HAZY LIFE

 ကဲ ကဲ... ေတာင္သမုဒၵရာမွာ ေၾကးျပႆဒ္နဲ႕ ယေန႕တုိင္သတင္းသံုးတယ္တဲ႕... ရဟႏၱာသည္လည္း သက္တမ္းအားျဖင္႕ ၁၀၀ မေက်ာ္ပါ... ရွင္ဥပဂုတၱရဲ႕ သမိုင္းလည္းဖတ္ဖူးပါတယ္... ပံုမွန္ လူေတြလို ေမြးရိုးေမြးစဥ္လည္းမဟုတ္ပါ... ဘုရားအပါအ၀င္ ပေစၥကဗုဒၶနဲ႕ရဟႏၱာအားလံုးသည္ တျခားသူမ်ား နတ္သၾကားမ်ားဟုတ္ အထင္မမွားရေအာင္ သာမာန္ေမြးဖြားမႈမ်ဳိးနဲ႕ပဲေမြးဖြားရပါတယ္... ဥပဂုတၱသမိုင္းဆိုတာ သပ္သပ္ေတာ႕ရိွပါတယ္ ဒါေပမယ္႕ သဂၤါယနာတင္ခဲ႕ေသာ အဆက္ဆက္ေသာ က်မ္းတြင္မေတြ႕ခဲ႕ရပါ ထုိ႕ေၾကာင္႕ ရွင္ဥပဂုတၱ ရိွသည္ဆိုျခင္းကို ပယ္ပါသည္...။


သာမန္လူအမ်ားစုသည္ရွင္ဥပဂုတ္မေထရ္ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး မာရ္နတ္လိုတန္ခိုးၾကီးနတ္ကိုပင္ ခါးပန္းၾကိဳး

ႏွင့္ ေတာင္နံရံတြင္ ကပ္ခ်ည္ထားနိုင္ေလာက္ေအာင္တန္ခိုးၾကီးေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တစ္ပါးဟု ယူဆၾက၏ ။

သမုဒၵရာအလယ္ ျပႆဒ္ေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ယေန႔တိုင္ သီတင္းသံုးေနသည္ဟု ယံုၾကည္ၾက၏ ။ အလွဴအတန္း

ကိစၥ ၊ ပြဲလမ္းသဘင္ကိစၥမ်ားတြင္ မိုးတားေပးရန္အတြက္ ပြဲထိုးျပီး ေလွ်ာက္ေသာအခါ မေထရ္ျမတ္ ၾကြေရာက္

ေစာင့္ေရွာက္ေပးေတာ္မူသည္ စသည္ျဖင့္ ယံုၾကည္ၾက၏ ။

အရွင္ဥပဂုတ္အေၾကာင္း ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးအခ်ဳိ႕လည္း လူအမ်ား ေမးေလွ်ာက္ၾကသျဖင့္ မၾကာခဏ

ေျဖဆိုေတာ္မူေနၾကရဟန္တူေလ၏ ။ မံုေရြးေဇတ၀န္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက သမႏၲစကၡဳဒီပနီက်မ္းတြင္ ေျဖဆို

ခဲ့သည္မွာ သဒၵါက်မ္းမ်ား၌ ေ၀ါဟာရစကားလံုးတစ္ခုအျဖစ္ပါ၀င္ေၾကာင္း မိလိႏၵပဥွာ၌ ပါ၀င္ေၾကာင္း ေျဖဆို၏ ။

သို႔ရာတြင္ မိလိႏၵပဥွာပါဠိေတာ္၌ အလ်ဥ္းမပါရွိေခ် ။ ယိုးဒယားမူ၌ရွိေလဟန္ ဆိုၾကျပန္ေလ၏ ။ " ေနာက္ဆံုး

ေဇတ၀န္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အရွင္ဥပဂုတ္၏ အတၳဳပၸတၱိ ၀တၳဳထံုးစံမ်ားကို ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ ဒဠီကမၼဥာပကျပဳ၍

မွတ္သားေလာက္ေအာင္ က်မ္းဂန္ မေတြ႕ဖူးေခ် " ဟု ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူခဲ့၏ ။ ( မွတ္ခ်က္ - က်မ္းဂန္ဆိုသည္မွာ

သဂၤါယနာတင္ ဆရာအစဥ္အဆက္ အေလးမူေသာ က်မ္းဂန္ကို ဆိုလိုေပ၏ )

ပါဠိ ၊ အ႒ကထာ ၊ ဋီကာက်မ္းေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္တြင္ မည္သည့္ေနရာ၌မွ် အရွင္ဥပဂုတ္အေၾကာင္း

အရိပ္အျမြက္မွ်ပင္ မပါရွိပဲ ၀ိနည္းဋီကာ ၀ဇီရဗုဒၶိ ( ၆၃ - ေ၀ရဥၨာခန္းအဆံုး ) ၌သာ အရိပ္အျမြက္ေတြ႕ရေပရာ

အလြန္အံ့ၾသမိေလ၏ ။ ဋီကာဆရာ မူလေရးရင္းမွ ဟုတ္ပါေလစဟု သံသယျဖစ္ဖြယ္ ရွိ၏ ။ မံုေရြးေဇတ၀န္

စေသာ အလြန္က်မ္းဂန္ႏွံ႕စပ္သည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ထိုမွ်ထင္ရွားေသာ က်မ္းမွာပါသည္ကို မေတြ႕ဘဲမရွိ

တန္ေလရာ ဟု ထင္မိ၏ ။

ဋီကာဖြင့္ျပထားသည္မွာလည္း ေ၀ရဥၨာက႑ဆံုးခါအလြတ္ ( ပါဠိပုတၱက ) သေဘာမ်ဳိး ဖြင့္ျပျခင္းျဖစ္၏ ။

ဖြင့္ျပသည့္အဓိပၸာယ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ေ၀ရဥၨာျပည္၌ ၀ါကပ္လွ်င္ မာရ္နတ္ေႏွာင့္ယွက္သည္ကို ဖ်က္ဆီးနိုင္

ေသာ အစြမ္းမရွိသေလာ ။ ရွိပါ၏ ။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ကာလ ဥပဂုတ္လက္ထက္၌ သာသနာၾကည္ညိဳမႈရရန္

အေၾကာင္းရွိ၍ သည္းခံေတာ္မူသည္ဟု ဖြင့္ျပသည္မွာ အလြန္မဆီမဆိုင္လြန္းလွ၏ ။

ယင္းဋီကာစာမ်က္ႏွာ ( ၃၁ ) ၌ပင္ ေ၀ရဥၨာျပည္ ၀ါကပ္ရျခင္း၏အေၾကာင္းမ်ားကို ေထာက္ျပရာတြင္

အရွင္ေမာဂၢလာန္ ၏ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ ၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ ၏ ၀ိနည္းပညတ္ရန္ အၾကံျဖစ္ေပၚမႈျပရန္ ၊ေ၀ရဥၨာ

ပုဏၰားၾကီးအား ခ်ီးေျမွာက္ရန္ ၊ သာသနာ၀င္အစဥ္အဆက္ အာဟာရအေပၚသည္းခံနိုင္မႈသင္ခန္းစာ ျဖစ္ေစရန္

စေသာ ေရွ႕နားမွာ ျပခဲ့သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကိုပါ ေပါ့ပ်က္သြားေစ၏ ။ အကယ္၍ မာရ္နတ္အေၾကာင္း

ဖြင့္ျပလိုလွ်င္လည္း ေရွ႕နားကပင္လွ်င္ ဖြင့္ျပသင့္၏ ။ ယခုမူ ျပီးမွ ျပန္၍ ေျပာေနျခင္းမွာ စဥ္းစားစရာျဖစ္၏ ။

ယင္းဋီကာ၏ မွီရာ ပါရာဇိကဏ္အ႒ကထာ ( ၁ - ၁၄၇ ) ၌ အ႒ကထာဆရာၾကီးကိုယ္တိုင္ ေ၀ရဥၨာျပည္

ၾကြေရာက္၀ါကပ္ရာ၌ မာရ္နတ္ေႏွာင့္ယွက္မည္ကို မသိရာသေလာ ဟု ေမးခြန္းထုတ္က - မသိ၍မဟုတ္ ၊ ထို

အခ်ိန္က မာရ္နတ္သည္ အလြန္ရန္ျငိဳးၾကီးေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရား တာ၀တိ ံသာ သို႔ ၀င္ၾကြ၍ ၀ါကပ္ေသာ္

လည္း ေႏွာင့္ယွက္မည္သာ ျဖစ္သည္ဟု ဖြင့္ျပထားေသာ စကားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပန္ေသာ္ ဋီကာဆရာ၏စကားသည္

ပို၍ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေပ၏ ။

ဋီကာဆရာေျပာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ယခုအခါ လူအမ်ားထင္မွတ္ေနၾကသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ၊

အရွင္ဥပဂုတ္လို တန္ခိုးၾကီးေသာ ရဟႏၲာၾကီးတစ္ပါး တတိယသဂၤါယနာေခတ္က အမွန္တကယ္ ျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါ

လွ်င္ ၊ သို႔မဟုတ္ ေထရ၀ါဒ၌ အမွန္တကယ္ စံျပဳေလာက္ေသာ တကယ့္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးသာ ဟုတ္ရိုးမွန္ခဲ့ပါလွ်င္

အ႒ကထာဆရာၾကီးမ်ားသည္ တစ္ေနရာရာ၌ မလြဲမေသြ ေဖာ္ျပသင့္ခဲ့ေပ၏ ။

အထူးသျဖင့္ တတိယသဂၤါယနာတင္ခန္း၌ကား မေဖာ္ျပပဲ မေနသင့္ေပ ။ တစ္ဖန္ တန္ခိုးကၠဒၶိပါဒ္ၾကီး

မားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို စံတင္ညႊန္းျပရာတြင္လည္း သီဟိုဠ္ေခတ္က ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ားကိုပင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသးရာ

အရွင္ဥပဂုတ္အား မည္သို႔မွ် ေမ့ေလ်ာ့ေနရန္ ၊ ျခြင္းခ်န္ခဲ့ရန္အေၾကာင္း မရွိပါေခ် ။ ၀ဇီရဗုဒၶိဋီကာဆရာသည္

( မူလေရးရင္း အမွန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ) အ႒ကထာဆရာၾကီးမ်ားကိုပင္ ေက်ာ္လြန္ရာ က်ေပ၏ ။

စင္စစ္ အရွင္ဥပဂုတ္သည္ သာသနာေစာင့္မေထရ္ၾကီးမ်ား အဆက္ဆက္ အေလးမူေသာ က်မ္းဂန္မ်ား

တြင္ အလာမရွိ ။ သာသနာႏွင့္ဆန္႔က်င္ေသာအယူ၀ါဒမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေနသျဖင့္ ပါဠိိလိုေရးထားေသာ္လည္း

ဆရာအစဥ္အဆက္ အေလးမမူေသာ ေလာကပညတၱိက်မ္းတြင္သာ ရွိ၏ ။

ရာဇ၀င္ၾကီးကိုျပဳစုေသာဆရာမ်ားႏွင့္ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္သည္ အဆိုပါသေဘာကို အေလးအနက္

မသံုးသပ္ပဲ သဒၶါတရားျဖစ္ပြားေစရန္ေလာက္ကိုသာ ရည္ရြယ္၍ ဆရာအစဥ္အဆက္ဆက္ အေလးမမူေသာ

ေလာကပညတၱိက်မ္းမွယူ၍ မွန္နန္းရာဇ၀င္ၾကီး ၊ ဇိနတၳပကာသနီ ႏွင့္မဟာ၀င္၀တၳဳမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့မိၾကေလ

၏ ။

ျမန္မာစာေပအေနျဖင့္ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ စီရင္ေတာ္မူေသာ ဇိနတၳပကာသနီက်မ္းႏွင့္ ဦးကုလား

မဟာရာဇ၀င္ၾကီး တို႔တြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထား၏ ။ပါဠိစာေပအေနျဖင့္ ၀ဇီရဗုဒၶိဋီကာဆရာေတာ္အရွင္၀ဇီရဗုဒၶိ

မေထရ္၏ဋီကာက်မ္းတြင္ " အရွင္ဥပဂုတ္၏တန္ခိုးသည္ ၀ိကုဗၺနိဒၶိ မဟုတ္ ၊ အဓိ႒ာနိဒၶိသာ ျဖစ္ေၾကာင္း "

အက်ဥ္းမွ် ထည့္သြင္းမိန္႔ဆိုထား၏ ။ ကစၥည္းသဒၵါက်မ္း၌လည္း " ဥပဂုေတၱန မာေရာ ဗေႏၶာ " ဆိုျပီး သဒၵါျပယုဂ္

ထုတ္ျပထား၏ ။ ေနာက္ မဟာ၀ံသဋီကာ၌လည္း ထိုအေၾကာင္းအရာကိုပင္ ျပဆိုထား၏ ။

မဟာ၀ံသဋီကာ သည္ အရွင္ဥပဂုတ္အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားျခင္းေၾကာင့္ ထိုရာဇ၀င္က်မ္း၌လည္း ထည့္

သြင္းေဖာ္ျပရျခင္းျဖစ္သည္ ဟုလည္း မွတ္ခ်က္ျပဳထားေသာ ဦးကုလားရာဇ၀င္၌ ေတြ႕ရေလ၏ ။ ျမန္မာစာေပ

တြင္ အရွင္ဥပဂုတ္မေထရ္အေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပၾကရာ၌ မဟာ၀ံသဋီကာ တြင္ျပဆိုထားျခင္း ျဖစ္ေသာ

ေၾကာင့္ အစဥ္အဆက္ ေဖာ္ျပၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္နိုင္ၾကလိမ့္မည္ ျဖစ္၏ ။

သို႔ရာတြင္ မဟာ၀ံသဋီကာ ၌ျပဆိုထားေသာ အရွင္ဥပဂုတ္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ေျမာက္ပိုင္းျဖစ္

က်မ္းတစ္ေစာင္ျဖစ္ေသာ " ဒိဗ်ာ၀ဒါန " က်မ္းလာ စကားရပ္အား အေျခခံထားေၾကာင္း ၊ ထို ဒိဗ်ာ၀ဒါနက်မ္း

သည္လည္း သူ႔ထက္ ေရွးက်ေသာ ေျမာက္ပိုင္းျဖစ္ " ကလၸနာ ဟ႑ီတိကာ" က်မ္းမွ ကူးယူ ေဖာ္ျပတာျဖစ္

ေၾကာင္း သုေတသီမ်ား ေလ့လာ ေဖာ္ထုတ္ထားၾကျပီးျဖစ္၏ ။ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္ဥပဂုတ္အေၾကာင္းအရာေတြ

သည္ ဘယ္ကဆင္းသက္လာသည့္ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ျမင္နိုင္၏ ။

က်ီသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ၾကီးကား ၁၉၂၁ - ခုႏွစ္က ပံုႏွိပ္ေသာ ၀ိမတိေစၧဒနီက်မ္း ( ၉၃ ) ၌ပင္ အဂၤလိပ္

ေလာကဓာတ္ဆရာမ်ား ပင္လယ္အတြင္း၌ ေၾကးျပာႆဒ္ၾကီးကို ျမင္ေတြ႕ရေၾကာင္း ၁၂၂၅ - ခုႏွစ္ သတင္းစာ

ပါ သတင္းကိုပင္ေဖာ္ျပထားေသး၏ ။ထိုအခါမွစ၍ ျမန္မာျပည္ ေထရ၀ါဒသာသနာ၀င္တို႔ ေလာက၌ အလွဴမ႑ပ္

ထိုးရာမွအစ အရွင္ဥပဂုတ္သည္ ကန္ေတာ့ပြဲတစ္ပြဲ ရေတာ္မူေလ၏ ။

သီးျခားေက်ာင္းေဆာင္ ေရကန္ႏွင့္ သမင္လည္ျပန္ ကာယိေျႏၵမဲ့ေသာ ရုပ္တု ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾက၏ ။

အထက္ပါက်မ္းမ်ားသည္ အသံုးတြင္က်ယ္ေသာ က်မ္းမ်ားျဖစ္၍ မူရင္း မဟာ၀င္၌ ပါေလဟန္ ပါဠိအ႒ကထာ

လာ ျဖစ္ေလဟန္ ထင္မွားကုန္ၾကေလ၏ ။

ေနာက္ဆံုး ကိုးကြယ္မႈႏွင့္ပတ္သက္ျပီး သတိျပဳသင့္ေသာ အခ်က္တစ္ခုရွိ၏ ။ ယင္းမွာ ေထရ၀ါဒ

ဗုဒၶဘာသာ၏ ေက်ာရိုးသည္ သီလ ၊ သမာဓိ ၊ ပညာ ျဖစ္၏ ။ ထို႔ေၾကာင့္ သီလ ၊ သမာဓိ ၊ ပညာ ကို ဦးတည္ေသာ

ကိုးကြယ္မႈသာလွ်င္ အႏွစ္သာရရွိေသာ ကိုးကြယ္မႈ ၊ ေလာကီ ၊ ေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိးအား

သယ္ပိုးေပးမည့္ ကိုးကြယ္မႈ ျဖစ္၏ ။ ကၽြန္ုပ္တို႔ရရွိထားေသာ လူ႔တစ္ဘ၀သည္ အခ်ိန္တိုေတာင္းလြန္းလွ၏ ။

သက္တမ္းတစ္ရာဆိုေသာ္လည္း ထိုတစ္ရာျပည့္ေအာင္ ေနနိုင္သူကား အလြန္ရွားပါးလြန္း၏ ။ အခ်ိန္တိုေတာင္း

လြန္းသည့္အျပင္ စားေရး ၊ ၀တ္ေရး ၊ ေနေရး ၊ က်န္းမာေရး ၊ လူမႈေရး အစရွိေသာ အေရးေပါင္းမ်ားစြာအတြက္

အခ်ိန္ဖဲ့ေပးရသည္ျဖစ္၍ ဘာသာေရးအတြက္ အခ်ိန္သည္ အထူးနည္းပါးလြန္းလွ၏ ။ အထူးနည္းပါးေသာအခ်ိန္

အား အႏွစ္သာရ ရရွိတာေသခ်ာေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အသံုးခ်သြားနိုင္ျခင္းသည္သာ အေရးၾကီးဆံုး

ျဖစ္၏ ။ ။



က်မ္းကိုး --

ေမတၱာရွင္ ( ေရႊျပည္သာ ) သညာသိႏွင့္ပညာသိ
အရွင္နႏၵေသနာလကၤာရ

Leave a Reply