၁။ မာရ္နတ္သားကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ‘အသားအေသြးေတြ ခန္းေျခာက္ျပီး အေရ ေၾကာ အရိုးခ်ည္းသာ က်န္ခ်င္က်န္ပါ ေစ၊ ဘုရား မျဖစ္သမွ် ငါမထ’ ဟု စိတ္ကို အခိုင္အမာ ဆံုးျဖတ္၍ အပရာဇိတ ပလႅင္ထက္၌ ထိုင္ေတာ္မူေလ သည္။ထိုစဥ္၀သ၀တၱီနတ္ဘံုမွ မာရ္နတ္ သည္ ‘သိဒၶတၳမင္းသားသည္ငါ၏နယ္ပယ္ ဘံုသံုးပါးမွလြတ္ေျမာက္ရန္ၾကိဳးပမ္းေနေလျပီး၊သူအားငါ၏နယ္ပယ္မွလြတ္ေျမာက္ခြင့္မေပး ႏိုင္’ဟုၾကံစည္ကာ နတ္စစ္သည္တို႔ကိုဦးေဆာင္လ်က္ဘုရားအေလာင္းေတာ္အား တိုက္ခိုက္ရန္စစ္ ခ်ီလာသည္။ နတ္စစ္သည္တို႔ကား စၾက၀ဠာ တံတိုင္း အထိျပည့္က်ပ္ေနေလသည္။ရုပ္အဆင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး မ်က္ႏွာပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိ နတ္စစ္ သည္မ်ား သည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လက္နက္မ်ားကိုစြဲကိုင္ခ်ီတက္လာၾကသည္။ မာရ္နတ္ သည္ဂီရိေမခလာ ဆင္ကို တက္စီး ျပီးလက္ရံုး လက္နက္ အသီးသီး စြဲကိုင္ထားသည္။မာရ္စစ္သည္္တို႔၏ စစ္ခ်ီေၾကြးေၾကာ္သံကားသိမ့္သိမ့္ ရိုက္ ခတ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အနီး၌ သိၾကားမင္းသည္ အေတာင္ႏွစ္ရာရွိ ၀ိဇယုတၱရ ခရုသင္းကို မႈတ္လ်က္ မဟာကာဠနဂါးမင္းသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ဂုဏ္ေတာ္ဖြဲ႕မ်ားကို ရြတ္ဆိုသီက်ဴးလ်က္ သဟမၸတိျဗဟၼာမင္းကမူ ထီးျဖဴၾကီးကို ေဆာင္းမိုးေပးလ်က္ အသီးသီး ပူေဇာ္ၾကခိုက္ျဖစ္၏ ။
မာရ္စစ္တပ္ၾကီး ခ်ီတက္ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ ယင္းတို႕သံုးဦးသည္ သင့္ေလ်ာ္ရာ အရပ္သို႕ ေရွာင္ဖယ္သြား ၾကသည္။ အပရာဇိတပလႅင္ေပၚတြင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ တစ္ပါး တည္းသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
မာရ္နတ္က သူ၏စစ္သည္မ်ားအား ‘‘အေမာင္တို႕….သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ျပိဳင္ဘက္ကင္းသူျဖစ္၍ ငါတို႔သည္ သူ၏ေရွ႕တည့္တည့္မွ မတိုက္ခိုက္၀ံ့ၾကေသာ္လည္း သူ၏ ေနာက္ဘက္မွ တိုက္ခိုက္ၾကစို႕’’ ဟုဆိုေလသည္။
ဘုရားေလာင္းေတာ္ကား ‘ဤမာရ္စစ္သည္မ်ားသည္ ငါ႔ကိုတိုက္ခိုက္ရန္ လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရပ္၌ ငါ၏ မိဘေဆြမ်ိဳးလည္းမရွိ၊ ကာလၾကာျမင့္စြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေသာ ပါရမီဆယ္ပါးသာရွိသည္။ ပါရမီအင္အားျဖင့္သာ ဤစစ္ပြဲကို ငါရင္ဆိုင္ရေတာ့မည္’ ဟုၾကံစည္ကာ ပါရမီေတာ္ ဆယ္ပါးကို ဆင္ျခင္လ်က္ ေနေလသည္။
မာရ္နတ္သည္ ဘုရားေလာင္းေတာ္ ေျပးေစရန္ သစ္ပင္ေတာေတာင္ ရြာငယ္ ရြာၾကီးမ်ားပင္ မႈန္႔မႈန္႕ညက္ညက္ ေၾကပ်က္ေစႏိုင္ေသာ ေလမုန္တိုင္းၾကီးကို ဘုရား အေလာင္းေတာ္ထံသို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ ထိုမုန္တိုင္းသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ပါရမီတန္ခိုးေၾကာင့္ သကၤန္းစြန္းမွ်ကိုပင္ မလႈပ္ခါေစႏိုင္ေပ။
ထို႔ေနာက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ေရျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းႏွစ္သတ္မည္ဟု ၾကံစည္၍ မိုးၾကီး သည္းစြာ ရြာသြန္းေစျပန္သည္။ မိုးေရလႈိင္းၾကီးသည္ အလြန္ၾကီးမား ျပင္းထန္ေသာ္လည္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ သကၤန္းစြန္းကို ေသာ္မွ် မစိုစြတ္ေစႏိုင္။ ထို႔ျပင္ ေက်ာက္တံုးမိုး၊ ဓားလက္နက္မိုး၊ မီးက်ီးမိုး၊ ျပာပူမိုး၊ သဲမိုး ရႊံ႕ညြန္ မိုးၾကီးတို႔ကို တစ္ခုုျပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ရြာခ်၏ ။ သို႔ေသာ္လည္း မာရ္နတ္သည္ ဘုရားေလာင္းေတာ္ အား ထိခိုက္ေၾကာက္ရြံေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေခ်။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေၾကာက္ရြံ ထြက္ေျပးေစရန္ အလြန္ၾကီးမားေသာ အမိုက္ေမွာင္ထုၾကီးခ်လိုက္ျပန္၏။ ထိုအမိုက္ေမွာင္ထုၾကီးသည္လည္း ဘုရားအေလာင္း ေတာ္ကို မလႊမ္းမိုးႏိုင္ျပန္ေခ်။
ထိုသို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးတိုက္ခိုက္၍ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာအခါ မာရ္နတ္သည္ သူ၏စစ္သည္မ်ားအား ‘သိဒၶတၳကို ဖမ္းၾက၊သတ္ၾက ၊ေျပးေအာင္လုပ္ၾက’ ဟုေအာ္ဟစ္အမိန္႔ေပးျပန္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဂီရိေမခလာဆင္ကို တက္စီးကာ စက္ယႏၱရားလက္နက္ကို စြဲကိုင္ျပီး-
‘‘ဟယ္ သိဒၶတၳ……ဤပလႅင္မွထေလာ့၊ ဤပလႅင္သည္ သင့္ပလႅင္မဟုတ္၊ ငါ့ပလႅင္သာျဖစ္သည္’’ ဟုဆိုသည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္က‘‘ဟယ္မာရ္နတ္….သင္သည္ ပါရမီဆယ္ပါးအျပားသံုးဆယ္ တို႔ကို မျဖည့္က်င့္၊ စြန္႔ျခင္း ၾကီးငါးပါးကိုလည္းမျဖည့္၊ စရိယာသံုးပါးကိုလည္းမက်င့္။ ငါသည္သာ ထိုအရာအားလံုးတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ခဲ့သူ ျဖစ္၍ ဤပလႅင္သည္ သင့္ပလႅင္မဟုတ္၊ ငါ့ပလႅင္သာျဖစ္သည္’’ ဟုမိန္႔ဆိုသည္။
ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ မာရ္နတ္သည္ ေဒါသကို မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ဘဲ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို စက္လက္နက္ျဖင့္ ပစ္ခတ္သည္။ မာရ္စစ္သည္ တို႔ကလည္း မိမိတို႔ဆိုင္ရာ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္ကား ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ပါရမီေတာ္တို႔ကိုသာ ဆင္ျခင္ေတာ္မူေန၏။ ထိုပါရမီစြမ္းရည္တန္ခိုး ေၾကာင့္ မာရ္စစ္သည္တို႔ ပစ္ခတ္သမွ် လက္နက္မ်ား အခ်ည္းနွီးသာျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ‘‘ဤပလႅင္သည္ သင္ျပဳခဲ့ေသာဒါနေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပလႅင္မဟုတ္၊ သင့္ဒါန ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ပလႅင္ျဖစ္ေၾကာင္း သင့္မွာျပသစရာ သက္ေသမရွိ’’ ဟုမာရ္နတ္အား မိန္႔ဆိုသည္။ မာရ္နတ္က သူ၏စစ္သည္မ်ားအား သက္ေသညႊန္ျပရာ စစ္သည္မ်ားက မာရ္နတ္၏ ပလႅင္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ ေသခံၾကသည္။ ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က သကၤန္းအၾကားမွ လက္ယာ လက္ကိုထုတ္ကာမဟာ ပထ၀ီ ေျမၾကီး အား လက္ညႈိးညႊန္ျပီး-
‘‘ဤပလႅင္သည္ ငါျပဳခဲ့ေသာ ပါရမီေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ပလႅင္ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ ဘ၀မ်ားစြာက ျပဳခဲ့ေသာ ပါရမီမ်ားကို ထားဘိဦး၊ ေ၀ႆႏၱရာမင္းဘ၀က ခုနစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ အလႉၾကီးေပးလႉစဥ္ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ ခုနစ္ၾကိမ္တိုင္ေအာင္ လႉပ္ခဲ့ဖူးေလျပီ၊ ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ ငါ၏ သက္ေသျဖစ္ေပ၏’’ ဟုမဟာပထ၀ီေျမၾကီးကို သက္ေသထူသည္။ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ပါရမီစြမ္း အားကို သက္ေသခံေသာအားျဖင့္ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ခါျမည္ဟီးေလ၏။ မာရ္နတ္ႏွင့္ စစ္သည္မ်ားသည္လည္း ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႔ကာ ေျခဦးတည့္ရာသို႕ထြက္ေျပးၾကေလသည္။
ထို႕သို႕ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က မာရ္စစ္တပ္ကို အျပီးသတ္ ေအာင္ျမင္လိုက္ေသာအခါ နဂၤါး၊ ဂဠဳန္
၊နတ္၊ ျဗဟၼာ ပရိသတ္တို႕က ‘‘မာရ္နတ္မင္း စစ္ရႈံးျပီ၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သိဒၶတၳ ေအာင္ျခင္းၾကီးေအာင္ေလျပီး’’ ဟု အသီးသီးေၾကြးေၾကာ္ကာ ပန္းနံ႕သာတို႔ျဖင့္ ပူေဇာ္ျပီးေအာင္ပြဲသဘင္ကို ဆင္ယင္ၾကေလသည္။

၂။ သစၥကပရိဗိုဇ္ကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း

သစၥကပရိဗိုဇ္သည္ နိဂဏၭတကၠတြန္းမိဘႏွစ္ပါး၏ သားျဖစ္သည္။ အဘဘက္မွ ၀ါဒငါးရာ၊ အမိဘက္မွ ၀ါဒငါးရာ သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့၏ ။ေ၀သာလီျပည္ လိစၦ၀ီမင္းတို႔၏ ဆရာျဖစ္သည္။ အယူ၀ါဒေရးရာ စကားျပိဳင္ ဆိုင္ေျပာဆိုေလ့ရွိျပီး ‘‘ငါပညာရွိ’’ ဟုလည္း ေၾကြးေၾကာ္ေလ့ရွိသည္။ သူကသာျပစ္တင္ေျပာဆိုလိုက္လွ်င္ မတုန္ လႈပ္ မယိမ္းယိုင္သူမရွိ၊ ဘုရားဟု ၀န္ခံသူတို႔ပင္ အၾကံအိုက္ကာ ေခၽြးျပိဳက္ျပိဳက္က်ရမည္၊ စိတ္မရွိေသာ တံုး
တိုင္တို႔ပင္ ယိမ္းယိုင္သြားႏိုင္သည္ဟု ေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။
သူသည္ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္အရွင္အႆဇိထံမွ ျမတ္စြာဘုရား၏ အစိုးမရျခင္း ဟူေသာ အနတၱ၀ါဒကို စံုးစမ္းသိရွိခဲ့ျပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ၀ါးဒျပိဳင္ရန္ သူ၏ ေနာက္လိုက္တပည့္ လိစၦ၀ီမင္းသားငါးရာတို႔အား လႊတ္ေတာ္၌ညီလာခံ က်င္းပခိုက္မွာပင္ သြားေျပာသည္-
‘‘မင္းသားတို႔-လာၾကေလာ့၊ ယေန႔ ငါသည္ ရဟန္းေဂါတမႏွင့္ ၀ါဒျပိဳင္ ဆိုင္ ေျပာဆိုမည္၊ အားေကာင္းေသာ ေယာက်္ားသည္ သိုးငယ္ တစ္ေကာင္ကို အေမြးကိုင္ျပီး ဆြဲယမ္းတြန္းထိုးပစ္သကဲ့သို႕ ငါသည္လည္းအယူ၀ါဒ ႏွင့္စပ္၍ ရဟန္းေဂါတမကို ယေန႔ ဆြဲယမ္းတြန္းထိုးျပမည္၊ မင္းသားတို႔….အျမန္လာၾကေလာ့’’ဟု
ေျပာဆိုေလ၏ ။
သစၥကပရိဗိုဇ္သည္ လိစၦ၀ီပရိသတ္ကို ေခၚေဆာင္ျပီး ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးရာ မဟာ၀ုန္ ေတာအတြင္းရွိ ကူဋဂါရ (ျပသာဒ္ေက်ာင္း) သို႔သြားေလ၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕၌ အသီးသီးေနရာယူ၊ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ၾကျပီး ေနာက္ သစၥကပရိဗိုဇ္က ၀ါဒ ျပိဳင္ဆိုင္ေျပာဆိုခြင့္ျပဳရန္
ခြင့္ပန္လိုက္သည္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရလွ်င္
‘‘ အရွင္ေဂါတမသည္ တပည့္တို႔ကို အဘယ္သို႕ေဟာေျပာေလ့ရွိပါသနည္း’’ ဟုေမျမန္း၍ ၀ါဒျပိဳင္ပြဲကို စတင္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက-
‘‘သစၥက….ငါသည္တပည့္တို႔ကို ရုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္တို႕သည္ အျမဲ မရွိ၊ အစိုးမရ အနတၱသာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္’’ ဟု
မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ထိုအခါ သစၥကပရိဗိုဇ္က-
‘‘ အရွင္ေဂါတမ….မ်ိဳးေစ့ႏွင့္အပင္ အားလံုးသည္ ေျမၾကီးကိုတည္မွီ၍ ၾကီးပြား စည္ပင္ရ၏ ။ ထို႔ျပင္မည္သည့္ အမႈကိစၥတို႔ကို မဆိုဤေျမၾကီး၌ တည္မွီ၍ ျပဳလုပ္ရ၏ ။
ဤအတူပင္ ေကာင္းမႈ မေကင္းမႈမွန္သမွ် ရုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊သခၤါရ၊၀ိညာဥ္တည္းဟူေသာ အတၱ၌သာ တည္မွီ၍ ျဖစ္ပြားၾကရသည္’’ ဟုေျပာဆိုေလသည္။
ရုပ္ ေ၀ဒနာ သညာ သခၤါရ ၀ိညာဥ္တို႕သည္ မည္သည့္အခါမွ် အပ်က္စီးေသာ အမာခံအတၱျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆို၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ အနတၱ၀ါဒကို ဆန္႔က်င္ ေျပာဆို လိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက-
‘‘ရုပ္ ေ၀ဒနာ သညာ သခၤါရ ၀ိညာဥ္တို႔ကို အတၱဟု သင္ဆိုသေလာ’’ ဟုေမးေတာ္မူ၏။
သစၥကပရိဗိုဇ္က-
‘‘ဟုတ္ပါသည္၊ အတၱဟု ကၽြႏု္ပ္ဆိုပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္သာမဟုတ္၊ ဤလူအမ်ားလည္း ဤသို႕ပင္ ဆိုၾကပါသည္’’ ဟု ေျပာဆိုေလသည္။
‘‘ဤလူအေပါင္း၏ အယူ၀ါဒကို ထား၍ သင့္အယူ၀ါဒကိုသာ ေျဖဆိုေလာ့’’ ဟုမိန္႔ ေတာ္မူရာ သစၥက-က ရုပ္ ေ၀ဒနာ သညာ သခၤါရ ၀ိညာဥ္တို႔ကို အတၱဟု ယူဆေၾကာင္း ထပ္မံ၍ ၀န္ခံေျပာဆိုသည္။
‘‘သစၥက-ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ သင့္အား ငါေမးဦးမည္၊ ေကာသလမင္း အဇာတသတ္ မင္းတို႔သည္ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္ေသာ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ တစံုတေယာက္ကို သတ္ျဖတ္ ျခင္း ၊ ဥစၥာပစၥည္း သိမ္းယူျခင္းႏွင့္ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းအမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ရန္ အာဏာ ရွိသေလာ’’ ဟုျမတ္စြာဘုရားက ေမးေတာ္မူ၏ ။
လိုသလိုျပဳလုပ္ရန္ အာဏာရွိေၾကာင္း ၀န္ခံလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားက- ‘‘သစၥက-သင္က သင္၏ရုပ္ကို အစိုးရသည္၊ ပိုင္ဆိုင္သည္၊ အတၱျဖစ္သည္ဟု သင္ယူဆ ေျပာဆိုလွ်င္ သင့္ရုပ္ကို ဤသို႔ျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔မျဖစ္ေစႏွင့္ ဟုသင္အာဏာထားႏိုင္သေလာ’’ဟု ေမးေတာ္ မူလိုက္သည္။
သစၥကပရိဗိုဇ္သည္ သူ႕အခက္အခဲကို သူသိလိုက္၏ ၊ မိမိရုပ္ကို မိမိအစိုးရသည္၊ မိမိသေဘာက် အာဏာထားႏိုင္သည္ဟု ေျဖဆိုလိုက္လွ်င္ လိစၦ၀ီမင္းသားတို႔က-‘ ဆရာ့ရုပ္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔ကဲ့သို႔ လွပေအာင္ လုပ္ျပပါ’’ ဟုဆို၍ လုပ္မျပႏိုင္ခဲ့ေသာ္ အနတၱ၀ါဒကို ေထာက္ခံရာ
ေရာက္ေပေတာ့မည္ဟု စဥ္းစားကာ အေျဖမေပးဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနေလ၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားက ေျဖဆိုရန္ ဒုတိယအၾကိမ္ တိုက္တြန္းသည္၊ သူကား ဆိတ္ဆိတ္ေနျမဲေန၏ ။
‘‘ သစၥက…ယခုပင္ေျဖၾကားေလာ့၊ သင္ဆိတ္ဆိတ္ေနရမည့္ အခါမဟုတ္၊ ျမတ္စြာ ဘုရားက သံုးၾကိမ္တိုင္တိုင္ ေမးပါလ်က္ မေျဖဆိုဘဲ ေနခဲ့လွ်င္ ထိုသူ၏ ဦးေခါင္းသည္ ဤေနရာ၌ပင္ ခုနစ္စိတ္ကြဲလိမ့္မည္’’ ဟုမဟာကရုဏျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သစၥကပရိဗိုဇ္သည္ မေျဖဆိုဘဲ မေနရဲေတာ့ဘဲ-
‘‘ အရွင္ေဂါတမ…ကၽြႏု္ပ္၏ ရုပ္ကိုဤသို႔ျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔မျဖစ္ေစႏွင့္ဟု ကၽြန္ုပ္အာဏာ မထား ႏိုင္ပါ’’ ဟုေျဖဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေ၀ဒနာ သညာ သခၤါရ ၀ိညာဥ္တို႔ကို လည္းအစိုးမရေသာ အနတၱ တရားသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၀န္ခံေလွ်ာက္ထားရ ေလေတာ့သည္။

၃။ စိဥၥမာဏ၀ိကာကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း



စိဥၥမာဏ၀ိကာကား သာ၀တၱိျပည္၌ေနသူ တိတၳိတို႔၏ တပည့္မတစ္ဦး ျဖစ္၏ ၊ အသားအေရ ၀ါ၀င္းလွပ၍ က်က္သေရရွိေသာ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာေသာအခါ တိတၳိတို႔သည္ ေန၏အလင္းေရာင္ေအာက္ရွိ ပိုးစုန္းၾကဴးပမာ တန္ခိုးအရွိန္အ၀ါေလ်ာ့ပါးျပီးလာဘ္လာဘ ဆုတ္ယုတ္လာၾကသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ မေကာင္းသတင္းထြက္ ေပၚျပီး လာဘ္လာဘဆုတ္ယုတ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ရန္ စိဥၥမာဏ၀ိကာကို အသံုးခ်ၾက၏။
စိဥၥမာဏ၀ိကာကား ေခ်ာေမာ လွပရံုသာမကာ ပရိယာယ္ မာယာၾကြယ္၀သူ လည္း ျဖစ္၏ ။ ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ လူအမ်ား တရားနာျပီး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွျပန္ၾကေသာအခါ စိဥၥမာဏ၀ိကာ ကားပန္းနံ႔သာတို႔ကို ကိုင္စြဲ လ်က္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြားေလဟန္ျပဳသည္။
လူအမ်ားက ေမးလွ်င္လည္း-
‘‘ ကၽြန္မ သြားသည့္ေနရာကို သိရလို႔ ရွင္တို႔အတြက္ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ’’ ဟုလူအမ်ား
သံသယပြားေလာက္ေအာင္ ပရိယာယ္သံုး၍ ေျဖေလသည္။
စိဥၥမာဏ၀ိကာသည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြားဟန္ျပဳျပီး ေက်ာင္းေတာ္အနီးရွိ တိတၳိတို႕ေက်ာင္းတြင္ ညအိပ္ေလသည္ သာ၀တၱိျမိဳ႕သား အခ်ိဳ႕သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို အဦးဆံုး ဖူးေတြ႔လိုသျဖင့့္ နံနက္ေစာေစာထ၍ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႕ သြားၾကေသာအခါ စိဥၥမာဏ၀ိကာသည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ ညအိပ္ျပီး ျပန္လာေလဟန္ ျမိဳ႕တြင္းသို႔ နံနက္ေစာေစာ ၀င္လာေလ့ရွိသည္။
‘ဘယ္ကျပန္လာခဲ့သလဲ’ ဟုလူအမ်ားကေမးလွ်င္ ‘ကၽြန္မျပန္လာခဲ့တဲ့ ေနရာကို သိလို႔ေကာ ရွင္တို႔ ဘာအက်ိဳး ရွိမွာလဲ’ ဟုသာ ေျဖေလသည္။
စိဥၥမာဏ၀ိကာသည္ ထိုသို႔ ပရိယာယ္မာယာသံုးျပီး ေနလာခဲ့ရာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာေသာအခါ-
‘‘ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္က ဂႏၶကုဋီတိုက္တြင္းမွာ ရဟန္းေဂါတမနွင့္ အတူ ညအိပ္ျပီးျပန္လာသည္’’ ဟုပင္ ေျဖဆိုေလသည္။ သံုးေလးလခန္႔ ၾကာေသာအခါ အ၀တ္ၾကမ္းတို႔ျဖင့္ ၀မ္းဗိုက္ကို ရစ္ဖြဲ႔ကာ ရဟန္းေဂါတမႏွင့္ ေပါင္းသင္း၍ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္ရခဲ့ပါျပီ’’ ဟု ၪာဏ္ပညာမဲ့သူတို႕အားေျပာၾကားသည္။ ရွစ္လကိုးလၾကာ ေသာအခါ၌ကား ကိုယ္၀န္တုျပဳလုပ္ထားေသာ သစ္သားကို ၀မ္းဗိုက္မွာဖြဲ႕ခ်ည္၍ အနီေရာင္ အ၀တ္အထည္ မ်ားကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ေျခဖမိုးတို႔ကို ႏြားေမးရိုးျဖင့္ ေယာင္ယမ္းေအာင္ ထုရိုက္၍ ကိုယ္၀န္ရင့္မာဟန္ ျပဳလုပ္သည္။
တစ္ေန႕ေသာအခါ စိဥၥမာဏ၀ိကာသည္ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာေတာ္မူေနစဥ္ ပလႅင္ေတာ္ေရွ႕မွာရပ္ျပီး ပရိသတ္အမ်ားေရွ႕တြင္ ျမတ္စြာဘုရားကို စြပ္စြဲေျပာ ဆိုေလ ေတာ့သည္။
‘‘ ရဟန္းၾကီး…သင္ကား လူအမ်ားကို တရားခ်ည္းေဟာေန၏ ၊ ကၽြန္မမွာ သင္ရဟန္းၾကီးႏွင့္ ရေသာ ကိုယ္၀န္ ရင့္မာေနျပီ၊ သင္ရဟန္းၾကီးသည္ ေဆး၀ါးဓာတ္စာတို႔ကို
လည္းမသိ။ ကိုယ္၀န္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ကိုယ္တိုင္လည္း ေၾကာင့္ၾကမစိုက္၊ ေကာသလမင္း ၊
၀ိသာခါတို႕ကိုလည္း တာ၀န္မေပး၊ သင္ရဟန္းၾကီးသည္ ေပ်ာ္ပါးရန္သာ သိျပီး တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ဘာမွ်မသိပါေခ်တကား’’ စသည္ျဖင့္ စြပ္စြဲ ေျပာဆိုေလ၏ ။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဟာၾကားဆဲတရားေတာ္ကို ရပ္နား၍ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ ရဲရင့္ေသာ စကားကို ဆိုေတာ္မူသည္။
‘‘ ဟယ္ စိဥၥမာဏ၀ိကာ…သင္၏စကား မွန္ မမွန္ သင္ႏွင့္ ငါသာ အသိဆံုးျဖစ္သည္’’ ဟုမိန္႔ေတာ္မူရာ-
‘‘ မွန္ပါသည္ ရဟန္းၾကီး……သင္ႏွင့္ငါသာ သိၾက၍ပင္ ယခုလို ကိုယ္၀န္ အရင့္အမာ ျဖစ္လာရေပသည္’’ ဟု-စိဥၥမာဏ၀ိကာ က ရပ္လ်က္ပင္ တံု႕ျပန္ ေျပာဆိုလိုက္သည္။
ထိုအခိုက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ပါရမီတန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ တိုက္ခတ္ လာေသာ ေလအဟုတ္ျဖင့္ စိဥၥမာဏ၀ိကာ၏ အေပၚရံု အ၀တ္ထည္မွာ အထက္သို႕ ဆြဲလွန္ လိုက္သကဲ့သို႔ လြင့္တက္သြား၏ ။ ၀မ္း၌ ရစ္ဖြဲ႕ခ်ည္ထားေသာ ကိုယ္၀န္တု သစ္သားၾကီး သည္လညး္ စိဥၥမာဏ၀ိကာ၏ ေျခဖမိုးႏွစ္လက္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်ကာ ေျခဖ်ားမ်ားပင္ ျပတ္ ေၾကြသြား၏ ။
တရားနာပရိသတ္မ်ား ခ်က္ခ်င္းပင္ အျဖစ္မွန္ကို သိရွိၾကျပီး-
‘‘ဟယ္ အယုတ္မ…သင္ကား ျမတ္စြာဘုရားကိုပင္ စြပ္စြဲဆဲေရး၏’’ ဟ စိဥၥမာဏ၀ိကာကို ေျပာဆိုၾကိမ္းေမာင္းကာ ရိုက္ပုတ္၍ ေက်ာင္းေတာ္မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ ၾကသည္။
စိဥၥမာဏ၀ိကာသည္ ျမတ္စြာဘုရား ျမင္ေလာက္ရာအရပ္ကို ေက်ာ္လြန္ေလလွ်င္ ေျမမ်ိဳ၍ မဟာအ၀ီစိငရဲ သို႔က်ေရာက္ေလေတာ့၏ ။

၄။ အာဠ၀ကဘီလူးၾကီးကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း


အာဠ၀ကဘီလူးၾကီးသည္ အာဠ၀ီျပည္အနီး ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိ ဗိမာန္၌ေန၏ ။ ဘြဲ႔ျဖဴလက္နက္ကို ပိုင္ဆိုင္၏ ။ ေဒါသ မာန ၾကီး၍ အလြန္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္၏ ။ ရေသ့ ရဟန္းတို႔ကို လည္း မေလးစား၊ မိဘတို႕ကိုလည္း ရွိမခိုး၊ သူသည္ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ ေညာင္ပင္ရိပ္က်ရာ အရပ္အတြင္းသို႔ ခို၀င္လာသူတို႕အား သတ္ျဖတ္စားေသာက္ခြင့္ကို ေ၀ႆ၀ဏ္ နတ္မင္းၾကီးထံမွ ရရွိထားသည္။
အာဠ၀ီမင္းၾကီးသည္ သမင္လိုက္ရာမွ အေဖာ္ကြဲျပီး တစ္ဦးတည္းျပန္လာစဥ္ ထိုေညာင္ပင္ရိပ္တြင္ နားခိုမိသျဖင့္ ဘီလူးၾကီးက စားမည္ျပဳရာ -‘ကၽြႏု္ပ္ကို စားလွ်င္ ယခုတစ္ၾကိမ္သာ စားရမည္၊ ကၽြႏု္ပ္ကို လႊတ္ေပးလွ်င္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထမင္းတစ္အိုး ေန႕စဥ္ပို႔ပါမည္’’ ဟုကတိစကားဆိုသျဖင့္ ဘီလူးၾကီးက လႊတ္လိုက္သည္။
နန္းေတာ္ေရာက္လွ်င္ မင္းၾကီးသည္ ျမိဳ႕၀န္မင္းႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ေထာင္တြင္းရွိ ေသဒဏ္ခ်ထားေသာ သူတို႕ကို ဘီလူးၾကီးထံသို႔ ေန႔စဥ္ပို႕ေစသည္။ ေထာင္အက်ဥ္းသား မ်ားကုန္ေသာအခါ ေရႊ၊ ေငြ ဥစၥာမ်ားကို လမ္းမွာေတြ႕ေသာ္လည္း ေကာက္၀ံ့သူ မရွိေတာ့ေခ်။ ထိုအခါ အမတ္ၾကီးမ်ားနွင့္ တိုင္ပင္၍ ပုခက္တြင္းအရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားကို ပို႕ေစျပန္၏ ။ ထိုအခါ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္မ်ားသည္ အျခားတိုင္းႏိုင္ငံမ်ားသို႕ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ကာ ကေလးမ်ား ၾကီးျပင္းမွ အာဠ၀ီျပည္သို႔ ျပန္လာၾကသည္။ ဤသို႔ တစ္ေန႔လူတစ္ေယာက္ ဘီလူးမင္းထံ ပို႔ခဲ့ရာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေလ၏ ။ ေနာက္ဆံုး ဘီဘူးစာပို႔ရန္ တစ္ျမိဳ႕လံုး ရွာေဖြေသာ္လည္း ကေလးငယ္ကို မရႏိုင္ဘဲရွိစဥ္ မင္းၾကီးသည္ မိမိ၏သားရင္းျဖစ္ေသာ အာဠာ၀က မင္းသားကေလးကို မိဖုရာၾကီးႏွင့္ အထိန္းေတာ္မ်ား ငိုေၾကြးေနသည့္ၾကားကပင္ ဇြတ္အတင္းလုယူေစကာ ေနာက္တစ္ရက္စာတြက္ ဘီလူးၾကီးထံ ေပးပို႔ရန္ အမိန္႔ခ်ထားသည္။
ထိုေန႔ညေနခ်မ္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘီလူးၾကီး၏ ဗိမာန္ရွိ ပလႅင္ထက္၌ ေနေတာ္မူသည္။ ထိုအခ်ိန္ကား ဘီလူးၾကီးသည္ ဟိမ၀ႏၱာ၌ နတ္ဘီလူးတို႔၏ အစည္း အေ၀းသို႕ သြားေရာက္ေနခိုက္ျဖစ္၏ ။ တံခါးေစာင့္ ဂျဒဘဘီလူးက ျမတ္စြာဘုရားေရာက္ ေနေၾကာင္းဘီလူးၾကီးထံ သြားေရာက္သတင္းပို႔သည္။ ေဟမ၀တႏွင့္ သာတာဂိရိနတ္ ဘီလူးတို႔လည္း ထိုအစည္းအေ၀းသို႕ သြားစဥ္အာဠ၀က ဘီလူးၾကီး၏ ဗိမာန္၌ အေျခြအရံ ဘီလူးမမ်ားအား တရားေဟာေနေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးျမင္ခဲ့ရျပီး အစည္း အေ၀း ေရာက္လွ်င္ အာဠ၀ကဘီလူးၾကီးအား ‘‘ သင့္ဗိမာန္၌ ျမတ္စြာဘုရားေရာက္ေနသည္၊ သြား ေရာက္ဖူးေျမာ္ေခ်’’ ဟုေျပာဆိုၾကသည္။
အာဠ၀ကဘီလူးၾကီးသည္ ထိုစကားကို ၾကားသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေဒါသအမ်က္ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ေလ၏ ။ ‘ ေဂါတမရဟန္းၾကီးႏွင့္ ငါမည္သူကတန္ခိုးၾကီးသနည္း၊ ၾကည့္ၾကေလာ့’ ဟုေျပာဆိုထြက္လာျပီး ယူဇနာေျခာက္ဆယ္ရွိ ေကလာသေတာင္ကို လက္ယာေျချဖင့္ ေဆာင့္နွင္းရာ ေက်ာက္လႊာ ေက်ာက္ခ်ပ္မ်ား အလႊာလႊာ ကြာက်၏ ။ ထို႕ေနာက္ေကလာသေတာင္ထိပ္မွာ ရပ္လ်က္ ‘အာဠ၀ကတဲ့ ေဟ့’ ဟုေၾကြးေၾကာ္ ဟစ္ ေအာင္လိုက္ေသာ အသံၾကီးမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တုန္ဟည္းသြာေလသည္။
ဘီလူးၾကီးသည္ သူ၏ဗိမာန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားထံ သူ၏ယကၡမယ္မ်ား ၀န္းရံလ်က္ရွိသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရလွ်င္ ပို၍ေဒါသထြက္သြားသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ေသေက်ပ်က္စီးေစရန္ ျပင္းထန္ေသာ ေလမုန္တိုင္းၾကီးကို လႊတ္၏။ သို႔ေသာ္ ေလမုန္တိုင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို မည္သို႔မွ် မထိခိုက္ေစႏိုင္။ ေရတြင္နစ္မြန္းေသေစရန္ မိုးၾကီးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းခ်ျပန္၏ ။ ထိုမိုးၾကီးသည္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။ ထို႔ျပင္ ေက်ာက္တံုးမိုး၊ ဓား လွံ လက္နက္မိုး၊ မီးက်ီးခဲမိုး၊ ျပာပူမိုး၊ သဲမိုး၊ ရႊံညြန္မိုးတို႔ကိုလည္း (ေဗာဓိမ႑ိဳင္မွာ မာရ္နတ္မင္းတို္က္ခိုက္သည့္နည္းတူ) တစ္ခုျပီး တစ္ခု ရြာသြန္းၾကဲခ်ျပန္သည္။ မရေခ်။ ေနာက္ဆံုး ေၾကာက္ရြံ႕အားငယ္ေစရန္ အေမွာင္ထုၾကီးခ်လိုက္ေသာ္လည္း ဘီလူးၾကီး၏ တိုက္ခိုက္မူမ်ားအားလံုး ျမတ္စြာဘုရားကို ထိခိုက္နစ္နာေအာင္လည္း မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ ၊ ေၾကာက္လန္႔ထြက္ေျပးေအာင္လည္း မျပဳလုပ္ႏိုင္ေခ်။
ထိုအခါ အာဠ၀ကဘီလူးၾကီးသည္ လက္နက္မ်ိဳးစံု စြဲကိုင္ထားေသာ နတ္ဘီလူးစစ္တပ္
ၾကီးကို ဦးေဆာင္ျပီး ဘုရားရွင္အား အနီးကပ္ ထိုးနွက္ခုတ္သတ္ရန္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အဆင္းအသံ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ခ်ီတက္လာေလသည္။ ရဲရဲပူေသာ သံေတြခဲ၌ ယင္ေကာင္မ်ား မနား၀ံ့သကဲ့သို႔ နတ္ဘီလူးစစ္တပ္ၾကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားအနီးသို႔ပင္ မခ်ဥ္းကပ္ရဲေခ်။
ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ဘီလူၾကီးတို႔၏ ရန္စစ္ပြဲကို ၾကည့္ရႈရန္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ နတ္မ်ားလည္း ေကာင္းကင္မလပ္ ျပည့္က်ပ္ေနေတာ့၏ ။
အာဠ၀ကဘီလူးၾကီးသည္ သန္းေခါင္ေက်ာ္သည္တိုင္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အဆက္မျပတ္ တိုက္ခိုက္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ႏိုင္သျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ဘြဲ႕ျဖဴလက္နက္ (အ၀တ္ပုဆိုးလက္နက္) ျဖင့္ ပစ္ခတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ထိုလက္နက္သည္ ေကာင္းကင္သို႔ ပစ္လႊတ္လွ်င္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္မိုးေခါင္ေစ ႏိုင္၏ ။ ေျမျပင္သို႔ပစ္လႊတ္လွ်င္ သစ္ပင္မ်ား ေျခာက္ေသြ႔ျပီး တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း တစ္ဖန္ျပန္လည္ မေပါက္ႏိုင္။ သမုဒၵရာတြင္းသို႔ ပစ္ခတ္ပါက သမုဒၵရာေရမ်ား ခန္းေျခာက္ျပီး ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေလာက္ရွိ ေတာင္မ်ိဳးကို ပစ္ခတ္ပါလွ်င္လည္း အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေၾကြက်သြားႏိုင္ေလသည္။
ထိုဘြဲ႕ျဖဴလက္နက္ကို ပစ္ခတ္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္းကင္၌ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသကဲ့သို႔ ျမည္ဟည္းျပီး အခိုးအလူလူ အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္လြင့္ပံ်ကာ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ဦးတည္သြားသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား အနီး သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ စြမ္းရည္ကင္းမဲ့ေသာ ေျခသုတ္အ၀တ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း မေအာင္ ျမင္ႏိုင္သျဖင့္ မိႈင္ေတြခ်ကာ ေခတၱမွ် စဥ္းစားေန၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားအား တိုုက္ခိုက္မရႏိုင္သည္မွာ ေမတၱာစိတ္ ထားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စဥ္းစားမိသည္နွင့္ ျမတ္စြာဘုရားအား ေမတၱာပ်က္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္၏ ။
‘ အို ရဟန္းေဂါတမ..အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ခြင့္မျပဳလဲ ဗိမာန္အတြင္းသို႕ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ေနဘိသနည္း၊ ဗိမာန္တြင္းမွ ယခုထြက္ေလာ့’ ဟုဆိုသည္။
ျမတ္စြာဘုရားက ၾကမ္းတမ္းသူကို အၾကမ္းနည္းျဖင့္ တံု႔ျပန္၍ ေအာင္ႏိုင္ရိုးမရွိသည္ကို သိေတာ္မူသျဖင့္ ‘‘ ေကာင္းပါျပီ’’ ဟုဆိုကာ ဗိမာန္မွထြက္ေတာ္မူသည္။
‘ေျပာရ ဆိုရ လြယ္ကူေသာ ရဟန္းေဂါတမကို စစ္ထိုးမိေလျပီး’ ဟုအာဠ၀က ဘီလူးၾကီး စိတ္ဓာတ္သိမ္ေမြ႔လာသည္။ သို႕ေသာ္ ‘ ရဟန္းေဂါတမသည္ သေဘာထား နူးညံ၍ ဗိမာန္မွထြက္သေလာ၊ အမ်က္ေဒါသေၾကာင့္ ထြက္သေလာ’ ဟုစံုစမ္းလို၍ ‘ရဟန္းေဂါတမ- ဗိမာန္တြင္းသို႔ ၀င္ဦးေလာ့‘ ဟုဆိုျပန္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားက ‘ေကာင္းပါျပီ’ ဟုဆို၍ ျပန္၀င္သည္။ အာဠ၀က ဘီလူးခိုင္းေစတိုင္း သံုးၾကိမ္တိုင္တိုင္ပင္ ထြက္ေတာ္၀င္ေတာ္မူ၏ ။ ဘီလူးၾကီးသည္ ‘ ျမတ္စြာဘုရားအား ထိုသို႔ထြက္၀င္ခိုင္း၍ တစ္ညလံုး ပင္ပန္းေအာင္လုပ္ျပီးမွ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆြဲကိုင္ျပီး ဂဂၤါျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းသို႔ ပစ္ရမူ ေကာင္းေလစြာ့’ ဟုၾကံစည္လ်က္ ‘ ရဟန္းေဂါတမ ထြက္ဦးေလာ့’ ဟုေလးၾကိမ္ေျမာက္ ခိုင္းေစေသာအခါတြင္မူ ဘီလူးၾကီး၏ စိတ္အၾကံကို သိေတာ္မူသျဖင့္ ‘ သင္လုပ္လိုရာလုပ္ေတာ့၊ ငါမထြက္’ ဟုမိန္႕ေတာ္မူ၏ ။
ထိုအခါ ဘီလူးၾကီးက ‘ ရဟန္းေဂါတမကို ျပႆနာေမး၍ မေျဖႏိုင္မွ ေျခေထာက္ကိုဆြဲ ကိုင္ကာ ဂဂၤါျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းသို႔ ပစ္မည္’ ဟု ၾကံစည္ျပန္သည္။
အာဠ၀ကဘီလူးၾကီး၏ မိဘတို႕သည္ ကႆပျမတ္စြာဘုရားထံမွ တရားဓမၼႏွင့္ စပ္ေသာ အေမးအေျဖမ်ားကို သင္ယူခဲ့ျပီး အာဠ၀ကဘီလူးအား သင္ၾကားေပးထားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဘီလူးၾကီးသည္ ကာလၾကာေသာအခါ အေျဖကို မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ အေမးပုစၦာမ်ားကိုမူ ေမ့ေပ်ာက္မည္စိုး၍ ေရးမွတ္ထားေစခဲ့သည္။ ထိုအေမးပုစာၦ မ်ားကား ဘုရားရွင္တို႔သာ ေျဖႏိုင္ေသာ အေမးပုစၦာမ်ား ျဖစ္၏ ။ ဘီလူးၾကီးသည္ မိမိဗိမာန္ကို စံုစမ္းၾကည့္ရႈရန္ေရာက္လာေသာ အျခားရေသ့ရဟန္းမ်ားအားလည္း ထိုအေမးပုစၦာကို ေမး၍မေျဖႏိုင္လွ်င္ ေျခေထာက္ကိုဆြဲကိုင္ျပီး ဂဂၤါျမစ္တစ္ဘက္သို႔ ပစ္ခဲ့ဖူးလွျပီ။ ယခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားအား ထိုအေမးပုစၦာ ျပႆနာ ေမးမည္ဟုေတာင္းဆို လာသည္ကို ျမတ္စြာဘုရားက ေမးခြင့္ျပဳေတာ္မူလိုက္သည္။
`အိုရဟန္းၾကီးေဂါတမ ေလာက၌ ျမတ္ေသာဥစၥာကား အဘယ္နည္း၊ အဘယ္အရာကို ေကာင္းစြာက်င့္လွ်င္ ခ်မ္းသာေစႏိုင္သနည္း၊ အဘယ္အရသာသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သနည္း၊ အဘယ္အသက္ေမြးျခင္းကို အျမတ္ဆံုးဟု ဆိုရသနည္း’’။
အာဠ၀ကဘီလူးက ဤသို႔ ျပႆနာကို ေမးသည္။
‘‘ အာဠ၀က…..ေလာက၌ ျမတ္ေသာ ဥစၥာကား (ရတနာသံုးပါးႏွင့္ ကံ ကံ၏ အကိ်ဳးကို ယံုၾကည္ေသာ) သဒၶါတရားတည္း။ ခ်မ္းသာေစႏိုင္ေသာ တရားကား ကုသလကမၼပထတရား
ဆယ္ပါးတည္း။ မုသာမပါ မွန္ရာကို ေျပာဆိုျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးအရသာတည္း။ ပစၥဳပန္သံသရာကို ေျမာ္ျမင္ေသာ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္းသည္ အျမတ္ဆံုးတည္း’’ ဟု ျမတ္စြာဘုရားက ခ်က္ခ်င္းေျဖဆိုေတာ္မူ လိုက္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘီလူးၾကီးေမးေသာ အျခား ေမးခြန္းမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ ေျဖဆိုေတာ္မူလိုက္ရာ ဘီလူးၾကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေမတၱာျဖင့္ အေမးပုစၦာမ်ားကို တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေျဖဆို ေဟာၾကားေသာတရားကို နာၾကားရေသာအခါ ေဒါသအမ်က္ေျပကာ စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လာ၏ ။ နာရင္းနာရင္း အသိဉာဏ္ အျမင္ရွင္းကာ ေသာတာ ပတၱိမဂ္ဉာဏ္ အလင္းကိုပင္ ရရွိသြားခဲ့သည္။
နံနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္တြင္ တရားပြဲလည္းျပီးဆံုး၍ မင္းခ်င္းေယာက်္ားတို႔လည္း အာဠ၀ီ မင္းၾကီး၏သားငယ္ အာဠ၀ကကို ဘီလူးစာပို႔ရန္ ဆိုက္ေရာက္လာၾကေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႔ေမွာက္၌ မင္းခ်င္းမ်ားက ေပးကမ္းသည့္ကေလးငယ္ကို ယူရန္ရွက္ႏိုးသျဖင့္ ဘုရားရွင္အား လႉလိုက္သည္။ ထိုသူငယ္ ၾကီးျပင္းလာေသာ အခါ သဂၤဟတရားေလးပါးကို လက္သံုးျပဳ၍ သာသနာေတာ္ ထြန္းကားျပန္႔ပြားေအာင္ စည္းရံုးကာ ေဟာေျပာႏိုင္ေသာ ‘‘ဟတၳာဠ၀ကသူၾကြယ္’’ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ထိုမွ်မက အာဠ၀ီတစ္ျပည္လံုး ထိတ္ရြံ႕ေၾကာက္လန္႔ ေနခဲ့ၾကရေသာ အာဠ၀ီျပည္အနီး အာဠ၀ကဘီလူးၾကီးရန္ကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူေသာအခါ ဘီလူးၾကီးသာမက အာဠ၀ီျပည္သူ ျပည္သားမ်ားႏွင့္ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာတို႔ပါ တရားသိျမင္ ကၽြတ္တမ္း ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။

၅။ အဂၤုလိမာလကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း



အဂၤုလိမာလကား သာ၀တၱိျပည္ ေကာသလမင္းၾကီး၏ ပုေရာဟိတ္ ဘဂၢ၀ပုဏၰားႏွင့္ မႏၱာဏီပုေဏၰးမ၏သား ျဖစ္၏ ။ အဂၤုလိမာလကို ေမြးဖြားေသာညတြင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ လက္ နက္မ်ား ထူးထူးျခားျခား အေရာင္ေတာင္ပ ၾက၏ ။ ေကာသလမင္းၾကီး၏ အိပ္စက္ရာ ေညာင္ေစာင္းရွိ လက္နက္လည္း အေရာင္ေတာက္ပသျဖင့္ မင္းၾကီးေၾကာက္ရြံ႕ျပီး စက္ေတာ္မေခၚႏိုင္ေခ်။
ဖခင္ပုေရာဟိတ္ၾကီးကား နကၡတ္ကိုၾကည့္ျပီး သူ၏သား ၾကီးျပင္းေသာအခါ လူဆိုးၾကီး
ျဖစ္လိမ့္မည္ကို သိေလသည္။ နံနက္မိုးလင္း၍ မင္းၾကီးထံ သြားေရာက္စဥ္ မင္းၾကီးက ပုေရာဟိတ္ၾကီးအား လက္နက္အေရာင္ေတာက္ပျခင္း၏ အက်ိဳးအျပစ္ကို ေမးလွ်င္ ပုေရာ ဟိတ္ၾကီးက-
‘‘အရွင္မင္းၾကီးအတြက္ စိုးရြံ႕ဖြယ္မရွိပါ’’ ဤယေန႔ ကၽြႏု္ပ္အိမ္၌ သားေယာက်ာ္းေလး ေမြးဖြား၍ လက္နက္မ်ား အေရာင္ေတာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ထိုကေလးငယ္ ၾကီးျပင္း ေသာအခါ လူဆိုးၾကီးျဖစ္မည့္ နိမိတ္ျဖစ္ပါသည္’’ ဟု ေလွ်ာက္တင္သည္။ မင္းၾကီးက-
‘‘တစ္ဦးတည္း ဆိုးမည္ေလာ၊ အသင္းအဖြဲ႔ႏွင့္ ဆိုးမည္ေလာ’’ ဟုေမးလွ်င္ ပုေရာဟိတ္က-
‘‘တစ္ေယာက္တည္းသာ ဆိုးပါလိမ့္မည္။ ကေလးကို သတ္ေတာ္မူပါ’’ ဟုေလွ်ာက္တင္ ေသာ္လည္း မင္းၾကီးက ‘‘တစ္ဦးတည္း ဆိုးသြမ္းမည့္ လူဆိုးျဖစ္က မႈဖြယ္မရွိ’’ ဟုမိန္႔ေတာ္မူျပီး ေကာင္းမြန္စြာ ေမြးျမဴခြင့္ျပဳသည္။ ထိုသားအား အဟိ ံသက (မညွဥ္းဆဲတတ္သူ) ဟုမွည့္ေခၚ ၾကေလသည္။
အဟိ ံသကသည္ အရြယ္ေရာက္၍ တကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ယူစဥ္ ဆရာၾကီးဇနီးေမာင္ႏွံ၏ တာ၀န္၀တၱရား မ်ားကို ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ေပးေလ့ရွိ၏ ။ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ျပဳမႈ ေျပာဆို ဆက္ဆံတတ္၏ ၊ ထို႔ေၾကာင့္ဆရာ ၾကီးႏွင့္ဇနီးေမာင္ႏွံတို႕၏ ခ်စ္ခင္အေရးေပးမႈ၊ ခ်ီးေျမာက္မႈကို အျခားေက်ာင္းသားမ်ားထက္ ပိုမိုခံယူရရွိသည္။ ထိုအခါ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အဟိ ံသကကို အနာလိုမရႈစိမ့္ျဖစ္လာျပီး ဆရာၾကီး၏ဇနီးႏွင့္ မွာယြင္း ေလဟန္ ဆရာၾကီးအားကုန္းေခ်ာၾကေလသည္။ ပထမတြင္ ဆရာၾကီးမယံုၾကည္ ေသာ္လည္း ေျပာဖန္မ်ားလွ်င္ သံသယ၀င္ကာ အဟိ ံသကအား ေသေၾကာင္းၾကံသည္အထိ ကုန္းေခ်ာစကားကို ယံုၾကည္သြား၏ ။ တစ္ေန႔ တြင္ အဟိ ံသကကို ေခၚ၍-
‘‘အဟိ ံသက…..လူတို႔၏ ညာလက္ညႈိးတစ္ေထာင္ကို ျဖတ္ျပီးပါမွ သင့္ပညာျပီးဆံုးမည္’’ ဟု ပရိယာယ္ျဖင့္ ေျပာဆိုေစခိုင္းလိုက္သည္။
အဟိ ံသကသည္ ဆရာၾကီးေစခိုင္းခ်က္အရ လက္နက္စြဲကိုင္လ်က္ ဇာလိနေတာအုပ္သို႕ ၀င္ျပီး ခရီးသြားတို႔ အား သတ္ျဖတ္ကာ လက္ညႈိးကို ျဖတ္ယူေလသည္။ ျဖတ္ျပီးေသာ လက္ညႈိးမ်ားကို သစ္ခက္၊ သစ္ခြအၾကား တို႔၌ ထားေလလွ်င္ က်ီး ဠင္းတတို႔ ခ်ီသြားသျဖင့္ လက္ညႈိးတစ္ေထာင္ မျပည့္ႏိုင္ရွိေလ၏ ။ ထိုအခါ အဟိ ံသကသည္ လက္ညႈိးမ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ၾကိဳးျဖင့္ ပန္းကံုးသဖြယ္သီ၍ လည္ပင္း၌ ဆြဲထားေလသည္။ ထိုအခါမွစ၍ အဂၤုလိမာလ (လက္ညႈိးပန္းကံုးဆြဲသူ) ဟုအမည္တြင္ေလသည္။
အဂၤုလိမာလရွိရာ ေတာအုပ္သို႔ ျဖတ္သန္းသြားလာရန္ ကိစၥရွိလွ်င္ ေယာက်ာ္းမ်ားပင္ လူေလးငါးဆယ္ေပါင္းစု၍ သြားၾကရသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သြားသူတိုင္းပင္ အဂၤုလိမာလ လက္တြင္းမွာ ပ်က္စီးၾကရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုေတာအုပ္ သြားလာရဲသူ မရွိၾကေတာ့ေခ်၊ ထိုသို႕သြားလာရဲသူမရွိေသာအခါ အဂၤုလိမာလသည္ ညဥ့္အခါ ရြာတြင္းသို႕၀င္၍ အိမ္တံခါးကို ေျချဖင့္ကန္ဖြင့္ျပီး လူတို႔ကို သတ္ကာ လက္ညႈိးမ်ားကို ျဖတ္ယူေလသည္။ အဂၤုလိမာလေဘး ရန္ေၾကာင့္ လူတို႔သည္ ရြာငယ္မွ ရြာၾကီးသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ၾက၏ ။ ရြာၾကီးမ်ား မလံုျခံဳျပန္ေသာ အခါ သာ၀တၱိျမိဳ႕အနီးသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ျပီး ျခံစည္ရိုး လံုျခံဳစြာ ကာရန္၍ေနထိုင္ၾကရေလသည္။
ေနာက္ဆံုး တိုင္းသူျပည္သားမ်ားသည္ အဂၤုလိမာလ လူဆိုးၾကီးကို ႏွိပ္ကြပ္ရန္ ေကာသလမင္းၾကီးအား တိုင္ၾကားၾက၍ မင္းၾကီးသည္ တိုင္းျပည္သို႔ စည္တီးေၾကညာျပီး စစ္သားမ်ားကို စုေဆာင္းေစသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို မိခင္ပုေဏၰးမၾကီးၾကားသိလွ်င္ မေနသာေတာ့ဘဲ သားေသာကျဖင့္ သားႏွင့္ေတြ႔ရန္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့ေလသည္။
ထိုေန႔ကား လက္ညႉိးတစ္ေထာင္ျပည့္ရန္ တစ္ေခ်ာင္းသာလိုေတာ့ေသာ ေန႔ျဖစ္၏ ။ မိခင္လည္း ေတာထဲ သို႔အလာ၊ အဂၤုလိမာလလည္း ပထမဆံုး ေတြ႔သူ၏ လက္ညႈိးကို ျဖတ္ယူရန္ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနခိုက္၊ ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ အဂၤုလိမာလလူဆိုးၾကီး မိခင္ကို သတ္၍ အာနႏၱရိယကံ ထိုက္ေတာ့မည္ကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ အဂၤုလိမာလရွိရာ ေတာအုပ္သို႔ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာသည္။
အဂၤုလိမာလသည္ ေတာအုပ္သို႔ ေရွးဦးစြာ ေရာက္လာသူ မိခင္ကို ေတြ႔ျမင္လွ်င္ လက္ညႈိးကို ျဖတ္ယူရန္ လိုက္ေလရာ ျမတ္စြာဘုရားက အဂၤုလိမာလႏွင့္ မိခင္အၾကားသို႔ ၾကြ၀င္္ေတာ္မူေလ၏ ။ ထိုအခါ အဂၤုလိ မာလသည္ မိခင္ေနာက္ မလိုက္ေတာ့ဘဲ ျမတ္စြာဘုရား ေနာက္သို႔ လိုက္ေလ၏ ။
အဂၤုလိမာလကား ေျပးေနေသာ ဆင္ ျမင္း သားသမင္ ကိုပင္မီေအာင္လိုက္၍ ဖမ္းယူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အား ခြန္ဗလ စြမ္းသန္သူျဖစ္၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားကား ထိုထက္ အားခြန္ဗလ မ်ားစြာ သာလြန္ေသာ အားေတာ္ဆယ္တန္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္၍ အဂၤုလိမာလ မည္သို႔ပင္ လိုက္ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားကို မမီႏိုင္ေခ်။
အဂၤုလိမာလသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို မမီႏိုင္ဘဲ ေခ်ြးဒီးဒီးက်ကာ ေမာပန္းလာသျဖင့္ အေျပးလိုက္ရာမွ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔ျပီး-
“အို ရဟန္း…ရပ္ေလာ့၊ ရပ္ေလာ့’’ ဟုဆိုသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက-
“အဂၤုလိမာလ….ငါကား ရပ္ေန၏ ။ သင္သည္သာ ရပ္ေလာ့’’ ဟုမိန္႔ေတာ္မူသည္။ အဂၤုလိမာလသည္ ျမတ္စြာဘုရားဆိုလိုသည္ကို နားမလည္ႏိုင္သျဖင့္
“အို ရဟန္း….အသင္သည္ သြားေနပါလ်က္ ငါရပ္ေနသည္ဟုဆိုဘိ၏ ။ ရပ္ေနေသာ အကၽြႏု္ပ္အားလည္း သင္သာရပ္ေလာ့ဟု ဆိုျပန္သည္။ အဘယ္သို႔ ဆိုလိုပါသနည္း’’ ဟုေမး ေလွ်ာက္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားက -
“အဂၤုလိမာလ….ငါကား မည္သည့္သတၱ၀ါကိုမွ် သတ္ျဖတ္ညွဥ္းဆဲမႈမျပဳ ။ တုတ္ လွံတံ ဓား လက္နက္တို႔ကို အျပီးတိုင္ ပယ္စြန္႔ျပီးသူျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ သံသရာ၌ မေျပးသြားရ ေတာေခ်။ သင္ကား လူတို႔ကို ညွဥ္းဆဲ သတ္ျဖတ္ေနသူျဖစ္၍ သင့္ေျခက ရပ္ေနေသာ္လည္း သင္သည္ သံသရာတခြင္၍ က်င္လည္ေျပးသြားရဦး မည့္သူ ျဖစ္သည္’’ ဟုမိန္႔ေတာ္မူ ေလသည္။
အဂၤုလိမာလကား ျမတ္စြာဘုရားအေၾကာင္းကို ၾကားသိခဲ့ဖူး၏ ။ ေဖာ္ျပပါတရားစကား ကိုၾကားနာလိုက္ရ သည္ႏွင့္ျမတ္စြာဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္စြာသိလိုက္၏ ။ ‘ ျမတ္စြာဘုရား သည္ ငါ့ကိုခ်ီးေျမွာက္ရန္ ဤေတာအုပ္သို႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာေပသည္ ဟုပီတိ ေသာမနႆမ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မိမိ၏ ဘ၀အျဖစ္မွန္ကို ဆင္ျခင္မိကာ လက္နက္မ်ားကို အနီးရွိေခ်ာက္အတြင္းသို႔ ပစ္လႊတ္လိုက္ျပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ရိုေသစြာ ရွိခိုးျပီး “ တပည့္ေတာ္အား ရဟန္းျပဳေပး ေတာ္မူ ပါ’’ ဟုခြင့္ပန္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားက အဂၤုလိမာလအား “ဧဟိ လိကၡဳ’’ ေခၚ၍ ရဟန္းျပဳေပးေတာ္မူရာ အဂၤုလိမာလသည္ ၀ိပႆနာ တရားကို ရႈပြားကာ မၾကာမီပင္ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။

၆။ နာဠာဂီရိဆင္ကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း



နာဠာဂီရိဆင္ကား ခက္ထန္ ၾကမ္းတမ္း၍ ေန႔စဥ္ ေသရည္ ရွစ္အိုးေသာက္ေလ့ရွိ၏ ။ လူကိုနင္းသတ္ တတ္ေသာ ဆင္ရိုင္းၾကီးျဖစ္၏ ။
လက္၀ဲရံ လက္ယာရံ ရာထူး ႏွင္းအပ္မူႏွင့္စပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေပၚ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ အျမဲရန္ရွာေနခဲ့သူ အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ေလးသမားတို႔အားေစလႊတ္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို သတ္ေစခဲ့ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။ ဂိဗၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚမွ ေက်ာက္တံုးလွိမ့္ ခ်၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကံခဲ့ေသာ္လည္း မေသ၊ ေျခမ ေတာ္မွာ ေသြးျခည္ဥရံု ေလာက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ယခုတစ္ၾကိမ္တြင္လည္း ျမတ္စြာဘုရားကို နာဠာဂီရိ ဆင္ျဖင့္ နင္းသတ္ရန္ အဇာတသတ္ဘုရင္၏ အကူအညီကို ယူခဲ့သည္။ ဆင္ဆရာထံ ခ်ဥ္းကပ္၍လည္း နာဠာဂီရိဆင္အား ခါတိုင္းထက္ တစ္ျပန္တိုး၍ ေသရည္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ အိုးတိုက္ ေက်ြးေစသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕တြင္းသို႔ ၀င္လာခ်ိန္၌ ဆင္ရိုင္းၾကီးကိုလႊတ္၍ နင္းသတ္ေစရန္ စီမံေစခိုင္းသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို သိရွိေနၾကေသာ ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားက နာဠာဂီရိဆင္အား ဆံုးမေတာ္မူပံုကို ၾကည့္ရႈလိုသျဖင့္ ေျမျပင္အႏွံ႔၊ အေဆာက္အအံုမ်ား၊ သစ္ပင္မ်ား၊ အိမ္အမိုးမ်ားေပၚပါမက်န္ ေနရာယူ၍ ေစာင့္ၾကိဳ ၾကည့္ရႈေနၾကေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕တြင္းသို႔ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ အတူစီတန္း
ညီညာ ၾကြ၀င္ေတာ္မူလာ၏ ။ ထိုစဥ္အရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ အစီအစဥ္အတိုင္းပင္ နာဠာဂီရိဆင္ကို ျမတ္စြာ ဘုရားထံသို႔ လႊတ္သည္။ နာဠာဂီရိဆင္သည္ လမ္းခရီး၌ မဲမဲျမင္ရာ အိမ္မ်ား၊ လွည္းမ်ားကို ရိုက္ခ်ိဳးေခ်ဖ်က္ကာ ပတ္၀န္းက်င္ကို သိမ့္သိမ့္ရိုက္ခတ္ေစလ်က္ အျမီး နွာေမာင္း တို႔ကို ေျမႇာက္ခ်ီျပီး ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ေျပး၀င္ ္လာ၏ ။
အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ မဟာသာ၀ကရွစ္က်ိပ္တို႔က နာဠာဂီရိဆင္ကို ဆံုးမလိုေၾကာင္း အသီးသီး ခြင့္ေတာင္း ၾကေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက ခြင့္ျပဳေတာ္မမႈေခ်။ ခ်စ္ၾကည္ညိဳစိတ္ အားၾကီးေသာ ညီေတာ္အာနႏၵာကမူ ေသလိုေသဟု ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕မွ ကြယ္၍ရပ္လာ၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားက ဖယ္ရွားရန္ သံုးၾကိမ္တိုင္တိုင္ မိန္႔ၾကားေသာ္လည္း မဖယ္သျဖင့္ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ညီေတာ္အာနႏၵာကို ဖယ္ရွားကာ သံဃာအၾကားသို႔ ပို႔ေတာ္ မူသည္။
သားသည္မိခင္တစ္ဦးသည္ နာဠာဂီရိဆင္ကို ေၾကာက္လန္႔သျဖင့္ေျပးလႊားစဥ္ လြတ္အံ့မထင္၍ သားငယ္ကို ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေျပးလာေနေသာနာဠာဂီရိဆင္ အၾကားမွာ ပစ္ခ်ထြက္ေျပးသြား၏ ။ နာဠာဂီရိဆင္သည္ ထိုမိန္းမေနာက္သို႔ လိုက္ေသာလည္း အလွမ္းေ၀းသျဖင့္ မမီႏိုင္၍ တစာစာေအာ္ငိုေနေသာ သားငယ္ရွိရာဘက္သို႔ ဦးလွည့္ေျပးလာ ျပန္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ “ တစ္ေလာကလံုးသို႔ ျဖန္႔ၾကက္ထားႏိုင္ေသာ အနႏၱ ေမတၱာဓာတ္ ေတာ္ကို နာဠာဂီရိဆင္တစ္ေကာင္တည္း အေပၚ၌သာ သီးျခားရည္စူးကာ လႊမ္းျခံဳပို႔လႊတ္ေတာ္ မူသည္’’ ။ ထို႔ေနာက္ ခ်ိဳၾကည္ေအးျမသည့္ အသံေတာ္ျဖင့္
“နာဠာဂီရိ….သင့္အား ေသရည္တစ္ဆယ့္ေျခာက္အိုးတိုက္၍ လႊတ္ျခင္းမွာ အျခားသူ မ်ားကို နင္းသတ္ရန္မဟုတ္။ ငါဘုရားကို နင္းသတ္ရန္သာျဖစ္သည္။ ငါဘုရားထံသို႔ လာေလာ့’’ ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
နာဠာဂီရိဆင္သည္ ျမတ္စြာဘုရားဒ အနႏၱေမတၱာဓာတ္စြမ္းအားကို ထိေတြ႔ ခံစားရေလ ျပီ၊ သူသည္ မူးယစ္ရီေ၀လ်က္က မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္ရာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရုပ္ အဆင္းကို ျမင္ေတြ႔ရေလျပီ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေအးျမဆံုးေသာ ေမတၱာ၊ အခ်ိဳသာဆံုေသာ အသံေတာ္၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ အေကာင္းဆံုးေသာ ၾကန္အင္ရုပ္အဆင္းေတာ္တို႔ေၾကာင့္ နာဠာဂီရိဆင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္ေကာင္း၀င္ကာ သတိသံေ၀ဂ ရျပီး ခဏအတြင္းမွာပင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာသည္။
နာဠာဂီရိဆင္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကိုသတ္ရန္ ေျမႇာက္ခ်ီထားေသာႏွာေမာင္းကို ေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ျဖည္းညင္းစြာတို႔ေရႊ႕သြားျပီး ေျခေထာက္ရင္း၌ ပုဆစ္တုပ္လ်က္ အရိုအေသျပဳသည္။
ျမတ္စြာဘုရားက နာဠာဂီရိဆင္၏ ဦးေခါင္းေပၚ လက္ေတာ္တင္လ်က္ သတၱ၀ါမ်ားကို ေမတၱာထားရန္၊ ဒုစရိုက္မႈကို မျပဳရန္ေဟာျပဆံုးမေတာ္မူသည္။
လူထုပရိသတ္ၾကီးကား သဲသဲလႈပ္ ေကာင္းခ်ီးေပးၾက၏ ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာရတနာတန္
ဆာမ်ားကို နာဠာဂီရိဆင္ဆီသို႕ လွမ္းပစ္ေပး၍ လက္ေဆာင္ဖြဲ႔ၾကသည္။ ရတနာမ်ားသည္ နာဠာဂီရိ ဆင္တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးမတတ္ရွိ၏ ။ ထိုအခါမွစ၍ နာဠာဂီရိဆင္သည္ “ဓနပါလ’’ဟု အမည္တြင္ေလသည္။
နာဠာဂီရိဆင္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို အရိုအေသျပဳကာ ေနာက္သို႔တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ လ်က္သူ၏ဆင္ တင္းကုပ္ဆီသို႔ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။

၇။ နေႏၵာပနႏၵ နဂါးကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း



နေႏၵာပနႏၵ နဂါးမင္းကား နတ္နဂါးမ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္၏ ။ အလြန္ၾကီးက်ယ္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ဖန္ဆင္းႏိုင္၏ ၊ အလြန္ ျပင္းထန္ေသာ အခိုးအေငြ႔မ်ား၊ မီးလွ်ံမ်ား ၊ႏွာေခါင္းေလမ်ားကို လႊတ္လ်က္ သတၱ၀ါမ်ားကို သတ္ျဖတ္ႏိုင္၏ ။ ရတနာသံုးပါး၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုမသိ ၊ မိစၦာအယူကို စြဲယူ၏ ။
သူသည္ နတ္နဂါးတို႔စီစဥ္ထားေသာ ေသေသာက္ပြဲသဘင္ကို ေပ်ာ္ရြင္ခံစားရန္ နတ္ပလႅင္ထက္မွာ နတ္ နဂါးမင္းတို႔၏ ဣေျႏၵျဖင့္ ထိုင္ေနေလသည္။ သူ႔အား နတ္ထီးျဖဴၾကီးကို ေဆာင္မိုးေပးထားၾက၏ ။ အၾကီးအ လတ္ အငယ္ အရြယ္စံု နတ္နဂါးမ ကေခ်သည္မ်ား၊ အေျခြအရံ နတ္နဂါးပရိသတ္မ်ားက သူ႕အား ၀န္းရံ ခစား ေနၾကေလသည္။
ထိုေန႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလာကရွိ ကၽြတ္ထိုက္ေသာ သတၱ၀ါမ်ားကို မဟာကရုဏာဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ၾကည့္ေတာ္မူေသာအခါ နေႏၵာပနႏၵ နဂါးမင္းကို ျမင္ေတာ္မူ၍ ေနာက္ပါ ရဟန္းငါးရာႏွင့္အတူ နေႏၵာပနႏၵ နဂါး မင္း၏ ေသေသာက္ပြဲသဘင္း အခမ္းအနားေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္၍ တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္သို႔ ၾကြခ်ီ ေတာ္မူေလသည္။
နေႏၵာပနႏၵ နဂါးမင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ျမင္လွ်င္-
“ဤရဟန္းတို႔သည္ ငါတို႔ထက္မွ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္သို႕ ၀င္ထြက္သြားလာေလ့ရွိ ၾက၏ ၊ ယခုလည္း ငါတို႔ အေပၚသို႔ ေျခမႈန္႕မ်ား ၾကဲခ်လ်က္သြားၾကျပန္သည္ ၊ ဤရဟန္းတို႔အား သြားခြင့္မေပးေတာ့အံ့’’ ဟုေဒါသ တၾကီးေျပာဆို ဆံုးျဖတ္၏ ။ ထို႕ေနာက္ ရတနာပလႅင္ထက္မွထ၍ ျမင္းမိုရ္ေတာ္ေျခသို႔ သြားျပီးလွ်င္ အလြန္ ၾကီးမားေသာ ကိုယ္ခႏၶာၾကီး ကိုဖန္ဆင္းလ်က္ ျမင္းမိုရ္ေတာ္ကို ခုနစ္ပတ္ရစ္ပတ္၏ ။ အလြန္ၾကီးမားေသာ ပါးပ်ဥ္ ၾကီးျဖင့္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္ကို မျမင္ရေအာင္ ဖံုးအုပ္ကြယ္ကာလ်က္ အေမွာင္ထုၾကီး ကိုဖန္ ဆင္းထားေလသည္။
ျမင္းမိုရ္ေတာင္၊ ေတာင္ရံခုနွစ္လံုး ၊တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္၊ ေ၀ဇတႏၱာျပာသာဒ္ ၊ သိၾကားမင္းအလံေတာ္မ်ားကို မျမင္ရေသာအခါ အရွင္ရ႒ပါလ က ျမတ္စြာဘုရားကို ေမးေလွ်ာက္၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ၾကားသျဖင့္ နေႏၵာ ပနႏၵ နဂါးမင္းေၾကာင့္ဟု သိရေသာအခါ အရွင္ရ႒ပါလ ၊ အရွင္ဘဒၵိယ ၊ အရွင္ရာဟုလာ စေသာ ရဟန္းေတာ္ မ်ားက နဂါးမင္းကို ဆံုးမခြင့္ေတာင္းၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ခြင့္ျပဳေတာ္မမူ၊ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ ခြင့္ေတာင္း ေသာအခါမွသာ ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏ ။
အရွင္ေမာဂၢလႅန္သည္ နဂါးမင္းထက္ ပိုမိုၾကီးမားေသာကိုယ္ခႏၶာကို ဖန္ဆင္းလ်က္ နဂါးမင္း၏အေခြေပၚမွ တစ္ဆယ့္ေလးပတ္ရစ္ပတ္လိုက္၏ ။ ပိုမိုၾကီးမားေသာ ပါးပ်ဥ္းၾကီးျဖင့္ နဂါးမင္း၏ ပါးပ်ဥ္းေပၚအုပ္မိုးျပီး နဂါး မင္းၾကီးကို ျမင္းမိုရ္ေတာ္ျဖင့္ ဖိညႇပ္ထား၏ ။ နဂါးမင္းက အလြန္ျပင္းထန္ေသာ အခိုးအေငြ႔မ်ားကိုလႊတ္ေသာ အခါ အရွင္ေမာဂၢလႅန္ကလည္း ထို႔ထက္ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ အခိုးအေငြ႕ကို လႊတ္၏ ။ နဂါးမင္းက မီးအလွ်ံမ်ား ကို လႊတ္ျပန္လွ်င္လည္း အရွင္ေမာဂၢလႅန္က ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ မီးအလွ်ံမ်ားကို လႊတ္ျပန္၏ ။ နဂါးမင္း၏ အခိုး အေငြ႔ႏွင့္ မီးလွ်ံမ်ားသည္ အရွင္ေမာဂၢလႅန္ကို မည္သို႔မွ် အထိခိုက္ေစႏို္င္ေသာ္လည္း အရွင္ေမာဂၢလႅန္
လႊတ္ေသာအခိုးအေငြ႔မ်ားသည္ နဂါးမင္းကို ပူေလာင္ထိခိုက္ေစေလသည္။
နဂါးမင္းက မည္သူနည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္းေမး၍ အရွင္ေမာဂၢလႅန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလွ်င္-
“ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ပကတိရဟန္းအသြင္ျပေလာ့’’ ဟုနဂါးမင္းက ဆိုသျဖင့္ အရွင္ေမာဂၢလႅန္ သည္ ပကတိရဟန္း အသြင္ျဖင့္ နဂါးမင္း၏ လက္ယာနားမွ ၀င္၍ လက္၀ဲနားျဖင့္ ထြက္၏ ။ လက္၀ဲနားမွ ၀င္၍ လက္ယာနား ျဖင့္ထြက္၏ ။ နဂါးမင္း၏ ႏွာေခါင္းေပါက္၀မွ ၀င္၍ လက္ယာလက္၀ဲနားတို႔မွ ထြက္၏ ။ နဂါးမင္း၏ ခံတြင္းမွ၀င္ ၍ ၀မ္းတြင္း၌လည္း လူးလာတံု႔ေခါက္စၾကၤ ံေလွ်ာက္ျပ၏ ။
ထိုစဥ္ျမတ္စြာဘုရားက-
“ခ်စ္သား ေမာဂၢလႅန္…ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားေလာ့၊ နဂါးမင္းသည္ အလြန္တန္ခိုးၾကီးေပ
၏’’ ဟု သတိေပးေတာ္မူ၍ -
“ျမတ္စြာဘုရား- တပည့္ေတာ္သည္ ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါး၊ အေလ့အက်င့္၀သီေဘာ္ ငါးမ်ိဳးတို႔ကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ပြားမ်ားျပီးျဖစ္ပါသည္။ နေႏၵာပနႏၵ ကဲ့သို႔ နဂါးမင္းေပါင္း အေထာင္အသိန္းကိုေသာ္လည္း ဆံုးေမႏိုင္ပါသည္’’ ဟု အရွင္ေမာဂၢလႅန္က ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
နဂါးမင္း၏ ၀မ္းတြင္း၌ အရွင္ေမာဂၢလႅန္ စၾကၤ ံေလွ်ာက္ေနစဥ္ နဂါးမင္းက “ယခုတစ္ခါ ထြက္လာလွ်င္ အရွင္ ေမာဂၢလႅန္ကို ကၽြတ္ကၽြတ္၀ါး၍ စားေပအံ့’’ ဟုၾကံစည္ျပီး “အရွင္ဘုရား အျပင္ထြက္ပါေလာ့’’ ဟုဆို၏ ။ အရွင္ ေမာဂၢလႅန္ အျပင္ထြက္၍ ရပ္ေတာ္မူစဥ္ နဂါးမင္းသည္ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ နွာေခါင္းေလကို မႈတ္၏ ။ အရွင္ ေမာဂၢလႅန္က စတုတထၳစ်ာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ ၀င္စား၍ ကာကြယ္လိုက္သည္။
အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ တန္ခိုးျပာဋိဟာတို႕ကို မ်ားျပားစြာျပသႏိုင္စြမ္းရွိ ေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႔ နွာေခါင္းေလမႈတ္ျခင္းကို လ်င္ျမန္စြာကာကြယ္ရာ၌ကား ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး အရွင္ေမာဂၢလႅန္သာ စြမ္း ႏိုင္ သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္ေမာဂၢလႅန္ကိုသာ ဆံုးမခြင့္ ျပဳျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္ေမာဂၢလႅန္သည္ ဂဠဳန္ငွက္မင္းအသြင္ ဖန္ဆင္း၍ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ေလအဟုန္ကို တိုက္ ခတ္ျပလိုက္၏ ။ နဂါးမင္းေၾကာက္၍ ေျပးေလလွ်င္ ေနာက္မွ အစဥ္တစိုက္လိုက္၏ ။ နဂါးမင္းသည္ ေျပး၍ မလြတ္ႏိုင္ေၾကာင္းသိလွ်င္ လုလင္ငယ္၏အသြင္ ဖန္ဆင္း၍-
“အရွင္ဘုရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါ၏’’ ဟုေလွ်ာက္ကာ အရွင္ေမာဂၢလႅန္၏ ေျခေတာ္အစံုကို ရိုေသစြာ ရွိခိုး ေလသည္။ ထိုစဥ္အရွင္ေမာဂၢလႅန္က -
“နေႏၵာပနႏၵ ……ျမတ္စြာဘုရား ၾကြေတာ္မူလာျပီ၊ လာေလာ့၊ ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားၾကစို႔’’ ဟုမိန္႔ဆိုကာ နဂါး မင္းကို ျမတ္စြာဘုရားထံ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားထံေရာက္လွ်င္ နဂါးမင္းက ရိုေသစြာ ရွိခိုးျပီး-
“ျမတ္စြာဘုရား…….အရွင္ဘုရားတို႔ကို တပည့္ေတာ္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါ၏ ’’ ဟု ေလွ်ာက္ထားကာ သရဏဂံု ေဆာက္တည္၍ ဥပါသကာအျဖစ္ခံယူေလသည္။

၈။ ဗကျဗဟၼာကို ေအာင္ေတာ္မူျခင္း



ဗကျဗဟၼာသည္ ပထမစ်ာန္ဘံု၌ေနေသာ မဟာျဗဟၼာၾကီးျဖစ္၏ ။ သူ၏တန္ခိုး အာဏာသည္ ေလာကဓာတ္ စၾက၀ဠာေပါင္း တစ္ေထာင္အတြင္း၌ ပ်ံ႕နွံ႔၏ ။ ေက်ာ္ေစာသတင္း ၾကီး၍ အေခၽြအရံလည္း မ်ားျပား၏ ။ သူ သည္ျဗဟၼာဘံု၌ အေနၾကာလာခဲ့ သျဖင့္ အတိတ္ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ေမ့ေပ်ာက္ျပီး ဤကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ျဗဟၼာ ေလာက သည္ မျပိဳမကြဲ အစဥ္ျမဲ၏ ၊ ထာ၀ရခိုင္ခံ့ တည္တ့ံ၏ - စသည္ျဖင့္ သႆသမိစၦာအယူကို စြဲယူေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဥကၠ႒ျမိဳ႕ ၊ သုဘဂေတာအုပ္ ၊ အင္ၾကင္းပင္ရင္း၌ သီတင္းသံုးေန ေတာ္မူစဥ္ ဗကျဗဟၼာ၏ မိစၦာဒိဌိစိတ္အၾကံကို သိေတာ္မူ၍ ဗကျဗဟၼာၾကီးကိုု ဆံုးမကယ္ခၽြတ္ရန္ ျဗဟၼာျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကိုျမင္လွ်င္ ဗကျဗဟၼာၾကီးက ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားကို ေျပာဆိုျပီးေနာက္-
“ဤခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ျဗဟၼာေလာကသည္ မျပိဳမကြဲ အစဥ္အျမဲ၏ ၊ ထာ၀ရခိုင္ခံ့တည္တံ့၏’’ စသည္ျဖင့္ သူ၏ သႆသမိစၦာဒါဌိအယူကို ေျပာဆိုသည္။ ထက္ရပ္ ၀န္းက်င္မွ ေရာက္လာၾကေသာ ျဗဟၼာပရိသတ္ေရွ႕မွာ ျမတ္စြာဘုရားက-
“အခ်င္းတို႔…..ဗကျဗဟၼာသည္ မိုက္မဲလွ၏ ၊ ဗကျဗဟၼာသည္ မျမဲေသာတရားကို ျမဲ၏ ဟုဆို၏ ။ မခိုင္ခံ့ မတည္တံ့ ၊ ျပီးျပည္စံုျခင္းမွရွိ၊ မေရြ႕ေလ်ာတတ္ဟုဆိုေလသည္။ (ပထမစ်ာန္) ျဗဟၼာဘုံေလာက၌ ပဋိသေႏၶ ေနသူ၊ အိုသူ၊ ေသသူ၊ ေရြ႕လ်ားသူ၊ တဖန္ေရာက္ လာသူမ်ား ရွိေနပါလ်က္ မရွိဟုလည္းဆို၏ ၊ ဤ ပထမစ်န္ေလာကမွ တပါး ဒုတိယစ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္၊ စတုတၳစ်ာန္ ျဗဟၼာဘံုေလာကမ်ား၊ မဂ္ဖိုလ္ႏွင့္ နိဗၺန္ဟူေသာ သာလြန္ ျမင့္ျမတ္ ေသာထြက္ေျမာက္ရာ မ်ားရွိပါလ်က္ မရွိဟုလည္းဆို၏’’ စသည္ျဖင့္ ဗကျဗဟၼာၾကီး၏ မိစၦာဒိဌိအယူမွားကို သံုးသပ္ေ၀ဖန္၍ ေဟာျပေတာ္မူေလသည္။
ထိုအခါ ဗကျဗဟၼာက သူသည္ အမွန္ကိုသာ ယူဆေျပာဆိုျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား၏ မိန္႔ဆိုခ်က္ကို ျငင္းပယ္ေလသည္။ ထို႔ျပင္“ ရဟန္းၾကီး……ဤေလာက၌ သင့္ထက္ေရွးက်ေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔သည္ ဤခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ျဗဟၼာေလာကမွ တပါးအျခားလြတ္ေျမာက္ရာ ရွိ မရွိကို သိၾက၏ ။ သင္သည္ အျခားလြတ္ ေျမာက္ရာကို ေတြ႔လိမ့္မည္မဟုတ္’’ ဟုေျပာဆိုျပန္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက-
“ျဗဟၼာ…ဤပထမစ်ာန္ဘံုေလာကမွ တပါးေသာ ဘံုဘ၀ ေလာကမ်ားရွိေသးသည္ သာ။ သင္သည္ အာဘႆရ ျဗဟၼာ့ဘံုဘ၀မွ စုေတခဲ့၍ ဤပထမစ်ာန္ဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္လာ ရသူျဖစ္၏ ။သင္သည္ ဤ ဘံုဘ၀၌ အေနၾကာခဲ့၍ သတိေမ့ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအာဘႆရဘံုဘ၀ကို သင္ကမသိမျမင္ေတာ့ေသာ္လည္း ငါဘုရားသိျမင္၏’’ ဟုထုတ္ေဖာ္ ေဟာျပေတာ္မူေလသည္။
ထိုမွ်မက ဗကျဗဟၼာ၏ ေရွးဘ၀က က်င့္ခဲ့ေသာ တရားမ်ား၊ ေ၀ဟပၹိဳလ္ဘံု၊ သုဘကိဏွဘံု ၊ အာဘ ႆရ ဘံုမ်ား၌ ဗကျဗဟၼာျဖစ္ခဲ့ ပံုမ်ား၊ ေရွးလူဘ၀တြင္ ဗကျဗဟၼာေလာင္း ရေသ့ၾကီး ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ ကံမ်ား ကိုပါ အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာျပေတာ္မူေလရာ ဗကျဗဟၼာၾကီးသည္ အတိတ္ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားိကု ထင္ျမင္မွတ္မိ သတိရလာေလ၏ ။
ထို႕ျပင္ ျမတ္စြာဘုရားက ပထ၀ီဓာတ္စေသာ သေဘာတရား အားလံုးတို႔၏ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ျဖစ္ပံုနွင့္ နိဗၺန္သေဘာကို ဆက္လက္ေဟာျပေတာ္မူရာ-
ဗကျဗဟၼာၾကီးသည္ မိမိ၏ သႆသမိစၦာဒိဌိအယူ၀ါဒကို စြဲျမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္မထားႏိုင္ ေတာ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ မိမိ၏အရႈံးကို ဖံုးကြယ္လို၍ တန္ခိုးခ်ငး္ျပိဳင္ ရန္ေျပာဆိုသည္။
“ရဟန္းၾကီး…..သင္၏ အေရွ႕ေမွာက္၌ ယခုပင္ ကၽြႏု္ပ္ကြယ္လိုက္မည္၊ ေတြ႔ေအာင္ရွာေလာ့’’ ဟု ဗကျဗဟၼာၾကီးက ေျပာဆိုလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားက “သင္စြမ္းႏိုင္လွ်င္ ကြယ္လိုက္ေလာ့’’ ဟုမိန္႔ဆို၍ ဗကျဗဟၼာၾကီး၏ ကိုယ္ကို ကြယ္ေဖ်က္၍ မရေအာင္ တန္ခိုးျဖင့္ တားေတာ္မူလိုက္သည္။
ဗကျဗဟၼာၾကီးသည္ မည္သို႔မွ် ကိုယ္ကို ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေခ်။ ဗကျဗဟၼာၾကီးသည္ ကိုယ္ကို အေမွာင္ထုျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းလိုသျဖင့္ အေမွာင္ထုၾကီးကို ဖန္ဆင္းျပန္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက အမိုက္ ေမွာင္ထု ကိုလည္း တန္ခိုးျဖင့္ပယ္ဖ်က္ပစ္ ေတာ္မူ၏ ။ ဗကျဗဟၼာၾကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕မွာ ကိုယ္ကို ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ မစြမ္ေဆာင္ႏိုင္သျဖင့္ ဘံုဗိမာန္ႏွင့္ ပေဒသာပင္အတြင္းသို႔ ၀င္၍ ပုန္းေအာင္းေန၏ ။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ကို ျဗဟၼာပရိသတ္က ျမင္ေနၾကရ၏ ။ မၾကံသာသည့္အဆံုး ေဆာင့္ေၾကာင့္ ကုပ္ကုပ္ ကေလးထိုင္ေနေသာ ဗကျဗဟၼာကို ျမင္ေနၾကရေသာ ျဗဟၼာပရိသတ္မ်ားအဖို႔ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ ျဖစ္ေနေတာ့၏ ။
ျဗဟၼာမ်ားက ေျပာင္ေလွာင္သျဖင့္ ဗကျဗဟၼာၾကီး မ်က္ႏွာ အသာအယာ ရွိေလ၏ ။
“ျဗဟၼာ…….သင္ မပုန္းကြယ္ႏိုင္လွ်င္ ငါဘုရားပုန္းကြယ္ျပမည္’’ ဟုျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ေတာ္မူျပီး ျဗဟၼာပရိသတ္၏ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ခႏၶာကိုယ္ေတာ္ကို ကြယ္ေပ်ာက္ေစေတာ္မူ ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကို မည္သူမွ်မျမင္ၾကရေတာ့ေခ်။ ျမတ္စြာဘုရားက ထိုသို႔ ကြယ္ေပ်ာက္ေနလ်က္ ကပင္တရားဓမၼကို ေဟာျပေတာ္မူေလ၏ ။
“အို ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔- ငါဘုရားသည္ ကာမ ရူပ အရူပ ဘံုဘ၀တို႔၌ ပဋိသေႏၶ ေနၾကသူတို႔၏ အို နာ ေသ ေဘးကို သိျမင္ေတာ္မူ၏ ၊ နိဗၺာန္ကို ရွာေဖြရင္း လမ္းမွားေနၾကေသာ သတၱ၀ါတို႔၏ ထိုထို ဘံုဘ၀တို႔၌ မရပ္မနား ျဖစ္ပြားၾကရျခင္း၊ ဆင္းရဲဒုကၡ၌ စြဲလမ္းေနျခင္းကို လည္း ျမင္ေတာ္မူ၏ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါဘုရားသည္ ျမဲ၏ဟု အထင္မမွားေတာ့ျပီ။ ထိုထိုဘ၀တို႔၌ စြဲလမ္းတတ္ေသာ တဏွာကိုလည္း မဂ္ေလးပါးျဖင့္ ပယ္ျဖတ္ျပီးျဖစ္၍ စြဲလမ္းတပ္မက္မႈ ကင္းကြာခဲ့ေခ်ျပီ’’ ။
ျဗဟၼာပရိသတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ရုပ္ဆင္းေတာ္ကို မျမင္ရဘဲ သာယာခ်ိဳျမိန္ေသာ အသံေတာ္ကိုသာ ၾကားေနၾကရေလ၏ ။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ကို နာယူရသျဖင့္ ျဗဟၼာအမ်ား တရားသိျမင္ကၽြတ္တမ္း ၀င္ၾကေလသည္။
ဗကျဗဟၼာၾကီးလည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုျပီး မိစၦာအယူကို စြန္႔ေလေတာ့သည္။

စာမ်ားကို ဒီေနရာမွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...