ရဖုိ႕ရန္ခဲယဥ္းေပမယ့္ လူတုိင္းလုိခ်င္တဲ့အရာေလးမ်ဳိးရွိတယ္လုိ႕ ပတၱကမၼသုတၱန္မွာ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေလးမ်ဳိးက-
၁)      တရားသျဖင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝျခင္း
၂)      အေျခႊရံပရိသတ္ေပါမ်ားျခင္း
၃)      က်န္းက်န္းမာမာျဖင့္ အသက္ရွည္ရွည္ေနရျခင္း
၄)      ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ နတ္ျပည္သို႕ေရာက္ရျခင္းတုိ႔ျဖစ္တယ္။

လူရယ္လုိ႕ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ သိတတ္စအ႐ြယ္ကတည္းက ေသဆုံးတဲ့အ႐ြယ္အထိ
စားေရး၊ ဝတ္ေရး ေနေရးလုိ႕ေခၚတဲ့ ဝတၱရားသုံးပါးကုိ မျဖစ္မေနထမ္းေဆာင္သြားရပါတယ္။
စားေရး၊ ဝတ္ေရး၊ ေနေရးမွမျပည့္စုံရင္ လူ႕ဘဝရဲ႕ခ်မ္းသာဆုိတာကို စဥ္းစားဖုိ႕
ေတာ္ေတာ္ပဲ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။
တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လူ႕ခ်မ္းသာဆုိတာဟာ
ပကတိပင္ကုိယ္သေဘာအရ တကယ္ခ်မ္းသာေနလုိ႕ လူ႕ခ်မ္းသာလုိ႕
ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး။ အၿမဲတမ္းညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ကုိခံေနရတဲ့
ငရဲသားေတြရဲ႕ဒုကၡနဲ႕စာရင္ အဲ့ဒီဒုကၡေတြက သက္သာခြင့္ရတာမုိ႕
လူ႕ခ်မ္းသာရယ္လုိ႕ေခၚဆုိေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူ႕ဘဝခ်မ္းသာမွာ ရွိမႈခ်မ္းသာနဲ႕ သိမႈခ်မ္းသာဆုိၿပီးေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
ရွိမႈခ်မ္းသာဆုိတာက အာ႐ုံခံစားမႈ ေဝဒယိတသုချဖစ္ၿပီး သိမႈခ်မ္းသာဆုိတာကေတာ့
အာ႐ုံေတြက လြတ္ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းေအးမႈသက္သက္ ဝိမုတၱသုခပဲျဖစ္ပါတယ္။

သာမန္လူေတြကေတာ့ သိမႈခ်မ္းသာထက္ ရွိမႈခ်မ္းသာကုိ
အေလးထားတတ္ၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္သိခ်င္တဲ့လူထက္
ရွိခ်င္တဲ့လူက ပုိၿပီးေတာ့ မ်ားျပားလွပါတယ္။
ျမင့္ျမတ္တဲ့သူေတာ္စင္ေတြနဲ႕အရိယာအဆင့္တက္လွမ္းထားတဲ့
ဘုရားအစရွိတဲ့အရိယာပုဂၢဳိလ္ေတြေတာ့ ရွိမႈခ်မ္းသာထက္ သိမႈခ်မ္းသာကုိ
ပုိၿပီးေတာ့ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးေတာ္မူၾကပါတယ္။

တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရွိတုိင္းလည္း မခ်မ္းသာပါဘူး။
ဘာေတြပဲရွိရွိ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ အဲ့ဒီအရွိရဲ႕ေနာက္က
အသိမလုိက္ႏုိင္ရင္ အပူလႈိင္းေတြကပ္တတ္တာမုိ႕
ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ပူရေဆြးရ ငုိေႂကြးရနဲ႕ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈကုိ ခံစားရတတ္ပါတယ္။
လူရဲ႕စိတ္ဆုိတာဟာ အလြန္ပဲဆန္းၾကယ္လွတာမုိ႕ ကုိယ့္မွာရွိတဲ့အရာဝတၳဳထက္
ကုိယ့္မွာမရွိတဲ့အရာဝတၳဳကုိ ပုိၿပီးေတာ့ သေဘာက်ႏွစ္ၿခဳိက္ေနတတ္ၾကပါတယ္။
ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အရာဝတၳဳကို ရရွိပုိင္ဆုိင္လာျပန္ေတာ့လည္း အဲ့ဒီထက္ပုိေကာင္းမယ္လုိ႕
ထင္ရတဲ့အရာတစ္ခုက အစားထုိးဝင္ေရာက္လာျပန္တယ္။

အဲ့ဒီလုိ အေတာ္မသတ္ႏုိင္တဲ့ေလာဘစိတ္ဟာ ပုထုဇဥ္ပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕သႏၲာန္မွာ အစဥ္အၿမဲ
ကိန္းေနတတ္တာမုိ႕ ပုထုဇဥ္သတၱဝါေတြဟာ ေလာဘရဲ႕သားေကာင္ေတြျဖစ္သြားၾကရတာ
ျဖစ္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သတၱဝါေတြ ေလာဘသားေကာင္မျဖစ္ေစဖုိ႕ အရာရာကို ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္
တတ္ဖုိ႕ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ဆုံးမသြန္သင္ခဲ့ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဆုံးမခဲ့တဲ့ တရားေတာ္တစ္ပုဒ္က သႏၲဳ႒ီ ပရမံ ဓနံ= ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈဟာ
အျမင့္ျမတ္ဆုံးဓနဥစၥာျဖစ္တယ္တဲ့။

တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈသႏၲဳ႒ီဆုိတာ လူပ်င္းလူညံ့ေတြရဲ႕ဆင္ေျခမဟုတ္ပါဘူး။
လုိခ်င္တာနဲ႕ လုိအပ္တာကုိ ခြဲျခားသိရွိၿပီး လုိခ်င္တာကုိ ခ်ဳပ္တည္း၊ လုိအပ္တာကုိသာ
ျဖည့္ဆည္းေပးေလ့ရွိတဲ့ လူေပ်ာ္လူေတာ္ေတြရဲ႕ အက်င့္စရဏတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူေတြ ခ်မ္းသာတယ္၊ ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာဟာ အလုိျပည့္မႈ၊ မျပည့္မႈေၾကာင့္ပါ။
လုိခ်င္တဲ့အလုိ၊ လုိအပ္တဲ့အလုိႏွစ္မ်ဳိးရွိရာမွာ လုိခ်င္တဲ့အလုိက စည္းကမ္းမရွိ ေဘာင္အကန္႕
အသတ္မရွိတဲ့သေဘာကုိေဆာင္ၿပီး လုိအပ္တဲ့အလုိကေတာ့ စည္းကမ္းနဲ႕တကြ
ေဘာင္အကန္႕အသတ္ရွိတဲ့သေဘာကုိ ေဆာင္ပါတယ္။
လုိအပ္တာကုိျဖည့္ဆည္း လုိခ်င္တာကို ခ်ဳပ္တည္းႏုိင္တာဟာ ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းတဲ့
လမ္းစဥ္တစ္ခုသာျဖစ္ပါတယ္။

မဂၤလာတရားေတာ္ထဲမွာ သႏၲဳ႒ီမဂၤလာဆုိတာကို ဘုရားရွင္ထည့္သြင္းေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္စြာ ေနရျခင္းဟာလည္း ေကာင္းျမတ္တဲ့မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။

ဤအရွင္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးက ညစဥ္ဘုရားဝတ္တက္ၿပီးတုိင္း
“ရွိတာေလးနဲ႕ ေရာင့္ရဲ ထုိသူခ်မ္းသာၿမဲ”
ဆုိတဲ့ လကၤာေလးကုိ သုံးေခါက္တိတိဆုိခုိင္းေလ့ရွိပါတယ္။
ကုိယ့္ရွိတာေလးနဲ႕ေရာင့္ရဲၿပီး ေက်နပ္ေနတတ္တာဟာ အလြန္ပဲခ်မ္းသာတဲ့တရားျဖစ္ပါတယ္။

လူ႕ဘဝလူ႕ခႏၶာဆုိတာ ဒုကၡသစၥာအေဆာက္အအုံႀကီးျဖစ္လုိ႕မုိ႕ အဆုိးအျပစ္ေတြကုိ
အက်ဳိးအခ်စ္အေနနဲ႕ အေကာင္းဘက္ကုိဆြဲယူၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ေနတတ္ပါမွ
ကုိယ္လည္းခ်မ္းသာ စိတ္လည္းခ်မ္းသာႏုိင္မွာပါ။

အေကာင္းအလွေတြနဲ႕ေတြ႕မွပဲ ကုိယ္ခ်မ္းသာစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနလုိက္ေတာ့မယ္လုိ႕
စိတ္ကူးထားရင္ေတာ့ ခႏၶာဒုကၡ၊ ဘဝဒုကၡေတြနဲ႕အၿမဲတေစ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့လူ႕ဘဝမွာ
ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႕အခြင့္အလန္းဆုိတာဟာ ရွာလုိ႕ေတာင္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိယ္ရတာေလးနဲ႕ေက်နပ္ေရာင့္ရဲၿပီး တင္းတိမ္စြာေနတတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္ႏူးမႈေတြကုိ ရၾကမွာအမွန္ပါပဲ…..။

လူတုိင္းလူတုိင္း သႏၲဳ႒ီမဂၤလာနဲ႕ျပည့္စုံၿပီး ဘဝသုခကုိ ခံစားႏုိင္ၾကပါေစ….။

Dhamma Garden Ashin