သတၱေလာကကို ဉာဏ္ေတာ္ကြန္ယက္ျဖင့္ျဖန္႔က်က္ ၾကည့္ရူရာတြင္ သရဒရေသ့ႏွင့္ တပည့္ရေသ့တုိ႔ကို
ျမင္ေတာ္မူ၍ တစ္ပါးတည္း ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။

သရဒရေသ့သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ေလးစားစြာ ၀တ္ျပဳပူေဇာ္ေနခိုက္ တပည့္ရေသ့မ်ား သစ္သီးရွာရာမွ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အေနာမဒႆီျမတ္စြာဘုရား၏ အဂၢသာ၀ကျဖစ္ၾကေသာ "နိသဘေထရ္ႏွင့္ အေနာမ မေထရ္" တုိ႔ ဦးေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာတစ္သိန္းတုိ႔လည္း ၾကြေရာက္ေတာ္ မူလာၾကသည္။
သရဒရေသ့ ဦးေဆာင္ေသာ တပည့္ရေသ့တုိ႔သည္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟႏၱာတစ္သိန္းတုိ႔အား
ပန္းမ်ိဳးစံုေနရာေတာ္မ်ား ခင္းက်င္း၍ ပန္းထီးၾကီးမ်ား ေဆာင္းမုိးကာ သစ္သီးမ်ိဳးစံု ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းလ်က္ ခမ္းနားစြာ ပူေဇာ္ၾကသည္။

ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ရဟႏၱာတစ္သိန္းတုိ႔သည္ ခုႏွစ္ရက္တုိင္တုိင္ ထုိအရပ္၌ နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားေတာ္မူၾကျပီး သမာပတ္မွ ထၾကေသာအခါ အဂၢသာ၀က နိသဘေထရ္က ဦးစြာ တရားေဟာေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တုိင္ တရားေဟာေတာ္မူရာ "သရဒ" ရေသ့မွတပါး ရေသ့အားလံုးတုိ႔ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူၾကေလသည္၊

"သရဒ" ရေသ့မွာမူ တရားေဟာေသာ"အဂၢသာ၀က လက္ယာေတာ္ရံ နိသဘေထရ္" ကို
အားက်ေနသျဖင့္ တရားထူးကို မရခဲ့ေပ။ သရဒရေသ့သည္ ေနာင္ပြင့္လတၱံ႕ေသာ ဘုရားတစ္ဆူ၏ထံ၌ နိသဘေထရ္ကဲ့သို႔ အဂၢသာ၀ကျဖစ္ရန္ ဆုပန္ခဲ့ေလသည္။
အေနာမဒႆီျမတ္စြာဘုရားကလည္း ေနာင္ပြင့္လတၱံ႕ေသာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တြင္ သာရိပုတၱရာအမည္ျဖင့္ အဂၢသာ၀ကျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီမ်ားကိုျဖည့္က်င့္လ်က္ သံသရာ၀ယ္
က်င္လည္ခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုးဘ၀သို႔ ေရာက္လာသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာ အေလာင္းလ်ာသည္ မဂဓတုိင္း ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕ေတာ္အနီး ဥပတိႆမည္ေသာ ရြာ၌၀ဂၤႏၱပုဏၰားၾကီး၏ဇနီး ရူပသာရီပုေဏၰးမၾကီး၏ ၀မ္း၀ယ္ ပဋိသေႏၶယူျပီး ေမြးဖြားေသာအခါ ဥပတိႆရြာ အၾကီးအကဲမ်ိဳး၏ သားျဖစ္၍ ဥပတိႆဟု အမည္မွည့္ေလသည္။
ဥပတိႆသည္ မိသားစု ခုႏွစ္ေယာက္တြင္ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္သည္။ "အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္အေလာင္းလ်ာ ေကာလိတ" ႏွင့္
အလြန္ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ငယ္စဥ္မွာပင္ ေ၀ဒသံုးပံု ပညာစံုတတ္ေျမာက္ၾကသည္။ေရႊထမ္းစင္ ၅၀၀၊ လုလင္ေပါင္း ၅၀၀စီ အျခံအရံရွိသည္၊
ရာဇျဂိဳဟ္တြင္ ႏွစ္စဥ္က်င္းပျမဲျဖစ္ေသာ ေတာင္ထိပ္သဘင္ပြဲသို႔ အျခံအရံမ်ားႏွင့္အတူ အျမဲတမ္းသြားလာ ၾကည့္ရူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္၊ တစ္ေန႕၌မူ အျခံအရံမ်ားႏွင့္အတူ အျမဲတမ္းသြားလာ ၾကည့္ရူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္၊ တစ္ေန႔၌မူ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးတု႔ိ ပြဲၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း သံေ၀ဂစိတ္မ်ား ၀င္လာၾကသည္။

“ပြဲၾကည့္သူ ပြဲကသူမ်ား အားလံုးတုိ႔သည္ အႏွစ္တစ္ရာမေရာက္မီ ေသၾကရမည္၊ မေသမီကာလအတြင္း ရရွိေသာအခ်ိန္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၌ အသံုးမျပဳဘဲ ေသျခင္းကင္းရာ(အမတ)ကိုရွာေဖြျခင္း၌ အသံုးျပဳမွ သင့္ေတာ္ေပမည္”ဟု ၾကံစည္ၾကကာ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေရး ရွာေဖြရန္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တုိင္ပင္၍ ေတာထြက္ခဲ့ၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္က ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ေတာ္တခြင္၌ ထင္ရွားေသာ ဆရာၾကီးမွာ သိဥၥည္း ပရိဗုိလ္ၾကီး ျဖစ္သည္။" ေကာလိတႏွင့္ ဥပတိႆ"
တုိ႔သည္ အျခံအရံတပည့္ ၅၀၀ စီႏွင့္အတူ သိဥၥည္းဆရာၾကီးထံ ပရိဗုိဇ္၀တ္ၾကေလသည္။ ႏွစ္ရက္ သံုးရင္ႏွင့္ပင္ သိဥၥည္းဆရာၾကီး၏ အယူ၀ါဒကို နားလည္သြားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သိဥၥည္းဆရာၾကီး၏ အယူ၀ါဒ၌ သူတို႔လုိခ်င္ေနေသာ ေသျခင္းကင္းရာတရားကို မေတြ႕ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိဥၥည္းဆရာၾကီးက မိမိဂုိဏ္းၾကီးကို အတူတကြ လက္တြဲဦးေဆာင္ရန္ လႊဲအပ္ေသာ္လည္း လက္မခံဘဲ ဆရာရွာရန္ လမ္းခြဲ၍ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ တရားထူးေတြ႕က တစ္ဦးကို တစ္ဦး အသိေပးၾကစတမ္းဟုလည္း ကတိက၀တ္ ထားၾကသည္။ ေတြ႕သမွ်ဆရာတုိ႔လည္း ေသျခင္းကင္းရာတရားကို ညႊန္ျပႏုိင္သူမ်ား မဟုတ္ၾက။

မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၁-ရက္ေန႔ေလာက္တြင္ "ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး" တြင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ အရွင္အႆဇိ မေထရ္သည္ ရာဇျဂိဳဟ္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ဥပတိႆသည္ ဆြမ္းခံၾကြလာေသာ အရွင္အႆဇိ မေထရ္၏ တည္ျငိမ္ေသာ ဣေျႏၵ၊ အသားအေရၾကည္လင္မူကို ေတြ႕ျမင္ေသာအခါ တရားထူးရွိသူ ဧကန္ျဖစ္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး မေထရ္ေနာက္ လုိက္ခဲ့သည္။ အရွင္အႆဇိႏွင့္ ေတြ႕၍ တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ရာ အရွင္အႆဇိ မေထရ္က ဥပတိႆပရိဗုိဇ္အား သစၥာေလးခ်က္ အနက္အဓိပၸာယ္ျပည့္၀ေသာ ေအာက္ပါဂါထာ ဓမၼေဒသနာကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ -

"ေယ ဓမၼာ ေဟတုပၸဘ၀ါ၊
ေတသံ ေဟတံု တထာဂေတာ အာဟ။
ေတသဥၥ ေယာ နိေရာေဓာ၊
ဧ၀ံ ၀ါဒီ မဟာသမေဏာ။"

“ျဖစ္ေပၚလာသမွ် သေဘာတရားတုိ႔သည္ အေၾကာင္းတရားလွ်င္ အမြန္အစ ရွိၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ျဖစ္ေပၚလာ သမွ်ေသာ သေဘာတရားတို႔၏ အေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူ၏၊ ထုိျဖစ္ေပၚလာသမွ်ေသာ သေဘာတရားတို႔၏
ခ်ုဳပ္ျငိမ္းရာကိုလည္း ေဟာေတာ္မူ၏။ ၾကီးျမတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသို႔ ေဟာျပေလ့ရွိေတာ္မူ၏”။

"ဥပတိႆ" သည္ ဂါထာထက္၀က္ကို ၾကားနာရုံမွ်ျဖင့္ပင္ " ေသာတာပတၱိဖုိလ္တည္၏။ အရွင္အႆဇိ မေထရ္လည္း
ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးရာ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။ ေကာလိတပရိဗုိဇ္သည္ တည္ျငိမ္ေသာ
ဣေျႏၵျဖင့္ ျပန္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းဥပတိႆကို အေ၀းမွျမင္ရလွ်င္ပင္ တရားထူးေတြ႕ခဲ့ျပီျဖစ္ေၾကာင္း မွန္းဆသိရွိသြားသည္။
ဥပတိႆသည္ သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတအား မိမိ နားၾကားခဲ့ရေသာ သစၥာေလးပါးတရားဂါထာကို ျပန္လည္ေဟာေျပာရာ ေကာလိတလည္း ေသာတာပန္တည္ေလသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ သိဥၥည္းဆရာၾကီးထံသြား၍ ႏူတ္ဆက္ၾက၏။ မေသရာတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူႏုိင္ေသာ ဘုရားရွင္ထံလုိက္ခဲ့ရန္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေဖ်ာင္းဖ်ေခၚေဆာင္ၾကသည္။“ဆရာလုပ္ျပီးမွ တပည့္မခံလုိေတာ့”ဟု ေနာက္ဆံုးအေျဖေပးကာ“ေလာက၌ လူမုိက္ႏွင့္လူလိမၼာ ဘယ္သူကမ်ားသလဲ”ဟု ေမးရာ လူမုိက္ကမ်ားေၾကာင္း ေျဖၾကရသည္။
“သင္တုိ႔ မစိုးရိမ္ၾကႏွင့္၊ လူလိမၼာေတြ ေဂါတမဆီသြား၊ လူမုိက္ေတြ ငါ့ဆီလာၾကလိမ့္မည္”ဟု စကားကုန္ေျပာလုိက္သည္။
ဥပတိႆ၊ ေကာလိတတုိ႔သည္ အျခံအရံ ငါးရာႏွင့္အတူ ပရိဗုိဇ္အရံမွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
သိဥၥည္းဆရာၾကီးသည္ ပရိဗုိလ္အရံၾကီးတခုလံုး ပရိသတ္အေျခြအရံ ကင္းဆိတ္သြားသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရသျဖင့္ ရုတ္တရက္ စိတ္ႏွလံုးပူပန္ကာ ေသြးအန္ျခင္းေ၀ဒနာ ခံစားရေလသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို မရူရက္ၾကသျဖင့္ တပည့္ ၂၅၀တုိ႔သည္
ျပန္လွည့္၍ ပရိဗုိဇ္ေက်ာင္း၌ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္၊
ဥပတိႆႏွင့္ ေကာလိတတုိ႔သည္ တပည့္ ၂၅၀ တုိ႔ႏွင့္အတူ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိၾကျပီးလွ်င္
ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ဧဟိဘိကၡဳရဟန္းအျဖစ္ ရရွိၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာေတာ္မူလွ်င္ တပည့္ ၂၅၀တုိ႔သာ
ဦးစြာ ရဟႏၱာျဖစ္ၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္" ဥပတိႆႏွင့္ ေကာလိတႏွစ္ဦး" မွာမူ တရားထူးမရၾကေသးေပ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕၊ သူကရခတလုိဏ္၌ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္၏တူ"ဒီဃနခပရိဗုိဇ္" အား ဒီဃနခ(ေ၀ဒနာပရိဂၢဟ) သုတ္ေတာ္ကိုေဟာရာ၌ ယပ္ေလးခတ္ေပးေနေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း နာၾကားရ၍ ရဟႏၱာျဖစ္သြားသည္။

ဒီဃနခပရိဗုိဇ္မွာမူ ေသာတာပန္မွ်သာျဖစ္ေလသည္။ ထုိေန႔မွာပင္ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ ေ၀ဠဳ၀န္ ေက်ာင္းေတာ္၌ ပထမသာ၀က သႏၷိပါတေခၚ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀က ရဟန္းေတာ္ေပါင္း တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာငါးက်ိပ္တုိ႔ ဆံုစည္းစုေ၀း မိၾကသည္၊ ပထမသာ၀ကသႏၷိပါတ-ပထမဆံုးအၾကိမ္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးဟု ေခၚတြင္၏။

ထုိသံဃာ့အစည္းအေ၀းၾကီးကား ဤဘုရား သာသနာေတာ္၌ တစ္ၾကိမ္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္၊ ထုိအစည္းအေ၀းၾကီး၏ ထူးျခားခ်က္ကား -

(၁) တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ျဖစ္ျခင္း

(၂) သံဃာေတာ္ ၁၂၅၀-တုိ႔သည္ မည္သူမွ် မပင့္ဖိတ္ရဘဲ
အလုိအေလ်ာက္ ၾကြေရာက္လာျခင္း၊

(၃) သံဃာေတာ္ ၁၂၅၀ လံုး ဆဠဘိည ရဟႏၱာခ်ည္း ျဖစ္ၾကျခင္း၊

(၄) အားလံုးေသာ သံဃာတုိ႔ ဧဟိဘိကၡဳခ်ည္း
ျဖစ္ေတာ္မူျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။

အဂၤါေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သာ၀ကသႏၷိပါတ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးတြင္ "အဂၢသာ၀ကရာထူး"
အပ္ႏွင္းေတာ္မူျပီး ရဟန္းတုိ႔အား ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာၾကားဆံုးမ၍ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ထုိအစည္းအေ၀းၾကီးတြင္ ဥပတိႆအား အရွင္သာရိပုတၱရာဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊
ေကာလိတအား အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အဂၢသာ၀ကအရာ အပ္ႏွင္းခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။ ေနာင္အခါ သာ၀တၳိျမိဳ႕ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ “ဉာဏ္ပညာၾကီးမားၾကသည့္ ငါဘုရား၏ တပည့္သာ၀ကရဟန္းတုိ႔တြင္ သာရိပုတၱရာသည္ အေတာ္ဆံုး အသာလြန္ဆံုး အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေပ၏”ဟု ပညာအရာ ဓတဒဂ္ဘြဲ႕ထူးျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။

မေထရ္ျမတ္သည္ ၄၄-၀ါ ကာလပတ္လံုး သတၱ၀ါအက်ိဳးငွာ က်င့္ေတာ္မူခဲ့သည္။ မေထရ္ျမတ္၏ တရားေတာ္တုိ႔ကို
ပိဋကတ္စာေပတြင္ မ်ားျပားစြာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။
ပဋိသမၻိဒါမဂ္၊ မဟာနိေဒၵသ၊ စူဠနိေဒၵသပါဠိေတာ္တုိ႔မွာ မေထရ္ျမတ္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ားျဖစ္သည္၊

အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ လူ႔ေလာက၌ ထင္ရွားစြာ တည္ရွိခဲ့သည္မွာလည္း မေထရ္ျမတ္၏ စြမ္းေဆာင္မူေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္၊ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္၌ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္၊ လူ႔ျပည္၌မူ "ရွင္သာရိပုတၱရာ" တစ္ပါးတည္းကိုသာ နည္းရရုံ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့သည္။

ယခုရွိေနေသာ အဘိဓမၼာတရားေတာ္မ်ားသည္" ရွင္သာရိပုတၱရာ" က ၎၏တပည့္မ်ားအား သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့ေသာ အဘိဓမၼာတရားေတာ္မ်ားျဖစ္သည္၊ ဘုရားရွင္အား သာသနာအဓြန္႕ရွည္ေရးအတြက္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား ပညတ္ရန္ႏွင့္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္ ေဟာၾကားေတာ္မူရန္လည္း မေထရ္ျမတ္ကပင္ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။

"ဂါရ၀ နိ၀ါတ" အရာတြင္လည္း မေထရ္ျမတ္သည္ စံတင္အတုယူေလာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္သည္။ တခါေသာ္
အေရးတၾကီး ကိစၥရွိသျဖင့္ သကၤန္းကို မညီမညာ၀တ္ရုံမိေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာအား သာမေဏတစ္ပါးက ညီညာစြာ၀တ္ရုံသင့္ေၾကာင္း ေျပာျပသျဖင့္ သကၤန္းကို ညီညာစြာ ျပန္လည္ ၀တ္ရုံျပီး ကိုရင္ေလးေရွ႕ရပ္ျပကာ သာမေဏငယ္၏ ဆံုးမမူကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္၍ ျပံဳးရႊင္ေက်နပ္စြာ လုိက္နာဖူးသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တခ်ိန္က ဟိမ၀ႏၱာလုိဏ္ဂူတခု၌ တံျမက္မလွည္းဘဲ သမာပတ္၀င္စားေနမိသည့္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားဆံုးမဖူးသည္ကို တသက္လံုး စြဲျမဲစြာ နာယူခဲ့သည္။ ထုိအခါမွ စ၍ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းတုိက္တခုလံုးသို႔ လွည့္လည္၍ တံျမက္လွည္းျခင္း၊ ေရခပ္ျဖည့္ျခင္းစေသာ ေသနာသန၀တ္တုိ႔ကို ျပဳေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ ထုိသို႔ ေသနာသန၀တ္ကို ျပဳျပီးမွ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူျမဲျဖစ္သည္။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသာမေဏတုိ႔ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္အသြယ္သြယ္ကို မပ်င္းမရိ မခိုမကပ္ လုိက္နာေဆာင္ရြက္ေရးအတြက္လည္း ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ျဖစ္ေပသည္။

မေထရ္ျမတ္သည္ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ အဂၢသာ၀ကၾကီးအျဖစ္ အထင္ရွားဆံုး အေရးအပါဆံုး ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သူတပါးေက်းဇူးကို သိသည့္အရာတြင္လည္း ျပိဳင္ဘက္ကင္းေတာ္မူ၏၊
မိမိကို ဆြမ္းတစ္ဇြန္းမွ် ေလာင္းလွဴဖူးေသာ ရာဓပုဏၰား၏ ေက်းဇူးကို အသိအမွတ္ျပဳ ေက်းဇူးတံု႔ဆပ္ေသာအေနျဖင့္ ရာဓကို
ရဟန္းျပဳေပးခဲ့သည္။ လြန္စြာဆင္းရဲႏြမ္းပါး၍ ခိုကုိးရာမဲ့ ပုဏၰားအုိၾကီး ရာဓသည္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္သျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔လာကာ ရဟန္းျပဳေပးပါမည့္အေၾကာင္း သံဃာေတာ္တုိ႔အား ေလွ်ာက္ထားရာ သံဃာေတာ္တုိ႔က ဥေပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴရူေနၾကသည္။ ရွင္သာရိပုတၱရာေက်းဇူးသိမူေၾကာင့္ ပုဏၰားအုိၾကီးရာဓသည္
"ဆဠဘိည ပဋိသမၻိဒါပတၱ မဟာသာ၀ကၾကီး" တပါး ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထုိမွတပါး ဆရာ၏ေက်းဇူးကို သိရာ၌လည္း အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ၾကီးသည္ စံတင္ေလာက္ပါေပသည္။
မိမိ မည္သည့္အရပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ေရာက္ရာအရပ္၌ မိမိအား သရဏဂံုတည္ေအာင္ အရိယာဘ၀သို႔ေရာက္ရွိေအာင္ ေဟာျပခဲ့သည့္ မိမိဆရာ "အရွင္အႆဇိမေထရ္" သီတင္းသံုးရာ အရပ္ေဒသဘက္သို႔ ေခါင္းရင္းျပဳ၍ အိပ္စက္ေလ့ရွိသည္။

အဂၢသာ၀ကဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေက်းဇူးရွင္ ငယ္ဆရာကို ဘယ္ခါမွ် မေမ့ေပ။

ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ သက္ေတာ္ ၈၀၊ ၀ါေတာ္ ၄၅-၀ါတြင္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူရန္ မာရ္နတ္ကို ကတိေပးျပီးေနာက္
၀ါကြ်တ္၍ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳခြင့္ေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားျပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေနာက္ဆံုး ေဟာၾကားျခင္းအျဖစ္ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပ၍ တရားေဟာေတာ္မူသည္၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား တရားျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ရွိခိုးပူေဇာ္ျပီး ပရိသတ္ျခံရံကာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွ ထြက္ခြာေတာ္မူခဲ့သည္။

မေထရ္ျမတ္သည္ မိမိအပါအ၀င္ ရဟႏၱာ ၇-ပါး၏ မိခင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုတုိင္ မိစၦာအယူရွိေနေသးသည့္ မိခင္ၾကီးကို ေခ်ခြ်တ္ဖုိ႔ရန္ မိမိဇာတိ ဥပတိႆရြာေခၚ နာလကရြာ ေမြးဖြားရာတုိက္ခန္းသို႔ ၾကြေတာ္မူသည္။ တုိက္ခန္းသို႔ေရာက္၍ မၾကာမီမွာပင္ ေသြးသြန္ေရာဂါျပင္းစြာခံစားေတာ္မူ၏။ မယ္ေတာ္ ရူပသာရီပုေဏၰးမၾကီးသည္ တုိက္ခန္းတံခါး၀ကိုမွီ၍ ညိူးငယ္စြာ ရပ္တည္ေနခိုက္ စတုမဟာရာဇ္နတ္မင္းၾကီးေလးဦးတုိ႔သည္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပစြာျဖင့္ မေထရ္ျမတ္အား ေနာက္ဆံုးဖူးေျမာ္ျပဳစုရန္ ေရာက္ရွိလာၾကကုန္၏။ သူနာျပဳရဟန္းတုိ႔ရွိေနသျဖင့္ မေထရ္က ျပန္လႊတ္ေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သိၾကားမင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ျဗဟၼာမင္းၾကီးတုိ႔သည္လည္းေကာင္း အသီးသီးျပဳစုရန္ လာေရာက္ၾကေလသည္။

နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ လာၾက ျပန္ၾကသည္ကိုျမင္၍ မယ္ေတာ္ပုေဏၰးမၾကီးသည္ အံ့အားသင့္ကာ “သားျဖစ္သူပင္ ဤမွ်တန္ခိုးၾကီး ေသးလွ်င္ သား၏ဆရာဘုရားရွင္မွာ မည္မွ်တန္ခိုးၾကီးေလမည္မသိ”ဟု လည္းစဥ္းစားလ်က္ သားျဖစ္သူအား ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။ မေထရ္ျမတ္က ဤနတ္သိၾကား ျဗဟၼာတုိ႔သည္ ငါတုိ႔ဆရာျမတ္စြာဘုရား၏ အရံေစာင့္ သပိတ္ထမ္း
ထီးေတာ္မုိးၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ေဟာျပေလရာ မယ္ေတာ္ၾကီးမွာ လြန္စြာအံၾသၾကည္ႏူးသြားေလသည္၊ သားမေထရ္၏ တန္ခိုးၾကီးပံု၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္တုိ႔ကို အာရုံစိတ္မွန္းျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ညိုေနခ်ိန္တြင္ မေထရ္ျမတ္က ဗုဒၶဂုဏ္ရည္တုိ႔ကို ဆက္လက္ေဟာျပသျဖင့္ မယ္ေတာ္ၾကီး ေသာတာပန္ျဖစ္သြားသည္။

မယ္ေတာ္ၾကီးကို ေခ်ခြ်တ္ျပီးေနာက္ သံဃာေတာ္တုိ႔ကို စုေ၀းကာ ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူျပီးလွ်င္ လက္ယာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းေတာ္မူလ်က္ သမာပတ္ကိုးပါးကို ရင္ဖ်ားတံု႔လွည့္ ၀င္စားေတာ္မူကာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူေလသည္။ ညီေတာ္ "စုႏၵ" သည္ မေထရ္ျမတ္၏ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေရစစ္တြင္ထည့္ကာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္သြားျပီး ျမတ္စြာဘုရား
လက္ေတာ္သို႔ ဆက္ကပ္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မေထရ္ျမတ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးတုိ႔ကို ဂါထာငါးရာျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူ၍ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ႒ာပနာကာ သာ၀တၳိျပည္တြင္ ေစတီေတာ္တည္ထားေစေတာ္မူေလသည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ၾကီး ေဟာၾကားက်ဴးရင့္ေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ၾသ၀ါဒတရားေတာ္ -

မာ ေမ ကဒါစိ ပါပိေစၦာ၊ ကုသီေတာ ဟီန၀ီရိေယာ။
အပၸႆုေတာ အနာဒေရာ၊ ေကန ေလာကသၼိ ကိ ံ သိယာ။

" ယုတ္မာေသာအလုိရွိေသာ ပ်င္းရိေသာ လံု႔လ၀ီရိယနည္းပါးေသာ အၾကားအျမင္နည္းေသာ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒ၌ ရုိေသျခင္းကင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ငါ၏အထံ၌ တရံတခါမွ် မရွိပါေစသတည္း၊ အေၾကာင္းကား ေလာက၌ ထုိသို႔သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္အား ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးျခင္းျဖင့္ အဘယ္သို႔မွ် အက်ိဳးထူးလာႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္တည္း။"

ဗဟုႆုေတာ စ ေမဓာ၀ီ၊ သီေလသု သုသမာဟိေတာ။
ေစေတာသမထမႏုယုေတၱာ၊ အပိ မုဒၶနိ တိ႒တု။

" အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ အၾကားအျမင္မ်ားစြာရွိ၏၊ ပညာလည္းရွိ၏၊ စတုပါရိသုဒၶိသီလတုိ႔၌ ေကာင္းစြာတည္၏၊ စိတ္ကိုေကာင္းစြာထားျခင္းႏွင့္ စပ္ယွဥ္၏၊ ထုိသို႔ေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ငါ၏ဦးထိပ္၌ေသာလည္း တည္ပါေစသတည္း။ "

ဂါေမ ၀ါ ယဒိ ၀ါ ရေည၊ နိေႏၷ ၀ါ ယဒိ ၀ါ ထေလ။
ယတၳ အရဟေႏၱာ ၀ိဟရႏၱိ၊ တံ ဘူမိ ရာမေဏယ်ကံ။

" ရြာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေတာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းရာအရပ္၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျမင့္ေမာက္ရာအရပ္၌ေသာ္လည္းေကာင္း အၾကင္အရပ္၌ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တုိ႔သည္ သီတင္းသံုး ေနထုိင္ၾကကုန္၏၊ ထုိရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တုိ႔ေနေသာ အရပ္သည္ ႏွလံုးေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ ရွိသည္သာလွ်င္တည္း။ "
 
[ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ - ]


မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။
(စိမ္႕စမ္းေရ ဆုိဒ္မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...) 


“အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္”
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္သည္ “လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကမေထရ္ျမတ္” ျဖစ္သည္။
မေထရ္ျမတ္မွာ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ ၾကီးမားလွသျဖင့္ျမတ္စြာဘုရား အားထားရေသာ ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီး
တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ နေႏၵာပနႏၵာနဂါးကို မာန္စြယ္က်ိဳးေအာင္ ဆံုးမေတာ္မူျပီး ျမတ္စြာဘုရားထံ ေခၚေဆာင္ခဲ့ကာ သရဏဂံုတည္ေစခဲ့သည္။
နတ္ျပည္သို႔ႂကြ၍လည္း နတ္သားနတ္သမီးတုိ႔၏ ဘ၀အေၾကာင္း လူ႔ရြာ၊လူသား ဒကာ ဒကာမမ်ားအား အျဖစ္မွန္ကို ျပန္လည္ေဟာျပ အားက်ေစခဲ့သည္၊ ငရဲဘံု ၊ ျပိတၱာဘံုသို႔ ႂကြေရာက္၍လည္း ဆင္းရဲဒုကၡ ခံစားေနၾကရေသာ ငရဲ ၊ျပိတၱာတုိ႔၏ ဘ၀ကို လူ႔ေလာကမွ ဒကာ ဒကာမတုိ႔အား အကုသိုလ္မူမျပဳၾကရန္ ျပန္လည္ေဟာျပေတာ္မူသည္။
အဂၢသာ၀ကမေထရ္ႏွစ္ပါးသည္“ေနႏွင့္လ” ပမာ လြန္စြာ ထင္ရွားသည့္ သာသနာက်က္သေရေဆာင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္အေလာင္းလ်ာသည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္အေသေခၤ်ႏွင္ ့ကမၻာတစ္သိန္းကာလက “သီရိ၀ၯ” ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ဥစၥာၾကြယ္၀သည့္ သူႂကြယ္မ်ိဳး၌ ျဖစ္ခဲ့သည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း သရဒလုလင္ႏွင့္ အတူတကြ ကစားေဖာ္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္၊
“အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရား” ထံေတာ္တြင္ “သရဒရေသ့” သည္ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဆုပန္ဆင္ျပီးေသာ အခါ သရဒရေသ့၏ တုိက္တြန္းခ်က္အရ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္တစ္သိန္းတုိ႔အား ၇-ရက္လံုးလံုး ဆြမ္းသကၤန္းမ်ားလွဴဒါန္းကာ “လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဆု”ကို ပန္ဆင္ခဲ့ေလသည္။
“အေနာမဒႆီ ျမတ္စြာဘုရား”က “ေနာင္အခါ ပြင့္လတၱံ႕ေသာ ေဂါတမမည္ေသာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္၌ “ေမာဂၢလႅာန္”ဟူေသာအမည္ျဖင့္ အဂၢသာ၀ကမေထရ္ျမတ္ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူခဲ့ ေလသည္။

အဂၢသာ၀က ေလာင္းလ်ာ ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ သံသရာ၀ယ္ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ အတူတကြ
ျဖည့္ခဲ့ၾကျပီး ေနာက္ဆံုးဘ၀၌လည္း အတူတကြ လက္တြဲခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးဘ၀၌ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ေတာ္အနီး ေကာလိတရြာတြင္ ေမာဂၢလိအမည္ရွိေသာ ပုေဏၰးမ၏၀မ္း၀ယ္ ပဋိသေႏၶယူခဲ့သည္။
ေကာလိတရြာတြင္ အၾကီးအကဲအမ်ိဳး၏ သားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ေကာလိတ” ဟု အမည္မွည့္ၾကကုန္၏။ “အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း ဥပတိႆႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္အေလာင္း ေကာလိတ” တုိ႔သည္ ေ၀ဒသံုးပံု အတတ္ပညာမ်ိဳးစံု တုိ႔ကို တတ္ကြ်မ္းခဲ့ၾကသည္။
ေကာလိတလုလင္တြင္ အာဇာနည္ျမင္းကေသာ ရထားငါးရာ အေဆာင္အေယာင္ ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ ေတာင္ထိပ္ပြဲသဘင္ကို ႏွစ္စဥ္ အတူတကြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာၾကည့္ခဲ့ၾကျပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ သံေ၀ဂတရားရရွိက သိဥၥည္းပရိဗုိဇ္ ဆရာၾကီးထံ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသည္။
ေနာင္အခါ အရွင္အႆဇိထံမွ နာယူခဲ့ရေသာ တရားဂါထာကို ဥပတိႆ ျပန္လည္ေဟာျပ၍ ေကာလိတလည္း ေသာတာပန္ျဖစ္လာသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ရာဇျဂိဳဟ္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ေရာက္ရွိလာၾကကာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၁-ရက္ေန႔၌ ဧဟိ ဘိကၡဳရဟန္းျဖစ္လာသည္၊
တပို႔တြဲလဆန္း ၈-ရက္ေန႔တြင္ မဂဓတုိင္း ကလႅ၀ါလရြာကို အမွီျပဳ၍ ရဟန္းတရားအားထုတ္ကာ သာ၀က ပါရမီဉာဏ္၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီး ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူသည္။ တပို႔တြဲလျပည့္၌ က်င္းပေသာ
ပထမသာ၀ကသႏၷိပါတ သံဃာ့အစည္းအေ၀းၾကီးတြင္ “အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္”ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ လက္၀ဲေတာ္ရံ
အဂၢသာ၀ကအရာ ရေတာ္မူသည္။
ေနာင္အခါ သာ၀တၳိျမိဳ႕ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းပြဲၾကီးတြင္ “တန္ခိုးအရာ ျပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ ဣဒၶိမႏၱ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕”ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ေ၀ရဥၨာျမိဳ႕၌ ၀ါဆုိေတာ္မူစဥ္ မာရ္နတ္၏ ေႏွာင့္ယွက္မူေၾကာင့္
သံဃာေတာ္တုိ႔အား ဆြမ္းေလာင္းလွဴရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသျဖင့္ ဆြမ္းအခက္အခဲၾကံဳခဲ့ဖူးသည္၊ ထုိအခါ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္က “လက္တစ္ဖက္ကို ကမၻာေျမအသြင္ ဖန္ဆင္းကာ ကမၻာေျမၾကီးေပၚရွိ သတၱ၀ါ ေရ ေျမ ေတာ ၊ေတာင္ ၊ သမုဒၵရာ ျမိဳ႕ရြာ နယ္ပယ္တုိ႔ကို ေျပာင္းေရႊ႕ထားျပီးမွ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေျမၾကီး၏ အတြင္းပိုင္းကို လွန္ေလ်ာကာ ေျမဆီၾသဇာကိုေဆာင္ယူ၍ သံဃာေတာ္တုိ႔အား ဆက္ကပ္ပါမည္။” ဟု ေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္မမူေခ်။
ဘုန္းတန္းခိုးနည္းေသာ ရဟန္းတုိ႔လက္ထက္တြင္ ဒကာ ၊ ဒကာမတုိ႔ အျပစ္တင္ကာ အကုသိုလ္ျဖစ္ၾကမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ စာတုမျမိဳ႕ သွ်ိသွ်ားေတာေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနစဥ္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ တုိ႔သည္ စာတုမရြာသုိ႔ ရဟန္းငါးရာႏွင့္ အတူ ဆုိက္ေရာက္လာၾကသည္။ အာဂႏၱဳရဟန္းမ်ားႏွင့္ အာ၀ါသိကရဟန္းတုိ႔ က်ယ္ေလာင္ဆူညံစြာေျပာဆုိေနၾကသည္ကို ျမတ္စြာဘုရားၾကားေတာ္မူလွ်င္ “တံငါသည္တုိ႔ ငါးလုသကဲ့သို႔ ဆူညံစြာ ေျပာဆုိေနၾကဘိသည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပီး နွင္ထုတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။
စတုမျမိဳ႕သား သာကီ၀င္မင္းသားမ်ားက “ျမတ္စြာဘုရား - ဤရဟန္းေတာ္တုိ႔သည္ သာသနာေတာ္သို႔
၀င္ေရာက္လာသည္မွာ မၾကာေသးပါ၊ ရဟန္းသစ္မ်ားသာျဖစ္ၾကပါသည္။
သာသနာေတာ္၏ အဆံုးအမကို ရရွိရန္ ျမတ္စြာဘုရားထံ လာေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေပါက္သစ္စ ေကာက္ပင္ငယ္သည္ေရကို မရလွ်င္ ပ်က္စီးႏုိင္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ႏြားသားငယ္သည္ ေပ်ာက္ေနေသာ မိခင္ႏြားမၾကီးကို ရွာမေတြ႕လွ်င္ အားကိုးမဲ့ကာ ပ်က္စီးရာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ၊ျမတ္စြာဘုရားကို မဖူးေတြ႕ၾကရသည္ရွိေသာ္ နစ္နာဆံုးရွံဳး သြားႏုိင္ၾကပါသည္၊ သံဃာေတာ္မ်ားကို ျပန္လည္ လက္ခံေတာ္မူပါ ျမတ္စြာဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကသျဖင့္ျပန္လည္ လက္ခံေတာ္မူသည္။
ထုိကိစၥကို “သဟမၸတိျဗဟၼာၾကီး”ပင္ ၀င္ေရာက္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရေလသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ တုိ႔သည္ ထုိရဟန္းသစ္သံဃာငါးရာကို ေခၚေဆာင္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္သို႔ အဆံုးအမခံယူရန္ ေရာက္လာၾကရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -
“သံဃာမ်ားကို ငါဘုရားႏွင္ထုတ္ေသာအခါ သင္သည္ မည္သို႔ သေဘာထားသနည္း”ဟု အရွင္သာရိပုတၱရာကို
ေမးေတာ္မူေသာအခါ မေထရ္ၾကီးက “ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာေတာ္အေပၚ၌ တစံုတရာ ေၾကာင့္ၾက စိုက္ေတာ္ မမူေတာ့ဘဲ ဖလသမာပတ္ျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာေနေတာ္မူလုိသည္ ျဖစ္မည္။
ငါလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကဲ့သို႔ပင္ ဖလသမာပတ္ျဖင့္ ခ်မ္းသာစြာ ေနေတာ့မည္။” ဟု ေအာက္ေမ့ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။
တဖန္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကို မည္သို႔သေဘာထားေၾကာင့္ ေမးေတာ္မူရာ “ျမတ္စြာဘုရားသည္ သမာပတ္ခ်မ္းသာျဖင့္
ျငိမ္းေအးစြာစံေနေတာ္မူလုိဟန္ရွိသည္၊ ယခုအခါ ငါသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္အတူ သံဃာေတာ္တုိ႔ကို
ေစာင့္ေရွာက္ဦးေဆာင္ရန္ အခ်ိန္တန္ေနျပီ”ဟု သေဘာထားေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အရာရာ၌ တာ၀န္ကိုမေရွာင္၊ဦးေဆာင္သည့္စိတ္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္ပြားေစေတာ္မူလုိသျဖင့္
ဤကိစၥ၌ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ ေလွ်ာက္ထားသည္ကိုသာေကာင္းခ်ီးသာဓု ေပးေတာ္မူေလသည္။
တခါက “ေဒ၀ဒတ္”၏ သင္းခြဲ ဆြဲေဆာင္မူေနာက္သို႔ လမ္းမွားစြာ လုိက္ပါသြားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို
ျပန္လည္သိမ္းသြင္းရန္ အဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါး လုိက္ပါသြားခဲ့သည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာက ပညာျဖင့္စည္းရုံသကဲ့သို႔ ၊ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္က တန္ခိုးျဖင့္သိမ္းသြင္းကာ ညာလက္ရုံး အားထားရသူမ်ား ပီပီ တာ၀န္သိသိ လြဲမွားသူမ်ားကို ျပန္လည္သိမ္းသြင္းျပီး လမ္းမွန္ေရာက္ေစခဲ့သည္။
ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔အေရာက္ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။
“အရွင္ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ျမတ္”၏ နတ္ျပည္ကိုယ္ေတြ႕ ၊ငရဲျပည္ကိုယ္ေတြ႕ တရားေတာ္မ်ားေၾကာင့္ လူတုိ႔သည္
အလွဴဒါန ဥပုသ္သီလ သမထ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ ထက္သန္လာၾကသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို
ပို၍ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လာၾကသည္။
သာသနာေတာ္ စည္ပင္ျပန္႔ပြား ထြန္းကားတုိးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဘုရားအမည္ခံထားၾကေသာ တိတၳိဆရာၾကီး မ်ား အဖုိ႔ ကိုးကြယ္သူနည္းပါး လာဘ္သပၸကာ ရွားလာျပီး ေနမင္း၏ ေရာင္၀ါေအာက္၀ယ္ ပုိးစုန္းၾကဴးပမာ
ေမွးမွီန္ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳလာၾကသည္။
ထုိ႔ထက္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္မေထရ္သည္ ဒကာ ၊ဒကာမတုိ ့အား ငရဲျပည္အေၾကာင္း ေဟာျပေတာ္မူရာ၌
မိစၦာဒိ႒ိအယူရွိသူမ်ားသည္ မည္သို႔မည္ပံု ငရဲ၌ ဆင္းရဲၾကီးစြာခံေနၾကရေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူ၍
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ အေပၚ “တတၳိ” တုိ႔သည္ အညိႇဳးထားလာၾကသည္။
သာသနာျပင္ပ ဂုိဏ္းအသီးသီးမွ တတၳိတုိ႔သည္ “သုႏၵရီ ပရိဗုိဇ္မ၊ စိဥၥမာန၀ိကာ” စေသာ အသိဉာဏ္နည္းသည့္
မိန္းမသားမ်ားကိုပင္ အသံုးျပဳ၍ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္သေရကို ဖ်က္ဆီးရုံမွ်မက တန္ခိုးၾကီးသည့္အရာတြင္ နာမည္ေက်ာ္လွသည့္ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ၾကီးကိုပင္လွ်င္ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရန္ ၾကံစည္လာၾကသည္။
ထုိအၾကံအစည္ထေျမာက္ရန္ မေထရ္ျမတ္၏ အတိတ္ကံကလည္း ဖန္လာခဲ့သည္။
အရွင္ေမာဂၢလႅာန္သည္ သံသရာက်င္လည္စဥ္ ဘ၀တစ္ခုကမယားမုိက္၏ စကားကို နားေထာင္ကာ ေက်းဇူးၾကီးလွ
မိႏွင္ဘတုိ႔ကို သူခိုးဓားျပေယာင္ေဆာင္၍ ရုိက္ႏွက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိအကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးရန္ အခြင့္ေရာက္လာ၍
တန္ခိုးအရာ ျပိဳင္ဘက္ကင္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွးၾကမၼာ၀ဋ္ကား မလြတ္သာခဲ့ေခ်၊ “၀ဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွာအပ” ဟူေသာ
ဆုိရုိးစကားအရ ငရဲကို အရိယာမဂ္ျဖင့္ ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ေသာ္လည္း အတိတ္ဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးကိုမူ ေရွာင္လြဲ၍မရ၊ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရသည္။
တိတၳိတုိ႔၏ ေငြေၾကးေပး ခုိင္းေစမူေၾကာင့္ ခိုးသားငါးရာတုိ႔သည္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကို
ရုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ရန္ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကသည္၊ ပထမအၾကိမ္ ၊ ဒုတိယအၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္တုိင္တုိင္ စ်ာန္တန္ခိုးျဖင့္
ေကာင္းကင္ပ်ံကာ ေရွာင္တိမ္းႏုိင္ေသာ္လည္း ၊ တတိယအၾကိမ္မွာမူ ၀ဋ္ေၾကြးၾကံဳလာျပီျဖစ္သျဖင့္ အေတာင္က်ိဳးေသာ ငွက္ငယ္ပမာ စ်ာန္အစြမ္း မျပႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကံတရား၏ စီမံမႈကို ခံရေလေတာ့သည္။
အရွင္ေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ျမတ္ၾကီး၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ေတာ္က ကံတန္ခိုး ၊ စ်ာန္တန္ခိုးႏွင့္ ဉာဏ္တန္ခိုးတုိ႔ကို
ခ်ိန္ထုိးညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့ေလျပီ။
ခုိးသားငါးရာတုိ႔ စိတ္တုိင္းက် ေထာင္းထုသျဖင့္ ဖြဲအိပ္ပမာ ညက္ညက္ေၾကေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို မေထရ္ျမတ္သည္
သမာပတ္တန္ခိုးျဖင့္ ျပန္လည္ထိန္းျပီး ျမတ္စြာဘုရားထံအေရာက္ ႂကြေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားအား ရွိခိုးျပီး ၊ပရိနိဗၺာန္ျပဳခြင့္ေတာင္းေလရာပရိနိဗၺာန္မျပဳမီ ဘုရားရွင္၏ တိုက္တြန္းေတာ္မူခ်က္အရ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ တရားေဟာေတာ္မူရသည္။
ျမတ္စြာဘုရားကို ေနာက္ဆံုး ရွိခိုးျခင္းျဖင့္ ရွိခိုးျပီး ေဇတ၀န္ေက်ာငး္ေတာ္မွထြက္ကာ၊ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ေတာ္
ဣသိဂိလိေတာင္ယံ ကာဠသိလာေက်ာက္ဖ်ာထက္၌ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလကြယ္ေန႔၌
ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသြားေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တုိ႔သည္ ရာဇျဂိဳဟ္သို႔ၾကြေလေတာ္မူၾကျပီး အရွင္ျမတ္၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးသျဂၤိဳဟ္ေတာ္မူကာ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို “ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ တံခါးမုခ္အနီး” ၌ ဓာတုေစတီ တည္ထားေစေတာ္မူေလသည္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္မေထရ္ျမတ္ၾကီး က်ဴးရင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူေလ့ရွိေသာ ၾသ၀ါဒတရားေတာ္ -
ေယ စ ပႆႏၱိ သခၤါေရ၊ ပရေတာ ေနာ စ အတၱေတာ။ပစၥဗ်ာဓိ ံသု နိပုဏံ၊ ၀ါလဂၢံ ဥသုနာ ယထာ။
ရုပ္ ေ၀ဒနာ သညာ သခၤါရ ၀ိညာဏ္ဟူေသာ ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ကို “အႏွစ္သာရရွိ၏၊ အလုိသို႔လုိက္ပါ၏၊ အစိုးရ၏(အတၱ)”ဟု မ႐ႈျမင္ဘဲ ထုိခႏၶာငါးပါးတုိ႔သည္ အႏွစ္သာရမရွိ၊ အလုိသို႔မလုိက္၊ အစိုးမရ(အနတၱ)ဟု ရူျမင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အစိတ္တစ္ရာစိတ္၍ ထားအပ္ေသာ သာျမီးဖ်ား၏ တစ္စိတ္မွ်ကိုပင္ ျမားျဖင့္ မွန္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္စြမ္းရွိသူကဲ့သို႔ အလြန္သိမ္ေမြ႕ေသာ အနက္ အဓိပၸာယ္ သေဘာတရားကို ထုိးထြင္း၍ သိႏုိင္ေပ၏။
နယိဒံ သိထိလမာရဗၻ၊ နယိဒံ အေပၸန ထာမသာ။နိဗၺာန မဓိဂႏၱဗၺံ၊ သဗၺဂႏၳပေမာစနံ။
အလံုးစံုေသာ ဂႏၳတရားတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကို ေပါ့ေပါ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အားထုတ္ရုံမွ်ျဖင့္
မရရွိႏုိင္၊ နိဗၺာန္ကို အနည္းငယ္မွ်ေသာ ၀ီရိယအစြမ္းျဖင့္ မရရွိႏုိင္။
န ေ၀ အဂၢိ ေစတယတိ၊ အဟံ ဗာလံ ဍဟာမီတိ။
ဗာေလာ၀ ဇလိတံ အဂၢိ ံ၊ အာသဇၨ နံ ပဍယွတိ။
မီးသည္ “လူမုိက္ကို ပူေလာင္ေစအံ့”ဟု လံု႔လမျပဳေပ။
အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေသာ မီးကို
လူမုိက္ကိုယ္တုိင္က ကိုင္တြယ္ထိေတြ႕ျခင္းေၾကာင့္သာ ပူေလာင္ေစ၏။

[ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန
ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ - ]




မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။


(စိမ္႕စမ္းေရ ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...) 

 

(ဒီပိုစ္႕ကို အထူးအားျဖင္႕ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္ဇနီး ယဥ္မင္း အတြက္တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္ေလာဘမၾကီးပါဘူး အခုအေျခအေနေလးဟာျဖင္႕ ေက်ာင္းအမ၀ိသာခါရဲ႕မိဘေတြမွာလိုက္တဲ႕ စကား ၁၀ ခြန္းလံုးနဲ႕ မကိုက္ညီေပမဲ႕ အေရးၾကီးတဲ႕အခ်က္ေတြဟာ ျပည္႕စံုေနပါျပီ ခ်စ္ဇနီး ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္...)

အိမ္ေထာင္ရွင္မ ျဖစ္ေတာ့မည့္ ၀ိသာခါကို သူ႔မိဘမ်ား မွာၾကားလိုက္ေသာ စကား(၁၀)ခြန္း...

၁) အိမ္တြင္းမီး အျပင္မထုတ္ရ
၂) အိမ္ျပင္မီး အတြင္းမသြင္းရ
၃) ျပန္ေပးမည့္သူကုိသာေပး။
၄) ျပန္ မေပးမဲ့သူကုိ မေပးနဲ႔။
၅) ေပးသင့္သူကုိလည္း ေပး။
၆) ခ်မ္းသာစြာထုိင္။
၇) ခ်မ္းသာစြာ စား။
၈) ခ်မ္းသာစြာ အိပ္။
၉) မီးကုိ ရုိေသစြာလုပ္ေကြ်း။
၁၀) အိမ္တြင္းနတ္ကုိ ရွိခုိးပူေဇာ္။
တို႔ျဖစ္ပါသည္။

၁) အိမ္တြင္းမီး အျပင္မထုတ္ရဆုိတာ..
အိမ္တြင္းမွာရွိတဲ့ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာ
ကိစၥအဝဝကုိ အျပင္
ေဖာက္သည္မခ်နဲ႔ဆုိလုိတာပါ။

၂) အိမ္ျပင္မီး အတြင္းမသြင္းရဆုိတာ…
ျပင္ပမွာျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာေတြကိုလည္း
အိမ္တြင္းသည္မလာနဲ႔ လုိ႔ဆုိလုိတာပါ။

၃) ျပန္ေပးမယ့္သူကုိ ေပးဆုိတာ..
ေခ်းငွားတဲ့အခါ ျပန္ေတာင္းရမည့္
သူကုိသာ ေခ်းငွားလုိ႔ဆုိတာပါ။

၄) ျပန္မေပးမယ့္သူကို မေပးနဲ႔ဆုိတာ…
ပစၥည္းဥစၥာေခ်းငွားတဲ့အခါ
ျပန္ေတာင္းရမ္းလု႔ိမရမည့္သူကုိ
မေခ်းငွားနဲ႔လုိ ့ဆုိလုိတာပါ။

၅) ေပးသင့္သည္ျဖစ္ေစ၊
မေပးသင့္သည္ျဖစ္ေစ ေပးပါဆုိတာက…
မိမိေဆြမ်ဳိးအသုိင္းအဝုိ္င္းထဲမွာ..
ဘဝေပးအရ မျပည့္စုံတဲ့သူေတြကိုေတာ့
ဘာမွေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမေနပဲ
ေထာက္ပ့ံလုိက္ပါဟု ဆုိလုိတာပါ။

၆) ခ်မ္းသာစြာထုိင္ပါဆုိတာ..
မိမိလင္ေယာက်္ား၊ေယာကၡမေတြရဲ့
အထက္အရပ္၊ေလညာအရပ္စေသာ
မျပစ္မလြတ္ေသာေနမွာ မထုိင္ဘဲ
အျပစ္ကင္းေသာေနရာမွာ
ထုိင္လုိ႔ေျပာတာပါ။

၇) ခ်မ္းသာစြာစားပါဆုိတာ…
မိဘ၊ ေယာကၡမ၊ခင္ပြန္းတုိ႔ကုိ
ေရွးဦးစြားကြ်းၿပီး ေနာက္မွစားပါလုိ႔
ေျပာတာပါ။

၈) ခ်မ္းသာစြာအိပ္ပါဆုိတာ..
မိဘ၊ ေယာကၡမ၊ လင္ေယာက်္ားတုိ႔ ကုိ
သင့္တင့္ေသာ ေဝယ်ာဝစၥျပဳၿပီးမွာ
အိပ္ပါလုိ႔ေျပာတာပါ။

၉)မီးကုိရုိေသစြာလုပ္ေကြ်းဆုိတာ..
ေယာကၡမေတြကုိ ေကာင္းစြာ
ေစာင့္ေရွာက္လုိ႔ေျပာတာပါ။

၁၀) အိမ္ဦးနတ္ကုိရုိေသဆုိတာ..
မိမိလင္ေယာက်္ားကုိ အိမ္ဦးနတ္ကဲ့သုိ႔
ဆက္ဆံရမယ္ လို ့ဆိုလုိတာပါ...

ျမန္မာျပည္မွျမန္မာလူမ်ဳိး ေဖ႕ဘုတ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...။



ပို ့စ္တင္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ >>>>

ဗုဒၶဘာသာက်မ္းတြင္ရွိေသာ ဘုရားေဟာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ဘာသာျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက
သိခ်င္ေန၍ တင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ ရွင္းျပခ်က္မွာ ဘာသာျခားမ်ား
သာမန္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ပံုစံျဖင့္သာ ရွင္းျပေပးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။



ဖြင္႕ဆိုခ်က္ >>>>

ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဟာ ဘယ္နားမွာရွိလဲဆိုတာကို ေျဖဆိုဖို ့အတြက္အရင္ဆံုး
က်မ္းညြန္းကိုေျပာဆိုေပးပါ့မယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဒသနာတြင္ ကမၻာဦး (ေလာကဓါတ္ အစျပဳရာ) အေၾကာင္းကို


► သုတၱန္ပိဋကတ္ ဒီဃနိကာယ္ ပါထိက၀ဂ္ အဂၢညသုတ္မွာ ဗုဒၶဘုရားရွင္
ေဟာေတာ္မူထားသည္ျဖစ္ရာ ထိုသုတၱန္ကို ပါဠိႏွင့္တကြ ေလ့လာမွပိုသိျမင္ပါလိမ္မယ္။
http://myanmarsutta.net/%E1%80%92%E1%80%AE%E1%80%83%E1%80%94%E1%80%AD%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%9A%E1%80%B9/%E1%80%92%E1%80%94-%E1%81%82%E1%81%87-%E1%80%A1%E1%80%82%E1%81%A2%E1%80%8A%E1%80%9E%E1%80%AF%E1%80%90%E1%80%B9/
ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူသည္မွာ -
http://www.tipitaka.org/mymr/
.
(ပါဠိမူရင္း)
========
‘‘ေဟာတိ ေခါ ေသာ, ဝါေသ႒, သမေယာ ယံ ကဒါစိ ကရဟစိ ဒီဃႆ အဒၶဳေနာ အစၥေယန အယံ ေလာေကာ ဝိဝ႗တိ။ ဝိဝ႗မာေန ေလာေက ေယဘုေယ်န သတၱာ အာဘႆရကာယာ စဝိတြာ ဣတၳတၱံ အာဂစၧႏၲိ။ ေတဓ ေဟာႏၲိ မေနာမယာ ပီတိဘကၡာ သယံပဘာ အႏၲလိကၡစရာ သုဘ႒ာယိေနာ စိရံ ဒီဃမဒၶါနံ တိ႒ႏၲိ။ (အဂၢည ၁၁၉)


(ျမန္မာျပန္အနက္)
============
" ကာလၾကာရွည္ေသာ္ ေလာကဓါတ္သည္ပ်က္၏။ ထိုအခါ သတၱ၀ါတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ အာဘႆရဘံု၌ ျဖစ္ကုန္၏။ ကာလၾကာေသာ္ ေလာကဓါတ္တည္ျပန္၏။ ထိုအခါ သတၱ၀ါတို႔သည္ အာဘႆရဘံုမွ စုေတ၍ ဤေလာကဓါတ္အသစ္သို႔ ေရာက္လာၾက၏။ " ဆိုျပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘု၇ားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
.
ဒီေနရာမွာေျပာလိုတာက အာဘႆရဘံုမွ စုေတလာေသာ သူမ်ားကို
' ေရွးေဟာင္းလူသား မူလ မႏုႆာ/ ေပါရာဏ မႏုႆာ' ဟုေဟာေတာ္မမူပဲ 'သတၱာ / သတၱႆ' ဟူ၍ ေယဘူယ်သေဘာအားျဖင့္ 'ထင္ရွားျဖစ္လာေသာ သက္ရွိ' ဟုသာ ဘုရားရွင္က ေဟာေျပာထားတာကို ေတြ ့ရပါတယ္။
.
ကမၻာဦးအစ ေလာကဓာတ္အစကို ေဟာၾကားတဲ့ေနရာမွာ ေနလနကၡတ္မ်ားမရွိ၊ ထိုသူမ်ားေတာင့္တမွသာ ျဖစ္လာသည္ ဟူေသာ မိန္႔ၾကားခ်က္ ကို ဘာသာျခားမ်ားက ရီစရာတစ္ခုဆိုျပီး ေျပာေနတာကိုေတြ ့ေနရပါတယ္။ အမွန္မွာ ထိုသို႔ ေနလနကၡတ္မ်ား မရွိေၾကာင္း ဗုဒၶက မိန္႔ၾကားခ်က္ တစ္ခ်က္ပင္မရွိဘူးဆိုတာကို ပါဠိနဲ ့တကြ သက္ေသျပေပးမွ သေဘာေပါက္မွာျဖစ္ပါတယ္။
.
ဆက္လက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူသည္မွာ-
http://www.tipitaka.org/mymr/
(ပါဠိမူရင္း)
========
‘‘ဧေကာဒကီဘူတံ ေခါ ပန, ဝါေသ႒, ေတန သမေယန ေဟာတိ အႏၶကာေရာ အႏၶကာရတိမိသာ။ န စႏၵိမသူရိယာ ပညာယႏၲိ, န နကၡတၱာနိ တာရက႐ူပါနိ ပညာယႏၲိ, န ရတၱိႏၵိဝါ ပညာယႏၲိ, န မာသၯမာသာ ပညာယႏၲိ, န ဥတုသံဝစၧရာ ပညာယႏၲိ, န ဣတၳိပုမာ ပညာယႏၲိ, သတၱာ သတၱာေတြဝ သခ်ႍ ဂစၧႏၲိ။ '' (အဂၢည ၁၂၀)
.
(ျမန္မာျပန္အနက္)
============
'ထို (ကမၻာဦး) အခါ၌ ေရျပင္က်ယ္ၾကီးသာရွိ၏။ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္၏။ အလြန္ေမွာင္၏။ လေနတို႔သည္ ထင္ထင္ရွားရွားမရွိ။ ' စသည္ျဖင့္သာ ေဟာထားပါတယ္။
'န စႏၵိမသူရိယာ ပညာယႏၱိ = စႏၵိမသူရိယာ၊ လေန တို႔သည္။ န ပညာယႏၱိ၊ ထင္ထင္ရွားရွားမရွိ။' ဟူေသာ ဗုဒၶ၀စနသည္ ' နတၳိ စႏၵိမသူရိယာ၊ လေန တို႔ လံုး၀မရွိ' ဟူေသာ စကားႏွင့္ လားလားမွ် တူညီျခင္းမရွိပါဘူး။ ထို႔အတူ 'သတၱာ သတၱာေတြ၀ သခ်ၤ ံ ဂစၦႏၱိ၊ သက္ရွိတို႔သည္ သက္ရွိဟု ေခၚေ၀ၚေရတြက္ျခင္းသို႔ သာ ေရာက္ကုန္၏ လို ့သာေဟာပါတယ္။
.
အဓိပါယ္ရွင္းလင္းခ်က္ >>>>
န = အထင္အရွားမရွိ၊ ထင္ထင္ရွားရွားမရွိ
နတၳိ = မရွိ၊ လံုး၀မရွိ
ပါဠိေတာ္တြင္ပါရွိေသာ စကားမွာ ( န စႏၵိမသူရိယာ ပညာယႏိၱ ) ျဖစ္ပါတယ္။
( နတၳိ စႏၵိမသူရိယာ ပညာယႏိၱ ) ဟုေဖာ္ျပျခင္းလံုး၀ မဟုတ္ပါဘူး။
( ဘာသာျခားမ်ားက စကားကပ္ျပီး စကားနိုင္လုျခင္းအတြက္ ေျဖရွင္းျပထားပါတယ္ )
.
ဆက္လက္ျပီးရွင္းျပလိုတာက >>>
ေလာကဓါတု(ပါဠိလို) = ေလာဓာတ္(ျမန္မာလို) = (စၾကာ၀ဠာတစ္ခု)သိပၸံအေခၚ
တို ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေလာဓာတ္တစ္ခုမွာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္၁ခု၊ ေတာင္စဥ္ခုႏွစ္လံုး၊ ကြ်န္းၾကီး၄ကြ်န္း နဲ ့
ေန ၊ လ တို ့ပါ၀င္ျပီး ကြ်န္းငယ္ေပါငး္မ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္။
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဟာ ေလာကဓာတ္တစ္ခု အလယ္ဗဟိုမွာရွိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုလိုသည္မွာ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုအလယ္ဗဟိုကို ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဟု ေခၚဆိုတာပါ။
ဘာသာျခားမ်ားက ကမာၻထဲမွာရွိတယ္လို ့ထင္ေနၾကတယ္။

ျမင့္မိုရ္ေတာင္ထိပ္သည္ တာ၀တိ ံသာနတ္တို ့၏ ေနထိုင္ရာဘံုဌာနျဖစ္ပါတယ္။
ျမင့္မို၇္ေတာင္အလယ္ပိုင္းမွေအာက္အထိသည္ စတုမဟာရာဇ္နတ္တို ့ေနထိုင္ရာ
ဘံုဌာနျဖစ္ျပီး၊ ေအာက္ေျခမွာ အသူရကာယ္နတ္မ်ား၊ ဘီလူမ်ား၊ နဂါးမ်ားေနထိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို သာမာန္လူသားမ်ား ဘယ္လိုမွျမင္ေတြ ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
အေၾကာင္းကေတာ့ နတ္ခႏၶာကုိယ္မ်ားသည္ လူ ့ခႏၶာကိုယ္ထက္အလြန္သိမ္ေမြ ့ေသာ
ပရမာအဏုျမဴမ်ားျဖင့္ ဖြဲ ့စည္းထားေသာ ရုပ္တရားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မျမင္ေတြ ့ရျခင္းပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုထက္ပိုျပီးသိမ္ေမြ ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္မ်ားမွာ ျဗဟၼာမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။
နတ္၊ ျဗဟၼာမ်ားကို သာမာန္လူသားမ်ား ဘယ္နည္းနဲ ့မွျမင္ေတြ ့ႏုိင္ျခင္းမရွိပါဘူး။
သမထတန္ခိုး၊ စ်ဥ္အဘိညာဥ္တန္ခိုးျဖစ္ေသာ ဒိဗၺစကၠဳျဖင့္သာ ျမင္ေတြ ့ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
.
ဥပမာ ၁) ( မိုက္ခရိုစကုတ္ ဥပမာ )
======================
အလြန္ၾကည္လင္ေသာ ဖန္ခြက္ထဲရွိ ေရကို ဘာမွမရွိ၍ ကြ်န္ေတာ္တို ့သာမာန္လူေတြကအားရပါးရ မ်ိဳခ်ေသာက္သံုးေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အကယ္၍ မိုခရိုစကုတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ လူတစ္ေယာက္က ထုိၾကည္လင္ေနေသာ ေရထဲကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပိုးမႊားေပါင္း သိန္း သန္း ကုေဋ ကုဋာ မက လႈပ္ရွားသြားလာေနၾက သည္ကို ျမင္ေတြ ့ႏိုင္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကို သာမာန္လူက သူ ့၏ပကတိ မ်က္စိျဖင့္ မျမင္ေတြ ့ႏိုင္တိုင္းထိုဖန္ခြက္ထဲ၌ ရွိေသာေရထဲတြင္ ဘာမွမရွိဘူးဆိုျပီး ျငင္းဆိုေနမယ္ ဆိုပါလွ်င္ ျငင္းဆိုေနသူသာ မွားယြင္းေနပါလိမ့္မယ္။
မိမိကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ ့ခ်င္ပါလွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္ မိုက္ခရိုစကုတ္ ကို ရရွိေအာင္ ၾကိဳးစားမွ မွန္ပါလိမ့္မယ္။
.
ဥပမာ ၂) ( အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္း ဥပမာ )
============================
ႏွင္းဆီပန္း တစ္ပြင့္ကို ၁၀ ေပ အကြာတြင္ ထားပါက ။
လူတို ့မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကပါတယ္။
သို ့ေသာ္ ထိုႏွင္းဆီပန္းကိုပဲ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းကြာလွတ့ဲေနရာမွာ ထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ သာမာန္လူတို ့၏ ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ထိုသို ့မျမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းကြာေသာအရပ္တြင္ ထုိႏွင္းဆီပန္းပြင့္သည္ တည္ရွိေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုႏွင္းဆီပန္းပြင့္ကို မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းတဲ့ အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္း၊ လကမာၻသို ့ၾကည့္ရႈ ့ႏုိင္ေသာ သိပၸံမွန္ေျပာင္းထို ့ျဖင့္ ၾကည့္ရႈ ့မည္ဆိုပါက အထင္းသားေတြ ့ျမင္ႏိုင္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိမ်က္စိျဖင့္ မျမင္ႏိုင္တိုင္း မရွိဘူးဆိုျပီး ျငင္းဆို၍မရႏုိင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့
မိမိကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ ့ခ်င္ရင္ မိမိကိုယ္တိုင္ ထုိျမင္ႏိုင္ေသာ အရာကို ပိုင္ဆိုင္ရရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမွ တပါး အျခားမရွိႏိုင္ပါလို ့ပဲ ေျပာလိုပါတယ္။
.
ဥပမာ ၃) ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးလ္ ( David Copperfield )
==================================
http://en.wikipedia.org/wiki/David_Copperfield_%28illusionist%29
သာမာန္လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ David Copperfield ေတာင္မွ
လူျမင္ကြင္းေနရာမ်ားတြင္ တကယ့္ မီးရထား၊ တကယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ တကယ့္သေဘၤာ၊
ေလဘာတီရုပ္တုၾကီး နဲ ့အရာ၀တၳဳမ်ားကို ေဖ်ာက္ျပႏိုင္ခဲ့ရင္
သာမာန္လူတစ္ေယာက္ထက္ စိတ္တန္ခိုး၊ ကံစြမ္းသတၱိျပည့္၀ေသာ နတ္၊ သိၾကားမ်ားက
၄င္းတို ့ေနထိုင္ရာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေလာက္ကို ေဖ်ာက္ထားျခင္းမွာ ခက္ခဲေသာအလုပ္မဟုတ္
ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္မယ္ဆိုရင္ ဘာသာျခားမ်ားသိျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
.
ဥပမာ ၄) မားစ္ျဂိဳလ္
========== ===
ကမာၻႏွင့္အနီးဆံုးျဖစ္ေသာ မားစ္ျဂိဳလ္ကိုေတာင္ သိပၸံမွန္ေျပာင္းျဖင့္ၾကည့္မွ
ျမင္ႏိုင္တာကိုေတြ ့ရပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာေနၾကေသာ သာမန္လူသားမ်ားက
မင္ေတြ ့ႏိုင္ပါ့မလား။ ေသခ်ာစဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻနဲ ့အနီးဆံုး
မားစ္ျဂိဳလ္ကိုေတာင္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိရင္ ေလာကဓာတ္တစ္ခုအလယ္၊ စၾကာ၀ဠာ
တစ္ခုရဲ ့အလယ္ဗဟိုမွာတည္ရွိေသာ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ျမင္ေတြ ့ခ်င္တယ္လို ့ေျပာေနေသာ
ဘာသာျခားမ်ားသည္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာအေတြးအေခၚမ်ားကို ေတြးေခၚျပီးစိတ္ကူးယာဥ္ေနျခင္း
သာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
.
ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ တစ္ခုေျပာၾကားလိုတာက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္
မြတ္စလင္မ်ားက ျမင့္မိုရ္ေတာင္၊ ငရဲ ၈ ထပ္၊ နတ္ျပည္ ၆ ဘံု၊ ျဗဟၼာ့ဘံု ၂၀ တို ့ကို
သူတို ့မ်က္စိျဖင့္ မျမင္မေတြ ့ႏိုင္တိုင္း မရွိၾကဘူးဆိုျပီး ျငင္းဆိုေန ၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာျခားမ်ားအပါအ၀င္ သာမာန္လူသားမ်ားဟာ ပကတိမ်က္စိမ်ားသာ ရွိၾကပါတယ္။ စ်ာဥ္အဘိညာဏ္တန္ခိုး ၊ ဒိဗၺစကၠဳ ျဖင့္သာျမင္ေတြ ့ႏိုင္ေသာ ဘံုဌာနမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာတြင္ ထိုသို ့ေသာ္ စ်ဥ္အဘိညာဏ္တန္ခိုးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို ့ရာ
ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ သမထက်င့္စဥ္၊ စ်ဥ္က်င့္စဥ္ျဖစ္ေသာ ကမၼဌာန္းနည္း ၄၀ ကို
အတိအလင္း အဘိဓမၼာတြင္ ေဟာၾကားထားခဲ့ပါသည္။ ထိုက်င့္စဥ္ နည္း
၄၀ အနက္ မိမိတို ့ႏွစ္သက္ရာ က်င့္စဥ္နည္းကို ေရြးခ်ယ္၍
က်င့္ၾကံအားထုတ္မယ္ဆိုပါက ဘုရား ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ ရဟႏာၱမ်ား ႏွင့္ စ်ာဥ္ရပုဂၢိဳလ္မ်ား ျမင္ေတြ ့ႏိုင္ေသာျမင့္မိုရ္ေတာင္၊ ငရဲ ၈ ထပ္ ၊ နတ္ျပည္
၆ ဘံု ႏွင့္ ျဗဟၼာ့ဘံု ၂၀ တို ့ကိုေကာင္းစြာ ျမင္ေတြ ့ႏိုင္ၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္လို ့ေျပာလိုပါတယ္။ အျခားေသာ ဘာသာမ်ား မွာကဲ့သို ့ ေနာင္ဘ၀ေရာက္မွ ေသလြန္ျပီးမွ ျမင္ေတြ ့ႏိုင္မယ့္အရာမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာတြင္ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ ယခုက်င့္ၾကံမည္ဆိုပါက ယခုတရားထူးကို သိျမင္ႏိုင္ေသာ သတၱိအထူးရွိတဲ့ တရားေတာ္မ်ားပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ထိုက်င့္စဥ္ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ဥပမာ ပံုေဆာင္ျပီး ေျပာျပလိုပါေသးတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ ဘာသာျခားမ်ားက မက်င့္ဘဲႏွင့္ သိျမင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ေလာကမွာ မိမိကိုယ္တိုင္ မက်င့္ၾကံဘဲ သိျမင္ႏိုင္တဲ့တရားမ်ိဳး လံုး၀ မရွိပါဘူး။
အားလံုးပဲ အမွန္တရားကို သိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ...
 
By

Kaung Myat Min Soe https://www.facebook.com/guidingstar112 ထံမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...



၁။ ေဟတု ပစၥယ          =The relation way of root.
၂။ အာရမၼဏ ပစၥယ      =The relation of object.
၃။ အဓိပတိပစၥယ         =The relation of dominance.
၄။ အနႏၲရ ပစၥယ          =The relation of contiguity.
၅။ သမနႏၲရ ပစၥယ       =The relation of immediate contiguity.
၆။ သဟဇာတ ပစၥယ    =The relation of Co-existence.
၇။ အညမည ပစၥယ      =The relation of reciprocity.
၈။ နိႆယ ပစၥယ             =The relation of dependence.
၉။ ဥပနိႆယ ပစၥယ         =The relation of Sufficing condition.
၁၀။ ပုေရဇာတ ပစၥယ   =The relation of pre-existence.
၁၁။ ပစၧာဇာတ ပစၥယ    =The relation 0f post-existence.
၁၂။ အာေသ၀န ပစၥယ  =The relation of habitual recurrence.
၁၃။ ကမၼ ပစၥယ           =The relation of Kamma.
၁၄။ ၀ိပါက ပစၥယ         =The relation of effect.
၁၅။ အာဟာရ ပစၥယ    =The relation of food.
၁၆။ ဣျႏၵိယ ပစၥယ       =The relation of control.
၁၇။ စ်ာန ပစၥယ           =The relation of jhana.
၁၈။ မဂၢပစၥယ              =The relation of path.
၁၉။ သမၸယုတၱ ပစၥယ   =The relation of association.
၂၀။ ၀ိပၸယုတၱ ပစၥယ     =The relation of dissociation.
၂၁။ အတၳိ ပစၥယ          =The relation of presence.
၂၂။ နတၳိ ပစၥယ           =The relation of absence.
၂၃။ ၀ိဂတ ပစၥယ         =The relation of abeyance.
၂၄။ အ၀ိဂတ ပစၥယ     =The relation of continuance


Facebook မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...။ 

(ကၽြန္ေတာ္႕ blog page မွာလည္း ပံုေတြ၀င္ၾကည္႕ႏုိင္ပါတယ္ >>> ၂၄ ပစၥည္းပံုႏွင္႔တကြရွင္းလင္းခ်က္... )


ဥပုဒ္သီတင္းနဲ႕ျပည္႕စံုေတာ္ မူထကုန္ေသာ ပုရိသႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္ အေပါင္းတို႕အား ေလးစားၾကည္ညုိေသာအားျဖင္႕ ဒီ၀ါဆိုလျပည္႕ေန႕ေလးမွာ ရတနာသံုးပါ ဦးထိပ္ထားလွ်က္ ဒီပို႕စ္ေလးနဲ႕ ကုသိုလ္ယူလိုက္ပါတယ္...

သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၅၅၅ခုႏွစ္
၁၃၇၃ ခုႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ ၁၅ ရက္ေန ့
15--7--2011.....ရက္

သေႏၶ, ေတာထြက္, ဓမၼစက္, မိန္ႁမြက္သံခ်ဳိ လဝါဆုိ ဟူေသာစကားႏွင္႔အညီ ျမတ္စြာဘုရားရွင္
ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ တုသိတာနတ္ျပည္မွ နတ္သားအေပါင္းတု႔ိဧ။္
ဘုရားျဖစ္ရန္ အခ်ိန္တန္ပါၿပီဟု လာေရာက္ကာ ေတာင္းပန္ၾကေသာေၾကာင္႔
သႏၲဳႆိတ နတ္သားအျဖစ္မွ မယ္ေတာ္မာယာဧ။္ ဝမ္းတြင္ဝယ္ ဝါဆုိလျပည္႔ေန႔တြင္
ပဋိသေႏၶေနေတာ္မူပါသည္။
ဖြားျမင္ေျမာက္ေသာအခါ သိဒၶတၳေဂါတမ အမည္ရေလဧ။္။ ဆယ္႔ေျခာက္ႏွစ္ဝယ္
ယေသာ္ဓရာႏွင္႔ ထိန္းျမႇား လက္ထပ္ေလဧ။္ ရာဟုလာ အမည္ရေသာ သားေတာ္တစ္ပါး
ေမြးဖြားေလဧ။္ ထုိေနာက္ သူအုိ, သူနာ, သူေသ, ရဟန္း, ဟူေသာ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးကုိ
ျမင္ေတာ္မူကာ အုိျခင္းသေဘာ နာျခင္းသေဘာ ေသျခင္းသေဘာ တရားတုိ႔ကုိ
ေၾကာက္လန္႔ကာ အုိျခင္းကင္းရာ နာျခင္းကင္းရာ ေသျခင္းကင္းရာ ရဟန္းတစ္ပါးဧ။္ ခ
်မ္းသာတရားကုိ ေတြးသိကာ ေတာထြက္ရန္ ႀကံစည္ေတာ္မူၿပီး ဝါဆုိလျပည့္ေန႔
ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္တြင္ ဖြားဖက္ေတာ္ ေမာင္စံ ကႏၷကျမင္းတုိ႔ ႏွင္႔ ဥရုေဝလ
ေတာသုိ႔ ကိေလသာကုန္ခန္းၿပီး ဥာဏ္အလင္းေရာင္ေတြကုိ ရွာေဖြရန္
ေတာထြက္ေတာ္မူပါသည္။
မဂဓတုိင္း ဂယာၿမဳိ႕အနီး ဥရုေဝလေတာဝယ္ (၆)ႏွစ္တုိ႔ ကာလပတ္လုံး ေရွးေဟာင္း
အိႏၵိယ ေယာဂီ ပရိဗုိဇ္တုိ႔ဧ။္ အတၱကိလမထာ (ပင္းပန္းစြာခႏၶာကုိယ္ ညင္းဆဲေၾကာင္း)
အက်င့္တုိ႔ကုိ႔ ထုိေတာဝယ္(၆) ႏွစ္တုိင္တုိင္ ပင္းပန္းစြာ က်င့္ႀကံေသာ္လည္း
တရားထူးကုိမရရွိေပ၊ (၆)ႏွစ္မွ်က်င္႔ခဲ႔ရတဲ႔ ေရွးေဟာင္းအိႏၵိယ ေယာဂီပရီဗုိဇ္တုိ႔ဧ။္
အက်င္႔မ်ားသည္ ခႏၶာကုိယ္ပင္ပန္းဆင္းရဲေၾကာင္း အက်င္႔မ်ားသာၿဖစ္သည္ဟု
သိရေသာအခါ မိမိဧ။္ ကုိယ္ပုိင္နည္းစနစ္ၿဖစ္ေသာ မဂၢင္(၈)ပါး နည္းလမ္းသစ္ၿဖင္႔
သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကုိ ရရွိကာဘုရားအၿဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူပါသည္ ၊
ဘုရားအၿဖစ္သုိ႔ေရာက္ရွိၿပီးေနာက္ အားထုတ္ခဲ႔ေသာတရားမ်ားႏွင္႔ ေလာကကုိ
ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာ္ မိမိရရွိ က်င့္ႀကံထားေသာ တရားတုိ႔သည္ အလြန္သိမ္ေမြ႔နက္နဲ
ခက္ခဲလြန္းေနဧ။္ ေလာကလူသားတုိ႔ဧ။္ အသိဥာဏ္ကား ကိေလသာအေမွာင္တုိ႔ၿဖင္႔သာ
ထာဝစဥ္ပိတ္ဖုံးေနဧ။။္ ငါဧ။္တရားတုိ႔သည္ကား အလြန္နက္နဲကာ ခက္ခဲလြန္ေနဧ။္
ပုုထုဇဥ္တုိ႔အား ေဟာၾကားရန္ လားလားမွ မတန္ဟု စဥ္ၿခင္ေနစဥ္ သဟမၸတိ ျဗဟၼာဧ။္
ေတာင္းပန္မႈျဖင္႔ အရင္က မိမိ တပည့္ေတာ္ခဲ႔ဘူးေသာ ကာသိတုိင္း ဗာရာဏသီၿမဳိ႕အနီး
မိဂဒါဝုန္ေတာဝယ္ရွိေသာ ပဥၥဝဂၢီငါးဦး (ပဥၥ-ငါးခု ငါးေယာက္၊၀ဂၢ-အစု အဖြဲ႔)
တုိ႔ကုိတရားဦးေဟာၾကားရန္ ၾကြခ်ီေတာ္မူေလသည္ ။
ဝါဆုိလျပည္႔ေနဝယ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္ သူ႔ဘဝဧ။္
ထမဦးဆုံးၿဖစ္ေသာ ဓမၼစၾကၤာ တရားေတာ္ကုိ ပဥၥဝဂၢီ ငါးဦးတုိ႔အား ေဟာၾကားေတာ္
မူေလသည္။ ဝါဆုိလၿပည္႔ ေန႔သည္ ဗုဒၶဘာ၀င္တုိ႔ အတြက္ မြန္ၿမတ္ေသာေန႔တစ္ေန႔ၿဖစ္ပါသည္။

၀ါဆိုလျပည့္ (၅) ေန႔
(၁) ပဋိသေႏၶတည္သည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ – ၆၇၊ ၀ါဆိုလျပည့္။(ၾကာသပေတးေန႔)
(၂) ေတာထြက္သည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ – ၉၇၊ ၀ါဆိုလျပည့္။(တနလၤာေန႔)
(၃) ဓမၼစၾကာတရားဦး = မဟာသကၠရာဇ္ – ၁၀၃၊ ၀ါဆိုလျပည့္။(စေနေန႔)
(၄) ေသာတာပန္လူသား စေပၚသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ – ၁၀၃၊ ၀ါဆိုလျပည့္။ (စေနေန႔)
(၅) သံဃာရတနာစေပၚသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ – ၁၀၃၊ ၀ါဆိုလျပည့္။ (စေနေန႔)

သေႏၶယူေတာ္မူေသာေန႔ (ၾကာသာပေတးေန႔)
သုံးလူ႔ရွင္ပင္၊ ကၽြန္းထိပ္တင္၊ ေသာင္းခြင္
စၾကာ၀ဠာ၊ နတ္ျဗဟၼာတို႕၊ ညီညာရုံးစု၊
ေတာင္းပန္မူေၾကာင့္၊ ရတုနဂိုရ္၊ ရႊန္းရႊန္းစိုသည္
“ဝါဆိုလျပည္႕ ၾကြက္မင္းေန႔၀ယ္၊ ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္ျဖဴ
သေႏၶ ယူသည္” နတ္, လူ ၿငိမ္းဖို႔ကိန္းပါကို…။

ေတာထြက္ေတာ္မူေသာေန႔ (တနလၤာေန႕)
ဖြားျမင္ေျမာက္ေသာ္၊ ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္
ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္၌၊ သုံးသြယ္ေရႊနန္း သိမ္းျမန္းၿပိးလစ္၊
ဆယ္သုံးႏွစ္လွ်င္၊ ဘုန္းသစ္လွ်ံလူ၊ စံေတာ္မူ၍၊
“ရြယ္မူႏုၿဖိဳး၊ ႏွစ္ဆယ္ကိုး၀ယ္” ေလးမ်ဳိးနိမိတ္၊
နတ္ျပဟိတ္ေၾကာင့္၊ ေရႊစိတ္ျငင္ၿငိဳ၊ သံေ၀ပိုက၊
“၀ါဆိုလျပည့္ က်ားမင္းေန႔၀ယ္၊ ခ်မ္းေျမ႕ရဂုံ
ေတာ္ရပ္လွႈံသည္” စုံၿမိဳင္ပင္ရိပ္ခမ္းမွာကို……။

ဓမၼစႀကၤာေဟာေတာ္မူေသာေန႕ (စေနေန႔)
ဘုရားျဖစ္ကာ၊ မိဂဒါသို႔၊ စၾကာေရႊဖ၀ါးျဖန္႔ခ်ီ
သြား၍၊ ငါးပါး၀ဂၢီစုံအညိႏွင့္ မဟီတစ္ေသာင္း
တိုက္အေပါင္းမွ၊ ခေညာင္းကပ္လာ၊ နတ္ျဗဟၼာ
အား“၀ါဆိုလျပည့္၊ စေနေန႔၀ယ္၊ ေႂကြ႕ေႂကြ႕
လွ်ံတက္၊ ဓမၼစက္ကို” မိန္႔ႁမြတ္ေထြျပား၊
ေဟာေဖာ္ၾကားသည္၊ တရားနတ္စည္ရႊမ္းတယ္ကို….။

ဓမၼစႀကၤာတရားေတာ္

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ (၂၉)ႏွစ္ထိ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုတို႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ပါးေနခဲ့ေသာ
‘ကာမသုခလႅ’ိကာႏု ေယာဂလက္ယာစြန္းေရာက္ေနစဥ္ ေလာဘကိုသာ ျဖစ္ေစၿပီး၊
(၂၉) ႏွစ္မွ (၃၅) ႏွစ္အထိ (၆) ႏွစ္လံုးလံုး ခႏၶာကုိယ္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ႏွိပ္စက္ညႇင္းဆဲၿပီး
က်င့္ေသာ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ ‘အတၱကိလမထာႏုေယာဂ’ လက္၀ဲ စြန္း ေရာက္ေနစဥ္
ေဒါသကိုသာျဖစ္ေစသျဖင့္ တရားမရျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ၄င္းအစြန္းႏွစ္ပါးကိုေရွာင္ၿပီး
‘မဇိၥ်မပဋိပဒါ’ (ေခၚ) မဂၢင္ရွစ္ပါးအက်င့္ကို က်င့္မွသာလွ်င္ သစၥာေလးပါး ကို သိျမင္ႏိုင္ေသာ
တရားျဖစ္သည္ဟု ေဟာၾကားေသာ တရားျဖစ္သည္။
ျမန္မာတို ့ရဲ ့ အထြဋ္ လျမတ္၀ါဆိုေန ့မွာ ဘုရား အေလာင္းေတာ္
သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ေတာထြက္ေတာ္မူရာ ပဥၥ၀ဂၢီ ၅ ဦးကို
၀ါဆိုလျပည့္၌ ဓမၼစၾကာ တရားဦး ေဟာေတာ္မူခဲ့၏
သေႏၶ ေတာထြက္ ဓမၼစက္ ေဟာျမြက္ သံခ်ိဳ လ ၀ါဆိုဟု
ေန ့ထူး ေန ့ျမတ္ ဓမၼစၾကာ ေန ့ဟု ေခၚတြင္ သမုတ္ျပဳၾက၏
ယခုက်ေရာက္မယ့္ လျမတ္ ၀ါဆို လျပည့္ေန ့တြင္
၀ါဆို သဃၤန္း ကပ္လွဴျခင္း ဥပုလ္သီလေဆာက္တည္ျခင္း
ျမန္မာတို ့ရဲ ့ တရားဘ၀နာ မ်ားကို မေမ့မေလွ်ာ့ပဲ ႏိုးေဆာ္တိုက္တြန္းရင္းနဲ ့
ခ်စ္သူျမိဳ ့ေတာ္ မွာရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာမ်ားကို ရည္မွန္းျပီး
၀ါဆိုလျပည့္ ဓမၼစၾကာေန ့အတြက္ ဒီစာစုေလးနဲ ့အတူ
လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုလို ့ ရွစ္ခိုးကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္
အရွင္သူျမတ္ၾကီးတို ့ဘုရား..........။


(၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ + ဓမၼစႀကၤာေန႔ )......မွ တစ္ဆင့္ ကူးယူတင္ျပလိုက္ပါတယ္



ျမန္မာလ (၁၂) လ ႐ွိသည့္အနက္ ၀ါဆိုလသည္ စတုတၳေျမာက္လျဖစ္သည္။ ၀ါဆိုလသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေႏြရာသီႏွင့္မုတ္သံုရာသီ ကာလအပိုင္းအျခားတြင္ျဖစ္ၿပီး၊ အဂၤလိပ္လ ဇြန္၊ ဇူလိုင္လအတြင္းတြင္ က်ေရာက္လွ်က္႐ွိသည္။ (၁၂) လရာသီ႐ွိသည့္အနက္မွ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႕သည္ အေရးပါေသာေန႕တစ္ေန႕ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အစိုးရ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္လည္းပ
ါ၀င္သည္။ ၀ါဆိုလ၏ဆိုလိိုရင္းမွာ ၀ါ သည္ေနထိုင္ျခင္း ၊ ဆိုသည္ ရြတ္ဆိုျခင္းဟု အနက္ဖြင့္ဆိိုၾကသည္။ မိုးတြင္းသံုးလပတ္လံုး ရဟန္းေတာ္မ်ားသီတင္းသံုးရာေက်ာင္း၌ ေနထိုင္ပါ မည္ဟုအဆိုျပဳေသာလကို ၀ါဆိုလဟုေခၚဆိုသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၀ါဆိုလကိုပုဂံေခတ္ဦးတြင္ မယ္တာ ဟုေရးသားအသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ပုဂံေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ မယ္တာ မွ ေႏြတာဟု ေျပာင္းလဲေခၚဆိုခဲ့ၾကသည္။ မယ္တာဟူေသာစကားလံုး၏အဓိပၸါယ္မွာ မယ္ သည္လယ္ယာ ၊ မိုး ၊ ေျမ ကိုကိုယ္စားျပဳၿပီး ၊ တာ ဆိုသည္မွာတိုင္းတာျခင္းဟု အနက္ဖြင့္ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လယ္ယာမိုးေျမကိုတိုင္းတာေသာလဟုလည္းဆိုႏိုင္ပါသည္။ ၀ါဆို လ၏ ေယဘုယေနထြက္ ခ်ိန္မွာ နံနက္ ၄ နာရီ ၄၈ မိနစ္ျဖစ္ၿပီး၊ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ညေန ၇ နာရီ ၁၂ မိနစ္ျဖစ္သည္။ ၁၂ လရာသီအနက္ ၀ါဆုိလသည္ ေန ့တာအရွည္ဆံုးလျဖစ္သည္။ ၀ါဆိုလကိုကိုယ္စားျပဳေသာရာသီမွာ ျမန္မာအေခၚ ကရကဋ္ ၊ ပါဠိ အေခၚအားျဖင့္ ကကၠဋ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအေခၚ၀ါဆိုလကို ဥေရာပတိုက္တြင္ရာသီအားျဖင့္ ကင္ဆာ (Cancer) ဟုေခၚသည္။ ကိုယ္စားျပဳေသာရုပ္ပံုမွာ ပုဇြန္လံုး သို႔မဟုတ္ ကဏာန္းေကာင္ ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ပံုအားျဖင့္ပုဇြန္လံုးႏွင့္ ရာသီအားျဖင့္ Cancer ဟူေသာအမည္သည္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ပုဇြန္လံုးသည္ေျခေထာက္မ်ားစြာျဖင့္ ေနရာမ်ိဳးစံုသြားသကဲ့သို႔ Cancer ေခၚသည့္ေရာဂါသည္လည္းျဖစ္သည့္ေနရာတြင္မက အျခားေနရာမ်ားသို႔

 

ေထရဝါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ဝါဆိုရာ ဝါတြင္းကာလ အခ်ိန္နီးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမ်ားရဲ႕ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဝါတြင္းကာလ ဝတ္႐ုံအသုံးျပဳႏုိင္ရန္ ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းၾကတဲ့ ဝါဆုိသကၤန္းဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းပဲြမ်ားဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္လုလာၾကတာကုိ သတိထားမိလာပါတယ္။ ဝါဆုိသကၤန္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းမယ့္ ရက္ကုိ အလုအယက္ ျဖစ္လာၾကတဲ့အပုိင္းမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က ဝါဆုိသကၤန္းကုိ ဝါမဆုိခင္ပဲ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္သလုိ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဝါဆုိသကၤန္း အလွဴဟာ ဝါမဆုိခင္လွဴမွ ပုိၿပီးကုသိုလ္ရကာ ဝါတြင္းသုံးလလုံးလုံး မိမိတုိ႔ လွဴဒါန္းထားတဲ့ သကၤန္းကုိ အျပည့္အဝ ဝတ္႐ုံသုံးေဆာင္ႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ လက္ခံယုံၾကည္ထားၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ သူမ်ားဝါဆုိသကၤန္းဆုိလုိ႔ လုိက္ၿပီးဝါဆုိသကၤန္း လုပ္လုိက္ရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝါဆုိသကၤန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ အခ်ိဳ႕အတြက္ ဝါဆုိရည္မွန္း ျမတ္သကၤန္းအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ေရးသားတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။


တကယ္ေတာ့ ဝါဆုိသကၤန္းရဲ႕ မူရင္းအေခၚက မုိးေရခံသကၤန္းဆုိတဲ့ အေခၚအေဝၚပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါဠိလုိေတာ့ ဝႆာဝါသိက စီဝရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝႆိကသာဋိက စီဝရလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဒီမုိးေရခံ သကၤန္းဆုိတဲ့ အေခၚကုိ အသုံးမျပဳၾကေတာ့ဘဲ ဝါဆုိသကၤန္းဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ပဲ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲေခၚေခၚ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဝါဆုိဝါကပ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဝါတြင္းကာလမွာ သကၤန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖစ္ေစလုိၾကတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီသကၤန္းအလွဴဟာ မုိးတြင္းကာလမွာ အပုိအေနနဲ႔ လဲလွယ္ဝတ္႐ုံ အသုံးျပဳႏုိင္ဖုိ႔ ဘုရားရွင္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဝိနည္းေတာ္နဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ သကၤန္းအလွဴျဖစ္လုိ႔လည္း မြန္ျမတ္တဲ့ စီဝရဒါနအလွဴ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဝါဆုိသကၤန္းအလွဴ ခြင့္ျပဳျဖစ္ခဲ့ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက ဝိသာခါ