HAZY LIFE

 
 
အေမး။    ။အရွင္ဘုရား..ကမၻာတည္သမွ်ကာလပတ္လံုး တည္ၿမဲေနမယ့္ အရာငါးခု ရွိပါတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒီ ငါးမ်ဳိးက ဘာေတြလဲ၊ ဘာေၾကာင့္တည္ၿမဲေနတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
ကိုေပါက္
Portland Oregon State. USA
 
အေျဖ။    ။ ကမၻာတည္သ၍ တည္ၿမဲေနမယ့္အရာေတြ ကမၻာပတ္လံုးတည္မယ့္အရာေတြကို ပါဠိလို ကပၸဌိတိ လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒါက ငါးမ်ဳိးေတာ့ မၾကားမိပါဘူး။ ေလးမ်ဳိးပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။အဲဒါေတြက ငံုး+အိ္မ္+က်ဳ+လ တို႔ပါပဲ။
(၁)  ငံုး။  ။အေလာင္းေတာ္ငံုးမင္း သစၥာျပဳတဲ့ေနရာမွာ တကမၻာပတ္လံုး မီးကြင္းေရွာင္တယ္။
            ေရွးအခါက မဂဓတုိင္းအတြင္းမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ငံုးမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမိ၀မ္းမွ ေမြးဖြားၿပီး ဥခြံကြဲကာ ေလာကအလယ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘမ်ားက အသိုက္မွာပဲေနေစကာ သူတို႔ရဲ႕ႏုတ္သီးနဲ႔အစာေတြ ေဆာင္ယူလာၿပီး ေကၽြးေမြး ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အရြယ္ငယ္လြန္းတဲ့အတြက္ ဘုရားအေလာင္း ငံုးမင္းဟာ အေတာင္ကိုျဖန္႔ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုလဲ မျပန္နုိင္ပါ။ ေျခကိုၾကြၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွာလဲ မသြားလာႏုိင္ပါ။ အဲဒီအရပ္ႀကီးမွာလဲ ႏွစ္တုိင္းဆိုသလို ေတာမီးေလာင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ေတာမီးႀကီးေလာင္တဲ့အခါ ငွက္ေတြဟာ ေသေဘးကို ေၾကာက္ ၾကတဲ့အတြက္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အသိုက္ကေန မီးလြတ္ရာကို ထြက္ေျပး ၾကပါတယ္။ ထို႔အတူ ငံုးမင္းရဲ႕ မိဘမ်ားက သားကုိပစ္ၿပီး မီးလြတ္ရာကို ထြက္ေျပး ၾကတယ္။အသိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္ထဲ က်န္ရစ္ရွာတဲ့ ဘုရားအေလာင္းငုံးမင္းဟာ “ငါ့မွာ ပ်ံႏုိင္တဲ့အစြမ္း၊ ေျခနဲ႔သြားႏုိင္တဲ့အစြမ္းရွိရင္ေတာ့ ဒီကေန ထြက္ေျပးလို႔ရပါရဲ႕ အခုေတာ့ ငါ့မွာ ပ်ံလဲမပ်ံႏုိင္၊ သြားလဲမသြားႏိုင္၊ ငါ့မိဘေတြကေတာ့ ေသေဘးကို ေၾကာက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကၿပီ၊ အခုအခါမွာ ငါ့အတြက္ အားကိုးစရာဆိုလို႔ ဘာမွမရွိေတာ့၊ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ ” လို႔ေတြးပါတယ္။
            အဲဒီအခါက ဘုရားအေလာင္းငံုးမင္းက “ငါ့မွာ ပ်ံစရာအေတာင္ ွရိွေနပါရက္နဲ႕ ငယ္ေသးလို႔ မပ်ံႏုိင္ခဲ့။ သြားစရာေျခ ရွိပါရက္နဲ႔ မသြားနုိင္ခဲ့၊ မိဘတို႔ကလဲ ေသေဘးကို ေၾကာက္လုိ႔ ငါ့ကို စြန္႔ခြါ ထြက္ေျပးသြားၾကၿပီ ၊ ထုိသစၥာစကား မွန္ကန္ရင္ အခုေလာင္ေန တဲ့ ေတာမီးႀကီး ၿငိမ္းေပ်ာက္ ပါေစသတည္း” လို႔ သစၥာျပဳလိုက္ရာ လူစကားနားလည္တဲ့အတုိင္း ေတာမီးႀကီးဟာ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပယ္စာ ပတ္လည္ ၿငိမ္းေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။
            အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ေတာမီးေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ေလာင္ေနပါေစ၊ ဘုရားေလာင္းငံုးမင္းရဲ႕ သစၥာအစြမ္းေၾကာင့္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ ပယ္စာ အရပ္ဟာ တကမၻာပတ္လံုး မီးမေလာင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။(ဇာ၊႒၊၁၊၂၂၉။)
 
(၂) အိမ္။             ။ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္က ဃဋိကာရအိုးထိန္းသည္ဟာ သာသနာနဲ႔အလြန္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကႆပဘုရားရွင္ဟာ သူသီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ဂႏၶကုဋိတုိက္ မိုးမလံုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဃဋိကာရအိမ္ကုိသြားၿပီး ျမက္သက္ငယ္ ရွိ မရွိ စံုစမ္းခုိင္းတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဃဋိကာရအိမ္မွာေတာ့ ျမက္သက္ငယ္ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တဲအိမ္ရဲ႕အမိုးမွာေတာ့ သက္ငယ္မိုး ရွိပါတယ္ လို႔ ဘုရားရွင္အားေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ ဒီလိုဆိုရင္ ဃဋိကာရအိမ္ရဲ႕အမိုး ျမက္သက္ငယ္မ်ားကို သြားျဖဳတ္ခုိင္းပါတယ္။ ရဟန္းမ်ားလဲ ဃဋိကာရအိမ္က ျမက္သက္ငယ္မိုးေတြကို သြားျဖဳတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အိမ္မွာရွိတဲ့ မ်က္မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးက “ဟဲ့ အခုအမိုးလာျဖဳတ္ေနတာ ဘယ္သူေတြတုန္း”လို႔ေမးေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလဲ ျမတ္စြာဘုရားေက်ာင္းေတာ္က ရဟန္းေတြ လို႔ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ လိုသေလာက္သာ ျဖဳတ္ယူၾကေပေတာ့ လို႔ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးရွာတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အမိုးကို ျဖဳတ္ ယူသြားၾကပါတယ္။
တစ္ေနရာကျပန္လာတဲ့ ဃဋိကာရက အမိုးေတြ ဘယ္သူမ်ား ျဖဳတ္တာလဲ ဆိုၿပီး အေမအိုႀကီးကို ေမးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ မ်ား ျဖဳတ္ယူသြား တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေမႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီစကားၾကားရတဲ့ ဃဋိကာရဟာ “ေအာ္…ငါ့အတြက္ အရေတာ္လုိက္ တာ ..ငါ့ကို ျမတ္စြာဘုရားက အလြန္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တာပဲ” ဆိုၿပီး  အမိုးျဖဳတ္တာနဲ႔စပ္လို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ပီတိေသာမနႆေတြျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ မိုးဘယ္ေလာက္ပဲ ရြာရြာ ဃဋိကာရဲ႕ေနအိမ္တ၀ိုက္ မိုးလံုး၀မစိုေတာ့ပါ။ ဒါဟာ တကမၻာပတ္လံုး တည္သြားမယ့္အရာ တစ္ခုပါ။
(တိပိဋကဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ၏ ေဟာစဥ္တရား တတြဲ၊ႏွာ၊၃၄။မဇၥ်ိမပဏာသပါဠိေတာ္၊ႏွာ၂၄၃)
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုရင္ ဃဋိကာရ မိသားစုရဲ ထက္သန္တဲ့ေစတနာေၾကာင့္ အခုလို ျဖစ္ရတာပါ။
(၃)က်ဳ။   ။ေရွးအခါက ေရကန္ႀကီးတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္။အဲဒီမွာ ဘီလူးတစ္ေကာင္လဲ ေစာင့္ေနတယ္။ အဲဒီေရကန္ရဲ႕ပတ္လည္မွာ က်ဳပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒီေရကန္ထဲကိုဆင္းၿပီး ေရေသာက္သံုးၾကတဲ့သူမွန္သမွ်ကုိ ဘီလူးႀကီးက အလစ္မေပး၊ ၀ါးမ်ဳိစားေသာက္ လုိက္ပါတယ္။
            ေတာအုပ္တစ္ခုမွာလဲ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေမ်ာက္မင္း ေနထိုင္ပါတယ္။ ထုိေမ်ာက္မင္းဟာ ေမ်ာက္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အၿခံအရံ ရွိသူျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းက “အေမာင္တို႔…ဒီေတာထဲမွာ အဆိပ္ပင္ေတြလဲ  ရွိတတ္တယ္။ ဘီလူးေစာင့္တဲ့ေရကန္ ေတြလဲ ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ကိုပဲသြားသြား အသီးကုိေတြ႕ရင္ ခ်က္ျခင္း မစားပါနဲ႔၊ ေရကန္ေတြ႕တုိင္း ေရမေသာက္ၾကပါနဲ႔၊ တကယ္လို စာခ်င္တယ္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ငါ့ကိုေျပာပါ ” လို႔ ေမ်ာက္မ်ားကို ၾသ၀ါဒေပး ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမ်ာက္မ်ားဟာ ေတာထဲသြားလာရာကေန ေရကန္တစ္ခုကိုေတြ႕တဲ့အခါ ေရေသာက္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အလာကို ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေရာက္ လာတဲ့အခါ ေမ်ာက္မ်ားက သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာ ကိုေျပာၾကတယ္။ ဘုရားအေလာင္းက ေရကန္ကုိ စူးစမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ေရကန္ထဲကုိ ဆင္းတဲ့ေျခရာသာ ျမင္ရၿပီး ျပန္တက္လာတဲ့ေျခရာ မျမင္ရတဲ့အတြက္ ဒီေရကန္ဟာ ဘီလူးေစာင့္တဲ့ေရကန္သာျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေသာက္ၾကနဲ႔လ ို႔ ေျပာပါတယ္။
  အဲဒီအခါမွာ ေရကန္ထဲ ဆင္းတဲ့သူကို စားဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ ဘီလူးႀကီးက ေမ်ာက္ေတြ ေရကန္ထဲမဆင္းတာကို သိတဲ့အတြက္ ေဒါသ ထြက္ၿပီး ေရေပၚတက္လာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေရကန္ထဲမဆင္းတာလဲလို႔ ဘီလူးႀကီးကေမးတဲ့အခါ ဘုရားအေလာင္းေမ်ာက္မင္းက တကယ္လို႔ ေရကန္ထဲဆင္းရင္ သင္ရဲ႕အစာျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ မဆင္းၾကတာပါ။ ေရကန္ထဲမဆင္းရဘဲနဲ႔ ေရကို ေသာက္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ေရကန္နံေဘးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ က်ဳပင္ကို ႏုတ္ၿပီး  က်ဳပင္ရဲ႕အေခါင္းထဲမွာ အဆင့္မရွိဘဲ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ဟင္းလင္းေပါက္ ျဖစ္ေစသတည္းလို႔ သစၥာအဓိ႒ာန္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔မႈတ္လိုက္တာ က်ဳပင္မ်ားဟာ အဆစ္မရွိေတာ့ ဘဲ ေခါင္းေပါက္ႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ေမ်ာက္အေပါင္းလဲ  အေခါင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ က်ဳေတြကို ေရကန္ထဲ ထုိးခ်ကာ ေရကို စုတ္ယူၿပီး ေသာက္ၾကရပါတယ္။  (ဇာ၊႒၊၁၊၁၈၆)
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ အမ်ားအက်ဳိးစီးပြားကို လုိလားတဲ့ ဘုရားအေလာင္းေမ်ာက္မင္းရဲ႕ သစၥာအဓိ႒ာန္ေၾကာင့္ ကမၻာတည္သမွ်ကာလပတ္လံုး ထုိေရကန္နံေဘးမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ က်ဳရိုးေတြဟာ အေခါင္းႀကီးျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
(၄) လ။     ။လ၀န္းမွာ ယုန္အရုပ္ေရးထားတာကို ေျပာတာပါ။ ဒါနဲ႔စပ္လို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု တင္ျပပါ့မယ့္၊ စာခ်စ္သူမ်ားက သီးခံၿပီး ဖတ္ေပးေစလိုပါတယ္။
              ေရွးအခါက ဘုရားအေလာင္းဟာ ယုန္မ်ဳိးဘ၀မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထုိယုန္ဘ၀မွာ ေမ်ာက္၊ ေျမေခြး၊ဖ်ံ မိတ္ေဆြသံုးဦးရွိတယ္။ ယုန္မင္းဟာ အလွဴကိုလဲ ေပးလွဴတတ္သလုိ သီလေစာင့္ထိမ္းၿပီး ဥပုသ္ေဆာက္တည္တာေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြသံုးဦးကိုလဲ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေဟာေျပာဆံုးမေလ့ရွိတယ္။ နက္ျဖန္ဆိုရင္ ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္တယ္။ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကဖို႔နဲ႔ အလွဴခံလာရင္လဲ ကိုယ္ရထားတဲ့ အစာကို ခြဲေ၀လွဴၿပီး က်န္တာကို စားသံုးၾကဖို႔ ယုန္မင္းက ၾသ၀ါဒစကားေျပာၾကားတယ္။  မိတ္ေဆြသံုးဦးကလဲ ေကာင္းပါၿပီ ဆိုၿပီး ၀န္ခံကတိထားခဲ့ၾကတယ္။
          ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္တဲ့အခါ  မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ့ ဖ်ံဟာ အစာရွာထြက္လာပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ငါးၾကင္း ခုႏွစ္ေကာင္ကို ႀကိဳးနဲ႔သီၿပီး သဲျပင္ေအာက္မွာ ဖုံးအုပ္ထားပါတယ္။ ဖ်ံက ပိုင္ရွင္ရွိ/မရွိဆုိတာကို စံုစမ္းတဲ့အေနနဲ႕ အသံ သံုးႀကိမ္ျပဳလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ မေပၚလာတဲ့ အတြက္ ငါးခုႏွစ္ေကာင္ကို ယူၿပီး ခ်ဳံတစ္ခုထဲမွာ ထားကာ“ ေနမြန္းမတည့္မီ အခ်ိန္မွာ စားေတာ့မယ္” ဆုိကာ မိမိရဲ႕သီလကို ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။
         ေျမေခြးကလဲ အစာရွာထြက္လာရာ လယ္တဲတစ္ခုအတြင္း အမဲစုိ႔ႏွစ္ခု၊ ဖြတ္ကင္တစ္ခု၊ ႏုိ႕ဓမ္းတစ္အိုးကို ျမင္တာနဲ႔ အရွင္ရွိမရွိဆိုတာ သိရေအာင္ သံုးႀကိမ္တိတိ အသံျပဳၿပီးေနပါတယ္။ ပိုင္ရွင္မရွိမွန္း သိတဲ့အခါ  အမဲစို႔ႏွစ္ခု၊ ဖြတ္ကင္တစ္ေကာင္နဲ႔အတူ ႏုိ႕ဓမ္းအုိးကိုပါ မိမိေနရာ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာ ထားလုိက္ၿပီး သီလကို ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။
         ေမ်ာက္ကလဲ ေတာအုပ္ကို ၀င္ကာ သရက္ခုိင္ကို ခူးယူၿပီး မိမိေနရာ ခ်ဳံထဲမွာ သိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။ ေနမြန္းမတည့္မီ စားမယ္လို႔ဆုိကာ ကိုယ့္သီလကို ကိုယ္ ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။
          ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္းဟာ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေနရာကထြက္လာၿပီး  “ေနဇာျမက္ကို စားေတာ့မယ္” လို႔ဆုိကာ မိမိသီလကုိ ဆင္ျခင္ေနပါတယ္။ ယုန္မင္းက “ငါ့ထံေရာက္လာတဲ့ အလွဴခံေတြကို ငါစားတဲ့ ျမက္ပင္မ်ားကို လွဴရင္ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ႏွမ္း ဆန္စတဲ့ပစၥည္းေတြလဲ ငါ့မွာ မရွိ၊ တကယ္လို႕ အလွဴခံ လာမယ္ဆုိရင္ ငါ့ အသားကို လွဴဒါန္းမယ္” လို႔ ရဲ၀ံ့စြာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ယုန္မင္းရဲ႕သီလေၾကာင့္ သၾကားမင္းရဲ႕ပ႑ဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ျဖာႀကီးလဲ ပူလာပါေတာ့တယ္။ သၾကာမင္းက အက်ဳိးအေၾကာင္းဆင္ျခင္ၿပီး သိတဲ့အခါ ယုန္မင္းကို စံုစမ္းမယ္ ဖို႔အတြက္ လူ႔ျပည္ကို ပုဏားအသြင္ နဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။
        ေရွးဦးစြာ ဖ်ံရ႕ဲေနရာကိုသြားတယ္။ ဖ်ံက “ဘာအတြက္လာတာလဲ”ေမးေတာ့ သၾကားမင္းက “အဟာရတစ္ခုခုကို ရလို႔ရွိရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး ေနခ်င္တယ္” လို႔ေျပာတယ္။ ဖ်ံက “ေကာင္းပါၿပီ….ငါ အာဟာရ တစ္ခုခုကို ေပးပါ့မယ္” လို႔ေျပာေတာ့ သၾကားမင္းက “ ခဏေနပါဦး ၊ ေစာေသးတယ္၊ ေနာက္မွပဲ စားၾကတာေပါ့”လို႔ေျပာပါတယ္။ တခါ ေျမေခြးရ႕ဲေနရာ ကိုသြားျပန္တယ္ ။ ေရွးနည္းအတုိင္းပဲ ေျမေခြးဆီမွာ အလွဴခံတယ္။  ေျမေခြးက သူ႔မွာရထားတဲ့ ငါးၾကင္းကင္နဲ႔ႏို႔ဓမ္းကိုေပးလွဴပါတယ္။ သၾကားမင္းက ခဏေနပါဦး ၊ေစာေသးတယ္၊ ေနာက္မွစားမယ္ လို႔ေျပာၿပီး ေမ်ာက္ရွိတဲ့ေနရာကို တခါသြားျပန္တယ္။ ေရွးနည္းအတုိင္း သၾကားမင္းက အလွဴခံတဲ့အခါ ေမ်ာက္က သူ႔မွာ ရွိတဲ့ သရက္ခုိင္ကို လွဴတယ္။ သၾကားမင္းက ခဏေနပါဦး ေစာပါေသးတယ္၊ ေနာက္မွလာစားမယ္ လို႔ဆုိကာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္းထံကို သြားျပန္တယ္။ သၾကားမင္းက  ယုန္မင္းဆီမွာ အာဟာရတစ္ခုခု လိုခ်င္တယ္၊ၿပီးရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ေနခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာေတာ့ ယုန္မင္းက “သင္ဟာ သီလရွိတဲ့သူပဲ၊ ဒီေန႔ ငါမလွဴဖူးတဲ့ အလွဴကို လွဴမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အသင္ပုဏား…မီးပံုႀကီးတစ္ပံုကို မီးေမႊးေပးပါ၊ ပီးရင္ ငါ့ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို မီးထဲခုန္ခ်လိုက္လို႔ က်က္ရင္ ငါ့ရဲ႕အသားကို စားၿပီး သင္ ရဟန္းတရားကို က်င့္ပါ” လို႔ဆုိတယ္။ သၾကားမင္းက မိမိဘာႏုေဘာနဲ႔ မီးတစ္ပံု ခ်က္ျခင္းဆုိသလုိ ေမႊးေပးပါတယ္။ ယုန္မင္းဟာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အေမႊးေတြထဲမွာ ၀င္ခိုေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားေလးေတြ ေသကုန္မွာစိုးလို႔  ကုိယ္ကို သံုးေလးႀကိမ္ ခုန္လိုက္ၿပီးမွ မီးပံုထဲကို စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ခုန္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ မီးလ်ံေတြ ယုန္မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ထိေတြတဲ့အခါ ႏွင္းေတြနဲ႔ ထိရသလို ေအးျမေနတယ္။ ယုန္မင္းက “သင္ေမႊးတဲ့မီးက မပူဘဲ ေအးေနတာပဲ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္တာလဲမသိ” လို႔ သၾကားမင္းကုိေျပာေတာ့ “ငါဟာ ပုဏားမဟုတ္၊ သၾကားမင္းပါ၊ သင့္ကို စံုစမ္းခ်င္လို႔ လာတာျဖစ္တယ္” လို႔ သၾကားမင္းေျပာပါတယ္။
      သၾကားမင္းက “ ယုန္ပညာရွိ….သင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြ တကမၻာပတ္လံုး ထင္ရွားၿပီး တည္ေနေစရမယ္” လို႔ဆုိကာ ေတာင္ကိုညစ္ၿပီး ေတာင္ဆီကိုယူကာ လမွာ ယုန္အရုပ္ကို ေရးပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ကစလို႔ လမွာ ယုန္အရုပ္ဟာ ခုခ်ိန္ထိတည္ရွိေနတဲ့အျပင္ တကမၻာပတ္လံုး တည္သြားမယ့္အရာျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုရင္ ဘုရားအေလာင္းယုန္မင္းရဲ႕ မိမိအသက္နဲ႔ခႏၶာကို အျခားသူအား ရဲ၀ံ့စြာ ေပးလွဴရဲတဲ့ ဒါနပါရမီအစြမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။
 
http://www.venkawwida.net/2014/09/blog-post.html <<< မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္...။

One Response so far.

  1. မသိတာေလးေတြ သိေအာင္ ေရးသားျဖန္႔ေ၀ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ေမာင္ဇင္မ်ိဳးေရ...

Leave a Reply