ဘုရားေလာင္း လွည္းကုန္သည္မွဴးဘ၀တုန္းကျဖစ္သည္။ ဘုရားေလာင္းသည္ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါလွည္းကုန္သည္ငါးရာတို႕ႏွင့္အတူ ကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ျခင္းအလို႕ငွာ ခရီးထြက္ခဲ့ေလသည္။


ထိုသုိ႕ ေညာင္ကိုင္းခုတ္တိုင္း ထူးျခားဆန္းျပားေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာရတနာမ်ား ထြက္က်လာသည့္ အခါ ကုန္သည္မ်ားသည္ ေလာဘတက္၍ လာေလေတာ့၏။ “သစ္ကိုင္းခုတ္႐ံုမွ်ျဖင့္ ဤကဲ့သို႕ေသာ ရတနာ မ်ား ထြက္ေပၚလာေသး၏။ အျမစ္ကို တူးျဖတ္လွ်င္မူကား သည္ထက္ တန္ဖိုးႀကီးသည့္ ဥစၥာရတနာမ်ား ထြက္ေပၚလာေပလိမ့္ဦးမည္” ဟု ႀကံစည္ကာ ေညာင္ျမစ္တူးဖို႕ အားထုတ္ၾကေလသည္။

ထိုအခါ ဘုရားေလာင္း လွည္းကုန္သည္မွဴးသည္ ထိုကုန္သည္မ်ားထံသို႕ သြား၍ လက္အုပ္ခ်ီကာ ဤသို႕ေတာင္းပန္ေလသည္။

“ဤပေညာင္ပင္ႀကီးသည္ သင္တို႕အား အဘယ္သို႕ ျပစ္မွားေလသနည္း။”

“အေရွ႕ကိုင္းက ေရကိုေပး၏။ ေတာင္ကိုင္းက ထမင္းအေဖ်ာ္ကို ေပး၏။ အေနာက္ကိုင္းက မိန္းမပ်ဳိ ကို ေပး၏။ ေျမာက္ကိုင္းက အလံုးစံုေသာ အလိုရွိအပ္ေသာ ရတနာခုနစ္ပါးကိုေပး၏”

“အႀကင္သစ္ပင္၏ အရပ္၍ေနခဲ့ဖူး၊ အိပ္ခဲ့ဖူးအံ့။ ထိုသစ္ပင္၏ အခက္ကို မခ်ဳိးရာ”

အရိပ္ေနလ်က္ အခက္ခ်ဳိးေသာသူသည္ ယုတ္မာေသာသူ မည္၏။ အေဆြခင္ပြန္းကို ျပစ္မွားတတ္ သူ မည္၏”

လွည္းကုန္သည္မွဴးက မည္သို႕ပင္ ဆံုးမတားျမစ္ေစကာမူ ကုန္သည္အားလံုးက ေလာဘတက္ေန ေသာေၾကာင့္ လွည္းကုန္သည္မွဴး၏ စကားကို မနာယူၾကေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လွည္းကုန္သည္မွဴး လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အားမတန္၍ မာန္ေလ်ာ့လိုက္ရေလေတာ့၏။

ေလာဘကို အေတာမသတ္ႏိုင္ေသာ ကုန္သည္မ်ားလည္း တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာမ်ား ရလိုေဇာျဖင့္ ပုဆိန္၊ ဓါးမစေသာ လက္နက္မ်ားယူေဆာင္ကာ ေညာင္ျမစ္ျဖတ္ရန္ အားထုတ္ၾကေလေတာ့ ၏။

ဤေညာင္ပင္ႀကီးသည္ နတ္နဂါးတို႕ ေစာင့္ေရွာက္ေနထိုင္ရာ ပေညာင္ပင္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။ ေက်းဇူး မသိတတ္ေသာ ကုန္သည္မ်ားအေပၚ နတ္နဂါးတို႕သည္ မ်ားစြာ အမ်က္ထြက္ေလေတာ့၏။ ထို႕ ေၾကာင့္ လွညး္မွဴးကို ခ်န္လွပ္၍ ၾကမ္းၾကဳတ္ယုတ္မာေသာ ကုန္သည္မ်ားကို တစ္ေယာက္မက်န္ သတ္ျဖတ္ ရန္ နဂါးမင္းသည္ နတ္စစ္သည္မ်ားကို ေစလႊတ္လိုက္ေလေတာ့၏။

ေက်းဇူးရွင္ကိုျပစ္မွားေစာ္ကားေသာ ကုန္သည္ငါးရာလည္း ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဖဲြထင္းဘ၀၊ ျပာမႈန္႕ ဘ၀သို႕ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့၏။

ထို႕ေနာက္ ရတနာမ်ားအျပည့္တင္ေဆာင္ထားေသာ လွည္းငါးရာကို နတ္နဂါးမ်ားကိုယ္တုိင္ က၍

လွည္းမွဴးအိမ္သိုက အေရာက္လိုက္ပို႕လိုက္ၾကေလသည္။

ဤသို႕ျဖင့္ ေက်းဇူးသိတတ္ေသာ လွည္းမွဴးသည္ မိမ္အိမ္သို႕လည္း အလြယ္တကူျပန္ေရာက္၍ ေနာက္လိုက္ကုန္သည္ငါးရာတို႕၏ ရတနာမ်ားကိုပါ ရရွိခဲ့ေပသည္။

ေက်းဇူးမသိတတ္ေသာ ကုန္သည္ငါးရာကို ရည္ရြယ္၍ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဤသို႕ ဆံုးမ ထားေလသည္။

မိစာၦက်င့္ဆိုး၊ လူမိုက္မ်ဳိးကား၊ ကိုးေလတိုးေလး၊

အိုတေစၦဟု၊ ဆိုေထြပမာ၊ သဲကႏၱာတြင္၊ အစာအစား၊

ေနရာမ်ားႏွင့္၊ ခုနစ္ပါးရတနာ၊ ေပးတတ္စြာသည့္၊

မဟာနိေျဂာဓ၊ ပင္႐ုကၡကို၊ ျမစ္မ မက်န္၊

တူးလွန္ခုတ္ျဖတ္၊ ျပဳတံု႕လပ္၍၊ ေရနတ္နဂါး၊

ေပါက္သတ္စားသည့္၊ လွည္းသားငါးရာ၊ (မဃ။ ၁၉၇။)

(ပမာတူစြာ၊ သာသနာ၌၊ မဟာေစာရ၊ ရွင္ဓါးျပတို႕၊

ပစၥယေလးလီ၊ ခိုမွီသံုးစား၊ အားမရဘဲ၊ ေထရ၀ါဒ၊

ျမတ္ဓမၼကို၊ မုခ်ႀကံစည္၊ ပ်က္စိမ့္ရည္လ်က္၊ ဖ်က္ဆီးလတ္က၊

မလွမ်က္ႏွာ၊ ရွက္ရစြာႏွင့္၊ ခႏၶာကိုယ္တံုး၊ အသက္ဆံုးလိမ့္) (စာေရးသူ)

ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏ ယခုလက္ရွိ မ်က္ေမွာက္သာသနာသည္ ဤဇာတ္ေတာ္လာ ပေညာင္ပင္ႀကီးႏွင့္တူ၏။ ဤပေညာင္ပင္ႀကီးသည္ သူ၏ အရိပ္ကို ခိုလႈံသူတို႕အား အစားအစာမ်ား၊ အ၀တ္အစားမ်ား၊ အသံုးအ ေဆာင္မ်ား၊ ေရႊေငြဥစၥာရတနာမ်ား ေပးစြမ္းႏိုင္သလို ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဖဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ႀကီးကလည္း သာသနာတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္လာေသာ ရဟန္းရွင္လူ သူေတာ္စဥ္အေပါင္းအား ဆြမ္း, သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးတည္းဟူေသာ ပစၥည္းေလးပါးကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေပသည္။

ရဟန္းသံဃာတို႕သည္ သာသနာ့ေအးရိပ္ကို ခိုလႈံ၍ မိမိတို႕၏ ဘုန္းကံအားေလ်ာ္စြာ ကမၼဌာန္း ေက်ာင္းငယ္ေလးမ်ားမွစ၍ မိုးထိျမင့္မား တိုက္ႀကီးမ်ားအထိ ေဆာက္လုပ္၍ သီတင္းသံုးေနထိုင္ႏိုင္ေပ သည္။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ေရႊသားအတိၿပီးေသာ ေရႊေက်ာင္းႀကီးႏွင့္ ေနလိုကလည္း ေနထိုင္ခြင့္ျပဳထားေပ သည္။

ျမတ္စြာဘုရား ခ်မွတ္ထားေသာ ဂႏၱဓုရ၊ ၀ိပႆနာဓုရတည္းဟူေသာ ပရိယတိၱ၊ ပဋိပတိၱ လုပ္ငန္းမ်ားကို သင္ယူက်င့္ႀကံအားထုတ္ဖို႕ရာမွာမူ မိမိတို႕၏ သေဘာမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာတို႕သည္ ပရိယတိၱသင္ယူလိုက သကၤန္းၿခံဳ၍ အိပ္ေန႐ံုသာရွိေပသည္။ ထို႕အတူ ပဋိပတၱိအားထုတ္လိုက အားထုတ္၍ အားမထုတ္လိုက ကာမေဘာဂီအျဖစ္ ေခတ္မီအသံုးအ ေဆာင္မ်ားျဖင့္ ဇိမ္ယဇ္၍ေနလိုက္႐ံုသာရွိေပသည္။

သာသနာအေပၚ၌ တာ၀န္ေက်ပြန္မႈ မေက်မႈမွ ၎တို႔ႏွင့္သာသက္ဆိုင္၍ သာသနာကို တိုက္႐ိုက္ဖ်က္ဆီးရာမေရာက္ေသာေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ကို မထိခိုက္ႏိုင္ေပ။ သီလျဖဴစင္ျခင္း၊ ပ်က္စီးျခင္း၊ တရားထူးရျခင္း မရျခင္းတို႔သည္ ၎တို႔ႏွင့္သာသက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ အပါယ္မေၾကာက္ ေသာ ၎တို႔ကို သေဗၺသတၲာ ကမၼႆကာ ကိုယ့္ထိုက္ႏွင့္ကိုယ့္ကံဟူ၍သာ သေဘာထား႐ံုရွိေပသည္။

သို႔ေသာ္ အရိပ္ခို၍ အခက္ခ်ဳိး႐ံုျဖင့္ အားမရေသးဘဲ သာသနာ့သစ္ပင္ႀကီးကို အျမစ္ပါမက်န္ရေလ ေအာင္ တူးလွန္ၿဖဳိဖ်က္ဖို႕ ႀကံစည္အားထုတ္ေနသူမ်ားကိုပင္ ေတြ႕ျမင္လာရေပသည္။ ထိုသူမ်ားကား အျခားမဟုတ္၊ အဓမၼ၀ါဒမ်ား ထူေထာင္၍ ဆရာႀကီးလုပ္ေနၾကေသာ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ထိုသို႕ အဓမၼ၀ါဒီပုဂၢဳိလ္မ်ား ေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာေတာ္အတြက္ ႀကီးမား ေသာ အႏ ၱရာယ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေပသည္။

ေထရ၀ါဒ သာသနာေတာ္ဆိုသည္မွာ ပဌမသဂၤါယနာတင္ရာတြင္ ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ ရွင္မဟာ ကႆကပ မေထရ္ႀကီးမွစ၍ ယခုေခတ္ထိ မေထရ္အစဥ္အဆက္ သက္၀င္ယံုၾကည္အပ္ေသာ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။

ပိဋကတ္သံုးပံုတြင္ သုတၱန္ႏွင့္အဘိဓမၼာကို ဓမၼဟု သံုးႏႈန္း၍ ၀ိနည္းပိဋကကိုမူ ၀ိနယဟု သံုးႏႈန္းေပ သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ အႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယဟူ၍ျဖစ္ေပသည္။

ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အယူ၀ါဒသည္ ဓမၼႏွင့္မကိုက္ညီဘဲ ဖီလာဆန္႕က်င္ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ ၎ ၏ အယူ၀ါဒကို အဓမၼဟုေခၚ၍၊ ၀ိနယႏွင့္ဆန္႕က်င္ေနခဲ့လွ်င္မူ အ၀ိနယဟု ေခၚေပသည္။

ယခုေခတ္ ယခုအခါ၌ အဓမၼ၀ါဒအသစ္မ်ား ေပၚေပါက္လာသလို၊ အဓမၼ၀ါဒအေဟာင္းမ်ားလည္း ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္လာသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။

ထိုသို႕ေသာ အဓမၼ၀ါဒကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူမ်ားကို အဓမၼ၀ါဒီဟု ေခၚေပသည္။ ထိုအဓမၼ၀ါဒီမ်ား ကို မဟာေစာရ“ သာသနာ့ ခုိးသူႀကီး”ဟု ပိဋကတ္ေတာ္လာ က်မ္းဂန္မ်ားက သတ္မွတ္ထားေပသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ တိုင္းျပည္တစ္ခု၌ ခိုးသားဓါးျပမ်ား ေပၚေပါက္လာက တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက ဒုကၡ ပြားရသကဲ့သို႕ သာသနာေတာ္၌ အဓမၼ၀ါဒီမ်ား ေပၚေပါက္လာရင္လည္း အမ်ားျပည္သူအေပါင္း၏ အက်ဳိး
စီးပြားကို ထိိခိုက္ျခင္း၊ အက်ဳိးမဲ့ကို ျဖစ္ေစျခင္း၊ ဆင္းရဲဒုကၡပြားရျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေပသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္တရားကို ဘုရား၏တရားအျဖစ္၊ ပံုမွား႐ိုက္သူ၊ အမွားကို အမွန္အထင္ျဖင့္ ဇြတ္အ တင္း ေဟာေျပာပို႕ခ်သူ၊ မိမိအယူအဆကို ပိဋကတ္ႏွင့္ မညိႇႏႈိင္းဘဲ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ ငါသာအမွန္ ငါအယူ၀ါဒသည္သာအမွန္၊ က်န္သူမ်ား ငါ့ေလာက္မသိ၊ သာသနာတစ္ရပ္လံုး င့ါေလာက္မျမင္ ပံုစံမ်ုိးခ်ုိးေနသူမ်ာကို မဟာေစာရ “သာသနာ့ ခုိးသူႀကီး”ဟု ေခၚဆိုရျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားႏွင့္ ၎တို႕၏ ၀ါဒမ်ားကို ေလ့လာခဲ့ဖူးေပသည္။ ထုိအခါ ပဋိပတ္ႏွင့္ ေ၀းကြာသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရေပသည္။ ဥပမာ-လူေသလူျဖစ္ အဘိဓမၼာတည္ေထာင္သူ အရွင္ဥကၠဌ၏ ေန႕စဥ္တစ္ေန႕တာ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားတြင္ ကမၼဌာန္းဘာ၀နာပြားမ်ား အားထုတ္သည္ကို မေတြ႕ ရေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ အရွင္ဥကၠဌသည္ တကၠာ၀စရ(ဦးေႏွာက္သမား)၊ အေတြးအေခၚသမားတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ မဂၢင္ရွစ္တန္ အက်င့္မွန္ကား ထိုသို႕ေသာ တကၠာ၀စရ သမားတို႕အတြက္ မဟုတ္ေပ။ အတကၠ၀ါစရ-စာေတြ႕မဟုတ္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံအားထုတ္သူမ်ားအတြက္ သာ ျဖစ္ေပသည္။

ထို႕အျပင္ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားအနက္ ပဋိပတ္ကိုပယ္ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရေပသည္။ ဥပမာ-စိတ္ ကို စိတ္အတို္င္းထား၊ လုပ္သမွ်ဒုကၡ၊ မ႐ႈမပြား အၿငိမ္းထားဟု အယူရွိသည့္ ေက်ာက္သေဘၤာ၀ါဒီဂုိဏ္းသား မ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ထို၀ါဒကို လူပ်င္း၀ါဒဟု သတ္မွတ္မိေပသည္။ ထိုသူတို႕သည္ လုပ္သမွ်ဒုကၡဟု မယူရွိ ေလေသာေၾကာင့္ က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ရမည့္ လုပ္ငန္းဟူသမွ် ဘာတစ္ခုမွ် မလုပ္ၾကေပ။ ယုတ္စြအဆံုး ပရိယတၱိ၊ စာေပသင္ၾကားျခင္း ကိုမွ်ပင္ မလုပ္ၾကေပ။

ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕သည္ ၀ိနည္းမသင္၍ စည္းကမ္းမသိ၊ သုတၱန္မသင္၍ အက်င့္မွန္မသိ၊ အဘိဓမၼာ မသင္၍ စိတ္သဘာ၀ကို မသိၾကေပ။ ထိုအခါ မသင္၍မသိ၊ မသိ၍မက်င့္၊ မက်င့္၍မျမင့္၊ မျမင့္၍မျမတ္ၾက ေတာ့ေပ။ သူတို႕သည္ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳရက်ဳိး၊ လူျဖစ္ရက်ဳိးပင္ မနပ္ၾကေတာ့ေပ။ ထိုသူတို႕ကို ကိုးကြယ္သူမ်ားလည္း အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခဲ့ရေလ၏။ သိကၡာသံုးပါးတြင္ အဘယ္ကိုရည္မွန္း၍ ကိုးကြယ္ရပါ ေတာ့မည္နည္း။ သာသနာေတာ္ဟူသည္ သကၤန္း၀တ္ျခင္းကို ဆိုေလသေလာဟုပင္ ျပန္လည္ေမးျမန္းရ ေတာ့မည္ျဖစ္၏။

ျမစ္ႀကီးနာအရွင္၀ိစိတၱသာရ ၀ါဒကိုလည္း ဖတ္႐ႈရေပသည္။ ၎ကား ေက်ာက္သေဘၤာ၀ါဒႏွင့္ ထူးမျခားနားပင္၊ အဇၩတၱမ႐ႈရ တားျမစ္ထား၏။ အဘယ္ကို ႐ႈရမွန္းပင္ မသိေတာ့ေပ။ ထို႕ျပင္ လူ၀င္စားကို ပယ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ပုဂၢလိကပိုင္ ပစၥည္းကို ခုိးယူမွသာ ခိုးမႈေျမာက္သည္။ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း၊ အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို ခိုးလွ်င္ကား ခိုးမႈမေျမာက္၊ သီလမပ်က္ဟု ဆိုေလ၏။ လူမိုက္အားေပး၊ သူခိုးလမ္းျပ၊ ၀ါဒႀကီးသာတည္း။ ငါးဘဲြ႕ရဓမၼာစရိယႀကီးလည္း သစၥာမသိ၍ အႏွစ္ဗလာအတိျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ေၾကာက္ မယ္ဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ ဆရာတင္မွားေလစြ။ ႏွေျမာစရာေကာင္းေလစြ။ ၎ကို သာသနာေတာ္က ေမြးျမဴရ က်ဳိးမနပ္ေလစြတကား။

၎၏ နႆယည္းဆရာ မုိးျပာအရွင္ ဉာဏ၀ါဒကိုလည္း ဖတ္႐ႈရေပသည္။ ေထာင္ထဲ၌ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေနခဲ့ရပါလွ်က္ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္တို႕ေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘဲ စဲြၿမဲရွင္သန္ေနၿမဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရပ္တည္ခ်က္ ခိုက္မည္ၿမဲၿမံသည္ကိုကား ခ်ီးက်ဴးမိေလသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိ၏ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္တို႕ ေၾကာင့္ ပိဋကတ္ေတာ္ကို မထိိခိုက္ေစဖို႕၊ ဘုရားကို မေစာ္ကားမိေစဖို႕ မ်ားစြာလိုေပသည္။ သို႕မဟုတ္လွ်င္ ေဒ၀ဒတ္လမ္းစဥ္ဟုသာ သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္၏။

မိုးျပာအရွင္ဉာဏႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနားအရွင္၀ိစိတၱသာရတို႕ ဆရာတပည့္ေပါင္း၍ သာသနာေတာ္ကို ေထာင္းလေမာင္းေၾကေအာင္ ေျခမြဖ်က္ဆီးေနသည္ကို ႏွိမ္နင္းခြင့္မရသည့္အတြက္လည္း မ်ားစြာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။

ဓမၼေစတီအရွင္ေကာသလႅကား သူ႕ကိုယ္သူ ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆံဟု ခံယူသတ္မွတ္လ်က္ အဓမၼ၀ါဒ ေဟာင္းကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ကာ က်ားေသကို အသက္သြင္းေနျပန္ေပသည္။ ၎၏ ငယ္ဆရာမ်ားက စနစ္တက် ပံုစံသြင္း မႈိင္းတိုက္မႈကို ခံထားရေသာေၾကာင့္ အမွားအမွန္မခဲြျခားႏိုင္ဘဲ အဓမၼကို ဓမၼထင္ကာ အတၱ တလူလူ၊ မာနတံခြန္ထူလ်က္ ထင္တစ္လံုးျဖင့္ အၿငိဳးအေတးႀကီးစြာ ထင္ရာစိုင္းၿပီး၊ ေထရ၀ါဒ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ရမ္းကားေစာ္ကားေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

ဒီကေန႕ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ ၀ိပႆနာလုပ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြဟာ ----- အက်ဳိးသတ္ ဥေစၦဒဒိဌိသမား ေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႕ ေသရင္ အ၀ီစိေရာက္ၾကမည့္ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။

(ပါသာဒိကသုတ္၊ ဒုတိယေခြ)

ၾကားဖူးထားေသာ ဗုဒၶ၏ ၀ိပႆနာနည္းေတြ၊ ဗုဒၶေဟာသည့္အတိုင္း လိုက္ေနၾကေသာ မဟာစည္/ မိုးကုတ္ ၀ိပႆနာနည္းေတြ ------- အဲဒါေတြအားလံုးကို ဖယ္ျပစ္လိုက္ၾက၊ ပယ္ျပစ္လိုက္ၾက။

(ဒႆနသမၼဒါ၊ ၅။ ၾသစေၾတးလ်)

က်ဳပ္က ဒီႏိုင္ငံမွာေမြးရင္ အေမရကန္ႏိုင္ငံမွာ ေမြးရင္ ကမၻာႀကီးကို လက္၀ါးႏွင့္အုပ္ႏိုင္တယ္။

(ဒႆနသမၸဒါ၊ ၇။ ၾသစေၾတးလ်)

ဒီကေန႕ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ ၀င္ေလထြက္ေလ ပိန္ေတြေဖာင္းေတြကိုခ်ည္းပဲ လုပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ ၀င္ေလထြက္ေလ စတာေတြမွာပဲ ဥပါဒါန္နဲ႕ စြဲေနၾကတယ္။ --------- တရားမရၾကပါဘူး။

(ဒႆနသမၸဒါ၊ ၈။ ၾသစေၾတးလ်)

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တရားသမားေတြဟာ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ္လည္း တရားမရၾကပါဘူး။

(ဒႆနသမၸဒါ၊ ၈။ ၾသစေၾတးလ်)

ဤကား ဓမၼေစတီအရွင္ေကာသလႅ၏ ေထရ၀ါဒျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ထင္တစ္လံုးစြဲ၍ မစင္တံုးျဖင့္ လႊဲကာ အႀကီးအက်ယ္ ရမး္ကားေစာ္ကားခ်က္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။

ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲေသာ ၎ဓမၼေစတီအရွင္ေကာသလႅဆိုသူႏွင့္ On Line မွျဖစ္ေစ၊ On paper မွျဖစ္ ေစ၊ On Air Wave မွျဖစ္ေစ၊ Debate လုပ္ကာ ရင္ဆိုင္ေဆြးေႏြးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။

၎ကေျပာေသးသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ အေတြးအေခၚ မလြတ္လပ္ဘူးဟူ၏။ ၾသစေၾတးလ်မွာ၊ အေမ ရိကန္မွာေမြးလွ်င္ ကမၻာႀကီးကို လက္၀ါးျဖင့္ အုပ္ႏိုင္သည္ဟူ၏။

“ပ၀တိၱတိဟိတ္” ဟူ၍ ရွိ/မရွိ ဆိုသည္ကိုပင္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာ ၎က အေခါင္းက်ယ္ေနေပေသး၏။ အင္မတန္လြတ္လပ္ျခင္းေသာ ၎သည္ပင္ ငယ္ဆရာမ်ား၏ မႈိင္းတိုက္မႈေၾကာင့္ အဓမၼ၀ါဒ ေလာင္းရိပ္ ေအာက္မွာ ပိျပားေနသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ လြတ္လပ္ေသာ အေတြးအေခၚရွိလိုလွ်င္ စိတ္ကို ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ “စိတ္လြတ္လပ္ေအာင္” ေလာဘအခံ၊ ေဒါသအခံ၊ ဒိဌိအခံ၊ မာနအခံျဖင့္ မေတြးႏိုင္ ေအာင္ လုပ္သင့္ေပသည္။

၎ကိုယ္တိုင္က ဆရာသမား၀ါဒကို အဓမၼဆံုးျဖတ္ခံရ၍ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ၊ မိမိကိုယ္ကို ေနာက္ဆံုး က်ည္ဆံ ေနာက္ဆံုးမ်ဳိးဆက္အျဖစ္ခံယူလ်က္ သာသနာအေပၚ အာဃာတထား ေစာ္ကားျခင္းသည္ ေဒါသ အခံျဖင့္ လုပ္ေနမိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ၎ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က အာဃာတအက်ဥ္းသားသာတည္း။”

ကမၻာႀကီးကို လက္၀ါးျဖင့္အုပ္လိုက အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးပါ။ ယခုလည္း အေမရိကားသို႕ ႂကြႏိုင္ပါေသး သည္။ ၾသစေၾတးလ်သို႕ ႂကြႏိုင္ပါေသးသည္။ ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္အဆင့္သာရွိေသာ ၎ကိုကား ေထရ၀ါဒ ႏိုင္ငံေတာ္ရွိ ပရိယတၱိအရည္အခ်င္း ျပည့္၀သည့္ပညာရွင္တိုင္းက လက္ခံၾကမည္မဟုတ္ေပ။ ဓမၼေစတီ အရွင္ ေကာသလႅကား သူ႕ဆရာဘက္မွ ရပ္တည္လ်က္ ေထရ၀ါဒီမ်ားကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္လည္း ဓမၼ၀ါဒီေတာ္လွန္ေရးသမားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေတာ္လွန္ျခင္းကို အားေပးေသာ္ လည္း ေတာ္လွန္ေရးသမားဟူသည္ အမွန္တရားဘက္မွ ရပ္တည္ေနဖို႕ လိုေပသည္။ ကိုယ့္ဘက္ကမွားေန လွ်င္ ေတာ္လွန္ရာမေရာက္ဘဲ ေစာ္ကားရာ ေရာက္သြားေပမည္။ ထိုအခါ ေတာ္လွန္သူက မွားေနေသာ ေၾကာင့္ ေခ်မႈန္းခံရႏိုင္ေပသည္။

ေထရ၀ါဒသာသနာေတာ္၏ အသက္သည္ကား ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၃ ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ေပၿပီ။ ရွင္မဟာ ကႆဖမေထရ္ႀကီးမွစ၍ မေထရ္အစဥ္အဆက္၊ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္အဆက္ဆက္တို႕၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကိုခိုင္မာၿမဲၿမံစြာ တည္ရွိ၍ ေနေပေသး၏။ ထိုမေထရ္ ထိုဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္တို႕ ျဖဴစင္ ျမင့္ျမတ္ေသာ သိကၡာသံုးရပ္ျဖင့္ အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ျခင္း ၎ကို ၿဖဳိခ်ရန္ စိတ္ကူးသူမ်ားသည္ မဟာရာမ္တံတိုင္းကို ေခါင္းျဖင့္တိုက္ ၿဖဳိလိုသည့္ ဒိဌဳမၼတၱက(၀ါဒ႐ူး)မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႕အျပင္ ဒိဌိမာန တစ္ခဲြသားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ ေထရ၀ါဒီမ်ားကို ေစာ္ကားေနလွ်င္ ဒုကနိပါတ္ဂူထပါဏ ဇာတ္လာ ႏြားေခ်းပိုးေကာင္လို ေခ်မႈန္းခံရေပလိမ့္မည္။

ႏြားေခ်းပိုးတစ္ေကာင္သည္ အရက္သမားတို႕ ထားရစ္ခဲ့ေသာ ခြက္ထဲမွ အရက္က်န္ကို ေသာက္မိၿပီး အမူးလြန္သြားေပသည္။ မူးမူးျဖင့္ အရက္သမားတို႕ စြန္႕ခဲ့ေသာ မစင္ပံုေပၚတက္မိရာ မစင္ပံုက ေပ်ာ့အိေန၍ နိမ့္၀င္သြားသည္ကုိ သူ႕အား အ႐ိုအေသျပဳသည္ဟု ထင္ကာ မာန္ယဇ္ေနေလသည္။ ထို႕အျပင္ ေတာဆင္႐ိုင္း တစ္ေကာင္က မစင္နံ႕ေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားသည္ကို ႏြားေခ်းပိုးေကာင္က သူ႕ကိုေၾကာက္၍ ေျပးသည္ ဟုထင္ကာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးကို မာန္ေထာင္ၿပီး စိန္ေထာင္လုိက္ေလ၏။ ထိုအခါ ဆင္ႀကီးက ႏြားေခ်းပိုးေကာင္ ကို မစင္တံုးျဖင့္ ဖိသတ္ကာ က်င္ငယ္ေရျဖင့္ ေမွ်ာခ်လိုက္ေတာ့၏။

ဤအေၾကာင္းကို မန္လည္ဆရာေတာ္က ဤသို႕ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ေပသည္။

ထိုမွတစ္ျဖာ၊ ဤလူ႕ရြာ၌၊ ပညာကာယ၊ ဥစၥာစသား၊ ဗလနည္းပါး၊

မတန္ၿငားဘဲ၊ အားမဲ့တံုလ်က္၊ ရန္ၿပဳိင္ဖက္လည္း၊ ပ်က္အံ့အေရး၊ မွန္မေ၀းရွင့္။

ႏြားေခ်းပိုးေကာင္၊ ေတာင္ဆင္ေျပာင္ကို၊ မာန္ေထာင္ပ်က္ျပယ္၊ ရန္စရွယ္က၊

အစြယ္ႏွာေမာင္း၊ ေျခတစ္ေခ်ာင္းမွ်၊ တူေၾကာင္းၿပဳိင္ရွက္၊ မဖတ္ေလာက္စြာ၊

ပိုးမိစာၦကို၊ ပမာထိုဆင္၊ ထီမထင္ဘဲ၊ မစင္တံုးျဖင့္၊ ကိုယ္လံုးပိ၍၊ သိသိေၾကေဆား၊

က်င္ရည္ေၾကာတြင္၊ ေပါေလာေပၚေထြ၊ ေမ်ာပေစ၏၊၊ ဂုဏ္ေနမတူ၊ မမွ်သူကို၊ မာန္မူသမႈ၊ ၿပဳိင္မျပဳႏွင့္။

(မဃ။ ၁၉၆)

ဤသာသနာေတာ္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ျမန္မာကို ကမာၻကသိေနျခင္းျဖစ္၏။ ဤသာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးကား ကၽြႏ္ုပ္တို႕ျမန္မာျပည္၌ ဤမွ်ပင္ အက်ဳိး မ်ားေပသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒကို စိတ္ကူးမွ်ပင္ မျပစ္မွားသင့္ေပ။ ေထရ၀ါဒကိုထိလွ်င္ မီးပြင့္သြားေစရမည္ ဟုပင္ သတိေပးလိုက္ခ်င္ပါသည္။

ဓမၼေစတီ၊ မိုးျပာအရွင္ဉာဏႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနားအရွင္၀ိစိတၱသာရ အပါအ၀င္ အဓမၼေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အႀကံျပဳလုိသည္မွာ ၾကည္လင္ေအးျမ၍ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းေျမ႕ေသာ ေထရ၀ါဒကန္ေရျပင္မွာ မုန္တိုင္းေလေပြ ဖန္တီးေနမည့္အစား အျခားအျခားေသာ သာသနာမေရာက္ေသးေသာ ပစၥႏၱရာဇ္ အရပ္ေဒသမ်ား၊ တိုင္းတစ္ပါး၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႕သာ သြားေရာက္ပို႕ခ်သင့္ေၾကာင္းကို္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ဓမၼေစတီဦးေဌးလိႈင္ေရးသည့္ “ရဟႏၱာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား”စာအုပ္တြင္ပါရွိေသာ မေထရ္ျမတ္တစ္ပါး အေၾကာင္းကား မွတ္သားစရာေကာင္းလွေပသည္။

ထိုမေထရ္ျမတ္ေတာရေဆာက္တည္၍ တရားအားထုတ္ရာတြင္ စာႏွင့္မညီေသာ ကိုယ္ေတြ႕တရား အခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရေၾကာင္း တပည့္ႀကီမ်ားကို ေျပာမိရာ တပည့္ႀကီးမ်ားက ထိုမေထရ္၏ က်င့္စဥ္အလုပ္တရား ကိုစာအုပ္အျဖစ္ ေရးသားထုတ္ေ၀ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ထိုအခါ ထိုမေထရ္က “ငါ သက္ရွိထင္ရွားရွိ လွ်င္ကား ျပႆနာမရွိ၊ ငါမရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား မေျဖရွင္းႏိုင္က ျပႆနာတစ္ရပ္ တြင္က်န္ရစ္ႏိုင္သည္။” ဟု မိန္႕ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ လူေတာ္လူေကာင္းလကၡဏာရွိေသာ မေထရ္ျမတ္တစ္ ပါးပါတည္း။

ေတာ္လွန္သူ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားအေနျဖင့္ ငါ့တရားသာအမွန္ဟု ယူဆၿပီး မိမိအယူ၀ါဒကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ ခဲ့လွ်င္လည္း ထိုမေထရ္ျမတ္ကဲ့သို႔ပင္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ က်င့္ၾကံသင့္ေပသည္။ ထိုမေထရ္ျမတ္ကဲ့သို႔ ပင္ ကုိယ့္တရားႏွင့္ကိုယ္ နားေအးပါးေအးသာ ေနထိုင္သင့္ေပသည္။ တပည့္တပန္းစုေဆာင္းျခင္း၊ ၀ိ၀ါဒျဖစ္ ေအာင္ လႈံေဆာ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ျပႆနာရွာကာ ေထရ၀ါဒကို အတိုက္အခံ မလုပ္သင့္ေပ။

မတူညီသည့္ က်င့္စဥ္ကို ေဟာေျပာပို႔ခ်ျခင္းျဖင့္ ၀ိ၀ါဒကို ဖန္တီးေနမည့္အစား ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ အားထုတ္ၿပီးမွ ေျမလႈိးမိုးပ်ံျပျခင္း၊ သမာပတ္၀င္စားျပျခင္းျဖင့္ စည္း႐ံုးႏိုင္လွ်င္ ပို၍ လက္ေတြ႕က်ၿပီး ပို၍ ေအာင္ျမင္ေပလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သင့္ကို ေထရ္၀ါဒတို႔က ဥမၼတၱကအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ၾကမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

အ၀ိဇၨျဖင့္ ဘ၀ကို စခဲ့သူမွန္သမွ်ကို ဘုရားမွလြဲ၍ မရွိေပ။ ရွင္သာရိပုၾတာမေထရ္သည္ပင္ ေရႊပန္း တိမ္သည္ဘ၀မွလာသူ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးကို ကမၼ႒ာန္းေပးရာ၌ မွားယြင္းခဲ့ဘူးေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤေလာက၌ အမွားကင္းသူ မရွိႏိုင္ေပ။

သို႔ရာတြင္ ခြင့္လႊတ္ထိုက္ေသာ အမွားႏွင့္ ခြင့္လႊတ္ထိုက္ေသာ အမွားဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိေပသည္။

အေပၚယံမွားျခင္း၊ အေတြးအေခၚ အယူအဆမွားျခင္းမ်ဳိးကား အႏွစ္သာရ က်င့္စဥ္တရားကို မထိ ခိုက္ေသာေၾကာင့္ ခြင့္လႊတ္ထိုက္ေသာ အမွားမ်ဳိးျဖစ္ေပသည္။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလည္း မွားခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ခြင့္လႊတ္ထိုက္ေသာ အမွားသာျဖစ္ ေပသည္။ ဗာရာဏသီႏွင့္ သာ၀တၱိမွားျခင္းမၽွျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္၍ ဆံုးျဖတ္ေလာက္ေအာင္ မွားသည့္အမွား မ်ဳိးဟု မယူဆခဲ့ေပ။

ငိုရယ္တရားကဲ့သို႔ သာသနာကို ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ မွားသည့္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္သည့္ က်င့္စဥ္မွား မ်ဳိးကိုကား မည္သည့္အႏၱရာယ္မ်ဳိးပင္ရွိေစကာမူ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမည္မဟုတ္ေပ။

ေထရ၀ါဒ၏ အႏွစ္သာရသည္ကား မဂၢင္ရွစ္တန္ သတိပဌာန္က်င့္စဥ္သာ ျဖစ္ေပသည္။ မဂၢင္ရွစ္ တန္သတိပဌာန္တရားမွန္ေၾကာင့္ သာသနာကိုကမၻာက လက္ခံေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မဂၢရွစ္တန္ သတိပဌာန္သည္ သာသနာအၿမံဳေတလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုအႏွစ္သာရကို မထိခိုက္သမွ် ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး ႐ံုသာ ရွိေပသည္။


ျမတ္စြာဘုရား ပရိဗၺာန္စံ၀င္ၿပီးေနာက္ ပဌမသဂၤါယနာတင္ကာ သာသနာေတာ္ႀကီးကို စတင္ဦး ေဆာင္ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသာ ရွင္မဟာကႆပမေထရ္ႀကီး ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လြန္စြာရွင္းလင္းလွေပသည္။

ပုေရ အဒမၸာ ဒိပၸတိ၊ အဓမၼ၀ါဒ မထြန္းကားေစရန္

ဓေမၼာပဋိဗာဟိယ်တိ ဓမၼ၀ါဒ မပေပ်ာက္ေစရန္

ပုေရအဓမၼာ၀ါဒိေနာ ဗလ၀ေႏၲာ ေဟာႏၲိ - အဓမၼ၀ါဒီ မ်ား အားမေကာင္းေစရန္။

ဓမၼ၀ါဒီေနာဒုဗၺလာ ေဟာႏၲိ - ဓမၼ၀ါဒီမ်ား အားမနည္းေစရန္ ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။

ဆိုလုိသည္မွ အဓမၼာ၀ါဒီမ်ား အားေကာင္းလာလွ်င္ ဓမၼ၀ါဒီမ်ား လမ္းေဘးေရာက္သြားလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဓမၼ၀ါဒီမ်ား အားနည္းေအာင္လုပ္ရမည္။ အဓမၼ၀ါဒထြန္းကားလာလွ်င္ ဓမၼ၀ါဒ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္အဓမၼ၀ါဒ မထြန္းကားေအာင္ လုပ္ရနည္ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

အဓမၼ၀ါဒ မထြန္းကားေစလိုလွ်င္ ရဟန္းသံဃာမ်ားသည္ အၿမဲတမ္း မ်က္စိဖြင့္ႏွင့္ နားစြင့္ထားရေပ မည္။ အဓမၼ၀ါဒီ ပုဂိၢဳလ္ေပၚေပါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ စာခ်ေနစဥ္ၾကားလွ်င္ စာခ်ရပ္ကာ တရား ထိုင္ေနစဥ္ၾကားလွ်င္ တရားထိုင္ရပ္ကာ ၾကားေလရာအရပ္မွ ခ်က္ခ်င္း၀ိုင္း၀န္း ႏွိမ္နင္းရမည္ဟု က်မ္းဂန္ မ်ား၌ လမ္းၫႊန္ထားေပသည္။

သုတသုတဌာန ေတာေယ၀ အဌတြာ အနိသီဒိတြာ

ဥပသကၤပႎသု။ (မူလပဏ္။ ဌ။ ၂။ ၂၀၆။)

ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေက်ာင္းမွာထိုင္ရံုျဖင့္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီဟု ထင္မွတ္မေနဘဲ အဓမၼ၀ါဒ သမားမ်ားကို အစဥ္အၿမဲ သတိထားေစာင့္ၾကည့္သြားဖို႔ လိုေပသည္။

အဓမၼ၀ါဒမ်ား မ်ဳိးေစ့မွ်မခ်ႏိုင္ေအာင္၊ အၫြန္႕အေညႇာက္မွ် မထြက္ႏိုင္ေအာင္ အၿမဲတမ္း သုတ္သင္ ရွင္းလင္းေနဖို႔လိုသလို အဓမၼ၀ါဒအေဟာင္းမ်ား ေခါင္းျပန္မေထာင္ႏိုင္ေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ႏွိမ္နင္းဖို႔ လိုေပ သည္။ အခ်ဳိ႕အဓမၼ၀ါဒီမ်ားသည္ စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရျခင္းအတြက္ အာဏာႏွင့္အတင္း အၾကပ္ထိုးခိုင္း၍ မလြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုးခဲ့ရသည္။ သူတို႔၀ါဒမွန္သည္ဟု ဆိုကာ အရွက္ေျပဆင္ေျခ ေပးေနသူမ်ားရွိသလို အယူကို မစြန္႔လႊတ္သည့္အျပင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေရာ ေျပာင္က်က်ပါ ေဟာေျပာပို႔ ခ်ေနေပသည္။

ထိုသို႔ေသာ ဂိုဏ္းဂဏပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အေထာက္အထား ခိုင္မာပါက ေထာင္ခ်အေရးယူျခင္း ေက်ာင္းတိုက္ကို ခ်ိပ္ပိတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။

သက္ဆိုင္ရာက ထိုသို႔အေရးယူႏိုင္ေအာင္ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခ႐ိုင္၊ တိုင္း၊ ျပည္နယ္ အဆင့္ဆင့္မွ ရဟန္းေတာ္မ်ားက သတိတရားလက္ကိုင္ထား၍ အၿမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုေပသည္။ ေပၚ ေပါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ ျပင္းထန္စြာ အေရးယူႏိုင္ရန္ သက္ဆိုင္ရာသို႔ ခ်က္ခ်င္းသတင္းပို႔ တိုင္ၾကားရေပ မည္။

ျမစ္ႀကီးနားအရွင္၀ိစိတၱသာရႏွင့္ မိုးျပာအရွင္ဉာဏတို႔ ေဟာေျပာပို႔ခ်ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိုးၫွင္းၿမိဳ႕မွ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ကၽြႏ္ုပ္အား စာအုပ္ေရး၍ ႏွိမ္နင္းဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ဖူးေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္က မဟာနာယကထံ စတင္ဖို႔ႏွင့္ စာတင္ပါက အခ်က္အလက္ရွာေဖြေပးမည္။ အစစအရာရာ ကူညီမည္ဟု ျပန္ ေျပာခဲ့ေပသည္။ ထိုအခါ ထိုဆရာေတာ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေန၍ မ်က္ႏွာပူ၍ သူမလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ေလသည္။

ရဟန္းအခ်ိဳ႕သည္ ေက်ာင္းကန္ဒါယကာ/ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမႈအခင္းမ်ား၌ကား ရွက္ရေကာင္းမွန္း၊ မ်က္ႏွာပူရေကာင္းမွန္း မသိပါဘဲလ်က္ သာသနာ၌ အင္မတန္အေရးႀကီးသည့္ အလုပ္ကို လုပ္ရမွာကား မ်က္ႏွာပူၾက၊ ရွက္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးကို ေဘးခ်ိပ္၍ ဘုရားမ်က္ႏွာ၊ သာသနာမ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္သင့္ေပသည္။

ကၽြႏ္ုပ္အႀကံျပဳစဥ္ကသာ ေစာဒနာလႊာတင္၍ ၀ိုင္း၀န္းႏွိမ္နင္းမည္ဆိုလွ်င္ ယခုကဲ့သုိ႔ အက်ယ္ အက်ယ္လည္း ျဖစ္ဖြယ္မရွိေပ။ ယခုကဲ့သို႔လည္း ႏွိမ္နင္းရခက္ေလာက္ေအာင္ ပရိသတ္အင္အား ေကာင္းခဲ့ မည္မဟုတ္ေပ။ ယခုမူ အပ္ႏွင့္ထြင္းရမည့္အေရးကို ပုဆိန္ျဖင့္ ေပါက္ေနရေပၿပီးတည္း။

ထို႔ေၾကာင့္ ပုဂၢလာဓိဌာန္ႏွင့္ ဓမၼဓိဌာန္ကို ခြဲျခားတတ္ဖို႔ လိုေပသည္။ ဓမၼအေရးႏွင့္ ပတ္သက္လာ လွ်င္ ပုဂၢလာအေရးကို ငဲ့ကြက္ထည့္တြက္ေနဖို႔ မလိုေပ။

ဤဇာတ္ေတာ္လာ ေညာင္ပင္ႀကီးသည္ ခရီးသြားတို႔အား ေက်းဇူးမ်ားသကဲ့သို႔ သာသနာေတာ္ႀကီး သည္လည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား မ်ားစြာေက်းဇူးႀကီးလွေပသည္။ ေညာင္ပင္ႀကီးကို နတ္နဂါး ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သုိ႔ သာသနာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေစာင့္ေရွာက္သင့္ေပ သည္။

ေက်းဇူးႀကီးမားသည့္ လိုတရ ဣစၧာသယေညာင္ပင္ႀကီး၏ ေညာင္ရိပ္ခို၍ ေညာင္ခက္ခ်ဳိး႐ံုျဖင့္ အားမရေသးဘဲ ေညာင္ျမစ္ကိုပါ တူးၿဖိဳဖို႔ လုပ္လာေသာ ကုန္သည္မ်ားကို ေညာင္ေစာင့္နဂါးက ေခ်မႈန္းပစ္ သလို သာသနာအရိပ္ကို ခို၍ သာသနာ့ေရေသာက္ျမစ္ကို တူးၿဖိဳဖို႔ ႀကံစည္းအားထုတ္လာေသာ အဓမၼ၀ါဒီ ရဟန္းယုတ္မ်ားကို သာသနာေစာင့္ဓါးျဖင့္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းပစ္ဖို႔ လိုေပသည္။ ထိုသာသနာေစာင့္ ဓါးကား အျခားမဟုတ္ ဓမၼသာျဖစ္သတည္း။

တသၼာ ဟိ ပ႑ိေတာ ေပါေသာ၊ သမၸႆံ အတၳမတၱေနာ။

ေလာဘႆ န၀သံ ေဂေစၧ၊ ဟေနယ်ာရိသကံ မနံ။

ရဟန္းတုိ႔ ပညာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အၾကင္ေၾကာင့္ မိမိ၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ေကာင္းစြာျမင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာဘ၏ အလိုႏိုင္ငံသို႔ မလိုက္ရာ။ ေလာဘရန္သူ၏ ဥစၥာျဖစ္ေသာ စိတ္ကို သတ္ရာ၏။

(ပကိဏၰကနိပါတ္။ မဟာ၀ါဏိဇဇာတ္။)

ဤသို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္မ ဆံုးမေတာ္မူသည္ႏွင့္အညီ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လာဘ္ကိုလိုလား၍ ျဖစ္ေစ၊ အပူေဇာ္ခံပုဂၢိဳလ္တစ္ဆူ ျဖစ္လိုျဖစ္ေစ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားလို၍ျဖစ္ေစ ေလာဘ။ အလိုသို႕ လိုက္၍ သာသနာကို ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပဳလိုစိတ္မ်ားကို မေမြးျမဴမိဖို႔ လိုေပသည္။

အကယ္၍ ေလာဘအလိုလိုက္၍ သာသနာကို ေစာ္ကားတိုက္ခိုက္လာပါက ေညာင္ပင္ေစာင့္ နဂါး ထက္ထက္ေသာ သာသနာေစာင့္ဓါးတစ္လက္ေအာက္မွာ ပက္ပက္စက္စက္ ခံသြားရမည္ဆိုသည္ ကိုကား မေမ့အပ္သင့္ေပ။

ရည္ၫႊန္းရာ

ပတိဏၰကနိပါတ္။ မဟာ၀ါဏိဇေဇာတ္။

ဒုကနိပါတ္။ ဂူထင္ပါဏဇာတ္။

ေက်ာက္သေဘၤာ၀ါဒ ၀ိနိစၧယ

ေထရ၀ါဒ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ အမွား၀ကၤပါ။ (၀ိဘဇၨ၀ါဒီ)

ျမစ္ႀကီးနား၀ိစိတၱသာရ ၀ိနိစၧယ။

မိုးျပာအရွင္ ဉာဏအတြက္ ေစာဒနာခ်က္မ်ား။

မဟာသုတကာရီ မဃေဒ၀လကၤာသစ္။