တရားဆိုတာ အထပ္ထပ္ဖတ္ အထပ္ထပ္နားေထာင္မွသေဘာေပါက္နားလည္ပါတယ္။
ဦးဇင္းနားလည္သလို အတိုမွတ္နည္းကေတာ့
မနသိကာရ = သိျခင္း
ေယာနိေသာမနသိကာရ= အမွန္ကိုသိျခင္း (အမွန္ေရာက္ေအာင္စဥ္းစားျခင္း)
အေယာနိေသာမနသိကာရ =အမွားကိုသိျခင္း (အမွားကိုသာစဥ္းစားျခင္း) လို.လြယ္လြယ္မွတ္ၾကမယ္။
ေယာနိေသာမနသိကာရ (အမွန္ကိုသိျခင္း) ဆိုတာ၊ (အေကာင္းျမင္၀ါဒ=optimism) မဟုတ္ဘူး။အေကာင္းျမင္၀ါဒသမားေတြယူတဲ့အယူက၊ ကိစၥတိုင္းကိုအေကာင္းဘက္က လွည့္ေတြး(စဥ္းစား) တဲ့သေဘာပဲ။ ေလာကမွာေကာင္းျခင္း နဲ. မွန္ကန္ျခင္း ဆိုတာႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတိုင္း မမွန္ဘူး။ မွန္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေကာင္းကိုေကာင္းတယ္။
ေလာကမွာလူေတြဟာကိစၥတစ္ခုကို သူတို ့ၾကိဳက္သလိုထင္ျမင္ယူဆၾကတယ္။ ယူဆပိုင္ခြင့္လဲရွိပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြဟာ ေမာဟဖံုးလႊမ္းေနတဲ့အတြက္ အမွန္ကို မသိနိုင္ဘူး။ သစၥာေလးပါးကို မသိၾကဘူး။ သစၥာေလးပါးဆိုတာ မွန္လဲမွန္တယ္၊ ေကာင္းလဲ
ေကာင္းတယ္။
ေလာကမွာ ကိစၥတိုင္း အခ်ိန္၊ ေနရာ၊ ပုဂၢဳိလ္ ေပၚမွာမူတည္ၿပီး ေကာင္းတယ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မတူၾကဘူး။
ဒါေပမဲ့ ပရမတၳတရားျဖစ္တဲ့ ေဒါသ(ေစတသိက္ mental factor) ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာ
မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘာသာ၀င္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လူမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ျဖစ္ရင္မေကာင္းဘူး၊ မွားတယ္။ ဒီလိုဘဲ ပရမတၳတရားျဖစ္တဲ့ေမတၱာတရားကေတာ့၊ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘာသာ၀င္ မွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လူမ်ိဳးမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ရင္ေကာင္းတယ္၊မွန္တယ္။ ေလာကအျမင္မွန္သမွ်သည္ ေကာင္းေပမဲ့ မွန္ခ်င္မွမွန္တတ္တယ္။ ေလာကုတၱရာ (ေလာကမွလြတ္ေျမာက္ေနတဲ့) အျမင္ကေတာ့ ေကာင္းလဲေကာင္းတယ္၊ မွန္လဲမွန္တယ္။
ဥပမာ အားၿဖင့္ ။
အညစ္အေၾကးျဖစ္ျဖစ္၊ ငါးပိျဖစ္ျဖစ္၊ ၀က္ေပါင္ေခ်ာက္(အဲဒါတို.ၾကိဳက္တဲ့ငပိနဲ.အတူတူပဲ) ျဖစ္ျဖစ္စားစရာပါပဲ ။
တရုတ္၊ ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ ရုရွား ေတြဟာ အသားကို အစိမ္းစားၾကတယ္။ ဒို.ဗမာေတြက သူတို ့ အစာကို ၾကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မယ္။ ေကာင္းတယ္လို ့ထင္ခ်င္မွ ထင္မယ္။ မႀကိဳက္ေပမဲ့အစာသည္”အဟာရ” ပါပဲ ။
တရိစၧာန္ေတြ ကေလးေမြးတဲ့အခါ သူတို ့ကို ဘယ္သူကမွ အားေဆးမေၾကြး၊ အားေဆးမထိုးေပးၾကဘူး။ အခ်င္းကိုစားၾကရတယ္၊ ကေလးမွာေပေနတဲ့ေသြးေတြကို လွ်က္ၾကစားၾကရတယ္။ အဲဒါ သဘာ၀ရဲ ့ အားေဆးေတြပဲ။ အစာအဟာရေတြပဲ ။
တခါကရြာတရြာမွာဓါးျပ၀င္တိုက္ေတာ့ အဲဒီအတိုက္ခံရတဲ့အိမ္မွာ ကေလးေမြးေနတယ္။ ဓျမေတြကအိမ္ရွင္ကိုသူတို ့စားဖို ့ ထမင္းျပင္ခိုင္း တာအိမ္ရွင္မွာ ဟင္းရံ အသင့္ မရွိလို ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ ႀကံရာမရျဖစ္ျပီး ကေလးအခ်င္းကို ခ်က္ေၾကြးလိုက္တယ္။ ဓျမေတြ စားလိုက္ၾကတာ အလြန္ေကာင္းဆိုပဲဲ။ ေနာက္တစ္လအၾကာမွာ ဓါးျပဗိုလ္ကျပန္လာခဲ့တယ္။ ဓါးျပဗိုလ္မွာ အရင္ကပန္းနာရွိခဲ့တယ္။ ဘာေဆးနဲ.မွမေပ်ာက္ဘူး။ အဲဒီအိမ္ကထမင္းစားျပီးကထဲက သူ ့ေရာဂါလံုး၀ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒါ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို ့ေက်းဇူးလာဆပ္တာ။ သူကဘာဟင္းနဲ.ေၾကြးလိုက္သလဲဆိုတာလဲ စံုစမ္းရင္းေပါ့။ အျမင္မွာရွြံ
စရာ ေကာင္းေပမဲ့။ အဟာရသည္အဟာရပါပဲ။ အဟာရသည္ေလာကီမွာ ေရာ ေလာကုတၱရာအတြက္မွာပါ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အစာကိုေလာဘနဲ ့ကာမကုန္ခံစားဖို ့အတြက္စားသံုးခဲ့ရင္ ေလာကုတၱရာအေနနဲ ့မမွန္ေတာ့ပါဘူး။ ကာမအာရံုဆိုတာ ေလာကုတၱရာမွာမရွိဘူး၊မမွန္ဘူး။ နိဗၹာန္အာရံုကမွ ေကာင္းလဲေကာင္းတယ္၊မွန္လဲမွန္တယ္။
က်န္းမာစြာေနျခင္းကို သတၱ၀ါတိုင္းအလိုရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို က်န္းမာေအာင္ေနျခင္းသည္ ေကာင္းလည္းေကာင္းတယ္၊မွန္လည္းမွန္တယ္။
လူေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကို ပ်က္စီး မႈမရိွေအာင္ သိုသိုသိပ္သိပ္ ထိန္္းသိမ္းသင့္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြက ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ပစၥည္းကို တိုက္ခိုက္လုယူ ျခင္းခံလာရရင္ အလြယ္တကူနဲ ့ ေခါင္းငံု ့ျပီးမခံခ်င္ၾကဘူး။ တတ္အားသေရြ ့ခုံခံကာကြယ္ၾကမွာပါ ။ ခုခံတဲ့ ေနရာမွာ အင္အားခ်င္းညီမွ်မူ မရွိရင္ ဥစၥာကိုသာ အဆံုးရံွဳးခံၿပီး အသက္အႏၱရယ္မွ လႊတ္ေၿမာက္ဖို ့သာ စဥ္းစားၾကၿမဲပါ။
အဓိက ကိုယ့္အသက္ကိုဦးစားေပးရုန္းကန္ သင့္တယ္။ ပစၥည္းကိုမက္ေနရင္ အသက္အႏၱရာယ္ ျဖစ္သြားနိုင္တယ္။ တခါတေလလူေတြသည္ ေလာဘေၾကာင့္ ကိုယ့္အသက္ကိုကာကြယ္ဖိို ့ ေမ့သြားတတ္ၾကတယ္။ ဥပမာ အရွိန္ျပင္းစြာခုတ္ေမာင္းေနတဲ့မီးရထားေပၚက ကိုယ္ပစၥည္းေအာက္ ျပဳတ္က်သြားလ်ွင္ လိုက္ေကာက္ယူျခင္း ၊ ခါးပိုက္ႏွိုက္ကအတင္းဆြဲခ် ခုန္ခ် ထြက္ေျပးသြားလ်င္ျဖစ္ေစ ပစၥည္းကိုျပန္ရေအာင္ၾကိဳးစားျခင္းမ်ား ၿပဳတတ္ပါတယ္။အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္နိုင္တယ္ဆိုတာကို ေမ့ေလွ်ာ့သြားတက္ၾကတယ္။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကေတာ့ ကိုယ့္အသက္ထက္ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး ဆိုတာသိတယ္။ သံသရာရွည္ဖို ့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ျဖစ္/ပ်က္တိုင္းမွာၿငိမ္းခ်မ္းဖို ့ပဲ စဥ္းစားတယ္။
ဒီေတာ့ ေယာနိေသာမနသိကာရ (အမွန္သို ့ေရာက္ေအာင္စဥ္းစားျခင္း) ျဖစ္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္စဥ္းစား ၾကမယ္။
သာမန္လူတစ္ေယာက္ကိုဓါးျပတိုက္ခံရပါက ထိုသူသည္ သည္းခံနိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
၁။ကိုယ္နိုင္မည္ ထင္လွ်င္ခုခံပါမည္။
၂။ပစၥည္းပါသြားပါက၊ရဲတိုင္ပါမည္။
အမွန္သို.ေရာက္ေအာင္စဥ္းစားျခင္း။
၁။ ခုခံသတ္ပုတ္ပါက၊ ႏွစ္ဖက္အနာတရျဖစ္မည္။ ခုခံသူအနာတရျဖစ္မည္။ ခုခံသူေသနိုင္သည္။
၂။ ခုခံတဲ့ ေနရာမွာ အင္အားခ်င္းညီမွ်မူ မရွိရင္ ဥစၥာကိုသာ အဆံုးရံွဳးခံၿပီး အသက္အႏာၱရယ္မွ လႊတ္ေၿမာက္ဖို ့သာ စဥ္းစားပါ။
၃။ ေပးျပီးေသာပစၥည္းအတြက္ ပူပင္ေသာကျဖစ္ေနျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ပစၥည္းျပန္မရနိုင္ပါ။
ပူပင္ေသာက ေရာက္ေန့မယ့္ အစား ဘာလို ့ ဓါးၿမတိုက္ခံရလဲ ကိုယ္ကအေဖၚမပါပဲ လာလို ့လား ။ အေဖၚပါရဲ ့ သားနဲ ့ အႏၱာရယ္မ်ားတဲ့ လမ္းကိုမွ လာခဲ့မိလို ့လား ။ အႏၱာယ္ရယ္မ်ားရင္ ေနာင္ ေရွာင္ရွားသြားသင့္တယ္။ ပစၥည္းဆံုးရံွုးရရင္ အသက္ ရွိေနသေရြ ့ ဥစၥာပစၥည္းဆိုတာ မရွားဘူး ေတြးသင့္တယ္။ ဆံုးရွဳံးတတ္တဲ့ ေလာက သဘာ၀ကို ေတြးသင့္တယ္။ ေသာကေရာက္ေစတတ္တဲ့ စဥ္းစားမႈမ်ိဳးကိုအထပ္ထပ္ မစဥ္းစားရဘူး။
အဆင့္ျမင့္စြာျဖင့္ေယာနိေသာမနသိကာရ (အမွန္သို.ေရာက္ေအာင္စဥ္းစားျခင္း)။
၁။ ပစၥည္းဥစၥာတို.သည္ရန္သူမ်ိဳး၅ပါးေၾကာင့္ပ်က္စီးဆံုးရႈးံနိုင္၏။
၂။ တစ္ေန.ေန.တြင္ဥစၥာပစၥည္းတို.ႏွင့္အမွန္ပင္ခြဲခြါရမည္ျဖစ္၏
၃။ ေနာင္ဘ၀သို.ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကိုယူမသြားနိုင္။
၄။ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကိုစုေဆာင္းရွာေဖြျခင္းသည္ ကိုယ္မေသခင္က်မၼာစြာေနနိုင္ေရးႏွင့္ကုသိုလ္ပညာရွာေဖြနိုင္ရန္ျဖစ္၏။
၅။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ဆံုးရႈးခဲ့ေသာ္ ဥစၥာပစၥည္းအေပၚဖက္တြယ္လွ်က္ေသာကေရာက္ရန္မသင့္။
၆။ မိမိလည္းမျမဲ၊ဓါးျပလည္းမျမဲပစၥည္းလည္းမျမဲ။ (အဆင့္ျမင့္၏)
၇။ သူမရွိ၊ငါမရွိ၊ပုကိုယ္မရွိ၊သတၱ၀ါမရွိဟုအမွန္ကိုသိ။ (ပိုျပီးအဆင့္ျမင့္၏)။
၈။ တရားမွတ္ေနစဥ္လူ၊သတၱ၀ါ၊၀တၳဳပစၥည္းပံုသ႑ာန္မ်ားစိတ္တြင္ထင္လာပါက၊တရားမွတ္ကြက္မွ လြတ္သြားျပီဟုသိလိုက္ပါ။(အဆင့္အျမင့္ဆံုး။)
ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
Categories:
ဘာသာေရး,
ေယာနိေသာမနသိကာရ
ကိုဇင္မ်ိဳးေရ..ဘယ္သူေရးတယ္ ဘယ္သူ ့အာေဘာ္ဆိုတာ မပါပါလား..
အဲ ့ဒါ မေကာင္းဘူးေနာ္...နာမည္ ပါသင့္တယ္....
ဦးပဇင္းတစ္ပါးဆီကရတာပါ... အဲဒီဆရာေတာ္ကလည္း ဘယ္ကရမွန္းမသိဘူးတဲ႕... အဲဒါေၾကာင္႕ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ဆိုျပီးပဲ ေရးလိုက္တာပါ... :)